FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

13. Dik?

Ik kruip voorzichtig vanonder mijn deken en probeer Tom niet wakker te maken. Hij ligt daar zo schattig. Zijn kussen ligt meer naast zijn hoofd dan onder zijn hoofd, zijn dreads liggen verward verspreid over de matras en zijn armen, die hij eerst rond mij geslagen had, liggen nu doelloos naast zijn lichaam op de matras. Belachelijk maar schattig. Ik loop even naar zijn kant van het bed om een kusje op zijn lippen te drukken en loop dan in enkel mijn T-shirt en slipje naar de keuken. Ik maak mezelf een kom cornflakes met wat fruit in en plaats me ermee aan tafel. Het leuke aan deze tafel vind ik dat ze lijkt op zo’n cafétafel. Zo’n tafel op hoge poten en met hoge stoelen erbij. Ik heb dat echt altijd al leuke tafels gevonden en toen ik deze tafel zag staan vond ik het hier meteen tof. Rare uitleg, ik weet het maar ik heb gewoon een rare uitleg voor sommige dingen, zo ben ik nu eenmaal. Met 1 druk op de knop zet ik de radio aan en meteen wordt mijn stem de keuken ingeblazen. Geschrokken draai ik de volumeknop wat zachter. Ik kan er nog altijd niet aan wennen mezelf op de radio te horen. Toch zal ik er aan moeten wennen dus laat ik de radio maar aanstaan. Ik ben zo bezig met mezelf commentaar te geven dat ik niet eens merk dat er iemand de keuken binnenkomt. Ik heb het pas door als ik een paar armen rond mijn middel voel en een paar lippen op mijn wang voel. “Goeiemorgen.”� glimlach ik en draai me om. Tom staat in zijn boxer voor me, zijn ogen staan nog slaperig en dat maakt hem zo schattig dat ik meteen in zijn armen spring, mijn benen rond mijn middel sla en hem lachend aankijk. “Wow, wat is er met jou?”� vraagt Tom maar kan een lach niet verbergen. “Ik hou van je.”� fluister ik zomaar, zonder aanleiding. “Ik hou ook van jou.”� fluistert Tom terug en zet me dan terug op mijn stoel. Ik kijk met een verliefde grijns naar Tom als hij een kom met cornflakes en melk vult. Hij neemt nog een tas, vult die met koffie en komt dan naast me zitten. Ik schep het laatste stukje fruit uit mijn kom en ga dan op Tom z’n schoot zitten. Mijn hoofd leg ik op zijn schouder, mijn arm rond zijn middel. Grinnikend eet Tom verder, hij vindt het blijkbaar niet erg dat ik op zijn schoot zit en eigenlijk zijn ontbijt een beetje verpest. “Jij?”� vraagt hij en houdt een lepel met cornflakes voor mijn neus. Ik schud mijn hoofd. “Ik heb genoeg.”� “Je moet wel genoeg eten.”� zegt Tom serieus. “Ik eet genoeg, Tom.”� antwoord ik geïrriteerd en sta op van zijn schoot. Als hij weer over mijn gewicht gaat beginnen ga ik nog eens kwaad worden. “Hé, komaan.”� pruilt Tom. “Het was zo gezellig.”� “Nee, Tom. Ik ga douchen.”� Zonder nog iets meer te zeggen loop ik naar de badkamer. Sloom kleed ik me uit en bekijk mezelf nog eens in de spiegel voor ik onder de douche stap. Eigenlijk ben ik zelfs te dik. Mijn buik is veel te dik en mijn gezicht ook. Niet moeilijk dat mensen me nastaren. Ik ben gewoon veel te dik. Zou ik het doen? Waarom ook niet. Als ik er van vermager, zou ik alles doen. Voor de zekerheid draai ik toch de douche al maar aan. Stel je voor dat iemand het zou horen. De radio zet ik ook aan voor nog meer geluid. Langzaam grijpt mijn hand naar mijn tandenborstel, neemt hem vast, brengt hem naar mijn mond en stopt hem in mijn keel. Met mijn andere hand hou ik mijn haar vast zodat het niet vuil wordt. Na 1 keer steek ik mijn tandenborstel nog eens in mijn keel, en nog eens, en nog eens… tot ik me leeg genoeg voel. Snel spoel ik de lavabo schoon, leg mijn tandenborstel weg en veeg mijn mond af. Keurend bekijk ik mezelf in de spiegel. Als ik dit blijf volhouden zal ik toch wel afvallen zeker? Zelfzeker ga ik onder de douche staan. Hierdoor zal Tom misschien nog meer van me gaan houden. Hij houdt toch van slanke meisjes. Daarom snap ik ook niet waarom hij van mij houdt. Ik ben gewoon veel en veel te dik. Langzaam zet ik de douche uit. Tot de laatste druppel blijf ik in de cabine staan. Pas als er iemand op de deur klopt, stap ik uit de cabine en wikkel me in een handdoek. De radio zet dan maar weer uit en de deur trek ik voorzichtig open. “Eindelijk,”� Tom staat opgelucht voor me, “ik dacht dat je jezelf had verdronken ofzo.”� Dat had ik misschien beter gedaan. Met dit lichaam wil ik eigenlijk niet meer leven. Er moeten een paar kilo’s af en liefst zo snel mogelijk. Hoe maakt me niet uit, als ze maar weggaan. “Nee, dat heb ik niet gedaan.”� zucht ik en sluit de deur weer maar draai ze niet in het slot. Dat had ik beter wel gedaan want nu komt Tom de badkamer binnen. “Tom, ik wil me afdrogen en aankleden.”� “Doe maar.”� grijnst hij. “Ik heb er geen probleem mee.”� Kwaad storm ik de badkamer uit, naar mijn kamer. Nu draai ik de deur wel in het slot. Ik wil Tom even niet zien. Hij weet dat ik onzeker ben over mijn lichaam en dan zegt hij zoiets. Ik wil mijn lichaam niet aan andere mensen tonen, zelfs niet aan Sam en dus ook niet aan Tom. Ruw droog ik me af en trek schoon ondergoed aan. Geen zin om ‘mooi’ te zijn vandaag dus gewoon een slobberende trainingsbroek en een simpel shirtje. Ik trek nog een paar kousen aan en start dan mijn laptop op. Ik denk niet dat ik uit mijn kamer kom vandaag. Tom wil ik niet zien, Sam misschien. “Lot?”� 3 klopjes op mijn deur en de stem van Tom. Ik antwoord niet, geen zin. Ik check mijn mails terwijl Tom nog steeds op mijn deur klopt. “Lot, doe die deur open.”� “Geef 1 reden waarom ik dat zou doen.”� mompel ik kwaad en weet meteen dat Tom het niet gehoord heeft. “Lot, komaan.”� Weer klopt hij op de deur. Geërgerd sta ik op van mijn bed, loop naar mijn deur en trek ze open. “Wat?”� vraag ik met een botte stem. “Waarom doe je zo?”� vraagt Tom niet-begrijpend. “Hoe, zo?”� “Waarom negeer je me en word je kwaad als ik een grapje maak of als ik iets zeg over je gewicht?”� Hij komt steeds dichter tegen me aan staan. “Je weet dat ik onzeker ben over mijn lichaam en dan zeg je dat je het niet erg vindt als ik voor jou neus me ga afdrogen. Je weet dat ik genoeg eet en toch zeg je dat ik genoeg moet eten.”� Kwaad draai ik me om en loop naar mijn raam. Ik staar voor me uit naar onze kleine tuin. “Lot, alsjeblieft, zo bedoelde ik het niet. Ik vind gewoon dat je niet veel gegeten had en daarom dacht ik dat…”� Zijn armen worden weer rond mijn middel geslagen. “Dat doe je toch niet?”� vraagt zijn stem in mijn nek. “Wat, Tom, wat doe ik niet?”� Ik wil het uit zijn mond horen. Als ik het zou zeggen zou het gelogen klinken en dat wil ik niet. Tom mag niet weten dat ik mijn eten uitkots, ook al heb ik het nog maar 1 keer gedaan. “Zeg het, Tom.”� dwing ik hem. “Kots je je eten uit?”� vraagt hij voorzichtig. Ik hoor dat hij een negatief antwoord wil horen. “Nee, Tom, dat doe ik niet.”� lieg ik en hoor Tom even zuchten. “Ben je nu nog kwaad?”� vraagt hij onzeker. “Je weet dat ik van je hou en dat ik gewoon het beste voor je wil.”� “Het is oké.”� Ik druk een kort kusje op zijn lippen en wil weer weglopen maar Tom tilt me op en gooit me op mijn bed. Mijn laptop veert even omhoog maar valt niet op de grond. Dat is maar goed ook want dat ding is een verjaardagscadeau. Tom komt grijnzend over me heen hangen. Zijn grijns veranderd in een verliefde glimlach. Glimlachend sla ik mijn armen rond zijn nek en grijp even in zijn dreads als hij voorzichtig mijn nek begint te zoenen. Ik giechel als Tom met zijn tong achter mijn oor likt. Zijn lippen verplaatsen zich steeds meer naar mijn lippen tot mijn tong langzaam langs zijn lippen glijdt. Steeds dichter trek ik Tom tegen me aan, ik wil hem niet verliezen. Ik heb lang op hem gewacht en nu wil ik hem nooit meer laten gaan. Zou ik ietsje verder gaan? Zou ik het durven? Waarom ook niet? Bij Jasper durfde ik het toch ook dus waarom niet bij Tom. Langzaam laat ik mijn handen onder Tom zijn T-shirt glijden en streel zijn rug. Ik voel dat Tom even schrikt maar zich dan weer ontspant en zijn handen ook onder mijn T-shirt laat glijden. Ik kreun zachtjes als zijn handen naar mijn buik gaan en langzaamaan naar boven glijden. Mijn nagels klauwen in zijn rug als Tom zijn handen voorzichtig rond mijn borsten vouwt. Tom snakt duidelijk naar adem maar hem loslaten doe ik niet. Ik wil hem altijd bij me hebben en nu zeker. Eigenlijk kan ik hem niet teleurstellen maar ik wil gewoon afvallen. Misschien is hij blij als ik wat afval. Mijn gedachten dwalen af en, zonder het te weten, laat ik Tom langzaam los. “Wat is er?”� En natuurlijk merkt Tom dat ik er met mijn gedachten niet meer bij ben. “Ik dacht ergens aan.”� antwoord ik. “Sorry.”� Schuldig wend ik mijn hoofd af. “Hey, het is oké.”� Tom laat zijn handen vanonder mijn T-shirt glijden en streelt zachtjes over mijn wang. “Het spijt me.”� “Waarom verontschuldig je je nu?”� vraag ik niet-begrijpend. “Ik dacht dat je niet wou dat ik deed wat ik deed.”� Fluisterend gaat Tom op zijn zij naast me liggen. “Wat deed je dan?”� “Met mijn hand onder je T-shirt, handen op je borsten. Vond je dat nier erg? Ik dacht dat ik te snel ging maar je deed niks en toen stopte je en dus dacht ik dat ik iets verkeerd deed.”� Snel onderbreek ik hem door mijn lippen weer op de zijne te drukken. “Je deed niks verkeerd. Als het hier meer bij blijft want ik wil nu ook weer niet meteen in bed duiken.”� “Ik snap het.”� Tom trekt me weer tegen zich aan. Ik lig half op hem, mijn ene been over hem heen en mijn arm om hem heen geslagen. Tom kreunt even als ik met mijn volle gewicht op hem ga liggen. Zie je wel dat ik dik ben. Zou ik aan Tom vragen… Waarom ook niet. “Tom?”� vraag ik voorzichtig. “Hmmm.”� Met gesloten ogen slaat hij zijn armen om me heen en legt zijn handen op mijn onderrug. “Vind je mij dik?”� Waarom klink ik zo onzeker? Geen idee. “Wat?!”� Tom schiet recht waardoor ik van hem afval. “Denk je nu echt dat je dik bent?!”� roept hij bijna. “Je bent totaal niet dik. Waar haal je dat nu weer? Je hebt een geweldig lichaam en dat mag iedereen toch zien. Waarom denk je dat je dik bent?”� Ik haal mijn schouder op. “Ik vond dat je me weinig aanraakte en zo van die dingen en-”� “Lot, alsjeblieft. Ik zou je de hele dag in mijn armen willen houden, je willen knuffelen, je willen zoenen. Ik snap echt niet waar je dat vandaan haalt.”� “Echt?”� vraag ik nog onzekerder dan daarnet. “Maar natuurlijk. Schatje, ik hou van je zoals je bent en dat vind ik al genoeg. Eerlijk gezegd vind ik je wat aan de magere kant maar te dik zeker niet.”� Tom slaat zijn armen weer om me heen. “Heb je daarstraks wel je eten uitgekotst?”� vraagt hij zacht. Met opkomende tranen in mijn ogen knik ik. “Lot, alsjeblieft, doe dat nooit meer.”� Zijn hand dwingt me hem aan te kijken. “Beloof je dat?”� Snikkend kijk ik voor me uit en antwoord niet. “Alsjeblieft, Lot, beloof het me.”� Uiteindelijk knik ik. En ik zal het ook niet meer doen, dat beloof ik Tom nu en dus doe ik het niet meer. “En denk nu niet meer dat je dik bent. Je bent verschrikkelijk mooi en zeker niet dik.”� “Bedankt.”� Ik sla mijn armen stevig om hem heen, leg mijn hoofd op zijn borst en laat de tranen over mijn wangen rollen. “Shhhtt.”� Tom wrijft troostend over mijn rug. “Laat ze maar lopen.”� Ik grijp me vast aan zijn T-shirt als ik het licht voel worden in mijn hoofd. “Lot?”� De stem van Tom lijkt steeds verder weg. “Lot!”� Ik word door elkaar geschud maar ik kan mijn ogen niet meer openen. Met mijn laatste krachten hou ik me aan Tom vast maar ook hem moet ik al snel lossen net als mijn bewustzijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.