FanFic.nl

My Bloody Valentine [3-shot]

Het tweede couplet

Ik grinnikte. Het was het enige waar ik op dat moment toe in staat was. Euforie borrelde in mijn binnenste, stilletjes, en het zou snel genoeg aan de oppervlakte komen. Nog niet, nog net niet. Ik stond alleen maar in de keuken en keek naar zijn levenloze lichaam op de koude keukenvloer. En ik grinnikte.
Mijn ademhaling was zwaar van de inspanning. Ik zou het bijna hijgen noemen, dus ik besloot iets te kalmeren voordat ik Harry zou bellen. Dat gaf me gelijk de tijd om me voor te bereiden op zijn uitbarsting. Natuurlijk zou hij het niet in één keer aanvaarden, dat sprak voor zich, maar uiteindelijk zou hij het inzien.
Oh, en ik moest zorgen dat de politie niet genoeg bewijs had om me in de eerste instantie aan te houden. Ik zette het mes terug in het messenblok en scharrelde door het huis op zoek naar iets – wat dan ook – waarmee ik mijn handschoenen onschadelijk zou kunnen maken.
Cupido moest wel heel erg op me gesteld zijn, want in belachelijk grote woonkamer vond ik een openhaard. Mijn ogen waren genoeg aan het donker gewend om de contouren ervan te onderscheiden, maar het aansteken ervan was iets lastiger. Het lukte me wel, na een minuut of wat en ik gooide mijn handschoenen erin, keek toe hoe het synthetische materiaal wegsmolt. Goed, daar zouden ze geen vingerafdrukken vinden.
Vervolgens trok ik de mouwen van mijn vest over mijn handen heen, liep ik terug naar de hal en opende de deur – ervoor zorgend dat mijn huid geen contact maakte met het koude materiaal – en stapte de straat op.
Ik raapte de pet, die nog steeds op de grond lag, op en haalde mijn zonnebril van mijn neus, stopte die weer in mijn zak. De kans dat iemand me zou herkennen was klein, maar zelfs als iemand me zou herkennen kon ik makkelijk een excuus verzinnen: Harry. Ik was op zoek naar Harry. Ze zouden het zelfs door een leugendetector kunnen halen, want het was nog waar ook.
Joggend begaf ik me richting mijn huurauto. Toen ik erin stapte, glimlachte ik nog steeds. De voorruit was bedekt met een laagje water en ik stelde me voor dat het tranen waren van de Duitsers en hun familie en vrienden en fans. De ruitenwissers die ik erdoorheen haalde, waren mijn vingers die alle tranen wegveegden omdat het niet uitmaakte. Het waren Harry’s tranen die ik wegveegde, want Harry zou in de eerste instantie niet begrijpen dat het zo het beste was. Maar ik zou het uitleggen. Ik zou zijn verdriet wegwissen met mijn ruitenwissers. Met mijn liefde en affectie.
De gedachte aan Harry deed mijn vingers in mijn broekzak verdwijnen, zodat ik mijn telefoon tevoorschijn kon halen. Het was nog vroeg en waarschijnlijk sliep hij nog, maar ik had goed nieuws dus ik had alle recht om hem wakker te bellen. Mijn ademhaling was alweer enigszins verzwaard van het joggen naar mijn auto, maar ik kon niet langer wachten, dus drukte ik zijn nummer in. Ik bracht het toestel naar mijn oor en luisterde naar de pieptoon aan de andere kant van de lijn. Wachten, wachten, wachten.
Voicemail.
Ik zuchtte, probeerde nog en keer en nog een keer en nog een keer. Ik wist niet hoe vaak ik uiteindelijk op het groene hoorntje had gedrukt, maar het moest vaak genoeg zijn om Harry terug te doen bellen zodra hij erachter kwam dat ik gebeld had.
Met die gedachte stopte ik mijn telefoon weer in mijn broekzak en startte ik de motor. Terwijl ik wegreed, zette ik zachtjes de radio aan en ik reed door de straten van Los Angeles. Ik had de naam van de straat waarin Harry’s hotel stond in mijn geheugen opgeslagen, dus zodra de tijd rijp was zou mijn navigatie me daarheen brengen. Maar eerst moest hij me terugbellen.
Het duurde een poosje voor ik eindelijk mijn telefoon voelde vibreren. Ik reed ergens op een uitgestorven weg net buiten de stad – in de buurt van Harry’s hotel, want dat bevond zich ook niet in het centrum – en dus trapte ik meteen op mijn rem. Er zat niemand achter me, niemand voor me. Ik was helemaal alleen.
Van pure opwinding en trots verzwaarde mijn ademhaling weer, terwijl ik de oproep aannam. ‘Zo, jij nam je tijd,’ verweet ik Harry – met een glimlach, maar dat kon hij natuurlijk niet zien.
‘Wat is er in hemelsnaam zo belangrijk dat je op dit tijdstip belt?’ schoot de jongen terug, zonder mijn vraag te beantwoorden. Mijn hart leek een slag over te slaan bij het horen van zijn stem.
‘Harry, het is acht uur ’s morgens,’ hielp ik hem herinneren. Ja, het was vroeg, maar het was toch zeker geen onmenselijke tijd?
‘Ja, hier wel, maar bij jou toch zeker niet?’
Oh. ‘Jawel.’ Hij wist natuurlijk niet dat ik ook in Amerika was.
‘Je bent ook in Los Angeles?’ vroeg hij uiteindelijk.
‘Precies.’ Ik probeerde uit alle macht mijn ademhaling onder controle te houden, maar in mijn gedachten herleefde ik de taferelen van de nacht en ik was zo blij met wat ik bereikt had, dat het me maar half lukte.
‘Zayn?’ vroeg Harry met een aarzeling in zijn stem. ‘Waarom bel je?’
‘Om te zeggen dat ik het was,’ bekende ik zonder erbij na te denken.
‘Dat je wat was?’
‘Daar kom je vanzelf achter.’
‘Zayn, wat –’ Hij wist het niet, hij kon het nog niet weten, maar waarschijnlijk druppelde het besef binnen dat er iets niets klopte. Het besef dat het juist wel klopte zou later pas komen, maar daar maakte ik me niet zoveel zorgen over. Ik had hulp van bovenaf.
‘Je moet het niet verkeerd begrijpen. Ik deed het voor ons. Ik kom naar je toe, oké? Je zult vanzelf inzien dat dit het beste is.’
‘Nee, je weet dat ik vandaag –’
‘Hij zat alleen maar in de weg. Dit is veel makkelijker. We kunnen gewoon samen in Engeland blijven, geen onnodige tripjes naar Los Angeles.’ Meer kon ik niet zeggen zonder hem weg te jagen, maar meer hoefde ik ook niet te zeggen.
‘Zayn…’ fluisterde Harry aan de andere kant van de lijn, niet in staat zijn stem vast te houden. ‘Wat heb je gedaan?’
Zonder nog een woord te zeggen hing ik op. Ik wist dat hij zou wachten tot ik er was. Hij was bang, waarschijnlijk, ook al wist hij niet waarom. Dat er een moord in het spel was, zou hij waarschijnlijk nog niet geraden hebben. Dat er iets niet klopte wel, en ik zou hem haarfijn uitleggen wat er allemaal aan de hand was.
Ik typte het adres van zijn hotel in mijn gehuurde navigatiesysteem en zag dat ik nog zo’n kwartiertje moest rijden voor ik er zou zijn. Dapper begon ik aan de rit en hoe langer ik reed, hoe meer de tijd die ik nog moest overlappen gereduceerd werd. Ik reed bijna twee keer zo snel als de snelheidslimieten toestonden, maar dat was voor later zorg.
Harry stond op de stoep, keek schichtig op zich heen. Ik zou het nog net niet paniekerig noemen, maar het kwam aardig in de buurt.
Toen ik mijn auto voor zijn neus parkeerde, reageerde hij in de eerste instantie niet. Pas toen ik het portier aan de rechterzijde opende en hij naar binnen gluurde, herkende hij me. Onzeker nam hij plaats naast me, in de passagiersstoel, en tevreden reed ik de straat uit.
Ik bleef rijden, hoewel ik geen idee had waar ik heen ging. Gewoon, de stad door. Ik wachtte tot hij begon met praten, en toen hij dat uiteindelijk deed was het een hele spraakwaterval in één keer, en in één adem: ‘Zayn, wat de fuck? Wat bedoel je met jij was het? Wat is er gebeurd? Wat heb je gedaan? Je weet dat ik vandaag met Bill door zou brengen, maar nu heb je me bezorgd gemaakt en moest ik wel met jou mee, als ik er ooit achter wil komen wat je bedoelt. Ik zet je hiervoor betaald, reken maar, ik meen het, ik pak je nog wel terug. Dus als je ook maar een klein beetje je lot wil begunstigen, zou ik me zo snel mogelijk naar Bill brengen – nu. Ik heb er recht op en dat weet jij ook. Ik zie jou morgen weer, als ik in Engeland ben en de dagen daarna en het hele jaar door maar hem zie ik nooit, dus breng me alsjeblieft nu naar hem toe.’
Zayn grinnikte. ‘Je hebt die Duitser niet meer nodig.’
‘Jawel, hij neemt zijn telefoon niet op, ik heb duizend keer gebeld maar hij neemt niet op en ik moet op z’n minst zeker weten dat het goed met hem gaat.’
‘Het gaat prima met ‘m.’
‘Hoe weet jij dat? Hij neemt zijn telefoon niet op en ik moet naar hem toe, Zayn, nu!’
‘Natuurlijk neemt hij zijn telefoon niet op.’
‘Hoezo?’ vroeg Harry aarzelend. Hij staarde uit het raam, waarschijnlijk zodat hij me niet aan hoefde te kijken.
‘Daar heb ik voor gezorgd.’
‘Wat?’
‘Hij is uit de weg, Harry. Je hoeft je om hem geen zorgen meer te maken. Het is nu gewoon jij en ik, we gaan vanmiddag terug naar Engeland en van hem hebben we geen last meer.’
Harry draaide zijn hoofd mijn richting op, tergend langzaam, alsof hij het eigenlijk niet durfde. Ik zag het vanuit mijn ooghoeken, had mijn blik recht op de weg gericht – maar in feite keek ik alleen maar naar Harry. Hoe kon ik ook anders? Hij zat eindelijk naast me, eindelijk naast me in de auto en ik had eindelijk de touwtjes in handen en alles zou goed komen.
‘Goed, ik rijd al naar zijn huis,’ bood ik aan, me realiserend dat ik onbewust al de wijk binnen was gereden.
‘Hoe weet je – ?’ vroeg Harry, zijn vraag niet afmakend. Zijn stem klonk zwak.
‘Louis heeft me het één en ander verteld,’ legde ik uit, terwijl ik de straat inreed. Ver kwam ik niet, want alles was afgezet met tape en er waren zwaailichten. Het regende nog steeds, iets harder dan toen ik Harry ophaalde en het creëerde en prachtig lichtspel met alle zwaailichten van de auto’s die zich in de straat bevonden. Ik bracht de auto tot stilstand en draaide me naar Harry toe. Zijn gezicht was lijkbleek, waarschijnlijk begon hij eindelijk te begrijpen dat de verhaallijn in zijn liefdesdrama een drastische wending had genomen. ‘Zie je?’ vroeg ik hem, een brede glimlach op mijn lippen. ‘Nu is het alleen nog jij en ik, zoals het hoort.’

Reacties: