FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 69: Ambition Within The Heart

Nadat Bianca Kioko aan Touya had gegeven, was ze zo snel als ze kon richting het strijdveld gestormd en had Touko vanachter besprongen. Haar armen wikkelden zich vlak voor haar landing om haar slachtoffers nek heen en kon hen beide nog net van een valpartij redden door rechtop te blijven staan. Het bruinharige meisje leek enorm verrast te zijn door de plotselinge stevige knuffel, maar legde niet veel later haar hand op die van Bianca. “Ik heb je zo gemist!” sprak de blondine, maar het was niet helemaal verstaanbaar, omdat ze haar gezicht tegen Touko’s rug aanduwde om haar omhelzing te verstevigen. Chiara keek lichtjes glimlachend toe vanaf de zijkant. Zou haar hereniging met Sora ook zo gaan? Ze betwijfelde het. Ze waren beide waarschijnlijk te koppig om de ander te knuffelen. En het zou zeker niet in zo’n dodelijke greep eindigen. Haar aandacht werd getrokken door Bianca’s vader, die ze vanuit haar ooghoeken op haar af zag komen lopen. Hij keek niet al te blij uit zijn ogen en heel even voelde ze zich in een hoekje gedreven. De man had zijn pokémon zo te zien al teruggeroepen en had moeite te ontkomen aan haar trouwe Quilava, die hier ook niet veel goeds uit kon voorspellen. “Besef wel dat je alleen maar gewonnen hebt, omdat je hulp van buitenaf hebt gekregen,” snoof hij tegen haar. Chiara’s gezicht betrok, wetende dat hij gelijk had. Als Touko er niet was geweest, dan zat ze nu op de eerste de beste boot terug naar Sinnoh. En wat had ze dan bereikt in haar leven? Ze zou waarschijnlijk niet alleen haar vader voor altijd verliezen, die op het pad zou blijven lopen die Team Plasma hem aanbood, maar ze zou Sora waarschijnlijk ook niet meer gauw tegenkomen. En zelfs al zou ze hem tegenkomen, hoe ging ze het dan aan hem uitleggen dat ze niet achter hem aan was gegaan? Voor hem leek het er dan meer op dat ze met de staart tussen de benen terug naar huis was gegaan. Wat had ze toch een idioot voorstel gedaan daarnet.

“Ik weet zeker dat ze van je gewonnen had,” weerklonk de stem van Touko, die Chiara uit haar gedachte haalde. “Een lafhartige klootzak als jij zou hoe dan ook hebben verloren,” voegde ze eraan toe. Haar blik vertelde je dat ze kwaad was, maar toch stond haar gezichtsuitdrukking kalm. Haar stem trilde ook niet van woede of onzekerheid. Touko had precies die kracht in zich waar Chiara zo naar verlangde. “Je beseft niet dat jullie nog veel te leren hebben. De enigen met echte potentie in jullie groep zijn Touya en die andere knul,” reageerde Bianca’s vader hierop. Chiara balde haar vuisten en knarste met haar tanden om het niet uit te hoeven schreeuwen. Wie dacht hij wel niet wie hij was door hun zomaar durven te vertellen wie die zogenaamde ‘potentie’ in zich had? Wat hadden Touya en Bailey nou voor een doel? Acht verschillende metalen voorwerpen winnen, meer niet. Haar doel telde natuurlijk niet. Alleen een naïeve, domme vrouw zou zoiets voor ogen hebben. Doordat ze zo gefocust was op haar eigen woede, kreeg ze niet mee dat Touko en Bianca’s vader aan het bekvechten waren. Het was Bianca die haar aandacht wist te trekken. “Hou op!” De blondine stond tussen haar vader en vriendin in en behield ze op afstand van elkaar door haar armen gespreid tussen ze in te houden. In tegenstelling tot Touko was Bianca alles behalve zelfverzekerd. Haar stem trilde enorm bij het uitspreken van die twee woorden en de tranen waren alweer in haar ooghoeken verschenen. “Als ik jullie hiermee kan stoppen, dan zal ik met papa meegaan…” Ieder andere aanwezige keek het blonde meisje nu geschokt aan. Geen van hen durfde iets te zeggen, zelfs haar eigen vader niet. “Ik wil niet meer dat jullie ruzie maken om mij… H-Het spijt me dat ik je hierin heb meegetrokken, Touko…” Met haar groene ogen keek ze zowel de brunette als Chiara verontschuldigend aan en draaide haar rug toen naar Touko toe. Eindelijk durfde er toen iemand in beweging te komen en dat was niemand minder dan de brunette zelf. Haar hand schoot bijna meteen naar Bianca’s schouder toe en greep deze toen stevig vast. Ze opende een aantal keren haar mond, maar er kwamen geen woorden uit, dus sloot ze hem telkens weer. Ze leek net een vis op het droge.

“Je hebt haar gehoord Touko. Laat haar gaan,” drong Bianca’s vader aan. Het meisje verborg haar gezicht achter haar pony en liet haar hoofd hangen. “Al die tijd heeft hij je dingen ingeprent die ervoor zorgden dat je je zelfvertrouwen verloor. Hij heeft de waarheid voor je achtergehouden en soms zelfs een eigen waarheid verzonnen. Sinds ik me kan herinneren heb ik alleen maar toe kunnen kijken hoe jij steeds werd afgeblaft door deze idioot, alleen omdat je niet sterk genoeg zou zijn, maar Bianca…” De blondine had zich langzaam omgedraaid naar haar vriendin. Touko keek bij haar laatste twee woorden op en wist daarmee de blik van Bianca te vangen. “Jij bent de sterkste persoon die ik ken… Laat je niet door hem vertellen wat jouw lot zou moeten zijn… Maak jouw eigen lot.” De blondine had deze woorden overduidelijk niet verwacht. Van haar gezicht was af te lezen dat ze niet eens geloofde dat ze de sterkste persoon was die Touko kende. Toch werd ze daarvan overtuigd toen deze haar vastberaden aanstaarde. Natuurlijk. Hoe kon ze ook anders verwachten van haar beste vriendin? Als er één iemand een sterk persoon was, dan was het de brunette wel en niet zij, maar dat zou Touko nooit toegeven. Langzaam maar zeker verscheen er een kleine glimlach om Bianca’s lippen. Waar was ze in godsnaam mee bezig? Ze mocht zichzelf dan niet vergelijken met Touko, maar om zichzelf ervan te weerhouden om sterker te worden was nog veel erger. “… Je hebt gelijk,” wist de blondine uiteindelijk van haar lippen te krijgen. “Ik ga niet naar huis. Mijn lot ligt voorlopig nog bij jou, Touya, Bailey en Chiara.” Terwijl ze deze twee zinnen uitsprak, draaide ze zich weer terug naar haar vader en keek deze vastbesloten aan, alsof ze aan hem wilde duidelijk maken dat hij alleen naar huis moest met enkel haar blik. De boodschap werd overgebracht en ontvangen, maar het was niet genoeg om de man van zijn stuk te krijgen. Hij liep stug op zijn dochter af en opende zijn mond. “Ik heb je eerder ook al nee gezegd. Is één keer soms niet genoeg? Wat valt daar nou niet aan te begrijpen?!” Hij reek met zijn linkerhand naar Bianca en stond op het punt om haar bij haar arm te grijpen en mee te sleuren, maar werd gestopt door opnieuw de stem van een onbekende.

“Zo is het wel genoeg, niet waar?” Zes paar ogen richtten zich op de nieuwkomer. Het was een jonge vrouw die in opvallend gekleurde kleren rondliep. Terwijl haar blonde, korte lokken haar en haar ijsblauwe ogen de meeste aandacht naar haar gezicht toe trokken, vielen haar bijpassende geel met zwart gekleurde kledij evenveel op. Om nog maar te zwijgen over het koptelefoonachtige voorwerp op haar hoofd. “Gymleader Elesa…!” hoorde Chiara Touya uiteindelijk zacht roepen. Was dit Nimbasa’s gymleader? Ze had de vrouw veel ouder verwacht. Deze kruiste haar armen over elkaar heen en gaf Bianca’s vader een blik die gelijknoemenswaardig was met haar oogkleur. IJskoud en bitter. “Uw dochter is oud en wijs genoeg om zelf te beslissen over haar leven. Om nog maar te zwijgen over de keuze om een trainer te worden, aangezien ze die al een aantal jaren geleden had mogen maken, als ik het niet mis heb?” De man gromde, maar stemde toch in met Elesa. “Dan stel ik voor dat je haar met rust laat en haar haar eigen weg laat gaan. Overbezorgde ouders zijn één ding, maar uitschot als jij verdient het niet eens om zichzelf een vader te mogen noemen.” Chiara keek zelfvoldaan naar het slachtoffer van de gymleader haar woorden. Eén iemand was het tenminste met haar eens, zelfs al wist ze zelf niet eens meer wat een goede vader zijn inhield. Dat was nog wel het meest ironische aan haar uitbarsting daarstraks. Hoe kon zij nou weten hoe een goede vader deed? Alsof zij het perfecte voorbeeld had gehad. Haar donkerblauwe ogen registreerden nog snel dat de man zijn mond opendeed om te kunnen reageren op de blonde gymleader, maar besloot uiteindelijk om stil te zijn en sloot zijn mond weer. Vervolgens richtte hij zich op zijn dochter, fronste kwaad en bedacht zich geen tweede keer om iets tegen haar te zeggen voor hij vertrok. “Je hebt heel veel geluk gehad, besef dat goed. Ooit op een dag zal die geluk op zijn en zal je jammerend terug komen rennen. Denk maar niet dat ik dan nog de deur voor je opendoe. Je hoeft jezelf nooit meer thuis te vertonen.” Met deze woorden draaide hij zich om en liep gefrustreerd weg. Het was op dat moment dat Chiara erachter kwam dat ze haar adem al die tijd had ingehouden en die nu de vrije loop liet gaan.

Vanuit haar ooghoeken zag het zwartharige meisje dat Elesa haar verwachtingsvol aankeek. Fronsend liep ze dichterbij, gevolgd door de rest van het groepje jonge trainers. Touya was de eerste die zijn mond opentrok. “Ontzettend bedankt, Elesa… Ik had gehoopt dat het wat soepeler zou verlopen, maar…” De blondine reageerde door hem zachtjes op zijn hoofd te kloppen en naar hem te glimlachen. Hij moest eerlijk toegeven dat hij niet had verwacht dat Elesa überhaupt kon glimlachen, maar dit voelde veel natuurlijker aan. “Ik heb alles meegekregen sinds jullie hier zijn aangekomen om dit gevecht te houden. Het spijt me dat ik niet eerder heb ingegrepen, maar geloof me, als jij niet op was komen dagen had ik het gevecht stilgelegd,” sprak ze, doelend op Touko toen ze bij het laatste stuk van haar uitleg was aangekomen. Deze schudde haar hoofd en wuifde Elesa’s verontschuldiging weg. “Het zegt al veel dat een gymleader als jij interesse toonde in dit gevecht,” mompelde ze. De vrouw reageerde opnieuw met een bescheiden glimlach, waarna ze zich tot Chiara richtte. “Gefeliciteerd met je Pikachu. Ik zou graag tegen haar willen vechten.” Het zwartharige meisje keek beduusd terug naar de gymleader, waardoor Bailey voor haar moest vertellen dat ze niet aan de Gym Challenge deed. Elesa probeerde haar nog enigszins over te halen, maar dit aanbod sloeg ze bijna direct weer af. “Het zou me inderdaad interessant hebben geleken om de gym met Kioko uit te dagen, maar ik heb geen tijd daarvoor.” De gymleader’s wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog. Chiara had echter geen zin om de vragende blikken van Elesa en Touko te moeten beantwoorden. Het was Bailey die tussenbeide kwam. “En een dubbelgevecht met mij tegen Elesa? Ik weet dat je de badge niet wilt, maar dat zijn twee vliegen in één klap en het bespaard tijd,” stelde de jongen voor. De blondine stemde meteen in met het idee, maar het duurde even voordat ze Chiara ook wisten over te halen. De vrouw liet het groepje weer tevreden achter.

“Waarom hebben jullie geen afspraak gemaakt?” vroeg de bruinharige jongen toen aan de overige drie. Hij wist van hen allemaal dat ze binnenkort ook de vierde gym zouden uitdagen. Hij werd beantwoord met schouders die werden opgehaald. “… Ik wil nog even wachten. Bekomen van alles wat net is gebeurd enzo,” mompelde Bianca, waarbij ze nerveus haar rok had vastgepakt. Touko legde een hand op haar schouder. “Ik wil nog wat meer trainen voordat ik haar echt uit ga dagen,” voegde deze daaraan toe. Touya knikte. “Ik ook. Ik wil wel jullie gevecht zien.” Bailey beantwoordde de jongen met een brede grijns en wilde wat zeggen, maar Chiara snoerde hem de mond. “Het leek net of je Elesa al eerder hebt ontmoet. Klopt dat?” Haar vraag was nog niet volledig gesteld of Touya’s ogen sperden wijd open van realisatie. De neiging om zijn hand tegen zijn voorhoofd te slaan kon hij nog net onderdrukken. Hoe kon hij zo stom zijn zoiets te zijn vergeten? Het was immers nog maar kortgeleden dat hij Sora had ontmoet…

Reacties: