FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 69: The old Sora is back.

Sora sloot met een serieuze blik de deur van hun kamer terwijl Roxas al was gaan zitten op zijn bed. Ondertussen bedacht Sora zich hoe hij Roxas dit moest vertellen want eerlijk gezegd wist hij niet hoe hij dit moest zeggen, het enige waar hij rekening mee moest houden was dat hij heel erg kwaad zou worden. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat zijn broer zijn arm met een pijnlijke grimas vasthield maar besloot er niks van te zeggen daarom pakte hij er gewoon een stoel bij en schoof die tegenover het bed waar Roxas op zat met Sparky en Suki. Sora slaakte een diepe zucht en sloot voor een paar seconden zijn ogen waarna hij ze weer opende, “I-ik.. i-ik..” stamelde Sora nerveus waarbij een traan langs zijn wang rolde. Roxas keek hem geschrokken aan maar bleef zwijgen terwijl hij zijn goede arm uitstrekte om hem te troosten, “Ik ben de foto van mam.. kwijt.” Sora keek expres van hem weg terwijl hij de uitbarsting afwachtte maar die kwam niet. Toen hij zijn ogen opende zat Roxas hem bezorgd aan te staren die nu ook veranderde in verdrietig ondanks hij het niet wilde laten zien, “Waar heb je hem voor het laatst gezien?” vroeg Roxas toen om de stilte te verbreken waarbij Sora zijn schouder ophaalde, “Ik denk in Nimbasa City toen ik vocht met dat Plasma lid maar dat is nog niet alles..” mompelde Sora toen waarbij Roxas knikte en hem vragend aankeek. Sora begon langzaam met uitleggen van wat er daarnet gebeurt was met Mamoru en de Plasmaleden en hun dreigement maar Roxas daarentegen kreeg een lichte grijns op zijn gezicht toen Sora klaar was met uitleggen. “Denken ze nou echt dat JIJ je in zou houden omdat hun dreigen MIJ iets aan te doen?” grijnsde Roxas waarbij Sora moest grinniken, hij had gedacht dat zijn broer dit enigszins serieus zou nemen maar daarentegen.. Algauw veranderde zijn grijns in een serieuze blik toen hij Sora bezorgd zag kijken.. hij moest iets doen om Sora op te vrolijken. “Broertje, maak je niet druk om Chiara die red zich wel.. je kunt er nu niks tegen doen en ik vind dat je een beetje aan jezelf moet denken,” sprak Roxas toen hij was opgestaan om vervolgens zijn goede arm om zijn nek te leggen, het hielp wel een beetje maar Sora maakte zich echt druk. “Ik maak me niet zozeer druk om Chiara maar.. of.. “ zei Sora en keek daarbij Sparky aan die hem bemoedigend toeknikte zodra hij hem aankeek, raapte de bruinharige jongen al zijn moed bijeen om vervolgens zijn broer recht aan te kijken. “Heb ik wel genoeg vertrouwen in Chiara?” zei hij toen enigszins twijfelend waarbij Roxas voor hem ging staan en zijn armen beetpakte, “Je twijfelt nu toch niet aan jezelf? Was jij niet de gene die Nobu en Rina vertrouwde en hun een tweede kans heeft gegeven?” zei Roxas rechtop de man af die zijn broer doordringend aankeek maar Sora rukte zich los uit de greep van de blonde jongen. “Waar is die Sora gebleven die positief door het leven ging en niet aan zichzelf twijfelde die voor iedereen opkwam als het nodig was..? ik heb liever die oude Sora dan deze. Chiara is dan wel weg en wij hebben dan geen moeder meer maar we hebben elkaar nog wel.. ik praat het niet goed dat onze vader ons in de steek heeft gelaten maar mam en Chiara zouden dit niet gewild hebben dat jij aan jezelf twijfelt en ik wil dat ook niet,” viel Roxas ineens uit. Sora keek hem aan en wierp hem een vuile blik toe maar zo te zien meende Roxas alle woorden die hij zei, ondanks alles. Hij was blij dat hij zijn broer dit in vertrouwen had genomen anders.. had hij het echt niet geweten maar voordat hij iets kon zeggen had Roxas een troostende hand op zijn schouder neergelegd..

"Die oude Sora was al bezig met inpakken toen mam stierf," mompelde Sora met zijn ogen gesloten. Roxas slaakte een diepe zucht waarbij zijn broer zijn ogen opende, “Luister niet naar Team Plasma, broertje.. als je je hart volg d dan komt alles wel goed," sprak Roxas met overslaande stem maar zijn ogen stonden resoluut.. tot grote verbijstering van Sora zag hij dat er tranen langs de wangen van zijn broer liepen.. Sora schrok hier echter van omdat Roxas al vanaf het moment dat hun moeder stierf geen traan meer gelaten had, natuurlijk liet hij zijn verdriet zien maar zonder dat hij echt moest huilen. Voordat Sora besefte wat hij deed stond hij op en sloeg een arm om de nek van Roxas heen uit reactie liet Roxas zijn armen zakken, “Misschien word het inderdaad tijd om de oude Sora terug te halen,” mompelde Sora maar keek onzeker uit zijn ogen terwijl hij Roxas losliet en liep een stukje van hem weg om vervolgens voor hem te gaan staan, in dat proces had hij zelfverzekerd zijn handen gebald tot vuisten. “Het word tijd dat ik me hart volg.. ik laat me niet meer gek maken door die organisatie of door de afwezigheid van Chiara.. natuurlijk mis ik haar maar dat laat niet weg dat ik de belangrijkste mensen hier bij me heb,” voegde Sora er aan toe en gooide zijn gebalde vuist naar voren en had een vrolijke grijns op zijn gezicht waarbij Sparky vanaf het bed op Sora’s schouder klom, Suki volgde zijn voorbeeld en sprong op de schouder van Roxas. “Pikapi!” De Pikachu had een zelfverzekerde uitdrukking op zijn snoet staan wat nogal aanstekelijk werkte net als zijn kleine zusje. Roxas kreeg hierdoor ook een glimlach op zijn gezicht wat ervoor zorgde dat Sora weer opgelucht kon ademhalen, blij dat Roxas niet al te boos op hem was. Vanuit zijn ooghoek zag Sora dat zijn broer ineen kromp van de pijn waardoor Sora hem ongerust aankeek maar zijn gezichtsuitdrukking veranderde echter in een serieuze.. de bruinharige jongen haatte Team Plasma nu zo erg als dat hij zijn vader haatte. Zijn eerste prioriteit zou nu niet meer de Gyms uitdagen worden maar ervoor zorgen dat hij zijn vrienden en tweelingbroer kon beschermen daarbij wilde hij nog steeds alle badges verzamelen om zichzelf te bewijzen dat hij iets kon, zijn droom om Pokémon meester te worden kon hij later altijd nog nakomen daarbij had hij die uitdaging nodig om zijn kracht te bewijzen.. en daar waren de gymleiders voor. Sora schrok op toen hij Roxas nog steeds met zijn hand om zijn gewonde arm zag zitten.. misschien zou ijs de pijn wat verzachten want kneuzingen konden behoorlijk zeer doen. “Broertje, ga anders even op bed liggen.. ” stelde Sora toen voor en wees met een vinger naar zijn arm. “Je hebt best een harde klap gemaakt,” voegde de bruinharige jongen eraan toe waarbij Roxas knikte met zijn hoofd als antwoord maar voordat zijn broer naar beneden kon gaan om ijs te gaan halen, hield Roxas hem tegen door een hand op zijn schouder te leggen. “..ehh.. Sora, hoe wou je dat nu oplossen met je foto.. het gaan opzoeken?” vroeg Roxas toen voorzichtig maar Sora krabde nerveus over zijn achterhoofd heen.. hij had wel een klein idee waar hij die foto verloren kon hebben maar hij wilde zijn broertje daar niet mee lastig vallen, zeker nu hij gewond was wilde hij Roxas niet meeslepen omdat hij moest rusten. “Misschien is het maar ook beter dattie weg is,” reageerde Sora uiteindelijk na een korte stilte, “Ik denk dat het beter is als ik het achter me laat maar dat laat niet weg dat die foto belangrijk is voor me,” ging Sora verder en stopte eventjes met praten terwijl hij de blik van zijn broertje voelde branden in zijn rug.. besloot hij dit er nog aan toe te voegen. “Ik wilde eerst terug naar Nimbasa maar dat is nu geen oplossing,” sloot Sora zijn verhaal af en keek wat droevig opzij, zijn blik verbergend.

Roxas keek hem glimlachend aan waarna hij zijn greep op Sora’s schouder verstevigde zoals zijn moeder altijd had gedaan als hij erdoor heen zat. “Misschien heb je nu niets maar voor alles is er een oplossing, zou mama hebben gezegd,” sprak Roxas terwijl hij zijn hand naar zijn gewonde arm liet glijden, besefte Sora dat zijn broer gelijk had.. er mocht dan nu geen oplossing zijn voor dit probleem maar hij had nu een andere belangrijke prioriteit en dat was ervoor zorgen dat Roxas minder pijn zou hebben. Hij zou ijs halen. Sora slaakte een diepe zucht en knikte instemmend waarna hij zijn hand op de deurklink legde.. zijn broer keek hem vragend aan. “Niet te geloven dat ik nu ijs voor jou moet gaan halen,” grijnsde Sora terwijl Roxas hem nog steeds niet-wetend aanstaarde, “Waar heb je het over?” vroeg Roxas toen hij op bed was gaan liggen. “Nou.. eigenlijk was dit jouw vaste taak maar aangezien jij nu de brokkenpiloot bent…” Langzaam begon het bij hem te dagen waar zijn broer heen wilde en trok zijn schoen uit die hij vervolgens naast hem neerlegde. “Wacht maar totdat jij weer het pispaaltje ben,” reageerde Roxas grijnzend maar Sora stak uitdagend zijn tong uit en deed de deur open voordat hij geraakt werd door de sportschoen van zijn broertje, rende Sora hard lachend de gang uit met Sparky op zijn schouder maar stopte uiteindelijk om zijn ogen droog te vegen. Voordat Sora naar zuster Joy kon lopen aan de balie liep hij bijna tegen Mamoru op, alleen die leek echter opgelucht hem te zien, “Oh Sora, jouw zocht ik net.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.