FanFic.nl

The Wrong Shoe Size ~ One Directon

OO2 ~ Mary Ann Jales

Mary Ann Jales POV

'Gaan we vandaag nog naar papa?' vroeg Roxy terwijl ze in de woonkamer voor de zoveelste keer een oude aflevering keek van SpongeBob.
'Ja straks!' riep ik vanuit de keuken. Onze vader lag al een week in het ziekenhuis, hij had vorige week een hartinvarct gekregen. In het begin ging het best slecht met hem en lag hij zelfs op de hartbewaking, maar nu ging het gelukkig wat beter.
'Eten!' riep ik en Roxy kwam naar me toe gesneld. Ik had zette de pannetjes met eten op de tafel: bietjes, aardappels en een restje erwten van gisteravond. Ik wipte onhandig een slavink op Roxy's bord en ging daarna weer zitten.
Zo ging dit al zes dagen. Ik kookte eten, ik zorgde voor vervoer naar het ziekenhuis en maakte Roxy 's morgens vroeg wakker. We hadden geen moeder om dit voor ons te doen, zij was drie jaar geleden vreemd gegaan met een of andere man. We wisten niet precies waar ze zat, maar volgens mijn vader zat ze in Frankrijk of Spanje met die vent.
'Mag ik nog wat bietjes?' vroeg Roxy, ja echt kinderen lusten in tijden van nood echt alles. We hadden het al niet zo breed thuis en nu er niemand werkte (ik had nog een baantje als vakkenvuller in de supermarkt trouwens), kwam er ook geen geld in het laatje.
Roxy legde haar bestek op haar bord neer en zette dat vervolgens weer op mijn bord en keek mij vragend aan.
'Is er ook nog een toetje?' vroeg Roxy onzeker.
'Nee,' antwoordde ik en zag dat Roxy teleurgesteld keek naar het gele tafelkleed. 'We gaan nu wel naar papa!' riep ik om haar op te vrolijken.
Mijn zusje maakte een vrolijk geluidje en stond op van de tafel. Ik volgde haar voorbeeld en al snel liepen we naar de bushalte die achthonderd meter het dorp in was.
Toen we aankwamen was het eerste wat ik deed luid vloeken, we waren te laat; de bus van half zeven was vertrokken. Nu hadden we al zeker de helft van ons bezoekuur verloren, de eerst volgende bus ging om zeven uur en het was zeker meer dan twintig minuten rijden richting het ziekenhuis.
'Gaan we nu wachten?' hoorde ik Roxy's stem vragen. Natuurlijk gingen we nu wachten, we hadden geen andere keus en ik ook geen zin om terug naar huis te lopen (in de motregen). Ik pakte mijn mobieltje, nog een prehistoriemodel en stopte een oortje in mijn oor en een in dat van Roxy. Zachtjes zette ik de radio aan.
'Dit is BBC Radio 1, BBC Radio1,' galmde het in mijn rechteroor. 'Vandaag is er in London een ongeluk gebeurd met een van de One Direction boys. Het Ierse lid Niall Horan is onder een auto gekomen, hij is met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht en zijn toestand is onbekend. One Direction zou vandaag om drie uur met andere oude X Factor kandidaten het nieuwe seizoen inluiden van de show, maar is door het ongeluk van Horan niet opkomen dagen in de studio. Emma Watson heeft Trailblazer Award in ontvangst genomen, ze is de tweede actrice die ooit deze award in bezit heeft genomen. Emma Stone was haar voorganger. En dan nu het weer: het blijft miezerig, de temperaturen kunnen dalen tot twaalf graden. Morgen wordt het iets zonniger en warmer, met aan het eind van de dag kans op onweer,' Er klonk hier na reclame en wat liedjes werden gedraaid, maar ik zat met mijn gedachten totaal ergens ander dat dat showbizznieuws van zonet. Mijn vader heeft een hartinvarct en komt niet in het nieuws en zo'n tienerster komt onder een auto en komt wél in het nieuws. Ik zuchtte. Waar moet het toch soms heen met deze wereld?

We liepen richting de verdieping waar onze vader lag: B1. Toen we door het ziekenhuis liepen zagen we verschillende persfotografen klaarstaan. Die One Direction jongen moet hier dus ook zijn, dacht ik. Ik schonk niet te veel aandacht aan alle mensen die door het ziekenhuis liepen.
Na veertig minuten bij mijn vader te zijn geweest liepen Roxy en ik weer terug. Ik was blij voor hem, het ging steeds beter. Als hij geluk had kon hij misschien volgende week al weer een keertje als proef naar huis.
Mijn zusje en ik liepen door de gang met persfotografen die nu allemaal gespannen klaarstonden, de jongens van One Direction zouden er zeker aankomen. We waren ze al een heel eind voorbij toen ik vanuit mijn ooghoeken de vele flitslichten zag van de camera's. Soms ben je echt blij dat je niet beroemd bent, dan hoef je tenminste geen camera's en journaals te woord staan als je verdrietig bent. Ik geef het toe: ik had ook best wel medelijden met deze jongens.

Reacties:

Tallietje zei op 8 juli 2013 - 15:25:
Aahhw.. Ik ben echt verliefd op je schrijfstyle <3

Greetzz

1Dlover zei op 30 maart 2013 - 21:28:
aaaww
ja ik heb ook medelijden met ze
arme niall hij verdient dat echt niet