FanFic.nl

Kamer 427

9.

‘Jemig, wat zie jij eruit,’ riep Zayn lachend uit, toen Harry zijn kamer uitkwam. Te laat, omdat hij doodmoe was. Twee nachten niet slapen brak hem enigszins op. Hij twijfelde er niet aan dat de wallen onder zijn ogen stonden en zijn overbuurjongen had dat zonder twijfel gezien.
Harry glimlachte zwakjes, zonder iets te zeggen. Stiekem stond hij te popelen om Zayn te vertellen over Louis, maar hij deed het niet. De jongen zou hem voor gek verklaren en er allerlei dingen achter zoeken die er duidelijk niet waren. Of toch?
Harry begreep zelf ook niet waarom hij gedaan had wat hij gedaan had.
‘Je bent je tong nog verloren, ook,’ ging Zayn verder, terwijl hij Harry een stomp gaf. De jongen met de krulletjes liet een antwoord wederom achterwege en wierp een enkele blik op de getallen 427 voor hij de gang doorkruiste op weg naar het trappenhuis en daarna de eetzaal.
‘Wie was het?’ vroeg Zayn.
‘Wat?’
‘Wie heeft je wakker gehouden?’ knipoogde de jongen.
‘Wakker gehouden?’
‘Ja, doe nou maar niet alsof je geslapen hebt. Hoe heet ze?’
Harry schoot in de lach. ‘Oh, zo spannend was het allemaal niet. De bewaking is gewoon niet bepaald waterdicht, dus ik heb een beetje door het gebouw gewandeld.’
‘Waarheen?’
‘Gewoon, nergens heen. Waar kun je heen?’
‘Buiten, weg, je geheime liefde, naar huis?’
‘Ik heb geen thuis meer. Daarbij: de uitgang is zwaar bewaakt.’
Met die woorden liepen de jongens de eetzaal binnen, dus staakten ze het gesprek. Niet dat het voor hen ernstige gevolgen zou hebben als de andere gevangenen hen zouden verklikken – dat was het ene woord tegen het andere – maar het zou wel kunnen zorgen dat de bewaking werd aangesproken op eventueel laks gedrag. Dat ze wakker moesten blijven, en zo.
Harry en Zayn namen samen plaats aan de groene tafel, prikten lusteloos in hun smakeloze eieren. Harry zuchtte. Hij wist niet hoelang hij het nog vol zou houden om van die troep te leven.
Lang genoeg om vrij te komen, vertelde hij zichzelf onmiddellijk en hij probeerde de gedachte weer weg te duwen.
‘Mag ik vanavond mee?’ fluisterde Zayn, zodat alleen Harry het kon horen. De jongen haalde zijn schouders op. Nee, dacht hij, want dan kan ik niet naar Louis. Maar hij wist ook dat Zayn achterdochtig zou worden als hij hem weigerde, dus stemde hij in: ‘Ja, dat kan denk wel.’
Zayn glimlachte. ‘Mooi, ik begon me zo langzamerhand stierlijk te vervelen.’
Harry kreeg de kans niet daarop te reageren, want Niall kwam erbij zitten. De jongens vielen stil, zodat de Ier niet naar hun plannen kon gissen. Niet dat de blonde jongen het merkte – hij was totaal ingenomen met het ei dat op zijn bord lag te zwemmen in een plas vet. Het brood werd er week van en Harry moest bijna kokhalzen bij de aanblik, maar hij hield zich in. Zonder ontbijt werken stond gelijk aan een zelfmoordpoging, zeker omdat hij nog niet wist wat ze moesten doen. Als ze zwaar lichamelijk werk moesten verrichten, had hij zijn ontbijt maar al te hard nodig.

Toen ze zich richting de werkplek begaven, bleek al snel dat Harry zijn ontbijt net zo goed had kunnen laten staan: ze gingen verder met het sorteren van de gekleurde rotzooi. Niall liep voor Harry en kreeg indigo toegewezen. Harry kreeg vervolgens beige toegekend, mompelde een afscheid naar de blonde jongen en begaf zich naar de band met bruintinten.
Hij had net twee plastic honden in een bak gegooid, toen Zayn naast hem kwam staan. ‘Ziet ernaar uit dat je vandaag niet meer van me afkomt,’ grinnikte hij. Harry glimlachte, terwijl hij een langwerpig voorwerp van de band haalde. ‘Welke kleur moet jij?’ vroeg hij de jongen naast hem.
‘Kastanjebruin,’ luidde het antwoord, terwijl de jongen een plastic speelgoed hond van de lopende band viste. ‘Hé, die is van mij!’ protesteerde Harry, niet al te luid zodat de bewaking hem niet voor herrieschopper aan zou zien. Zou de bewaakster nog wakker zijn geworden?
‘Niets van jou bij,’ wierp Zayn tegen. ‘Ik vind hem leuk. Die ventjes houden echt niet bij hoeveel beige plastichonden het hier overleven.’
Harry keek zijn overbuurjongen met een opgetrokken wenkbrauw aan. Zayn trok zich er echter niets van aan en stak het speelgoeddier in zijn overall, precies onder de ceintuur om de taille. Hij kreeg het zo voor elkaar dat het vanaf de buitenkant niet eens zichtbaar was. Alsof hij het vaker deed. Een koude rilling gleed langs Harry’s rug, terwijl hij zich realiseerde dat Zayn misschien wel één van degenen was die met Louis aan ruilhandel deden. Was hij ’s nachts in zijn kamer geweest? Wist hij het?
‘Net was je nog zo bezittelijk,’ verweet Zayn hem, terwijl hij een rond voorwerp met een diameter van zo’n tien centimeter in Harry’s bak gooide.
‘Oh ja,’ mompelde Harry ietwat afwezig. Wat als Zayn het wist?
Ja, wat dan? Maakte het überhaupt uit?
‘Ah, wil je ook een hond?’ grinnikte Zayn, terwijl hij een kastanjebruine hoelahoep van de band viste. Hier en daar kwam er een voorwerp mee en er vielen een aantal plasticjes op de grond, maar niemand lette erop. Zolang ze maar werkten. Het was toch maar bezigheidstherapie.
‘Arme, kleine Harry. Ben je jaloers dat ik een hond heb?’ grinnikte Zayn toen hij geen reactie kreeg, terwijl hij de twee dieren die Harry van de grond had gevist en in zijn emmer had gegooid, oppakte. Ook deze verdwenen feilloos onder zijn overall. Waarschijnlijk deed hij dat inderdaad vaker.
Harry zuchtte.
‘Nee, nu mag je niet meer verdrietig zijn,’ verweet Zayn hem met een gespeelde pruillip. ‘Je krijgt ‘m vanavond, als we op avontuur gaan.’
‘Zo dan, op avontuur?’ vroeg een jongen in een gele overall tegenover hen. Hij likte suggestief met zijn tong langs zijn lippen. ‘Hij mag hem zeker zelf onder je overall vandaan plukken?’
Zayn grinnikte. ‘Heet, hè? Zul je ons in gedachten bijwonen?’
De jongen trok een wenkbrauw op, alsof hij dat antwoord niet verwacht had. Had hij waarschijnlijk ook niet – de meesten doken schuchter weg voor de bewoners van de bovenste verdieping. Harry incluis.
‘Ik heet Zayn,’ sprak de jongen echter, terwijl hij zijn hand uitstak naar de jongen tegenover hem.
‘Dave,’ reageerde de gele, terwijl hij Zayns hand schudde. Vervolgens keek hij afwachtend naar Harry. ‘En het vriendje?’ vroeg hij, toen er geen antwoord kwam. Harry mikte een schepje in zijn emmer en blikte daarna schichtig op: ‘Harry.’
‘Interessante naam,’ grinnikte Dave. Het feit dat hij op geel zat deed de rillingen over Harry’s rug lopen. Alsof hij in staat was hem ’s nachts op te zoeken, te verkrachten en te vermoorden.
Niet dat dat kon. Op geel werd namelijk wel streng bewaakt. Eén keer was Harry er geweest. Elke bewoner van groen werd er een keer heengebracht, zodat ze wisten waarvoor ze zich gedroegen. Om ze angst aan te jagen.
Het had gewerkt, toen, hoewel Harry er nu dankbaar voor was. Hij wist dat er vier bewapende bewakers stonden, en dat alleen al overdag. Hij haalde opgelucht adem terwijl hij verder ging met het sorteren van de plastic voorwerpen. Achteloos mikte hij er één in Zayns bak, die hem verontwaardigd aankeek. ‘Hé, dat kan ik best zelf!’ riep hij, waarop hij een zeer donkerbruin – bijna zwart – voorwerp in Harry’s bak gooide. De jongen voelde zich gedwongen om het voorwerp eruit te halen en terug op de band te gooien, dus bukte hij zich. Toen hij weer bovenkwam stond Zayn hem aan te kijken, met een beige bal in zijn handen, ongeveer het voormaat van een handbal. ‘Je moet wel accuraat blijven,’ verweet hij Harry, terwijl hij hem de bal toegooide. Beide jongens grinnikten terwijl Harry de vondst in zijn bak deponeerde. Hij meende zelfs Dave te horen grinniken.

omdat ze steeds als eerste reageert.

Reacties: