Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Stand Alones [KLAAR!] » ~Gepest!~
Stand Alones [KLAAR!]
~Gepest!~
Ik lig lusteloos in mijn bed. Wat moet ik vandaag aan zonder rotopmerkingen erover te krijgen? Ik zucht diep. Heel mijn leven is een hel! Iedereen noemt mij een betweter. Sommige mij een nerd omdat ik hoogbegaafd ben en een nerdbril draag. Mij. Ouders hebben altijd kritiek op mijn kleding en klasgenoten roepen dat ik dik ben. Tja, ik heb al vaker nagedacht over zelfmoord. Je weet wel, op het station voor de ogen van alle reizigers voor de trein springen. Alleen steeds hield de gedachte wat ik mijn 2 enige vriendinnen aan zou doen mij tegen. Ik zucht nog eens diep, waarna ik opsta om mijn kleren uit te zoeken. Ik pak maar gewoon en simpele skinny en een witte top. Daaronder doe ik mijn witte sleehakken aan. En, natuurlijk die nerdbril weer op! Ik breng een klein beetje make-up aan en bekijk mezelf in de spiegel. Onzeker ga ik mijn lichaam af. Je ziet het zo, het is overduidelijk: Ik ben veel te dun... Zolang iedereen blijft zeggen dat ik dik ben, blijf ik maar afvallen. Ik werp nog een laatste blik op de spiegel, waarna ik de trap af loop. Ik loop de woonkamer binnen. Op de bank zitten mijn vader en moeder. In de luie stoel zit mijn broer Thomas.
'Maisa! Je ziet er niet uit in die skinny!', roept mij moeder direct als ze me ziet. Ik probeer het te negeren.
'Zusje, wanneer ga je weer eens met mij naar het meer? Dan kan ik je verdrinken!', zegt mijn broer vals tegen mij. Ik probeer alles nog harder te negeren, en vlug ga ik de keuken in om een glas water te halen. Het ontbijt sla ik over. Ik werp een blik op de klok. Als ik nu weg ga, ben ik nog net op tijd... Vlug drink ik mijn glas leeg en pak ik mijn tas. Het enige geluk wat ik heb is dat ik in een iPad-klas zit, dan kan niemand mijn boeken op de grond smijten. Snel zeg ik gedag en loop ik de ruin in, naar mijn fiets. Ik check de banden en ik zucht: lek! Dan maar fietsen met lekke banden, het is toch niet zo ver. Ik stap op de fiets en ik rijd moeizaam weg. Na zo'n 18 minuten kom ik aan bij de school. Ik ben helemaal kapot van het fietsen! Ik zet mijn fiets neer en probeer ongemerkt de school binnen te glippen. Plots word ik vastgegrepen aan mijn arm.
'Jij dacht aan ons te kunnen ontsnappen he maiskolf?!!', word me spottend toegebeten. Ik negeer het en probeer lme los te trekken. Maar daardoor begint de jongen die mij vastgreep me te duwen. Zijn vrienden duwen mij om de beurt naar elkaar. Ik voel me misselijk worden. Als ze me eindelijk met rust laten, ren ik naar de WC om te kotsen van ellende. Ik spuug bijna heel mijn maaginhoud uit en ik sta hijgend bogen WC-pot bij te komen. Nogsteeds misselijk vertrek ik naar mijn eerste les: Wiskunde. Ik haal opgelucht adem. Die les heeft Docent Van Der Laeken, een superstrenge vrouw, waarbij niemand iets durft uit te voeren. Ik loop het lokaal binnen en ga aan mijn vaste tafeltje zitten. Ik sla mijn boek open en kijk ondertussen naar alle jongens en meiden die het lokaal binnen stromen. Als de les uiteindelijk begint, ga ik hard aan het werk, je weet kaar nooit hoe gauw zo een lekker uurtje voorbij gaat. Na 75 minuten, oftewel: 1 uur en een kwartier, gaat de bel en stroomt de klas langzaam weer leeg. Enkele jongens en meiden moeten van de Docent een briefje bij de conciërge gaan halen. Zo snel mogelijk loop ik naar mijn kluisje en wissel ik mijn boeken om. Vluchtig neem ik mijn rooster nog eens door: Frans, gelukkig samen met Sam, Nederlands, Pauze, Gym, gelukkig samen met Kiki, en tot slot tekenen en techniek, allemaal samen met Sam en Kiki. Ik zucht diep en pak mijn spullen voor Frans en Nederlands. Daarna haast ik me naar het goede lokaal. Deze en de daaropvolgende lessen duren voor mijn gevoel mega lang, wat ik superfijn vind. Daarom ben ik als de bel gaat voor de lunchpauze niet zo blij. In de kantine zullen die zakken me wel weer gaan opwachten en pesten. Voorzichtig schuifel ik de overvolle kantine binnen. Ik kijk zoekend om mij heen, opzoek naar Sam en Kiki. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik verstijf helemaal en draai me heel langzaam om. Godzijdank staat daar niet een pestkop maar Kiki.
'Kiki! Ik dacht dat je een pestkop was!', zeg ik opgelucht en ik grijns.
'Kom, laten we maar snel een tafeltje opzoeken, en Sam. Straks zijn die pestkoppen er al wel en-', ik word onderbroken door een spottende lach en deze pijnlijke woorden
'Hoi Maiskolf! Zit je in de overgang van maïs naar popcorn? Je ploft bijna uit elkaar!' Ik krimp ineen en Kiki sleurt me naar de andere kant van de kantine. Ze zucht.
'Trek je er niks van aan Maisa, ze zijn zelf maïshoofden met grote monden.', zegt ze tegen me en geeft me een knuffel. Ik knik langzaam. Ik pak mijn broodje. Ik heb er expres maar eentje gesmeerd, des te makkelijker is dat voor straks. Ik eet mijn broodje heel langzaam op, terwijl ik een beetje doelloos met Kiki klets. Als mijn broodje op is pak ik een pakje sap.
'Ik ga even naar de WC.', zeg ik en ik haast me naar de WC. Als ik niemand zie ga ik vlug een WC-hokje ik en steek ik mijn vinger in mijn keel. Mijn broodje komt er weer uit en ligt hulpeloos te drijven in de pot. Ik veeg mijn mond af en spuit wat deouit mijn tas op. Vlug spoel ik door en ga het hokje uit. Ik drink de smaak weg met het pakje sap. Kiki merkt het niet, nooit. Al die andere keren merkte ze ook niet. Kiki staat al te wachten bij de deur van de kantine.
'Kom! Sam komt zo ook, we moeten naar gym!', roept ze me vrolijk toe. Ik zucht diep. Voor een normaal kind is gym LEUK... Voor een loser zoals ik is dat het hol van de Pesters. Zelf die meester pest mee! Ik schud alle zorgen van me af, tover een best wel neppe glimlach op mijn gezicht en haak mijn arm in die van Kiki. Daar komt Sam ook aan. Ik geef haar met mijn vrije hand een knuffel, waarna ik ook een arm in de hare haak. Zo lopen we langs onze kluisjes voor onze spullen. Niet veel later staan we met zijn allen voor de deuren van de kleedkamers. Ik zucht diep en duw de deurklink naar beneden. Daar, achter de deur is nog niemand! Zo snel als ik kan kleed ik me om en ren bijna met Kiki de kleedkamer uit. Ik heb het overleefd! Ik plof neer op de bank.
'Maissa! Wat goed dat ie zo vroeg bent! Ga jij maar even alle spullen klaar leggen.', vraagt de gymleraar zoetjes aan mij. Ik draai met mijn ogen en zucht. Dan sta ik op, en Kiki komt achter me aan.
'Kiki! Jij niet! Jij hoeft vandaag niks te doen, alleen wachten.', zegt hij tegen haar, en Kiki kijkt me aan met een blik: ik wou dat ik je wél kon helpen! Ik begrijp haar wel een beetje, ze wil geen briefje halen... Ik begin maar met matten neerleggen. We gaan vandaag touwklimmen, en slagbal. Ik zet alles klaar, en dan komen de pestkoppen binnen. Ik negeer ze, maar algauw vallen de woorden 'Maiskolf' en 'die loser-die-de-spullen-moet-klaarzetten'. Dan, als ik klaar ben, komen ze naar mijn toe gelopen.
'Hey Maiskolf! Is het wel legaal om zo lelijk te zijn zoals JIJ?!', zegt Zack, ze zogeheten opperpestkop.
'Ik vind jou lelijk, en ook een vreselijk wicht, daarom hier een harde klap in je gezicht!', zegt een andere en ik krijg een klap in mijn gezicht.
'Geniet van het leven, geniet van de zon, loop jaar buiten en flikker van het balkon!', zegt een ander.
'He! Steek je hoofd in de vuilnisbak en ruik je toekomst!', roept alweer een andere. Ze slingeren de ene na de andere rotomperking naar mijn hoofd, en dan kan ik er niet meer tegen. Ik ren de gymzaal uit en kleed me niet eens om. Ik ren de school uit. hier heb ik al eerder over nagedacht, het station... Zo snel ik kan ren ik naar het station. Tanen vloeien ober mijn wangen, van verdriet, van woede. Verdriet om Kiki, hoe ik haar hier achterlaat. Woede, woedend op de Pesters, de veroorzakers van dit gezeik. Daar is het station! Ik ren het perron op. Ik zoek de zijkant op en loop langzaam langs het spoor naar een afgelegen stukje langs de spoorlijn.
'Dit was het dan Maisa...', fluister ik zacht tegen mezelf. Ik stop met lopen. Dit is het spoor. Uit het zicht van het station. Ik zet een stap richting de rails. Nog een, nog een, nog een. Nu sta ik met mijn schoenneuzen tegen de rails. Ik zucht. Een klein traantje rolt eenzaam over mijn wang. Ik schrik op van een denderend geluid: de trein! Ik ga nu helemaal op de rails staan en doe mijn ogen dicht. Het geluid komt steeds dichterbij. Voor de laatste keer open ik mijn ogen. Ik sluit mijn ogen weer, wachtend op een harde klap tegen mijn hoofd, buik, knieën, voeten. Dan voel ik een harde ruk aan mijn arm. Ik val om en word over de grond gesleept. Dan drukt iemand mij stevig ik haar armen, of is het een hij? Langzaam open ik mijn ogen, en daar, het is een jongen die mij vast houd, namelijk de enige echte Harry Styles! Mijn ogen worden groot, volgensmij beseft hij nu ook dat ik hem herken.
'Hi! Ik ben Harry, aan je blik te zien heb je me al herkend.', zegt hij tegen mij. 'Maar what the Fuck deed je op die spoorlijn?! Wat is er gebeurd dat je dit deed?' Ik sla mijn ogen neer. Mijn ogen worden troebel en opeens breekt de dam door. Tranen stromen over mijn wangen. Ik leg mijn hoofd op Harry's schouder. Er blijven tranen komen en nu beginnen mijn schouders ook nog eens hevig te schokken. Harry duwt me langzaam overeind.
'Hé, wat is er toch? Het komt wel weer goed...', fluisterd Harry zacht en lieflijk tegen mij.
'Ik..Ik.. W..ord o..Op sch..school heel e..e..erg g..gep..pes..t...', stotter ik en er komen weer tranen. Harry kijkt me lief aan en veegt een traan weg van mijn wang. Hij kijkt me diep in mijn ogen aan.
'Hé, ik wil je wel helpen! Ik ben nieuw in deze stad. Morgen is mijn eerste schooldag op de school een halve kilometer verderop. Zit jij daar ook op school?', vraagt Harry.
Ik knik van ja en toom een dankbaar lachje. Dan zie ik zwarte vlekken op de schouder van Harry.
'Sorry van je shirt...', zeg ik en ik wijs naar de mascaravlekken.
'Ach joh, geeft niet! En dat van die school is fijn, dan kan ik je morgen meteen helpen!', zegt hij en hij kijkt grijnzend naar zijn shirt waar de vlekken zitten. Bij staat op en helpt mij ook overeind. Opeens pakt hij mijn hand.
'Hoe heet je eigenlijk?', vraagt hij en kijkt me aan.
'Maissa, maar mijn 2 vriendinnen noemen mij Misa. En de oesters noemen mij Maiskolf.', antwoord ik en ik bloos licht als hij zacht in mijn hand knijpt.
'Heb je misschien zin om wat te gaan drinken bij de Starbucks?', vraagt hij dan. 'Je kan nu even niet meer naar school!' Ik knik blij en ik loop mee, weg van het vreselijke spoor. Als we na 5 minuutjes lopen bij de Starbucks aan komen, lopen we samen naar binnen. Harry heeft ondertussen een muts en een zonnebril opgezet. Dat is tegen de fans had hij gezegd. We lopen naar de Bali en bestellen 2x caramell-coffee. Na zo ongeveer een minuutje wachten, krijgen we de koffie en gaan we opzoek naar een tafeltje. Opeens komt er zo een populaire van school binnen: Zack. Hij is vast aan het spijbelen. Ik probeer me te verstoppen, maar hij ziet me. Alleen hij komt niet naar me toe en zegt ook geen Maiskolf... Hij staart me met open mond aan. Hij kijkt van mij naar Harry, naar mij naar Harry en dan weer naar mij. Dan schud hij ongelovig zijn hoofd en rent zowat de Starbucks uit. Ik kijk Harry aan met een glimlach.
'Harry, je verricht wonderen! Dit is de eerste keer dat ik hem tegenkom en hij niks tegen me zegt!', zeg ik blij en ik geef hem een knuffel over de tafel heen. Ik ga weer zitten en ik neem een grote slok koffie. Ik slik het door en kijk naar Harry. Ik kijk hem aan, en hij mij. Onze hoofden komen dichter bij elkaar en dan raken mijn kleine lippen die van Harry... Vuurwerk ontploft in mijn buik en mijn lippen lijken te juichen! Dan komen we los van elkaar. Hij glimlacht, ik glimlach terug. Ik bedenk wat er allemaal is gebeurd: ik ging voor de trein springen, Harry trok me weg, we praatten en gingen naar de Starbucks, toen kwam Zack en hij staarde naar me en rende hard weg en toen zoenden Harry en ik! De dag is van een complete hel overgegaan naar de 7e hemel... Ik zucht. Morgen zal de hele school wel weten wat Zack heeft gezien en zal ik minder gepest worden! Allemaal dankzij Harry!
'-meisje zijn?', hoor ik Harry zeggen. Shit, ik heb niks gehoord van wat hij daarvoor zei!
'Ehm, wat zei je? Ik was in mijn gedachte...', zeg ik en ik bloos.
'Lieve lieve Misa, zal ik zo even zeggen.' Pauze.
'Ik ken je nog maar één uurtje, maar dat is genoeg voor mij om iets te gaan voelen.' Pauze.
'Die zoen net, was fantastisch!' Pauze. Ik haat die pauze's die hij steeds neemt!
'Daarom Misa, wil je mijn meisje zijn?'
Mijn ogen worden groot en ik kijk met vertederd aan.
'Ja!', zeg ik blij en ik omhels hem. Al mijn zorgen zijn voorbij! Geen gepest meer op school, een mega knappe lieverd als vriendje... WOW! Alleen de opmerkingen thuis zijn er nog, maar daar kan Harry me vast ook mee helpen. Ik kijk naar Harry en schenk hem 1 van mijn zeldzame glimlach: stralend, lief, uitdagend en vrolijk tegelijk. Dan pakt hij mijn hand en samen lopen we de Starbucks uit, terwijl onze koffie nog koud staat te worden o het tafeltje...
Reacties:
Harrryy!!! you life saver!!
ughh, die pesters mogen van mij doodvallen....
Snel nog eeentje <33
xXx
aaaaaawwwwhhhh!!!
ik ken ook een kiki
en een Maissa :p
Candyxbar en ik zitten namelijk in dezelfde klas
i really love it,
zoo zielig!!!
snel verder!!!
Whut, ik ken een Kik, ze is heel aardig, 2 jaar geleden noemde ze me maiskolf, kinda weird, vooral omdat ik het je nooit verteld heb, right? AL zou ik nooit zo snel met iemand zoenen, behalve als hij me leven red, handsome is, en Harry Edward Styles heet
Awh Harry.