FanFic.nl

broken mirrors

Why?

Ik opende de deuren van de schoolingang, meteen werd ik raar aangekeken en werd er gefluisterd.
Ziek werd ik ervan, doodziek.
Slenterend liep ik naar mijn kluisje, ik bukte en maakte hem open.
Tot nu toe ging het goed, als het nu de hele dag zo zou gaan..
Mijn vreugde werd verbroken door een hand, de hand van Tom die met een klap mijn kluisje dichtsmeet.
Net op tijd had ik mijn hand weg kunnen trekken.
Hij grijnsde, net zoals altijd.
'Zo slome je bent wel iets sneller geworden.' Hij bleef grijnzen toen hij het zei.
Ik had zin om die grijns van zijn smoel te toveren. In een reactiesnelheid kwam de hele groep bij Tom staan. Nog nooit had ik me zo machteloos gevoeld, Met mijn vuisten gebald stond ik dreigend tegenover ze.
'Zo.' Begon Dominique. 'Probeert iemand Tom te slaan.'
Ik trok mijn mond open om iets te zeggen, maar kreeg er niet genoeg tijd voor vanwege een klap in mijn gezicht.
Een pijnscheut trok door mijn kaak heen, Ik pakte mijn rugzak op en liep met de tranen in mijn ogen naar de aula.
Ik wou dood, ik wou echt dood.
Ik pakte mijn oortjes en zette 'Little Things' op. Ik mag dan wel een sukkel zijn, maar dat betekend niet dat ik geen One Direction mocht luisteren.
Mijn gedachten dwaalden af naar de nieuweling, het zou goed een lid van die band kunnen zijn.
Maar dan wel Niall of Liam Of Harry, Zayn is 20 en Louis 21.
Wel jammer dat ik zeker wist dat ze bij het populaire groepje zouden horen.
De zoemer schalde door de gang heen.
Tijd voor de hel..

Na zeven lange uren....

Ik stormde de trap af met de tranen in mijn ogen, dit was de ergste dag van mijn leven!
Waarom? Waarom moesten ze me doodwensen? Waarom moesten ze me pijn doen?
Het bleven vragen die al elf jaar onbeantwoord zijn gebleven.
Ik wist dat ik deze plek op aarde niet waard was.
Met grote snelheid maakte ik mijn kluisje open en haalde zo snel mogelijk mijn jas eruit.
Met snelle passen beende ik het schoolplein af.
Mijn thuissituatie was ook al niet zo best..
Aangezien mijn bloedeigen broertje een paar weken geleden was overleden aan leukemie, en mijn moeder kort daarna overspannen was geworden.
Tranen prikten in mijn ogen.
Toen besloot ik toch even langs het graf van mijn broertje te gaan, hoeveel pijn het ook deed.
Ik ging rechts in plaats van links en liep het kerkhof op. Hier lag ik over een paar weken ook, als het gepest en getreiter niet ophield.
Met betraande ogen knielde ik neer bij het graf. Ik las de tekst van de steen hardop voor.
'Gevochten voor zijn leven heeft onze Dennis De Vries.'
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en begon te huilen.
Na een paar minuten voelde ik een hand op mijn schouder, en hoorde een warme en zachte stem.
'Alles oké?'
Ik keek om, de persoon had groene ogen, bruine krulletjes, en een bezorgde blik in zijn ogen.
'Mijn naam is Harry Styles.'

Reacties: