FanFic.nl

Stand alones

♥ || Don't You Worry Child

Het was een zwoele zomeravond. Een luchtig windje streek door de straten van Ierland, liet de helder groene bladeren van de bomen ritselen, vrolijk en zonder zorgen. Voor zover bladeren zorgen konden hebben. Eigenlijk sloeg dat helemaal nergens op en terwijl hij zich dat bedacht, zette hij zijn pas voort. Elke stap die hij zette werd gemarkeerd in het lichtbruine zand, dat samen een kronkelend pad vormde. In het bos was schaduw en schaduw was koel, iets wat onmisbaar was deze dagen, waarin er een enorme hittegolf heerste.
Voetstappen waren eigenlijk een soort handtekeningen, een soort benadrukking van jezelf. Hier ben ik geweest en daar. O, en daar natuurlijk. Nee? Nee. Sloeg ook al nergens op.
Hij werd langzaam gek van zichzelf en al zijn onnozele gedachten. Voetstappen, ja. Die waren er. Bladeren ook. Gedichten gingen niet over bladeren of voetstappen, gedichten gingen over gevoelens en diepe geheimen. Misschien liefde of haat, maar niet over bladeren. God, wat was hij hier ongelooflijk slecht in. Misschien moest hij het maar gewoon opgeven en een onvoldoende halen. Deed hij wel vaker. Toch zei iets, diep van binnen, tegen hem dat hij dit gedicht moest schrijven. Het was bijna alsof hij het idee kreeg dat hij mensen ermee zou helpen, of in ieder geval één iemand.
Nee. Dat sloeg ook nergens op.
Terwijl hij zich verder het bos in bewoog, keek hij naar boven, naar de langzaam roodkleurende hemel die prachtig werd verlicht door de ondergaande zon. Hij hield van de schemer, hield van de zonsondergang. Het was mooi, als een bal vuur dat langzaam doofde.
Kijk. Eindelijk eens iets wat nog logisch klonk. Misschien moest hij daar maar mee beginnen, met de zon. Of het feit dat hij het zo mooi vond. Hij kon er uren naar kijken. Wat nou als hij de zon zou projecteren op zijn gevoel? De rode zon, een gele gloed. Haat met een vleugje spijt. Of wat spijt dan toch groen? Hij wist het niet.
Na nog een klein stukje lopen kwam hij een bankje tegen, het stond perfect in de schaduwen van een paar grote eiken, wat ervoor zorgde dat hij beschut zat en toch lekker in de schaduw. Niet dat er nog echt veel zon scheen. Eigenlijk was de zon bijna helemaal weg. Zou het bos dan gaan leven? Hij hoopte het en hield deze hoop vast toen hij plaatsnam op het koele hout. De bladeren van de bomen zorgden wel voor een lichtelijk, benauwend effect, maar dat maakte hem niet uit. Zijn blonde haren plakten toch al aan zijn gezicht, met een vermoeid gebaar streek hij alles naar achteren. Het gevoel was vies, maar ook dat maakte hem op dit moment niet zo veel uit. Eerst dat gedicht.
Zuchtend pakte hij zijn zwarte rugtas van de grond en zette deze op zijn schoot. Hij ritste hem open, haalde een zwart schrift eruit en grabbelde toen naar een pen die hij na een paar seconden die wel uren leken, had gevonden. De tijd kroop voorbij, maar dat was niet erg. Het was zelfs fijn. Tijd, langzaam wegtikkend en toch zo bepalend. Enkel een cijfer maar ook veel meer. Hé. Dat was goed.
Zijn tas liet hij weer naast zich op de grond zakken, waarna hij zijn schrift bekeek. Het was een simpel, zwart schrift en in zijn rechterhand had hij een simpele, zwarte pen. Een balpen. Onbelangrijk.
Hij sloeg het schrift open, keek nog even om zich heen en snoof de laatste restjes zon voor zijn gevoel op. Gelukkig voor hem bleef het nog wel eventjes licht, ook al zou hij de weg naar huis zo kunnen vinden; hij moest gewoon zijn voetstappen volgen. Eigenlijk wist hij het anders ook wel, maar het idee dat zijn voetstappen meer waren dan markeringen gaf hem een goed gevoel, ook al wist hij niet waarom.
Misschien waren al die onnozele gedachten nog niet zo slecht. Misschien waren ze juist wel goed. Het gedicht moest af, waarover maakte niet uit. Een simpel maar diep gedicht, mét emoties. Ja. Logisch.
Hij zette de zwarte punt van de pen op het papier en begon met schrijven. Zwarte letters, simpele woorden vormend. Of misschien moeilijke woorden. Hij schreef, schreef, schreef. Het voelde bevrijdend, nooit had hij geweten, gedacht überhaupt, dat poëzie zo fijn kon zijn. Natuurlijk, hij vond sommige gedichten erg mooi en pakkend, maar hij wist niet dat het schrijven ervan hem hetzelfde gevoel kon geven. De pen schreef door, zijn hand bleef bewegen, zijn hoofd bleef verzinnen. Over de projectie van de zon, over de kleuren ervan, over zijn voetstappen. De betekenis van tijd - nee. Dat eigenlijk niet. Die was er namelijk niet. Hij schreef het op, schreef het allemaal op totdat hij uiteindelijk een punt zette. Hij dikte hem extra aan, maakte er een duidelijke, zwarte punt van. Een bolletje, klein zwart zonnetje. Zijn gedicht. Het was af.
Met een glimlach op zijn gezicht hief Niall zijn hoofd en keek hoe de laatste restjes zon verdwenen achter het bos. Tussen de bomen door. Het was het allermooiste van de dag, die laatste restjes zon. Uren kon hij ernaar kijken, maar het duurde nog geen minuut. Het was goed zo.
Opnieuw pakte hij zijn tas van de grond, compleet in zijn element. Alsof er een soort wolk van euforie om hem heen hing en hij er bovenop ging liggen. Lag, eigenlijk. Het was alsof hij high was. Het maakte hem aan het glimlachen, maakte hem zelfs écht aan het lachen.
Nadat hij zijn pen had opgeborgen, staarde hij nog één keer naar de letters en liet hij ze één voor één tot zich doordringen. De emoties ervan, de betekenis ervan, de waarheid ervan en de echtheid. Het waren zijn woorden, zijn gevoelens en zijn onnozele gedachten. Het was van hem.

Don't You Worry Child

Stop. Relax. Take a look.
Take a look at the sun. The horizon. Take a look.
Feel the heat of it, feel every single colour of it.
Colours are emotions. They're beautiful and awful at the same time.
Take a look.
Take a look at your footsteps in the sand. Feel it tickle your toes,
smell the scent of the sea. It's yours, all yours.
The time is ticking, no. Time doesn't tick. Time crawles trough
every life of each single person. Time's special. Now.
Stop. Relax. Take a look.
Take a look at all these beautiful things.
Take a look in the mirror.
And never worry again.

Niall James Horan

Hij was er tevreden mee, was trots op zichzelf dat hij een gedicht had kunnen schrijven. Zijn euforie bleef echter groeien toen hij terug begon te wandelen en genoot van alle ontwakende dierengeluiden. Hij snoof de geuren op, de geuren van de dieren en van het bos. Van het zand onder zijn voeten.
Eindelijk rook hij het leven.

Reacties: