FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

3 - Kamperen

Zachtjes tikte de regen tegen de autoruit. Het water liep in straaltjes langs het glas naar beneden en plassen begonnen te vormen op het onverharde voetpad en in het gras. De meeste campinggasten hadden zich verscholen in hun caravan of in hun tent, waardoor het hele terrein verlaten leek. Eigenlijk was het wel mooi, en de lichtgrijze tint van de lucht zag er niet eens zozeer dreigend uit. Eerder rustgevend, en de geur van de regen versterkte die sfeer.
Kate zuchtte zachtjes terwijl ze het autoportier opende en uitstapte. De regendruppeltjes streelden haar bleke huid, maar het meisje weigerde zich erdoor te laten tegenhouden. Ze had te lang uitgekeken naar deze vakantie om zich te laten stoppen door een beetje regen. Ze zou er het beste van maken, met of zonder neerslag.
Terwijl ze de tent uit haar achterklep begon te sjorren, hoorde ze naast haar een auto tot stilstand komen. Ze keek niet op omdat ze bang was dat ze de tent dan zou laten vallen, maar ze luisterde ingespannen. Een autoportier opende, sloot vrijwel onmiddellijk weer en voetstappen kwamen dichterbij. ‘Hé, kamergenootje!’ hoorde ze enkele tellen later geroepen worden.
‘Nog niet,’ glimlachte ze, hoewel ze wist dat Sharon het niet kon zien: haar gezicht zat verstopt achter een eigenwijze pluk blond haar.
Er kwam geen antwoord, alleen maar een zacht gegrinnik terwijl twee lichtgetinte handen de tent beetpakten. ‘Zo te zien heb je dit vaker gedaan,’ plaagde Sharon, terwijl ze het geheel behendig het gras op tilde. Zonder uitleg begon ze de inhoud van de tenttas te doorzoeken, legde ze de haringen en de tentstokken apart van het tentdoek en het grondzeil.
‘Weet je zeker dat dit mogelijk is, in de regen?’ vroeg Kate vertwijfeld.
‘Hé, een beetje vertrouwen op je kamergenootje, wil je! We moeten volgend jaar zo’n beetje elke dag op elkaar vertrouwen, we kunnen net zo goed alvast beginnen.’
‘Nee,’ stamelde Kate, aan de zoom van haar shirt frunnikend. ‘Zo bedoel ik het niet. Ik bedoel gewoon – kan het wel?’
‘Als je maar wilt,’ vond Sharon, terwijl ze het tentdoek uitspreidde en er een tentstok doorheen begon te rijgen. Na een poosje kwam ze overeind en wendde ze zich weer tot Kate, die een beetje hulpeloos toe stond te kijken. ‘Als jij hem nou aan de andere kant doorhaalt, dan kunnen we ‘m alvast vastzetten.’
Kate knikte, volgde de bevelen op en niet veel later zat de eerste tentstok op zijn plek. Sharon ging onverstoord verder met de tweede tentstok en ze hoefde Kate ditmaal niet aan te sporen haar te helpen. Zodra de tweede stok erin zat, had de tent ook daadwerkelijk de vorm van een tent aangenomen. Beide meisjes bleven er even naar staan kijken, bewonderden hun werk. Daarna bukte Sharon zich en pakte ze de haringen en de scheerlijnen beet. ‘Er zitten hier en daar lusjes aan de tent, daar moet je deze doorheen steken. Zodat de tent niet wegwaait en zo,’ legde ze uit, waarna ze Kate de helft van het materiaal overhandigde en zelf alvast aan de slag ging.
Net op het moment dat Sharon met de hiel van haar gymschoen de laatste haring de grond induwde, merkte ze dat er iemand naast haar kwam staan. Ze kwam overeind en keek recht de glimlach van een man van middelbare leeftijd. ‘Hallo,’ sprak hij vrolijk. ‘Ik dacht: ik kom mijn nieuwe buren even welkom heten. Mijn naam is John en ik vier vakantie in de tent daar.’ Met zijn duim wees hij op een tent die zo’n anderhalve meter verderop stond. ‘Ik heb nog wat fruitsalade over van vanochtend, dus ik dacht dat jullie die misschien wel wilden hebben.’
Sharon glimlachte en zag dat de man inderdaad een bak zijn hand hield. ‘Bedankt,’ sprak ze, terwijl ze haar hand naar hem uitstak. ‘Sharon.’
De man schudde haar hand en Kate schraapte haar keel om het gezelschap eraan te herinneren dat ze er ook nog was. Sharon keek schuldbewust haar kant op en glimlachte toen naar de man: ‘En dit is mijn kamergenootje, Kate.’
De man stapte op het blonde meisje af en schudde ook haar hand. ‘John, aangenaam,’ sprak hij, en zodra hij haar hand had losgelaten: ‘Als jullie me willen excuseren, ga ik nu weer eventjes schuilen voor de regen.’
‘Maar natuurlijk,’ zei Sharon. ‘En nogmaals bedankt voor de salade.’
De man gunde haar nog een glimlach voordat hij weer in zijn tent verdween. Sharon draaide zich om naar Kate en lachte naar haar. ‘Daarom houd ik nou van kamperen,’ deelde ze mee.
‘Ik vind het maar nat en onpraktisch.’
‘Ach, we zijn nauwelijks begonnen. Wedden dat je gewoon honger hebt? Kom, dan gaan we even genieten van dit hier.’ Ze tikte met een lange, zwartgelakte nagel op het plastic bakje in haar handen en liep richting de picknicktafel die op de rand van het veld stond.
‘Weet je zeker dat dat een goed idee is?’ vroeg Kate onzeker.
‘Wat?’
‘Voedsel aannemen van vreemden.’
‘Ach,’ sprak Sharon, terwijl ze het bakje opende. ‘Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat je een beetje vertrouwen moet hebben in je kamergenootje?’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.