FanFic.nl

love can change your life *finished*

hoofdstuk 20

Zayn stopt de auto. We komen straks nog langs, zegt hij. ik knik en gooi het portier dicht. Ik stap mijn appartement binnen. geen spoor dat er iemand is. Op de keukentafel ligt een briefje. Ik vrees meteen het ergste. Sorry xxx. Staat erop. de huissleutel ligt ernaast. Zou ze…. Het is toch niet waar. Ik kijk meteen op de slaapkamer. Haar deel van de kast is leeg. Ze is weg. Nu is ze echt weg. Je maakt een grapje zeker! Lach ik. nu lach ik nog. ik probeer haar te bereiken. Niks. Ze neemt d’r telefoon niet op. Wat heb ik gedaan dat ze niet bij me blijft. Ging het haar alleen om het geld! Op de een of ander manier verdenk ik louis meteen. Dat hij iets met haar heeft gedaan. Ik zou niet weten waarom hij dat zou hebben gedaan. Helemaal overstuur ren ik door het appartement. Ze kan niet weg zijn! het mag gewoon niet. ik weet niet wat te doen. Ik sms haar. : waarom ben je er niet meer. ik wil het niet zo hebben eindigen. Hopelijk is het niet mijn schuld. Xxx niall. Ik snap gewoon niet dat ze weg is. Ik kan het niet beseffen. Ik ben helemaal alleen. sammy is bij zayn. Romy is weg. En ik… ik ben alleen. Nu is mijn leven verpest! Niks zit me nog mee. het liefste zou ik van het balkon af zijn gesprongen. Maar dat wou ik mijn ouders niet aandoen. Ik zal hier maar mee moeten leven.

De bel gaat. Daar zul je de jongens hebben. Ik open de deur. ‘hey niall!’probeert liam me op te vrolijken. Hij ziet dat ik geen lach op mijn gezicht heb. ‘wat is er?’ Vraagt zayn. ‘romy is terug naar nederland!’roep ik en barst in tranen uit. Zelfs harry kon het niet droog houden. ‘w.. waar… waarom!’ vraagt liam. Ik haal mijn schouders op. Dat zou ik ook willen weten. ‘er zit nog maar een ding op’ zeg ik. ze kijken me allemaal vragend aan. ‘ik ga terug naar mijn ouders’ snik ik. ‘je... je ouders!’ roept zayn overstuur. ‘ja mijn ouders ik heb geen andere keuze dan mijn oude leven opnieuw op te bouwen’ zucht ik. ‘dat kun je niet doen! Met wie moet ik dan de hele avond toy story kijken’ flipt liam uit. Stug haal ik mijn schouders op en loop de slaap kamer in. Blijven of gaan? Wat moet ik nou? Die vraag ligt als een steen op de bodem van mijn maag. Natuurlijk wil ik blijven! Maar wat moet ik hier blijven doen. Ik blijf toch nergens voor.

Romy p.o.v.

Auw! Ik stoot mijn hoofd tegen de lamp. ‘stom ding ik was er eerder dan jij! Zoek een leven!’. Je kan aan me merken dat het weer maandag is. Geïrriteerd trek ik mijn jas aan en stap op de fiets. Grr… ik haat school. Het verpest gewoon 5 dagen van de week. En die andere 2 loopt je moeder te zeuren dat je onnuttig bezig bent. Ik probeer een fatsoenlijk liedje op mijn telefoon te laten afspelen. Ik druk de verkeerde aan maar heb geen zin die hele afstand opnieuw af te leggen. Halverwege staat nanette op me te wachten. Kan ik daar tegen gaan klagen hoe vreselijk mijn leven eigenlijk is. ‘hey romy!’ roept ze blij. Nou zo te merken heeft er tenminste 1 iemand een goed humeur. ’ha nanette, waarom zo blij?’ vraag ik. ‘ik denk niet dat je dat wil horen’ legt ze al wat minder blij uit. ‘jawel zeg nu maar gewoon, mijn dag kan al niet erger’ zeur ik door. ‘ONE DIRECTION IS UIT ELKAAR!’ schreeuwt ze en begint te huilen. ‘tjaah, kan gebeuren hé! Dat is heel vervelend voor ze!’ zucht ik. ‘wat heb jij! Ik dacht dat je zo veel om ze gaf!’ zegt ze. Zonder er antwoord op te geven ga ik weer op mijn fiets zitten. We rijden door naar school. Onderweg viel ik bijna (typisch mij). En nanette bleef maar door zeuren over haar 5 schatjes en dat ze z’n medelijden had. In een woord ik werd gek.

De bel gaat. ‘beeld en vormen’ roept cas helemaal vrolijk. Ik heb de hele morgen al geen lach op mijn gezicht vrij gegeven. Dus die kon er nu ook niet vanaf. ‘Waar is die lach van je?’ vraagt gilles. ‘die is ver te zoeken’ antwoord ik droog. ‘Lachen! Nu!’ commandeert hij. ‘Nee!’roep ik. Gilles kijkt me boos aan en trekt me mee naar de les. Als we aankomen bij de les loopt nathan tegen me aan. ‘kijk uit waar je loopt’ roep ik kwaad. ‘kijk uit waar je loopt!’ herhaalt hij onnozel. ‘mens je weet niet wat ik doormaak’ mopper ik. ‘ow nee tuurlijk weet ik dat niet! Je hebt een beroemd vriendje. Super veel geld en dan heb je het toch ook zo moeilijk’ zegt nathan sarcastisch. Oke dat was de druppel. Ik storm het lokaal in en val op mijn knieën neer. Zachtjes begin ik te huilen. ‘ik ben de slechtste vriendin ooit!’ snik ik. Nathan begint te lachen. ‘aansteller!’ roept hij. Sammy jo geeft hem een tik in zijn gezicht. ‘hey blijf van hem af! Alleen ik mag aan hem zitten!’ commandeert Martijn Sammy jo. ‘homo ofzo!’ lacht cas. Martijn begint te blozen. Gilles en cas liggen haast op de grond van het lachen door zijn reactie. Mijn hoofd staat hier niet bepaald naar. Ik veeg de tranen onder mijn ogen weg en sta op. ‘wat is er eigenlijk? En waarom ben je terug? Ik dacht dat je bij niall bleef!?’ vragen Sammy jo en nanette door elkaar heen. ‘Niall en Louis hadden ruzie! Ze hebben gevochten en niall heeft iets opgelopen waardoor hij niet meer zal kunnen zingen. Het was mijn schuld! Ze vochten om mij. Ik kon niet anders dan vertrekken.’ Leg ik uit. Gilles en cas stoppen met lachen. Zo te zien hebben ze me gehoord. ‘wat moet ik nu?’ vraag ik wanhopig. ‘verder met je echte leven, waar je nu in zit!’ zegt Sammy jo steunend. ‘dat zal dan wel moeten hé’ zucht ik. Ik zie cas iets in gilles oor fluisteren. Voor ik het weet lopen ze op me af en geven me een knuffel. ‘GROEPSKNUFFEL!’ roepen Sammy jo en nanette en komen er ook bij. Dit voelt goed. Nu weet ik dat ik het niet zelf hoef te doen!

Niall p.o.v.

3 weken verder. Ben ik echt al 3 weken terug in Ierland. Bij mijn ouders. 3 weken gedeprimeerd thuis gezeten. Het werd weer is tijd de deur uit te gaan. Ik pak een boek en ga buiten in de zon zitten. Ik had toch geen last van andere. Pap was vissen met oude vrienden. Greg was ondertussen het huis uit. En mam bakte een cake. Rust! Ik begin aan mijn boek. Voor ik het weet val ik in slaap. Ook lekker falend. ‘nialltje? Word eens wakker dan krijg je een stukje cake’ schud mijn moeder me wakker. Nialltje serieus! ‘ja mam!’ roep ik nog half slapend. Ik slof naar binnen en grijp een stuk cake van de schaal. ‘wat zeggen we dan?!’ dringt mijn moeder aan. ‘dankje mam! Ik hou van je!’ zeg ik met mijn mond vol cake. Ik prop de rest van mijn cake naar binnen en geef mijn moeder een kus op d’r wang. Zonder jas loop ik naar het meer waar mijn vader waarschijnlijk aan het vissen is. Ja dat is hij. Als ik er aankom zit hij er met 2 andere mannen die ik wel eerder heb gezien maar de namen niet meer van kan herinneren. Ik ga naast mijn vader op het gras zitten. ‘hey pap! En heb je al veel gevangen!?’ vraag ik blij. ‘hey niall! Ja kijk zelf maar!’ lacht hij en laat me zijn emmer zien waar al zeker een stuk of 10 vissen in zitten. Ik weet wat we vanavond eten. Mijn familie is nogal ouderwets dus de vangst word niet terug gegooid maar opgegeten. ‘hier ga maar wat leuks doen!’ zegt pap en geeft me $30,-. ‘bedankt pap je bent geweldig!’ roep ik en begin aan mijn weg naar de boulevard. Het is er rustig. Meestal zijn er meer mensen. Ik plaats mezelf op een terrasje. Er zijn in totaal 3 mensen met mij erbij. Het was een wat ouder koppel. Ik bestel een cola en wacht geduldig tot de serveerster die brengt. Gulzig giet ik een grote slok naar achter. Stiekem voelt alles als een droom. Een hele lange droom. One direction, mijn relatie met romy. Echt alles wat is gebeurt. Best komisch eigenlijk als je er bij nadenkt. Toch diep van binnen weet ik hoe het echt zit. Dat het geen droom was en alles echt was. Spijtig genoeg. Romy mis ik nog steeds. Dat zal ik ook altijd blijven doen. Terwijl mijn vader me verteld dat ik d’r van me af moet zetten en verder gaan met mijn leven. Hij heeft makkelijk praten zeg! Ik doe hard mijn best maar heb tot nu toe nog geen vooruitgang geboekt. Vreselijk dat z’n dingen zo moeten eindiggen.

Romy p.o.v.

3 weken. 3 helse weken. Ik had gehoopt dat ik ze kon vergeten. Maar nee. Toch begon ik langzaam weer aan mijn normale leven te wennen. Ik was weer gewoon mij! Mezelf! Toch miste er iets. Ik weet goed wat. Maar probeer eer zo min mogelijk aan te denken. ‘Romy! Je gummen zoeken girafs hoofd!’ roept Sammy jo recht in mijn oor. ’Wat!?’ vraag ik. ik kijk naar sammy jo die met mijn dieren gummetjes speelt. ‘Kom dan gaan we je hoofd zoeken! De super giraf hoofd zoekers komen eraan!’ gaat ze verder. Ik schiet in de lach. ‘sammy jo zou je stil willen zijn!’ roept meneer delissen. ‘oke!’ zucht sammy jo. ‘Misschien is je hoofd hier’ gaat sammy jo héél stil verder. ‘Dan lever je gummetjes maar in!‘ moppert meneer delissen en neemt sammy jo de gummen af. ‘Maar ze moeten het hoofd nog vinden!’ roept sammy jo overstuur. Tipisch sammy jo. ‘Dan teken ik wel in mijn schrift!’ zegt sammy jo. Ik kijk naar haar schrift waar ze rustig een vogel in tekent. ‘pinkelot?’ vraag ik. ‘Nee kerrie de kip! Ik teken niet altijd mijn vogel!’ verbeterd ze me. Ik sla een hand voor mijn hoofd en probeer mijn opdracht af te krijgen. Wat moeilijk gaat met sammy jo naast je. Nu zit ze te zingen. ‘i’ve got the magic in me’. ´Sammy! Shhhh!´ roept iris kwaad naar sammy jo. ´laat me!´ roept ze en gaat weer verder ´i love kerrie de kip en pinkelotje!´. ik zucht diep. Heb ik weer.

Eindelijk pauze! En nog beter de radio staat aan. Helemaal blij huppel ik dan ook de aula in. Dat duurde niet lang. Na 2 liedjes speelde ze een liedje van one direction. Mijn adem stopt in het einde van mijn keel. Hoe verwerk je zoiets. Mijn hoofd wist geen andere optie dan in elkaar zakken en gaan huilen. Dus dat is wat gebeurde. Nanette, sammy jo en iris stormen gelijk op me af. ´germ moppie toch! Niet huilen je verdiende dit toch niet. Ze zullen het hoofd van giraf wel vinden! Romy maak je geen zorgen om niall alles komt wel weer goed´. Proberen ze me gerust te stellen. Niet dat dat veel hielp. Het enige waar ik aan kon denken was. Waarom ging ik! waarom? Ik had moeten blijven! Maar ja daar dacht ik toen niet bij na. En nu. Nu wilt niall me toch niet meer dus die moeite hoef ik al niet meer te doen. Al wil ik het wel. Ik wil het nog wel een keer proberen. Maar is het het waard? Pff… waarom is alles ook zo ingewikkeld.

Niall p.o.v.

Vandaag kan ik me eindelijk op wat anders focussen. Mam is jarig. Ik probeer dan ook de hele dag die big smile op mijn gezicht te houden. ‘Niall haal jij de taart even bij de bakker!’ roept pap vanuit de achtertuin. ‘Ja hoor!’ Antwoord ik en druk de tv uit. Daar was toch niks op te zien. Zonder jas stap ik naar buiten. De zon brand op mijn gezicht. Het is echt warm vandaag. De vorige week leek het alsof de lucht een klodder zwarte inkt op zich had gekregen. Ik open de deur bij de bakker. Er klinkt z’n dom belletje. Tjaah this wat je 24/7 wil horen. ‘Ik kom voor de bestelling van meneer horan’ Leg ik uit. ‘Komt eraan’ zucht de oude man achter de kassa en loopt een deur door. Het valt me op dat er veel oude mensen wonen in dit dorp! Ik kijk rond. Dit is net de gebak hemel. Daar liggen bonbons. Daar koekjes en daar staat een rek met gebakjes. Hier kan ik wel aan wennen. Voor ik het weet is de oude man alweer terug. ‘Hier is uw taart meneer, dat is dan $15,-‘zegt hij met een zware en zwakke stem. Ik geef hem het geld en loop met de taart terug naar huis. Thuis. Waar ik de rest van mijn zielige leven alleen en single zal blijven wonen. Zonder Romy. Omg! Ik moet hier echt met stoppen. Me focussen op waar ik nu leef. Niet op wat 2 maanden geleden is gebeurt. Ik voel opeens een steek in mijn hoofd. Wat is dit nu weer.

Reacties: