FanFic.nl

True Love

Hoofdstuk 7: Het ziekenhuis

Dai wordt wakker. Althans, dat denkt hij, maar werkelijk is hij aan het dromen.
Hij ziet Kenji op een bankje in een park zitten. Hij rent erna toe.
“Kenji! Je leeft nog! Ik dacht dat je dood was!’’ roept Dai en hij begint te huilen.
‘’Dai, rustig. Verman jezelf. Ik ben niet dood, maar jij bijna wel’’, zegt Kenji.
‘’Wat?’’ vraagt Dai met een verbaasde blik.
‘’Wat je nu ziet, is een droom. Maar in werkelijkheid lig je nu aan een infuus in een ziekenhuis. Je ligt in coma.’’
‘’Hoe kan dat?’’
‘’Daar kom je nog achter. Maar het enige wat ik nu nog wil zeggen is dat je asjeblieft wakker moet worden. Open alsjeblieft je ogen zodat ik je weer kan aankijken. Asjeblieft…ga niet dood. Ik heb je nodig..’’ zegt Kenji fluisterend en hij vervaagd.
‘’Kenji?! Kenji?! Waar ben je?!’’ roept Dai.
Hij sluit zijn ogen en dan wordt alles zwart. Dan, heel voorzichtig, bang wat hij zou zien, opent Dai zijn ogen. Hij ziet eerst een wit plafond, en als hij met zijn ogen naar rechts kijkt, ziet hij zijn moeder.
‘’M..a..m?’’ vraagt Dai. Maar het kost hem zoveel moeite om te praten, dat hij overgeeft.
Snel geeft zijn moeder hem een bak om in te spugen.
Dan roept Dai’s moeder de dokter en even later staat de dokter links van het bed.
Net wanneer Dai iets wel zeggen, zegt de dokter: ‘’ Praat maar even niet. Het is slecht voor je lichaam om nu nog te praten. Je hebt echt heel veel geluk gehad dat we je snel vonden, anders was je er misschien nu niet meer geweest’’, zegt de dokter en hij kijkt met een bezorgde blik naar Dai.
‘’Hoe..gaat het met Kenji..?’’ vraagt zijn moeder voorzichtig.
‘’KENJI!!’’ schreeuwt Dai en dan wordt het weer zwart voor zijn ogen.
Na enige tijd wordt Dai weer wakker.
Hij kijkt verbaasd om zich heen. ‘’Waar ben ik?’’ vraagt Dai zich af.
Als hij naar rechts kijkt, ziet hij een jongen naast hem in een ander bed liggen. De jongen slaapt.
Dai probeert op te staan om naar hem toe te lopen, maar hij kan zich niet bewegen.
“Wat is er met me gebeurd?’’ denkt Dai.
Dan ziet hij een jongen die er hetzelfde uitziet als Dai naar de jongen lopen.
Met tranende ogen geeft hij de jongen een zoen op zijn voorhoofd, en loopt dan helemaal in tranen weg.
Opeens herkent Dai de jongen in het bed.
Het is Kenji. En zijn hartmonitor is gestopt.
‘’NEE!’’ roept Dai en hij zit zwetend rechtop in het ziekenhuis bed.
Snel komt er een dokter aangerend. ‘’Rustig jongen, er is niets aan de hand. Ga liggen.’’
Dai barst in tranen uit en roept: ‘’NEE, KENJI MAG NIET DOOD ZIJN! DAT KAN NIET!’’
De dokter geeft hem een spuitje. ‘’Zo, en nu gaan liggen,’’ zegt de dokter met een strenge stem.
Dai voelt zijn lichaam slap worden en gaat liggen. ‘’Waar is Kenji?’’ vraagt Dai nog.
‘’Dat komt later, ga nou maar rusten. Je hebt je rust hard nodig.’’
Met deze woorden viel Dai weer in slaap.
Na een paar uur wordt Dai weer wakker, omdat iemand zijn schouder een beetje heen er weer schut.
Hij kijkt slaperig naar de persoon. Het was een zuster.
‘’Ik heb hier wat eten voor je. Je zult vast honger hebben na twee dagen slapen,’’ zegt de zuster met een vriendelijke stem.
‘’Heb ik twee dagen geslapen?’’ vraagt Dai met grote ogen.
‘’Ja, dat klopt, maar maak je daar nou geen zorgen over. Hier ik help je wel even om recht overeind te zitten,’’ zegt de zuster en ze helpt Dai.
Dan zet de het dienblad met eten op z’n schoot.
‘’Als je hulp nodig hebt, geef dan even een gil, oké? Oh en je moet nu even met links eten, je rechterarm kan je nog niet gebruiken,’’ zei de zuster en ze liep weg.
Vragend waarom de zuster dat zei, ging Dai eten. Met links zoals de zuster had gezegd.
Het eten was niet heel veel, maar Dai had niet zo’n trek, dus dat kwam wel goed uit.
Tijdens het eten, komt Dai’s moeder binnen.
‘’Mwahm?’’ vraagt Dai met volle mond.
‘’Ja schat, ik ben het. Ik kwam even kijken hoe het met je ging. En zo te zien gaat het al beter. Ik ben zo blij dat je nog leeft,’’ zegt zijn moeder en ze begint te huilen.
Dai stopt met eten en vraagt: ‘’Mam, waarom huil je?’’
‘’Het..was..gewoon een hele heftige klap toen ik hoorde wat er met jullie was gebeurd. Ik heb al twee dagen niet meer geslapen, omdat ik de hele tijd in jullie buurt wilde zijn,’’ zegt ze met tranende ogen.
‘’Wie is jullie?’’ vraagt Dai met een verbaasde blik.
‘’Jij en Kenji. Weet je niet meer wat er is gebeurd?’’
Dan komen opeens alle herinneringen terug. Dai ziet alles weer in zijn hoofd opnieuw afspelen. De ontvoering, Ichiro, de schoten. Dai kreeg er hoofdpijn van.
‘’Dai?! Gaat het wel goed? Je bent opeens bleek. Zal ik de dokter roepen?’’
‘’Nee, ik wil naar Kenji. Nu. Ik moet hem zien,’’ zegt Dai met een opdringerige toon en probeert op te staan. Tevergeefs, hij kan zijn rechterbeen niet bewegen.
‘’Mam, breng een rolstoel. Nu!’’
‘’Maar Dai, je bent nog niet optimaal. Je mag niet uit je bed komen van de dokter.’’
‘’Vergeet de dokter. Ik wil naar Kenji!’’
Geschokt kijkt zijn moeder naar Dai. Dan pakt ze de rolstoel die in de hoek van de kamer staat en brengt hem naar Dai. Ze helpt Dai in de rolstoel en brengt hem naar Kenji.
Gelukkig was de dokter op dat moment in een andere kamer en kon Dai Kenji’s kamer binnen.
Zijn moeder brengt hem naar Kenji’s bed en loopt dan de kamer uit.
Nu zijn ze helemaal alleen.
Dai kijkt naar Kenji’s gezicht. Het gezicht is wat witjes, maar Dai is blij dat hij zijn gezicht kan zien.
Dan pakt hij de hand van Kenji.
‘’Kenji, het spijt me voor alles. Voor alles wat ik heb gedaan. Ik ben ook zo stom geweest.
En ik heb ons allebei in gevaar gebracht. Gomenasai…,’’ zegt Dai en hij begint zachtjes te huilen. Dan legt hij zijn hoofd op het bed. Zijn schouders shockten.
Opeens voelt hij een beweging. Het komt van Kenji’s hand. Met tranende ogen kijkt hij omhoog en ziet dat Kenji wakker is geworden en een beetje glimlacht.
‘’Kenji!’’ roept Dai. ’’Je leeft nog! Ik..dacht dat je dood was..,’’ zegt Dai en hij begint weer te huilen.
‘’Stil maar Dai,’’ zegt Kenji met een fluisterende toon. ’’Ik leef nog, en alles komt goed,’’ en hij knijpt in Dai’s hand.
Dan voelt Dai dat Kenji weer in slaap valt. Met rode ogen kijkt hij Kenji nog aan en geeft hem dan een zoen op zijn hand.
‘’Daisukidayo~,’’ zegt Dai nog fluisterend en hij valt ook in slaap.

Zijn moeder kijkt met tranende ogen toe en glimlacht. ‘’Ik hou ook van jullie,’’ zegt ze en ze loopt weg.

The End~ <3

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.