FanFic.nl

Just haven't met you yet (end)

Messed up

Niall’s POV

Ik kijk haar aan. Zei ze dat echt? Langzaam begint ze rood te worden. Waarschijnlijk ben ik aan het staren, want ze kijkt weg. ‘Dan denk ik dat je vanaf nu altijd rood zal worden.’ Ze kijkt me niet begrijpend aan. Ik glimlach. ‘Wil je nog iets eten? Want dan haal ik het voor je.’ ‘Nee hoor, hoeft niet. Ik zit nogal vol van de chocolademelk.’ Ze lacht. Ik realiseer me opeens dat ik super veel voor haar voel. Meer dan ik voor elk meisje ooit heb gevoelt.
Dan zie ik haar blik verstarren. Ze kijkt richting de deur. Haar uitdrukking vernauwt. Langzaam draai ik mijn hoofd richting de deur. Dan zie ik een man staan van rond de 20. Schrikt ze daar van? Dan zie ik waar ze naar kijkt. Een gillende menigte van een stuk of 30 meisjes. Nee, waarom gebeurt dit nu. ‘Kom, we gaan via de achterdeur!’ Ik pak haar hand en ren naar de achterdeur. Ik zie Paul al staan bij de auto. Ik trek Malika achter me aan en doe de deur open. Gelukkig, we zijn er levend uit gekomen. ‘Gaat het een beetje?’ vraag ik. ‘Ja het gaat wel weer,’ zegt ze. Ik zie weer langzaam een glimlach op haar gezicht komen. ‘Ik kan niet geloven dat jij dit iedere dag moet meemaken. Ik zou helemaal gek worden.’ ‘Je raakt eraan gewend, ook al is het wel lastig als je met een vriendin loopt.’ Owhh shit, dat kwam er verkeerd uit.

Malika’s POV

Een vriendin? Volgens mij ben ik zojuist beland in de friendzone. Ik besluit er niet op te reageren en kijk uit het raam. Mijn ouders zijn nu op weg richting het vliegveld. Eigenlijk wou ik er niet aan denken, maar het gebeurt toch. ‘Ehm, we zijn bij je huis.’ Ik kijk hem aan. Waarom voel ik zo veel voor die jongen, terwijl hij mij ziet als een vriend. ‘Bedankt voor de chocomelk en de rit naar huis.’ Ik stap uit, tranen wellen op. Dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me om. Een traan loopt over mijn wang. Dan ren ik naar de voordeur en ga naar binnen. Daar laat ik mijn tranen de vrije loop. Ik loop naar mijn kamer en zet de radio aan. Misschien helpt dat om niet aan Niall te denken.
Would he say he’s in the L-O-V-E
Well if it was me then I would, I would
Nee, niet nu. Niet dit lied. Ik zet de radio uit. Dan maar een warme douche.
Eenmaal onder de warme straal gaan al mijn gedachten door elkaar heen. Hoe kon ik ooit zo stom zijn om te denken dat ik iets met DE Niall Horan zou krijgen. En daar komen de tranen weer. Dit keer laat ik ze maar gewoon komen. Ik zet de douche weer uit. ik heb niet eens meer zin om te koken. Dan maar gewoon een pizza in de oven gooien.

Ik denk dat ik maar naar bed ga. Ook al is het pas 8 uur. Ik ben echt gebroken. Eenmaal in bed liggend probeer ik in slaap te vallen. Het lukt niet. Ugh, dan ga ik maar op even op het dakterras staan. Ik trek mijn pantoffels aan en loop er naartoe. Door de heldere avondlucht kan ik alle sterren zien. Het helpt me om een beetje te ontspannen. Het is een beetje fris, maar het is pas lente. Over drie weken ben ik jarig. Dan word ik eindelijk 20. Alleen heb ik er niet meer zo veel zin in. Mijn ouders zijn weg en Niall zie ik waarschijnlijk niet meer terug. Ik zucht diep. Het gaat nog heel lang duren voor ik hier overheen ben.

Niall’s POV

Ik zie een traan over haar wang gaan. Dan rent ze richting haar voordeur. Dit is echt fucked up. Ik heb het gewoon verpest. Ik zucht. Zo wou ik niet dat deze dag zou eindigen. ‘ Gaat het jongen, je ziet er niet zo best uit.’ Paul merkt echt alles op. ‘kun je me alsjeblieft naar huis brengen. Ik moet met de jongens praten.’ ‘Is goed.’
Gelukkig is het niet ver naar het huis van de jongens en mij. Na vijf minuten waren we er al. Ik loop zo snel mogelijk naar binnen op zoek naar de jongens. De eerste die ik vind is Liam, en daar ben ik heel blij mee. Hij kan goed luisteren en heeft goed advies, en dat kan ik op dit moment wel goed gebruiken. ‘Wat is er Nialler?’ ‘Ik heb het verpest. En nu wil ze me vast nooit meer zien. Ze moest huilen en is toen naar haar huis gerend.’ Ik merk nu pas op dat ik huil. Liam komt naar me toe en geeft me een knuffel. ‘Het komt wel goed. Daar ga ik persoonlijk voor zorgen.’ Ik kijk hem aan. ‘Denk je echt dat het gaat lukken?’ ‘Dat weet ik zeker.’ Een beetje opgelucht haal ik adem. Nu maar hopen dat zijn plan werkt, anders ben ik haar voorgoed kwijt.

Reacties: