FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Alles voor een vriend

‘Schiet eens op! Sta al een half uur op je te wachten!’
Het mobieltje glijdt terug in de zak van een wijde joggingbroek. De zolen van sportschoenen piepen bij het laatste sprongetje van de traptree. Voordat de hoek om wordt gelopen is er het typerende geluid van een sportschool al te horen; gewichten die elkaar raken, gekreun en gehijg, loopbanden op volle toeren, rake klappen tegen een bokszak en het muziek op de achtergrond die alles bij elkaar mengt.
De hoek om wordt er een pasje te voorschijn gehaald om door de scanner te halen. Het poortje piept en geeft groen aan.
“Rea!” Achter de balie staat een blonde jongen met een guitig gezicht. Hij heeft zijn hand uitgestoken om haar te begroeten. Het meisje met de dreadlocks grijnst naar hem en groet hem met een stevige handdruk en een paar broederlijke bewegingen. “Hoe is het?”
“Goed, goed, niets te klagen. Met jou?” Rea neemt plaats op een barkruk. De jongen geeft haar gelijk een waterfles die ze in haar handen neemt. Gefocust op de fles die van links maar rechts schuift over de bar tussen haar handen en weer terug, hoort ze Mickey's antwoord aan.
“Z'n gangetje. Tom is trouwens al binnen. Aardig lang in de kleedkamer, als je het mij vraagt." De blonde medewerker haalt een vochtig doekje over de bar wanneer hij spreekt met een kreukel in zijn voorhoofd.
"IJdel, kan niets anders zeggen," grijnst Rea en gooit een verdwaalde dreadlock over haar schouder terug op haar rug, maar in haar achterhoofd rinkelt een alarmbelletje. Het dirigeert haar van de kruk af richting de mannenkleedkamer. "Ik spreek je later." Knokkels ontmoeten knokkels en daar houdt hun afscheid op. Ze duwt tegen de matglazen deur die haar scheidt van de naakte mannen, en die gedachte schijnt haar niet te deren.
"Yo, Tom, waar ben je man?" Voordat ze de hoek überhaupt om kan lopen om inderdaad het territorium van de mannen te betreden, hoort ze al een paar bekende stemmen joelen.
"Rea!" en
"Eindelijk gezwegen voor mijn charme 's?" De broertjes Hertz staan ieder halfnaakt. Reagan met zijn handdoek om zijn middel en zijn broertje Chris met zijn short al aan. Hun donkere, smalle ogen staren identiek met een glinstering naar Rea.
"Jouw Filipijnse mini loempia zal nooit goed genoeg zijn voor mij." Haar gezicht staat zoet, maar haar woorden zijn scherp. Ze kan dan ook haar mondhoek niet tegenhouden van omhoog krullen.
"Oh -oh!" gooit Chris eruit en duwt zijn broer tegen de schouder. Reagan kijkt alles behalve vrolijk, en trekt onbewust zijn handdoek wat hoger.
"Whatever. Het is nog altijd beter dan die vingers die jullie gebruiken."
"Dat maakt het niet beter, man." Een warme, grote hand belandt op de schouder van Reagan, waardoor hij omkijkt, omhoog, om Tom te zien. Hij grijnst zijn tanden bloot en klopt nog eens met zijn hand en laat hem dan los.
"Nee, jij bent Gods beste creatie."
"Nou.. Daar zou ik nu iets op in kunnen brengen." Rea gaat steeds meer genieten van de jongen zijn ongemak. "Maar dat doe ik niet. Tom, kom met je luie reet naar de zaal. Het is al laat."
De broers doen een stap opzij om de lange jongen met zijn schaapachtige blik door te laten en kijken de twee zwijgend na.
"Moest dat?" Haar antwoord is enkel de schouders ophalen. "-en waar bleef je? We hadden elf uur in de gym afgesproken, het is inmiddels half."
"Ik had een slaper die maar niet wegging. Echt niet dat ik m'n huis eerder verlaat als iemand anders nog in m'n bed maft."
Met een opstapje betreden de twee het cardio gedeelte en pakken twee loopbanden naast elkaar om op te warmen.
Tussen het instellen door zegt Tom op een grinnikende toon: "Als je nou niet zo rondscharrelt, dan was het iemand geweest die je kon vertrouwen alleen te laten in je bed."
"Daar is niets aan." Haar stem raakt al wat gejaagder door het tempo die ze aanhouden. Haar stappen zijn sneller, die van die gitarist groot door de stelten waar hij op loopt.
"Hm," is zijn nutteloze respons. Hij drukt de snelheid omhoog, dezelfde aantal piepjes hoort hij naast hem.
"Over traag gesproken, Mick vertelde me net hoe lang jij in de kleedkamer was. Moest je je weer aftrekken? Evelyn niet meer voldoende?" Een mislukte armbeweging komt haar kant op en een struikel volgt. "Faal."
"Evelyn is geweldig, dus nee. En ik weet niet waar Mick het over heeft." Druppeltjes zweet parelen over zijn linkerslaap, ziet Rea vanuit haar positie -en een diepe frons die een schaduw over zijn oven trekt, dat laatste trekt meer haar aandacht.
"Ik wil er niet weer over beginnen, maar.."
"-Begin er dan ook niet over," komt er snauwend uit Toms mond. Hij slaat met een vlakke hand op de rode 'STOP' knop en stapt zonder omkijk naar de krachtafdeling. Naast een rood aangelopen man met kloppende aders op zijn voorhoofd, druk bezig met deadlifts, gaat Tom op een bankje liggen en wacht tot Rea de juiste gewichten aan de halter legt.
"Tom.. Je weet dat ik dit alleen maar zeg omdat ik om je geef, toch?" Er komt geen antwoord uit hem, kijkt gefocust naar het plafond en heeft zijn handen al stevig om de halter geklemd. "-Je bent een idioot als je op deze manier doorgaat." Veertig kilo wordt aan elke kant geschoven. "Dat je het weet."
Met geklemde kaken gooit hij de gewichten omhoog en weer terug naar zijn borst. Tom herhaalt dit vijftien keer en gooit dan met een grom de halter op de haken. Hij gaat wat rechter zitten om zijn gezicht droog te deppen met zijn wijde shirt. Zijn borstkas gaat wild op en neer.
Zwijgzaam gooit Rea nog een keer vijf kilo erbij aan beide kanten en kijkt toe hoe haar beste vriend zich terug positioneert. Hij blaast een paar keer goed uit en begint opnieuw. Bij de dertiende keer krijgt hij het moeilijk en begint te trillen. Rea, die achter hem staat, kijkt goed naar zijn houding. Wanneer hij begint te wankelen neemt ze de halter over en legt het terug in de haken.
"Ik had het gewoon af kunnen maken," gromt hij geïrriteerd. Hij kruipt onder de gewichten vandaan en veegt zijn zweet opnieuw weg met zijn voorarm.
"En ik had liever niet dar er negentig kilo plus stang je borstkas verpletterde. Stop met bitchen, je voedt zo alleen maar meer mijn ongerustheid." Rea neemt nu zelf plaats onder de gewichten, alleen dan vijftig kilo lichter. Bij elk gestrekte arm blaast ze uit om al haar kracht uit te halen. Een woeste kreun komt eruit bij de laatste set en legt de halter weg.
"Je maakt het groter dan dat het is."
"O echt? Wat is dan klein volgens jou?" Rea veegt het zweetbandje om haar pols over haar voorhoofd. Ze lopen naar het volgende apparaat.
"Ik heb het onder controle."
"-Je ontwijkt mijn vraag. Dat spul kan je slopen. Heb je het echt zo hard nodig? Je ziet er toch goed uit?" Haar dreadlocks verdeelt ze aan beide kanten van haar nek zodat ze goed kan zitten bij de legpress. De frons op zijn voorhoofd wordt alleen maar dieper wanneer hij plaats neemt op het apparaat naast de press. Hij kijkt hoe zijn beste vriendin zwoegt om de vijftig kilo weg duwen.
"Ik wil gewoon niet dat alles instort als ik er mee stop en ga toeren. Hoe facking lelijk gaat het zijn als dé gitarist van Tokio Hotel kippen armpjes heeft en een Mac Donalds buik. Nee dankje." Er wordt gewisseld van plek.
"Je stelt je aan. Zo snel gaat dat niet. En ik zeg niet dat je acuut moet stoppen maar minderen, dan ben ik al tevreden."
"Hm." Zegt hij weer kort, gooit al zijn energie terug in zijn benen.
"Niets 'hm', doen! Anders zeg ik het Eef." De gewichten knallen hard op elkaar. Een boze Tom staart haar aan, Rea deinst er niet van terug.
"Waag het! Je moet je niet overal mee bemoeien!" En weer staat hij gehaast op om zonder omkijk weg te lopen. Dit keer niet naar een nieuw apparaat, maar direct naar de kleedkamer.
Rea laat het hier niet bij en volgt hem op de voet. Ze negeert de verbaasde gezichten van de omkledende mannen en roept hem na: "Waarom geef je niet gewoon toe, in plaats van als een verslaafde het zo te negeren, terwijl het zo ontzettend duidelijk is?" Tom staat bij zijn kluisje om zich direct om te kleden. Rea leunt er tegen aan en kijkt in de spiegel van het kluisje. Ze trekt aan haar lange dreadlocks met twijfel in haar ogen. "-Zal ik mijn haar weer knippen?"
Met één voet in zijn broek kijkt Tom omhoog, een beetje uit balans. "Je hebt je dreads eindelijk weer op lengte na de laatste keer dat je het hebt afgeknipt in Tokio. Waarom?"
"Nou, jij hebt nu cornrows, het laat me denken."
"Is niet je beste kant," grijnst de gitarist, ontwijkt dan lachend zijn eigen sok die Rea uit zijn kluisje heeft gegrepen.
"Hm," doet ze hem van eerder na.
"Wat had je anders in gedachte?" Tom knoopt zijn broek dicht en zoekt naar zijn ondershirt. Hij trekt zijn kledngstuk eruit waardoor er iets uit zijn kastje rolt. Rea stopt naar haar spiegelbeeld te kijken om te zien wat er valt. Bij het zien van de gebruikte spuit kijkt ze hem met vernauwde ogen aan.
"Ik zat te denken om mijn rechter helft weg te scheren."
"Dat durf je niet.."
"Ik durf het als jij belooft te stoppen, of in ieder geval te minderen." Ze pakt de spuit op en mikt het in de dichtstbijzijnde prullenbak.
"Minderen. Deal." Rea draait van hem weg met haar gezicht gericht naar de douches die om de hoek zijn.
"Iemand een tondeuse?!"
"Rea, rot eens op uit onze kleedkamer! Bouw je anders om!" roept iemand, waarvan de brunette de stem niet van kan herkennen door het stromende water.
"Luister, als Tom zich bij de vrouwen waagt worden zijn ogen uitgekrabd. Ga mij niet vertellen dat je het zo erg vindt dat ik er ben." Het is stil. "Dat bedoel ik. Dus, iemand een tondeuse op zak?"
"Wacht, ik heb." Een paar minuten later komt er een man druipend aanlopen met een handdoekje vluchtig voor zijn zaakje gewikkeld. "Het is voor mijn gezicht, maar het moet lukken." Hij opent zijn kluisje en overhandigt het aan Rea. "Geef hem maar terug wanneer ik klaar ben met douchen." Hij wordt door haar bedankt. Rea draait zich terug naar Tom en de spiegel. Ongelovig kijkt hij haar aan, haar spiegelbeeld grijnst voldaan.
"Deal?" Hij knikt met grote ogen. Het apparaatje begint druk te zoemen. Haar dreadlocks zijn uit hun staart gehaald. Meer dan de helft over één kant gegooid. "Daar gaat 'ie dan." En zo vallen er bruine dreadlocks één voor één op de grond.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.