FanFic.nl

One-shots

Op hoop van zegen

Langzaam ademde ze in. De frisse, zoete avondlucht die ons tegemoet kwam, vulde de lucht. Genietend sloot ze haar ogen. Stak ze haar neus in de lucht. Haar blonde haren wapperde speels in de wind. Ik kon alleen maar toekijken. Ik zag hoe ze voorzichtig naar voren liep, het weidse landschap in. We mochten hier niet komen, dat wisten we allebei. Toch deden we het. Blijven waar we woonden was geen optie voor ons. Daar zouden we nooit mogen zijn wie we waren. Al wat waren we? Een stel arme kinderen zonder toekomst. Kinderen die zorgde voor de rest van het gezin.

Overal klonk geroezemoes. Overal waren mensen. Ik wist, wij wisten, dat ze ons zouden komen zoeken. Dat ze ons waarschijnlijk ook zouden vinden. Toch hadden we besloten om weg te gaan. Ik was niet bang, zij niet. We zouden hier doorheen komen. We hadden niets te verliezen. Ik zag haar gezicht verstrakken. Ik wist wat ze dacht, wist dat het nodig was. Beide wilde we het niet, maar het zou moeten. Stil slopen we dichter de bossen in. We wisten waar we wel en niet konden lopen. Waar we wel en niet gehoord zouden worden. Op hoop van zegen.

Dagen gingen voorbij. De dagen werden weken en wij hielden ons staande. Eens per dag vroeg ik me af wat er van onze families was geworden, maar dat drong ik meteen weer uit mijn gedachte. Het was pijnlijk om terug te denken. We konden niet terug, nooit meer. We moesten verder, al was de weg onbekend. Iedere dag was een uitdaging. Iedere dag was een gevaar. Iedere dag zag ik als de laatste.

Ik hield van haar. Zij hield van mij. We konden niet zonder elkaar. We mochten niet met elkaar. Hogere lagen verboden het, we konden niets doen dan toekijken. Zij was gewild, ik niet. Zij kwam met het idee, ik niet.

Alles liep mis. Toch ging het goed. Ik miste haar. Ik wist zeker dat ze mij ook miste. Huilen kon ik niet, mocht ik niet. Verdriet werd niet getolereerd. Als ik het toeliet, deden ze haar iets aan. Dat kon ik niet. Zien mocht ik niet. Blindelings liep ik overal langs af. Bekende weg. Ik hoopte op haar. Wetende dat het er nooit in zou zitten. Verlopen, vervlogen hoop. Hemelse herinneringen aan toen.

Reacties:

Lovalicious zei op 7 juli 2013 - 0:25:
Niceee! Very good!
Dit is jouw ding, merk ik. VOEL IK!
Het is vaagjes, maar niet negatieg vaag.
Je kent het vast wel, dat mysterieuze vaag dat je vind als je kijt in het werk van geweldige dichters. Zo'n soort vaag.
Dat heb ik nog niet onder de knie, jij kan dat goed meid! Geweldigg <3

xxxx Nadine

BAM zei op 18 april 2013 - 12:54:


Indrukwekkend, vreemd en een beetje vaag, maar wel heel netjes en leuk geschreven. Ik zou bijna zeggen: Maar er meer van! OwO Want het is echt heel mooi.

XxX BAM