Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond] » Hoofdstuk 18
Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]
Hoofdstuk 18
Silvanita POV
‘Thomas.’ Zeg ik met opeengeklemde kaken, ‘Wat moet je?’
Hij grijnst. ‘Ik wil mijn allerliefste vriendinnetje gedag zeggen.’
Ik weerhoud me ervan hem een klap te geven. ‘Het is uit, remember?’ bijt ik hem toe.
Wanhopig probeer ik me los te rukken, maar hij is te sterk.
‘Nee, ik weiger dat te geloven. Je vindt me nog steeds leuk.’
Woede vlamt op ‘Dacht het toch niet,’ zeg ik woedend, ‘Niet na wat je me hebt aangedaan.’
Hij lacht. ‘Ach, dat. Dat kunnen we toch wel vergeten?’
Ik schud woedend mij hoofd en probeer me weer los te rukken.
‘Ik kan het niet vergeten. Het litteken herinnert me er elke keer weer aan.’
Hij grinnikt. ‘Ach, dat laat je vast ook elke keer weer de liefde voor mij voelen, toch?’
Ik kijk hem woedend aan. ‘Het enige wat ik nog voel is afkeer.’ Zijn greep verslapt wat en ik ruk me los. ‘Ik vergeef je nooit, Thomas. Als je dat maar weet.’
Ik draai me om en been weg. Hij roept me nog na. ‘Denk maar niet dat je van me af ben!’
Rillingen lopen over mijn rug en ik loop naar huis. Snel doe ik de deur op slot en laat me op de bank vallen. Ik begin te huilen.
31 december 2011.(oudjaarsdag)
Ik zit in Thomas’ appartement en wacht totdat hij thuis komt. Ik wacht niet vol smart en verliefdheid zoals anderen. Nee, ik wacht in angst. Wat zal hij deze keer weer doen? Ik ben de vierentwintigste twintig geworden en toen had ik precies een jaar met hem. De eerste maanden ging alles goed, maar na zo’n driekwart jaar ging hij me slaan. Eerst maar heel soms, maar nu slaat hij me vaak elke dag.
Uitmaken durf ik het niet, stel je voor wat hij dan doet! Ik ril. Gelukkig kan ik altijd de blauwe plekken verbergen voor anderen. Voor hun zijn we nog gewoon een gelukkig stelletje.
Weer ril ik. Hij maakt me bang, maar ik heb besloten iets heel dappers te doen.
Vandaag ga ik het uitmaken. Ik wil niet meer pijn leiden en de blauwe plekken verbergen. Ik wil vrij zijn! Er klinkt een sleutel in het slot en ik wordt zenuwachtig. ‘Hey Hon!’ roept Thomas’ stem door het appartement. ‘Hoi!’ roep ik, gelukkig trilt mijn stem niet. Snel sta ik op en loop ik naar de hal.
‘We moeten praten.’ Zeg ik. Ik kijk in zijn groen/grijze ogen. Zijn zwarte haar zit door de war en ik bijt op mijn lip. Dat vind ik zoo sexy, maar ik moet nu doorzetten. Hij kijkt me aan. ‘Nou?’ vraagt hij met een scherpe ondertoon, ‘Wat is er?’
Ik slik. ‘Ik heb er genoeg van, Thomas. Ik maak het uit.’ Zijn ogen vernauwen tot streepjes en hij duwt me tegen de muur. Ik raak in paniek en probeer weg te komen, maar hij heeft me stevig beet.
‘Je, wat?’ vraagt hij woedend. Weer slik ik en ik kijk in zijn ogen. ‘Ik maak het uit.’’ Zeg ik vastberaden.
Hij kijkt me aan en dan voel ik een scherpe pijnsteek in de bovenkant van mijn rechterheup. Iets warms loopt langs mijn been naar beneden. Hij laat me los en ik zak in elkaar. Verbaasd kijk ik naar mijn heup, langzaam kleurt mijn witte broek rood. Ik hap naar adem.
‘Thomas, wat…’ Hij grijnst. ‘Dat krijg je ervan.’ Hij pakt me op en gooit me de deur uit.
‘Ik denk dat je nog maar eens moet nadenken over dat uitmaken.’ Dan slaat hij de deur dicht.
Ik hap nog eens naar adem en de pijn trekt m’n lichaam in. M’n witte broek wordt steeds roder.
Langzaam sluiten mijn ogen zich. Het doet pijn. Vaag hoor ik een deur open en dicht gaan.
Een gil. Een stem. ‘Hou vol meisje. Ik bel een ambulance.’
Het geluid van toetsen die worden ingedrukt. Gepraat. Een hand die die van mij vasthoud.
Iets dat op de wond wordt gedrukt. ‘Hel…help.’ Stamel ik, dan glijd ik verder weg.
Ik huil harder als ik er aan terug denk. Het is verschrikkelijk.
Gelukkig was die man er op tijd bij. Helaas moest ik een weekend in het ziekenhuis blijven.
Ze hebben de wond gehecht, zeven hechtingen moesten erin. Toen ze me verder onderzochten zagen ze ook de andere blauwe plekken. Ze vroegen wat er aan de hand was en ik vertelde het ze.
Ze begrepen het en belde de politie. Helaas deden ze niks.
Ik zucht trillerig. Het litteken is vijf centimeter lang en zit op een redelijk goede plek.
Het valt onder mijn broekranden en vaak ook onder m’n bikinibroekjes.
Ik ben blij dat het een mooi litteken is. Het is niet rafelig of zo, het is een mooie rechte lijn.
Toch schaam ik me ervoor. Niemand ziet het, maar als ik eventueel vriendjes krijg moet ik ze gaan uitleggen hoe ik eraan kom. Ik weet niet of ik dat kan.
Tenzij het Louis is natuurlijk. Mijn gedachten dwalen meteen af naar Louis.
Louis…
Louis POV
Met mijn handen in m’n zakken en mijn capuchon ver over mijn hoofd getrokken liep ik door het park.
Het zelfde park als waar ik met Silvanita had gelopen voordat, ik slik, Ik het heb verpest.
Fans roepen mijn naam, maar ik negeer ze. Daar heb ik nu echt geen zin in.
‘Hey jongen. Geef ze wat aandacht!’ Ik kijk op en zie een grote man voor me staan.
‘Sorry, en wie bent u dan wel om dat te zeggen?’
Hij kijkt me met toegeknepen ogen aan. ‘Ik ben de vader.’
Ik slik. ‘Nou sorry, meneer. Ik heb er nu niet zo’n hoofd naar.’
‘Dan maak je je hoofd er maar naar.’
Ik kijk hem geschrokken aan. ‘Pardon?!’ roep ik uit.
Hij grijnst. ‘Ik zei dat je je hoofd daar dan maar naar moest maken.’
‘Pff, sorry hoor. Ik hou van onze fans, maar ik heb er nu even geen zin in.’ Ik loop langs de man heen, hem verbijsterd achterlatend.
Ik loop weer verder, goed oplettend voor fans zodat ik ze kan ontwijken. Ik zucht en denk na.
Kan ik het wel aan? Ik bedoel, ik ben al zolang niet meer in Doncaster geweest.
En dan woont Silvanita daar ook nog eens. Wat als ik haar zie?
Langzaam schud ik mijn hoofd. Ik kan dit niet. IK KAN DIT NIET! roep ik in een geluidloze schreeuw.
Ik zucht en laat me op een bankje zakken. Mijn handen ondersteunen mijn hoofd.
Misschien moet ik hier maar blijven zitten, voor altijd.
Ik kan mezelf dan niet meer pijn doen en ik kan Silvanita vergeten.
Een stemmetje in mijn hoofd lacht. Silvanita vergeten? Hahaha, nooit.
Ik zucht. Het stemmetje heeft gelijk. Ik hou van haar, dus ik zal haar nooit kunnen vergeten.
Begin dus maar vast met het bedenken van vragen (;
xoxo
Reacties:
awwwweee
hij moet haar niet vergeten!!!
hij moet haar gaan troosten
en dan zijn ze voor altijd samen(:
snel verder meid
i love this story!!
I wanna kill Thomas!
Louis, please dont forget her!!! she loves you!!
Love this story!!!
snel verder<3333
xXx