FanFic.nl

Noorderlicht

Hoofdstuk 3

Een slanke vrouw met zwarte haren strompelde wenend over het verlaten slagveld.
“Waar is mijn man, o grote Odin? Waar is uw dappere krijger Sven? Leeft hij nog of heeft u hem al meegenomen en beloond met het eeuwige leven in het Walhalla? U moet me geloven Odin: hij verdient niet minder!”
Huilend zakte ze door haar knieën. Ze schrok op van een zwakke stem die van een lichaam vlak bij het hare kwam.
“Huil niet liefste, Sven is hier. Ik leef nog. Odin heeft me voor nu gespaard.”
Je zag het hart van de knappe vrouw met het uiterlijk van een zigeunerin harder beginnen te kloppen en ze stond met een ruk op en rende naar hem toe.
“Sven!”
“Je klinkt verbaasd.” Stamelde hij.
Ze lachte als een jong meisje. Voor heel even vervaagden de fronzen in haar gezicht van de vele zorgen, de tekenen van het harde werken en zag dit koppel eruit alsof ze weer in hun wittebroodsweken zaten. De vrouw vouwde haar handen om het gezicht van de verweerde Sven en gaf hem een liefdevolle kus op zijn voorhoofd. De sterren fonkelden toen hun blikken elkaar teder kruisten.
“Je moet weten dat ik heel erg gelukkig ben met jou. Heel erg gelukkig, ja?” Sven trok een serieus gezicht. Daardoor bewoog hij een spiertje in zijn wang te snel en de diepe snee die daar in was gekerfd begon opnieuw hevig te bloeden. Hij beet op zijn lip om het niet uit de schreeuwen van de pijn. Hij moest sterk blijven, voor zijn vrouw.
Geschrokken ontsnapte een traan uit haar ooghoek.
“Ja natuurlijk, natuurlijk! Oh Sven, ik houd zoveel van jou.”
De kus die volgde, was zo lang dat het elandmannetje dat had staan toekijken het opgegeven had en zich weer had omgedraaid. Ook dieren kunnen geroerd zijn van ware liefde en het oude beest strompelde aangedaan naar het bos.
Maar op dit moment bestond de wereld niet volledig uit gelukkige mensen. Bij wie ook een traan uit het ooghoek was gegleden, en dan alleen niet van geluk maar van verdriet, was een eenzame Walkure met grauwblond haar. Sii tuitte haar lippen in een verbitterde houding en probeerde uit alle macht van zich af te zetten wat ze zojuist had gezien vanaf Asgard. Sven had een vrouw. Hoe zou hij ooit verliefd op haar kunnen worden? Zij, een tweede keus, minder mooi dan zijn huidige vrouw. En hoe konden ze ooit samen gelukkig worden als dat betekende dat er in Mitgard een vrouw zich iedere avond in slaap huilde. Ze keek jaloers toe terwijl Sven zijn vrouw innig omhelsde. De kwelling van andermans geluk was eigenlijk te groot om de tolereren maar op de een of andere manier kon ze haar ogen niet meer afwenden. Onafgebroken kijkend naar hoe het echtpaar langzaam maar zeker samen in slaap viel, spendeerde Sii de avond en toen ze uiteindelijk haar gedachten op iets anders wist te zetten, was dat wel met een gebroken hart.
*
De volgende dagen verstreken zoals gewone dagen van een Walkure. Iedere dag werd er wel een slag gestreden tussen twee stammen en zij brachten de dapper gesneuvelde mannen naar Odins banket en de laffe krijgers ruimden ze zonder aarzeling op. Siivekas zorgde ervoor dat ze iedere keer minstens met één strijder over Hvittes rug naar Asgard wederkeerde. Odin hield haar goed in de gaten, controleerde haar bij iedere terugkomst en hoorde Ann uit of ze Sii niet toevallig met een sterveling had zien praten. Gelukkig keek ze nu wel beter uit maar iedere nacht zat ze toch weer naar Mitgard te staren en volgde keer op keer Sven met haar ogen tot deze het niet meer hielden en dicht vielen. Ze gunde zich zelf geen rust en vermoeid sleepte ze zich dan ook iedere ochtend weer naar het banket waar ze de dapperste krijgers moest bedienen. Velen probeerden haar te versieren maar ze negeerden ze met zoveel kilte dat het bijna opvallend was.
“He jij daar, blondje, schenk me nog eens een glas van Heidruns mede in!”
Sii’s haar was net als dat van Ann blond. Maar niet dezelfde tint als die van haar golvende haren. Goudblond. Felblond. Blond waar de zon op weerkaatste. Sii’s haar was saaier. Asblond. Grijsblond. Blond waarvan je iedere keer dat je er naar keek droevig werd.

Reacties: