FanFic.nl

Kamer 427

6.

Het gegil nam de hele inhoud van zijn schedel over. Genadeloos, en het ging overal doorheen. Door zijn botten, door zijn spieren en zijn huid. Zijn bewustzijn. En de handen om zijn oren. De handen die moesten zorgen dat het geluid wegging, maar daar niet in slaagden.
Haar handen.
De handen met de lange, snijdende vingers.
Als messen, ijskoud.
Zijn vingers.
Bezweet, warm.
Trillend blies Harry zijn adem uit, opende hij zijn ogen, realiseerde hij zich dat het gegil was gestopt. Plotseling. Doodse stilte, op het gegil verderop in het gebouw na. Verwonderd bracht de jongen een hand naar zijn wang, voelde dat er niets was. Helemaal niets – geen snee, geen bloed, niet eens pijn. Vervolgens bracht hij zijn hand naar zijn enkel. In de eerste instantie voelde hij niets, dus oefende hij voorzichtig druk uit. De pijn bleef uit. Het was alsof er nooit iemand aan zijn enkel had gezeten, alsof hij nooit een kras in zijn gezicht had gehad.
Terwijl zijn hartritme langzaam tot rust kwam, realiseerde hij zich dat het allemaal een droom was geweest. De kamer, de vrouw, de ogen.
Niet het gegil.
Het gegil had hem daadwerkelijk wakker gemaakt. En de tekst op zijn muur –
Verbaasd staarde Harry naar de plek waar even geleden, voor hij in slaap viel, zo zou hij kunnen zweren, nog een tekst had gestaan. Niet dat er geen tekst meer stond, maar het waren andere letters dan even tevoren. Minder letters. Een andere boodschap. Kom je nog? Alleen dat. Niet waarheen, niet naar wie, niet waarom. Omdat hij het allemaal al wist. Ja, hij wist het zeker. Het kwam uit de kamer naast hem, dat kon niet anders.
Wat hij alleen niet begreep, was waarom het meisje zijn kamer in was gekomen, alleen maar om hem vervolgens de sleutel te doen halen. Dan was de kamerdeur toch zeker niet op slot? Heel even twijfelde Harry, vroeg hij zich opnieuw af of het een niet-bestaand hersenspinsel van hem was. Of hij daadwerkelijk een gespleten persoonlijkheid had en berichtjes aan zichzelf op de muur schreef. Hij kon zich tenslotte niets herinneren van de paar minuten – uren? – tussen het uitgaan van de lichten en het ontwaken. Of was had hij het uitgaan van de lichten ook gedroomd? Voor een splitseconde verwachtte hij thuis in bed te liggen, zijn zus naast hem alsof er nooit iets gebeurd was. Maar hij lag wel degelijk in zijn gevangenisbed en het berichtje stond daadwerkelijk op de muur. Ja, het moest wel één of ander hersenspinsel zijn.
Maar wat dan nog?
Harry had niets te beleven in de gevangenis en het ergste wat kon gebeuren, was een overplaatsing naar geel. Wat maakte het hem nog uit?
Helemaal niets, op dat moment, en hij had wel zin in een avontuur, dus stond hij op en sloop hij zijn kamer uit. Stilletjes sloot hij de deur achter zich, ging de gang over. Net als in zijn droom zat de bewaakster halverwege de gang op een stoel. Net als in zijn droom leek ze te slapen en net als in zijn droom wist hij niet zeker of ze wel daadwerkelijk sliep, maar hij had wederom maar één manier om daarachter te komen: ernaartoe gaan. Langzaam, stilletjes, op zijn tenen.
Ze hoorde hem niet. Ze leek hem niet te horen. Hij sloop voorbij haar. Naar het toilet, naar Niall, naar Liam. Excuses schoten door zijn hoofd, maar hij had er geen nodig. Hij werd niet aangehouden. Hij werd niet teruggeroepen. Hij kon doorlopen, ongestoord verder lopen. De trap af. Nog een trap af. Nog een.
Langs blauw, langs rood, langs wit. Liam. Langs Liam. Hij vroeg zich af wat Liam zou denken. Wat Zayn zou denken. Niall zou het niets uitmaken, daar ging hij vanuit. Liam misschien ook wel niet. Zayn wel. Zayn zou het hem kwalijk nemen. Zonder twijfel.
Dus moest hij zorgen dat hij niet gesnapt werd. Dat was de enige optie. De kelder in, het chloroform mee naar boven nemen, zijn missie volbrengen. Dat alleen. Dat was zijn enige optie. Dacht hij. Vond hij.
De weg naar de kelder was eenvoudig. Koel onder zijn blote voeten en er was geen verwarming, dus kippenvel sierde zijn ledematen. Hij bevocht het, wist erdoorheen te bijten en bereikte uiteindelijk de kelder. Heelhuids.
Daar begon het avontuur pas.
Vele deuren waren er in de ondergrondse gang. De tunnel was vele malen langer dan het gebouw zelf, en Harry had slechts enkele van de vertrekken ooit bezocht. Sowieso niet degene die hij nu moest hebben. De opslagruimte. Blindelings dwaalde hij verder. Aan de ene kant wilde hij een deur opentrekken en gewoon kijken wat erachter zat, aan de andere kant was hij bang dat hij een overwerkende therapeut zou storen. En die zou hem zijn nachtelijke uitstapje niet in dank afnemen.
Dat was dus geen mogelijkheid.
Uiteindelijk realiseerde Harry zich dat hij absoluut niet wist waar hij heen moest, en stond hij zichzelf toe tegen de muur aan te leunen. Hingen er bewakingscamera’s? Zouden ze hem zien?
In feite maakte het nauwelijks uit, want ze zaten vast op het “ergste” delict dat ze gepleegd hadden en nachtelijke uitstapjes stonden niet boven moord. Hij zou hooguit een keer de lunch over moeten slaan, of het ontbijt, of het avondeten. Of alle drie. Door moeten werken nadat de andere geëxcuseerd waren. Klappen ontvangen of een paar zweepslagen. Niets onoverkoombaars, dus.
Vertelde hij zichzelf.
Net op het moment dat al die gedachten in een toptempo door zijn hoofd schoten, ging er een deur open. Harry wist niet hoe hij erop moest reageren, wilde niet betrapt worden omdat hij niet wilde dat Zayn het hem kwalijk zou nemen als hij alleen richting de eetzaal zou moeten lopen. Nee, verbeterde hij zichzelf toen, hij wilde het niet omdat hij dan niet in kamer 427 zou kunnen komen. Dat was het punt.
Alsof er een beschermengel op zijn schouder zat, begon het licht te flikkeren en viel het even later uit. Hij hoorde binnensmonds gevloek en een trap tegen een deur, die daarop protesterend kraakte. Harry glimlachte, hoorde de voetstappen van de man toen echter zijn kant op komen.
Hij had twee keuzes: of hij bleef staan in de hoop dat de man hem voorbij zou lopen, of hij schoot het dichtstbijzijnde vertrek in, in de hoop dat daar niemand was. De tweede optie gunde hij een grote kans van slagen, zeker omdat er geen lichtstreep onder de deur doorkwam, dus daar ging hij voor. Zachtjes. Hij stond er zelf verbaasd over hoe weinig – eigenlijk vrijwel geen – geluid hij produceerde bij het openen, naar binnenglippen en weer sluiten van de deur.
Onwillekeurig hield hij zijn adem in, maar de voetstappen passeerden de kamer zonder verdere reactie. Harry luisterde ingespannen tot ze de trap op waren, ver, ver verwijderd van waar hij was. Toen bekroop een onaangenaam gevoel hem. Het gevoel alsof iemand hem in de gaten hield. Alsof iemand, of iets, vanuit de hoek van de kamer op hem loerde, hem wilde bespringen. Een rilling ging langs zijn rug en hij haalde diep adem, probeerde zichzelf te vermannen. Hij had zichzelf net zover te geloven dat er niets aan de hand was, toen hij iets met een klap om hoorde vallen.

Reacties: