FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

32: This is totally wrong

Louis stond op, reikte me zijn hand aan waarna ik hem vastpakte en me door hem omhoogliet trekken. Trillend keek ik opzij, zoekend naar Zayn.
‘’Hulp kan geen kwaad, hoor!’’ riep Zayn. Zijn stem was schor, trilde enorm. Hoewel ik liever niet in de buurt kwam, hoewel ik eigenlijk naar huis wilde rennen en gillend de rest op wilde halen, bewoog ik me langs Louis, tussen een aantal bomen door, naar Zayn. Hij had de enkels van de man vastgepakt en sleepte hem nu voort, voor zover dat wilde met alle bomen die enorm dicht op elkaar stonden. Het zweet gleed over zijn voorhoofd naar beneden en drupte van zijn neus af.
‘’Verdomme,’’ vloekte hij binnensmonds toen hij de man liet vallen en opzij tegen een boom aanleunde, zwaar hijgend. Ik liep naar hem toe, probeerde mijn blik zo ver mogelijk bij het lijk vandaan te houden en sloeg mijn arm om Zayn’s schouders.
‘’H-harry…’’ hij klonk gigantisch buiten adem en hief moeizaam zijn hoofd om me aan te kijken. Mijn hart begon harder te kloppen, mijn maag draaide zich om van angst. Donkerrode kringen sierden Zayn’s ogen, waarvan het wit een beetje geel was geworden. Zijn voorhoofd zat onder het zweet, zijn haren hingen alle kanten op. Met een zwak gebaar streek hij door zijn blonde kuif, te vergeefs.
‘’Louis!’’ riep ik, waarna Louis opkeek en er met een bezorgde uitdrukking op zijn gelaat aankwam.
Zodra hij bij ons was, sloeg hij zijn hand voor zijn mond, waarbij ik hem kon horen schrikken.
‘’We moeten snel hulp halen, anders krijgt Zayn een bloedvergiftiging.’’
Bloedvergiftiging. Dodelijk. Zayn…
‘’Het lijk dan?’’ Zayn draaide zich om en staarde naar het lijk, terwijl hij wat heen en weer wiegde op zijn voeten. Ik liep naar hem toe, sloeg zijn arm om het mijne heen, zodat ik hem kon steunen.
‘’Niets. Is gemarkeerd door onze voetstappen. We moéten terug.’’ Zayn knikte langzaam, keek opzij en ving mijn blik. Ik zag zijn zachte lippen en likte onbewust over de mijne. Hij glimlachte zwak, waarna hij zijn blik naar de grond richtte. Waarom verlangden we altijd zo naar elkaar?
‘’Hier langs is het makkelijkste, denk ik…’’ fluisterde Louis zachtjes, wijzend naar een heel dun spoor dat tussen de bomen doorliep. Het ging dezelfde kant uit als waar we vandaan kwamen, maar was iets minder dicht bebost. Ik begon me af te vragen waarom het voetstappen spoor daar niet langs ging, toen Zayn begon te hoesten. Ik hield hem nog steviger vast, terwijl ik probeerde zijn akelige hoest buiten te sluiten. Het was een teken van verslechtering.
‘’We moeten nu gaan!’’ riep Louis, waarna we zo snel mogelijk op weg gingen. Mijn voeten trokken zowel mij en Zayn voort terwijl ik tegen hem bleef fluisteren dat het goed kwam.
Zayn werd niet ziek, Zayn ging niet dood. Hem verloor ik niet. Niemand verloor ik. Niet aan dit gevecht, niet aan een ander leven. Niet aan een Panther, zeker niet aan een Panther.
Langzamerhand werd het bos opener en opener, terwijl we steeds sneller begonnen te lopen. Ik hoorde Zayn af en toe zachtjes kreunen, waarbij rillingen door mijn lichaam trokken.
Angstvoeders.
‘’Ja! Ja!’’ gilde Louis opgelucht, toen het bos lichter en lichter werd en ik door zijn takken uiteindelijk het hutje zag. ‘’Het komt goed, het komt goed,’’ fluisterde ik, op dit moment meer tegen mezelf dan tegen Zayn. Takken sloegen als zweepslagen in mijn gezicht, lieten nog meer rode striemen achter op mijn wangen. Ik voelde de warme, rode substantie over mijn gezicht vloeien, oplaaien uit de striemen, maar ik negeerde ze. Onbelangrijk en pijnlijk. Het boeide niet.
Nog een stukje. Een heel klein stukje. Met een vreemd gegrom wurmde Louis zich door de laatste paar takken heen, waarna hij begon te schreeuwen. Schreeuwen om hulp.
‘’Jongens – help!’’ Louis rende voor ons uit, al naar het hutje toe. Ik sleepte Zayn voort, die steeds minder kracht had om zijn eigen benen vooruit te brandden.
‘’H-harry, ik hou het niet meer, ik ga-‘’ Zijn woorden vielen weg, gingen over in een vaag gebrabbel, waarna er ineens een flinke kracht op mijn linkerarm werd uitgeoefend. Het gebeurde zo plotseling, ik was er niet op voorbereid. Samen met Zayn zakten we naar de grond, landden beidden op onze knieën. Mijn lichaam was zwak, ik voelde het protesteren. Zwak, van alle stress, angst. Het bloed. Zwak van verdriet. Ik kon niet meer. Wij konden niet meer.
‘’Louis! Louis!’’ hoorde ik mijn stem gillen, al had ik het niet meer onder controle. Zayn bezweek aan zijn wond, had nooit zijn mes er zelf uit moeten halen. Ik sloeg mijn armen om hem heen, trok hem bij me op schoot en fluisterde tegen hem. Dingen, gewoon dingen. Het komt goed. Ja. Dat moest. Ik hoorde voetstappen, had de kracht niet om nog op te kijken. Zayn’s lichaam trilde enorm, ik probeerde hem met alle macht stabiel te houden, maar het lukte niet. Ik kon niet-
‘’Harry!’’ Ik hoorde Louis gillen, zag Zayn’s ogen opengaan bij het plotselinge, paniekerige stemgeluid van onze beste vriend. Binnen enkele seconde was hij bij ons, liet hij zich neervallen bij ons. Tranen gleden genadeloos over zijn wangen, ik zag hem met grote ogen naar Zayn staren, achterom kijken en weer naar Zayn staren. Uiteindelijk keek hij mij aan.
‘’Lou, waar zijn…’’
Die blik. Die vreselijke blik. Ik kende die blik, die blik die Louis alleen had als…
Shit. Foute boel. Foute, foute boel.

Reacties: