FanFic.nl

Kamer 427

7.

De bedwelmende geur van chloroform vulde Harry’s neusgaten, waarop hij instinctief zijn adem inhield. Onmiddellijk. Eigenlijk vertelde zijn instinct hem ook om weg te rennen. Zijn gezonde verstand deed hetzelfde. Hij zou bewusteloos raken, een fatale dosis chloroform inademen en in de kelder van de gevangenis overlijden. Hij zou de kans niet krijgen wraak te nemen. Hij zou sterven, daar, terplekke. Hij moest vluchten, had geen andere optie dan te vluchten.
Hij deed het niet.
In plaats daarvan bleef hij staan, overlapte met één hand zowel zijn neus als zijn mond opdat hij onmogelijk de narcotiserende damp in zich op kon nemen. Zijn andere hand stak hij uit, om op de tast een vat te vinden met chloroform erin. Het moest eruit zien zoals in zijn droom. Hij had de droom niet zonder reden gedroomd en hij vertrouwde erop dat hij een vat zou vinden, met precies dezelfde vorm als de vaten in zijn droom. Voorzichtig schuifelde hij, voetje voor voetje – hij wist niet in hoeverre de vloer opgeruimd was - door de ruimte in de hoop zijn hand ergens tegenaan te stoten. Zachtjes.
Dit bleek echter al snel onnodig, want de tl-buizen begonnen weer te flikkeren. Twee tellen later werd het gehele vertrek gehuld in een spierwit licht, fel, oogverblindend. Harry verstijfde, in de eerste plaats bang voor wat hij zou zien, in de tweede plaats bang dat iemand hem zou komen halen vanaf de gang.
Wat hij zag was echter niet meer dan een vertrek vol met stellingkasten, potten, dozen en kratten. Hier en daar stonden jargontermen op etiketten. Hij herkende ze niet. Het interesseerde hem niet. Zijn ogen gleden over de grond, zagen het open vat op de grond liggen, een plas chloroform eromheen. Het zag er precies hetzelfde uit als in zijn droom.
Hoe het ding gevallen was, wist hij niet. Misschien had het op het randje gestaan en was de vibratie die het sluiten van de deur veroorzaakt had genoeg geweest om het ding op de grond te doen belanden. Hoewel het dan waarschijnlijk eerder gevallen zou zijn. Niet dat het ertoe deed. Hij was alleen in het vertrek en had geen tijd te verliezen, want de ademnood begon al op te spelen.
Haastig overbrugde de jongen de afstand naar de achterwand van het vertrek, waar hij nog twee van de vaten zag staan – gesloten. Hij realiseerde zich dat daarmee door het gebouw lopen geen optie was, en keek vluchtig om zich heen in de hoop iets anders te vinden. Weldra zag hij, links van hem, een klein spuitflesje staan. Hij greep het beet liet zijn neus en zijn mond los en gebruikte beide handen om het flesje open te schroeven. Vervolgens deponeerde hij de doorzichtige inhoud op de grond, om meteen daarna een vat chloroform open te draaien. Hij goot een gedeelte van de inhoud in het flesje, waarbij hij de stellingkast ook rijkelijk met het goedje besmeurde. Uiteindelijk draaide hij op beide containers de dop, griste hij een doek van een plank naast de deur, en verliet hij de kamer. Zo snel hij kon, ging hij de gang door. Zo stilletjes mogelijk, zo snel mogelijk. Hopend dat niemand hem zou horen. Naar adem snakkend. Hij rook de chloroform nog, probeerde zo min mogelijk te ademen maar het lukte hem maar half. Hoeveel kon hij binnenkrijgen, voor hij het bewustzijn verloor?
Geen tijd om het uit te proberen.
Geen zin om het uit te proberen.
Niet uitproberen.
Doorgaan.
Hij ging door. Hij snelde door zwakverlichte gangen heen, terug naar de vierde verdieping. Daar aangekomen kon hij niets anders doen dan hopen dat de bewaakster nog sliep. Nog steeds niet oplette. Niet had gemerkt dat hij weg was.
Natuurlijk had ze het niet gemerkt.
Ze zat nog steeds in haar stoel. Ze was wel van positie veranderd, maar het viel nauwelijks op. Ze was nog steeds dezelfde als eerder die avond en tevens dezelfde als in zijn droom. Het was alsof ze altijd in de stoel zat, bewoog als er niemand keek. Zoals een levend standbeeld op de hoek van de straat of in het pretpark. Haar ogen waren gesloten, zodat haar oogleden de lichtgevende witte bollen verborgen. Harry kon zichzelf wijsmaken dat ze gewone ogen had, dat de lichtgevende exemplaren een verzinsel waren uit zijn dromen. Uiteindelijk besloot hij dat hij er teveel tijd mee verloor en dat hij ter zake moest komen.
Razendsnel spoot hij was van de narcotiserende vloeistof op de doek die hij meegepikt had, duwde het ding – ietwat agressief misschien – tegen de mond en neus van de bewaakster en hield haar met twee handen in bedwang. Haar ogen schoten open en ze keek Harry recht aan. De pupillen en irissen waren, voor zover Harry kon zien, donker en het oogwit was gewoon zoals het oogwit van alle andere ogen. Wit, maar niet lichtgevend. Niets aan de hand.
De vrouw greep Harry’s polsen beet, probeerde zich los te wurmen maar het werkte niet. Harry vroeg zich af of ze geen peperspray had, of een knuppel of desnoods een mes of een geweer, maar als ze het al had, gebruikte ze het niet.
Stom wijf.
Al snel zakte ze slap op haar stoel neer, en Harry begon aan de sleutels te morrelen. Hij hield haar wel in de gaten, strak in de gaten, zodat ze niet zou doen wat ze in zijn droom had gedaan. Ze zou niet opstaan. Ze mocht niet opstaan en hem met die snijdende vingers van haar omklemmen.
Ze deed het niet. Met enige moeite kreeg Harry de sleutels losgepeuterd, hield de bos vervolgens verwonderd in zijn hand. Zijn vingers gleden erlangs, vertederd, liefkozend. Hij had de sleutel in handen. Letterlijk, figuurlijk.
In het schemerdonker hadden zijn ogen enige moeite met het lezen van de cijfertjes die er in de zware sleutels stonden gemarkeerd. Hij herkende enige getallen, wist welke gezichten er bij de kamers horen. Niall, wiens kamer het nummer 412 droeg. Carla, van 403. Dan moest hij dus de andere kant opwerken – hij moest omhoog. Of de hele bos rond, maar hij wist niet wat voor onzin er nog meer allemaal aan hing, dus ging hij terug omhoog. Hij kwam opnieuw langs Nialls nummer, langs Tonia’s en nog meer die hij herkende. Toen hij bij 425 aankwam begonnen zijn vingers lichtjes te trillen in anticipatie. Bijna, bijna. 426. Bijna! Ja, daar had hij hem. 427. Met trillende vingers haalde hij het metalen voorwerp los van de ring, stopte het tussen zijn tanden en hing de ring terug aan de ceintuur van de bewaakster.
Nog één blik wierp hij op haar, om zeker te weten dat ze nog buiten bewustzijn was, voordat hij de sleutel uit zijn mond haalde en in het slot stak. Het ging moeizaam, alsof het in geen jaren aangeroerd was en dicht geroest zat. Hij vroeg zich af of het meisje er wel eens over geklaagd had, waarom er niets aan gedaan werd.
Al snel ondervond hij dat ook het omdraaien van de sleutel de nodige moeite kostte. Hij moest er flink veel kracht voor zetten en voelde zich plotseling lichtelijk angstig worden bij het idee dat hij elk moment betrapt kon worden. Dan zou hij geen excuses meer kunnen maken. Niemand zou hem geloven als hij zei dat hij naar het toilet ging – niet als hij met een sleutel in het slot van 427 stond te morrelen. Niemand zou geloven dat de bewaakster vanzelf van haar stoel was gevallen. Als hij betrapt werd, zou het op heterdaad zijn en dan zouden de consequenties drastisch zijn.
Wat was hij in hemelsnaam aan het doen?

Reacties: