Hoofdcategorieën
Home » One Direction » It was just starting to fall apart. » 2.
It was just starting to fall apart.
2.
De zon ging onder, het was schitterend. Voor even vergat ik dat ik dood was, voor maar heel even…
Toen de man en zijn dochter wegliepen stond ik op, mijn vleugels schuurde ruw tegen het boomschors aan, ik verloor een paar veren, wit veren. Sommige waren rood geworden, er druppelde bloed af dat zich langzaam ophoopte aan de onderkant van mijn jurk en er druppel voor druppel afdruppelde, langs mijn been, op de grond. Vertederd bekeek ik het vader-dochter koppel, afvragend wie zijn moeder zou zijn.. Vroeger wilde ik graag ik een kind, een meisje. Ik wilde het zachte haar kammen, ik wilde dat ze een zachte huid had, eentje die nooit make-up nodig zou hebben, ik had gehoopt dat ze zwart haar had, net als mij en net als hem. Net als ons.
Het lopen duurde haast eindeloos, het was fijn. Ondertussen was het meisje in slaap gevallen tegen zijn schouder aan, rustig. Haar ademhaling was regelmatig.Net al zijn voetstappen, hij liep op dezelfde regelmaat als haar ademhaling. Het was niet opvallend, maar als je goed oplette, als je heel stil was. Kon je het zien, je kon het horen. Zacht begon het te regenen, mijn jurk plakte tegen mijn lichaam aan, het begon door te schijnen, maar het maakte me nog steeds niks uit, zolang niemand me zag hoefde ik niet bang te zijn.. Mijn haar begon aan elkaar te plakken, er zat geen volume meer in.
De man stopte met lopen, we waren er, het was een groot huis, een wit huis met een rood dak en vele rozenstruiken die aan het verwelken waren, een mooie witte tafel op antieke tegels, hoge poort voor het huis, langzaam maakte de man het kind wakker en legde haar langzaam neer, alsof ze wan porselein gemaakt was. Hij knielde neer en haalde een hand door de pony van het meisje.
Langzaam opende de poort zich, een piepend geluid drong mijn oren binnen, wetend dat het van de poort kwam.
‘Papa, krijgen we bezoek? Moet mama dan alweer naar boven toe?’ Zei het meisje, haar stem klonk warm, elegant, zacht maar tegelijkertijd doordringend.
‘Ja.’ Antwoordde hij kortaf, alsof het vanzelfsprekend was, wat zou de reden zijn? Zwijgend liep ik achter ze aan, ik zweeg altijd, als er niemand tegen je sprak werd het onnodig om te spreken.
Al waren de meeste gesprekken of discussies toch onnodig, vaak waren het onderwerpen waarbij de een gelijk had en de ander niet toe wilde geven.
‘Waarom moet mama altijd naar boven als ze komen?’ het meisje trok een pruillip op en trok de man mee naar binnen, snel liep ik door de deur heen.
‘Omdat Ryuzaki’s vriendin er niet meer is en moeite heeft om een normaal gesprek te voeren met meisjes.’
Ik trilde, balde mijn handen tot vuisten, Ryuzaki. Zo noemde iedereen hem. Zijn echte naam wist alleen ik, en zijn ouders, maar die lieten hem achter bij het institutie, sommige mensen noemde het het “huis vol briljante kinderen” de andere “het gekkenhuis voor jongeren”.
‘Maar waarom mag ik dan wel blijven? Ik ben toch ook een meisje?’ Verward keek het meisje de man aan, ze was haar wond al vergeten, alsof het verdwenen was.
‘Jij bent anders, snap je dat?’ Licht-geïrriteerd probeerde de man een glimlach op te zetten terwijl hij haar veters los maakte.
‘Nee, leg eens uit.’ Zei ze opstandig, de man opende zijn mond toen de bel ging, snel liep ik de woonkamer in, er zat een meisje op een van de banken, de las een boek terwijl ze genoot van haar broodje. Blijkbaar hoorde ze de bel niet want toen de jongen binnen kwamen was er een ongemakkelijke stilte, een doodse stilte die verbroken werd door Ryuzaki.
‘Hallo.’ Zijn stem trilde een beetje, alsof hij niet wit wat hij moest doen.
‘Mijn excuses, ik zal onmiddellijk gaan.’ de vrouw stond snel op en liep weg. Het boek viel op de grond waarbij de kaft was zichtbaar werd, het was een rood boek met een gouden roos in het midden.
Een voor een begonnen de jongens te zitten, het waren er in totaal 5, eentje met afgeschoren haar en bruinen ogen, de ander met zwart haar en een stoppelbaard, als 3de zag ik de man met zijn dochter die naast een blonde jongen zat. Als laatste zag ik een zwartharige met grijze, glasachtige ogen. Je zou er uren naar kunnen kijken zonder je te vervelen, maar er miste iets in zijn blik, liefde, hoop. Alles.
‘Waar is Harry?’ de blondharige jongen sprak. Zijn stem trilde een beetje, waarschijnlijk nog onder de indruk van de de koude stilte die zich enkele minuten geleden afspeelde.
‘Hij is geloof ik ziek.’ Nu sprak de zwartharige jongen, hij leek iets ouder, maar dat kwam waarschijnlijk door de stoppels, er was iets ander aan hem, ik kon niet zien wanneer hij dood ging.. Ik zag zijn naam niet.. Hij had de death note, die ik liet vallen. Hij zou me kunnen zien..
Reacties:
Wow dit is echt masterlijk goed bedacht. Like. Wow.
En - ik vind niet dat je meer witregels moet doen, ik vind
dat juist altijd ziek irritant.
Deze is qua vorm trouwens een stuk beter dan je proloog
and I really like this so. Yeah. Melding? <3
Hahahhahahahahaa. Haar jurkje schijnt door, maar Zayn kan haar zien. Oopss (:
Maaarr, wie van de 4 is nu Ryuzaki? En wat komen de jongens doen? En waarom moet de moeder weg? En waarom mag het meisje wel blijven?
You rock girl!
Echt mooi geschreven!