FanFic.nl

My Bloody Valentine [3-shot]

Het eerste couplet

De koude februariwind sneed door de uitgestorven straten van Los Angeles. Het was nog donker en het nachtleven begon tot een einde te komen, terwijl het werkverkeer langzaam de straten overnam. Zachte regen druppelde tegen de autoruiten. Het gaf de dag een droevig tintje, deed iedereen verlangen naar huis. Naar geliefden. Dat was het hele punt van de dag, natuurlijk. Het was bijna alsof Cupido de regendruppeltjes hoogstpersoonlijk richting aarde had gestuurd. Ze vermengden zich genadeloos met het vergif van de reeds afgeschoten pijlen.
Vanaf het hemelgewelf keek Cupido glimlachend toe, klaar om de wereld ondersteboven te keren met een Valentijnsdag die miljoenen tienermeisjes onmogelijk zouden kunnen vergeten. Dit jaar was zijn toneelstuk grootser dan normaal en hij had een stel uitgekozen dat hem ongetwijfeld meerdere voorpagina’s zou doen halen.
De Britse beroemdheid realiseerde zich niet dat er vanaf de Olympus op hem neergekeken werd. Hij was zich niet bewust van de gigantische rol die hij had gekregen in het levensechte toneelstuk. Een drama, een echt drama over liefde en de dood. Vandaar de regen, maar de jongen wist het nog niet. Hij was zich van geen kwaad bewust toen hij opstond en de slaap uit zijn ogen wreef. Het was nog vroeg, veel te vroeg en eigenlijk wilde hij zijn bed weer in glijden, maar de datum op het lichtgevende schermpje van zijn telefoon hield hem tegen. Het was de veertiende februari en hij was in Los Angeles, met reden. Dus wierp hij nog een blik op het schermpje om zich te laten vertellen dat het half zeven ’s morgens was. Veel te vroeg, belachelijk vroeg, maar het kon niet anders. Om drie uur moest hij alweer in het vliegtuig zitten, dus als hij zijn vriend nog wilde zien voor vertrek, moest hij wel vroeg zijn bed uit.
Zuchtend douchte de jongen zichzelf, trok hij schone kleding aan en daalde hij de trap af. Nog steeds was hij zich niet bewust van de hemelse ogen die zich in zijn rug boorden. Hij nam aan dat het kippenvel op zijn armen te wijten was aan de kou die het hotel overheerste. Speciaal voor Valentijn, zodat alle stelletjes een reden hadden in bed te blijven. Hij niet, want hij werd over twee uur verwacht op de stoep voor het huis van zijn vriend, dan zou hij aan diens broer voorgesteld worden en dan zouden ze – hij wist het niet, het was een verrassing. Alles wat hij wist, was dat hij twee uur de tijd had om te eten, zich te fatsoeneren en de stad te doorkruisen.
Voor wat hij tegenwoordig gewend was, was het hotel relatief armzalig. Het was kouder dan de vijfsterrenhotels waar hij normaal verbleef en de gangen waren kaal en onversierd en er was weinig personeel. Het was allemaal opzet: hier zou hij niet zo snel gezocht worden. Daarbij vond hij het helemaal niet zo erg om het met iets minder luxe te moeten doen. Zolang hij een bed had om in te slapen, vond hij in principe alles best. Bovendien was hij met zijn hoofd allang bij zijn vriend,
Terwijl de jongen de ontbijtzaal inliep, probeerde hij de slaap uit zijn ogen te wrijven. Het lukte hem nauwelijks, dus pakte hij geeuwend een bordje en legde er twee broodjes op. Vervolgens zocht hij een tafeltje op en in stilte vroeg hij zich af wat er gebeurd zou zijn als hij zich niet aan de regels gehouden had, en gewoon bij hem was gebleven, ’s nachts.
Vanuit de hoek van de ontbijtzaal klonk opgewonden gekwetter, hoewel gedempt. Nieuwsgierig keek de jongen op en hij vond twee helderblauwe ogen op hem gericht. Het meisje had een gezichtsuitdrukking die het midden hield tussen ongeloof en blijdschap. Naast haar zat een jongen, zijn gezichtsuitdrukking niets dan ergernis. Logisch: ze was zijn Valentijn, niet die van de Brit aan de andere kant van de ontbijtzaal.
Het enthousiasme van het meisje was echter niet te stuiten. Na enkele minuten aangestaard te zijn, glimlachte de zanger naar haar, voor hij zich weer op zijn ontbijt focuste. Tot zijn spijt hoorde hij een stoel naar achteren schuiven – onder brommend protest van de vriend – en vervolgens kwamen lichte voetstappen zijn kant op. Zonder toestemming te vragen, nam het blonde meisje plaats aan het tafeltje van haar idool. ‘Ben je alleen?’ viel ze onmiddellijk met de deur in huis.
‘Ziet het eruit alsof ik gezelschap heb?’ vroeg de Brit zonder erbij na te denken. Het meisje schudde bedachtzaam het hoofd, begon toen: ‘Ik kan wel –’
‘Nee hoor, ik overleef het wel.’ Hij dwong zichzelf te glimlachen.
‘Maar je kunt toch niet alleen zijn op Valentijnsdag?’ riep ze uit. De jongen tegenover haar wierp een blik op de vriend die alleen achter was gebleven. Als blikken konden doden.
‘Ik moet een vliegtuig halen,’ probeerde de beroemdheid zich eruit te redden, en hij stopte de laatste hap brood in zijn mond, schoof zijn stoel naar achteren en maakte aanstalten de ontbijtzaal te verlaten. ‘Harry, wacht!’ riep het meisje hem na. Met tegenzin hield de jongen zijn pas in. ‘Mag ik op zijn minst met je op de foto?’
Harry draaide zich om, verbaasd over de verandering in haar toon: ze klonk nu bijna wanhopig.
‘Onder één voorwaarde,’ stelde hij dus. Het meisje keek hem vragend aan, waarop hij lichtjes richting haar vriend knikte. ‘Je geeft hem de Valentijn die hij verdient.’
Een schaduw van schuldbewustheid trok over het gezicht van het meisje, waarop ze knikte en zwakjes glimlachte.
Harry wenkte haar vriend: ‘Misschien kun jij de foto nemen?’ vroeg hij, zijn liefste glimlach op zijn gezicht toverend. Hij was moe, wilde zo snel mogelijk terug naar zijn kamer, zijn spullen pakken en op weg naar waar hij wilde zijn. De vriend van het meisje leek het verlangen te delen, stond met zichtbare tegenzin op en keek toe hoe Harry en zijn vriendin poseerden voor de iPhone in zijn hand. Zo snel mogelijk schoot hij een foto en Harry rende het vertrek uit voor het meisje om een handtekening kon vragen. Het was Valentijn en hij had betere dingen te doen – Cupido had andere ideeën voor hem in petto.
Met twee treden tegelijk rende Harry de trap op. Bijna botste hij tegen een stelletje op, maar de twee weken net op tijd uit en hij kon rakelings langs hen schieten.
In zijn kamer begon hij hals over kop al zijn spullen in zijn koffer te mikken. Meestal vouwde hij alles netjes op, maar dit keer niet. Hij wist niet of het meisje van plan was zijn verblijfplaats online te gooien, maar hij kon het risico niet nemen. Zijn affaire moest strikt geheim blijven en dat betekende dat hij in een recordtempo het hotel moest verlaten.
Harry griste zijn telefoon van zijn nachtkastje om een taxi te bellen. Toen hij zijn telefoon ontgrendelde, ontdekte hij vijf gemiste oproepen – allemaal van Zayn. Hij besloot ze tijdelijk ten negeren en koos het nummer van te taxiservice. Hij zat niet genoeg in het centrum om er gewoon één op straat te kunnen aanhouden.
Harry twijfelde twee tellen of hij de telefoon in zijn zak zou steken, of dat hij zijn vriend zou bellen met het nieuws dat hij eerder zou komen. Nee, hem verrassen leek een leuker idee, dus rende hij met zijn tas over zijn schouder de trap af richting de straat. Daar aangekomen besefte hij zich dat het nog wel een paar minuten zou duren voor de taxi er was, dus haalde hij zijn telefoon weer tevoorschijn. Hij zou wel eens zien wat Zayn kwijt moest.
Het duurde slechts enkele seconden voor de jongen de telefoon opnam. ‘Zo, jij nam je tijd,’ verweet hij Harry onmiddellijk.
‘Wat is er in hemelsnaam zo belangrijk dat je op dit tijdstip belt?’
‘Harry, het is acht uur ’s morgens.’
‘Ja, hier wel, maar bij jou toch zeker niet?’
‘Jawel.’
Harry had even de tijd nodig om die woorden tot zich door te laten dringen. ‘Je bent ook in Los Angeles?’ vroeg hij uiteindelijk.
‘Precies.’
Harry realiseerde zich dat Zayns ademhaling zwaar was en een onbehagelijk gevoel bekroop hem. ‘Zayn?’ vroeg hij aarzelend. ‘Waarom bel je?’
‘Om te zeggen dat ik het was.’
‘Dat je wat was?’
‘Daar kom je vanzelf achter.’
Kippenvel spreidde zich uit over Harry’s ledematen. ‘Zayn, wat –’
‘Je moet het niet verkeerd begrijpen. Ik deed het voor ons. Ik kom naar je toe, oké? Je zult vanzelf inzien dat dit het beste is.’
‘Nee, je weet dat ik vandaag –’
‘Hij zat alleen maar in de weg. Dit is veel makkelijker. We kunnen gewoon samen in Engeland blijven, geen onnodige tripjes naar Los Angeles.’ De combinatie van de toon waarop Zayn sprak en de woorden die hij Harry’s oren inzond, deden tranen van paniek achter de ogen van de jongen branden. ‘Zayn…’ fluisterde hij, niet in staat zijn stem vast te houden. ‘Wat heb je gedaan?’

Reacties: