Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Ablatione » Hoofdstuk 1
Ablatione
Hoofdstuk 1
https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRVW_j3V_LKLrXphOWVJqJHqNLqjremQQaDJHIobRPFlJO-iULO3Q
Terwijl het regen langs de ramen in mijn slaapkamer sijpelde, weerklonk mijn naam hard door het huis. Het was grappig om te horen hoe hard ik nodig was qua het huishouden.
Nog een keer weerklonk mijn naam, alleen dit keer op een dramatiserende toon. 'Ja pap?' riep ik vanaf de deur van mijn slaapkamer. Toen ik besefte dat het de bedoeling was dat ik naar beneden zou moeten gaan, maakte ik aanstalten om dat te doen, maar stopte daarmee toen er holle stappen vanaf de trap te horen waren.
Voorzichtig boog ik mezelf voorover om een kledingstuk van de grond af te gristen, om het vervolgens weg te gooien; richting het bed of juist naar de kledingkast, het verschilde per dag. Het hing volledig van mijn positie af.
De kamerdeur werd met een vaart geopend, en mijn brede vader verscheen vanaf de gang. Zachtjes kuchte hij.
'Hoi pap,' mompelde ik zachtjes, en keek eventjes om mezelf heen. Ergens begreep ik wel wat hij zou zeggen: "Ruim die kamer van je eens op!" of juist "Nú ruim je die kamer van je op of..." Dreigementen kwamen bij hem nooit verder dan "of". Dat was hetgeen wat zijn DNA aan mij had doorgegeven. Ik kon mensen waarvan ik hield nooit bedreigen met dingen.
'Ligt het aan mijn kamer? Of moet ik je helpen in het huishouden? Of is het misschien...' Mijn zin werd afgehaakt, en mijn vader viel mij in de rede: 'Nee. Dit keer niet. Het ligt was... Gevoeliger,' begon hij, en staarde wazig voor zich uit.
'Ik ga niet alles vertellen, Carmen, maar een klein beginnetje wel. Er zijn een aantal enge... Moorden. En ik wil dat je dit' — zijn hand drukte in mijn open handpalm een klein goedje — 'bij je draagt. Zo kun je jezelf verdedigen, snap je?' Ongemakkelijk wreef hij met zijn hand in zijn nek, en trok een kleine grimas naar mij.
Het was een klein flesje peperspray. Hoe hij eraan was gekomen en waar vroeg ik mij op dit moment het meest af, maar goed. Het was maar een flesje peperspray, en het zou mij geen moment uitmaken of het "gevaarlijk" was of niet.
'D-dankjewel pap...' bracht ik moeizaam uit. Het voelde alsof er lood in mijn stembanden zat. Het kwam er haast moeizaam uit, haast gekweld, alsof ik mezelf niet wílde beschermen. Misschien was dat het ook wel. Misschien wilde ik mezelf gewoon niet beschermen. Wilde ik het niet inzien dat ik bescherming nodig had.
'Ik zal het zeker gebruiken,' loog ik tegen hem, maar eigenlijk beloofde ik nu iets aan hem. Domme ik.
Mijn vader knikte alleen wat, bromde iets wat leek op "ja ja, het zal wel", en beende toen weg uit mijn kamer. Waarschijnlijk geloofde hij mij niet, en dat was fijn. Met een smalende glimlach keek ik hem na, alsof ik genoot van dit moment.
Maar was ik helemaal niet nodig in het huishouden? Was ik nou de enige hier in het huis — het huis wat maar door twee personen werd bewoond nadat mijn ouders waren gescheiden en mijn moeder overleed — die enig benul had van hóe je een fles afwasmiddel moest gebruiken? Dat zou het geval wel zijn. Ik was hier de enige slimme die verstand had van het huishouden. En mijn vader toevallig niet.
Na een poosje blijven staan besloot ik om toch te gaan kijken of er wat te beleven was ik Forks; misschien was er uitverkoop in Seattle. En dat zou er ongetwijfeld zijn, dus het zou een poging waard zijn.
Terwijl ik de trap af stormde met twee treden tegelijk, hoorde ik wat gebrom vanaf de oprit.
'Pap?' riep ik vanaf de trap, en bleef op de één na laatste tree staan tot ik een antwoord zou kunnen verwachten. Echter, er kwam alleen maar wat gebrom vanaf de oprit. Nogmaals, maar dit keer met meer "kracht" in mijn stem, citeerde ik mijn vraag: 'Pap?'
Nog meer gebrom. Niets meer.
'Pap?' Ik werd haast geïrriteerd door mijn eigen stem. Ik had nooit de persoonlijkheid gehad die aantoonde dat ik mezelf graag hoorde. Daarom was mijn spraakzaamheid niet enorm ver uitgebreid. Eigenlijk kon je mij haast het buitenbeentje noemen.
'Kom op pap, niet zo kinderachtig! Ik wil gráág volledige zinnen horen,' begon ik, en sprong van de een na laatste trede, 'Pap, kom op. Ik... Ik wil naar de stad. Waarschijnlijk samen met Veronica,' vervolgde ik, en liep de deur uit.
Voor mijn neus werd mijn pick-up verwijderd door een grote takelauto, die mijn auto op zich nam en niet veel later wegreed.
Verbluft bleef ik achter, naast mijn vader die breed aan het grijnzen was. 'Dit is een kleinigheidje,' begon hij, en wendde zich tot mij. 'En het was eigenlijk de bedoeling voor je verjaardag,' Lachend schudde hij zijn hoofd heen en weer.
'Surprise!' riep hij niet veel later, en sloot mij in zijn brede armen op. In een reflex wist ik mezelf weg te halen uit zijn brede armen, en keek hem nogal geschrokken aan; mijn ogen stonden wijd open, en keken hem nogal verbluft aan.
'Ten eerste pap, mijn verjaardag is pas over minstens drie maanden,' Terwijl ik om mezelf heen keek, zocht ik verwoed naar een "ten tweede" om hem op het goede pad te wijzen. Toen ik die vond, vervolgde ik mijn zin: 'En ten tweede, ik vind het niet zéér aangenaam dat mijn pick-up hier recht voor mijn ogen weg wordt gehaald.
Mijn vader keek mij aan met samengeknepen ogen, zuchtte zacht, en zei toen: 'Goed goed, ik weet dat het niet het aller fijnste is om te zien, maar...' Ik viel hem in de rede: 'Hoe moet ik nu in godsnaam naar Seattle?! En tenslotte, het érgste probleem is dan nog wel dat...'
Mijn vader kuchte eventjes om mijn geratel te stoppen, en stak zijn handen in zijn zakken. Nonchalant keek hij de takelauto na, en grijnsde toen kort, alsof het grootste nog kwam. En inderdaad: het grootste kwam.
'P-pap...' stamelde ik toen er een nieuwe takelauto tevoorschijn kwam. Een gespierde jongen zat achter het stuur. Zijn dreadlocks zaten vrolijk naast zijn slapen, en eigenlijk overal op zijn hoofd. Naast de zwarte dreadlocks zaten er ook nog wat donkerblauwe of paarse dreadlocks in zijn échte haarkleur verwikkeld.
'Eh... Nee. Nee, dit kan niet,' bracht ik hakkelend uit, en schudde mijn hoofd in de poging het een verbeelding te laten zijn. Achterop de takelauto zat een — overigens een splinternieuwe — pick-up. Zijn zwarte lak, die haast nieuw aangebracht leek, weer glansde mooi in de zon. Het raam zag er net nieuw uit; de ruitenwissers zaten iets over de ruiten heen, alsof het net had geregend. Niet dat het haast zeldzaam was dat het een keer níet regende. Het regende hier in Forks — een klein plaatsje in Washington — bijna altijd.
Een stoorpunt, zo kon je de regen haast noemen.
'Dat had niet gehoeven, pap,' stamelde ik zachtjes, en keek beschaamd naar de grond. De brede jongen sprong zijn takelauto uit; een harde plof weerklonk, en hij stapte haast dreigend op ons af — alsof het iemand was die een stiletto elk moment kon uitklappen om hem vervolgens tegen je keel aan te drukken en haast sméken om geld. Maar dat was het geval niet...
Mijn vader stapte vooruit. Zijn vingers waren bezig in zijn zakken, opzoek naar wat briefgeld. Toen zijn bleke, haast albino kleurige vingers, eruit kwamen, waren er wat bankbiljetten te zien.
'Driehonderd dollar, is het genoeg voor de heen- en terugreis van die auto?' vroeg mijn vader op een nette toon, en keek afwachtend terwijl hij de briefjes voor de neus van de jongen met dreadlocks hield. 'Ja, dat is perfect,' had die in vlugge woorden gezegd, en greep naar het geld. Het leek haast alsof geld het enige was wat voor hem telde.
'Ik eh... Ik zie jullie later wel, binnenkort laten we zeggen. Dan ga ik jouw nieuwe auto' — zijn vinger priemde in mij richting — 'nakijken op kleine fouten. Maar ik neem aan dat áls er iets niet werkt, jouw vader mij wel belt met bijvoorbeeld het nieuws dat de remvloeistof het niet goed doet, maar ja. Dan heb je die hele nieuwe pick-up waarschijnlijk niet meer nodig, of denk jij van wel?' Zijn zinnen klonken gemeen, en het raakte mij ook. Maar de sarcasme was duidelijk te horen.
'Ja,' beaamde ik hem maar nonchalant, en keek even een andere kant op. 'Ja,' fluisterde ik nog eens, maar meer voor een zelf beaming dan bedoeld tegenover hem.
'Goed.'
'Ja, goed,' citeerde mijn vader de jongen met dreadlocks, en keek toen naar mij. Zijn hand wreef over de zwarte lak van de auto. Ik vond het haast zonde toen hij er met zijn hand overheen ging. 'Niet doen,' zei ik, en tikte zijn hand weg. Mijn vader was na die tik een beetje verbluft weggelopen. Mijn eigen handen gingen over de lak heen. Mijn neus snoof de geuren van de lak op, van de auto zelf. En mijn ogen namen de... Er weerklonk een auto deur die dichtging, maar niet veel later ook weer een doffe klap op de grond.
'O ja, bijna vergeten. Zonder deze sleutels kun je natuurlijk niet rijden, maar zo een meisje als jij kan dat wel,' Hij hield de sleutels voor mijn neus, en trok ze plagerig ietwat omhoog toen hij doorhad dat mijn vader weg was gegaan, 'Maar ja, niet iedereen is even speciaal. Of heb jij een andere mening?'
Mijn ogen kwamen nauw samen, en uiteindelijk wist ik de zwaartekracht te verslaan wat als gevolg had: een hoge sprong en sleutels die in mijn handen rinkelden.
Mijn lippen vormden het woord: "dankjewel" maar mijn ogen spuwden zoveel vuur dat de jongen haast kon verwachten dat ik héél erg kwaad op hem was door zijn actie.
Rustig klopte hij zijn shirt wat af, en trok zijn gezicht in de plooien nadat hij minstens twintig seconden uitgebreid had staan lachen. 'Ja, alsjeblieft,' zei hij breed grijnzend, en draaide zich in een zwaai om dat één van zijn dreadlocks mij raakte.
Kwaad maakte ik een soort scheet-geluid met mijn tong, en hij draaide zich weer om. Het gevolg? Weer wat meer dreadlocks in mijn gezicht. Kwaad keek ik hem aan, en zei toen op barse toon: 'Verdwijn. Nu,' Zijn gezicht laaide op in een opwelling van vrolijkheid. 'Goed,' zei hij alleen maar, en rende toen door.
'Dááág!' riep ik hem achterna, en keek naar de sleutels in mijn handpalm.
'Tijd voor een ritje,' fluisterde ik, en grijnsde breed, wachtend tot de takelauto weg zou zijn, en de jongen niet meer zou zien hoe onbenullig ik hoogstwaarschijnlijk in de auto zou stappen.
Toen ik in de auto zat, welde een muffe geur in mij op; een mengeling van kruidnagel en ietwat drank. Het rook, zoals ik al eerder had gezegd, muf.
Start die auto nou maar, weergalmde het door mijn hoofd. Met een beweging die haast de snelheid van het licht had, wist ik de auto te starten. Toen ik hem in één van de versnellingen had gezet, waarmee ik ook echt kon rijden, reed ik achteruit en ging zo de straat op.
'Carmen, Carmen, Carmen?' De ring toon van mijn mobiel weerklonk luid, en ik schrok op. Mijn stuur maakte een rare beweging door mijn schrok, en de auto ging ietwat naar recht, richting de stoep tot mijn grote geluk.
'J-ja?' zei ik stamelend, nog bijkomend van de schrok die mijn ring toon had veroorzaakt. Hij deed me altijd opschrikken, maar goed.
'Met Lilith hier,' begon de meisjesstem aan de andere kant van de mobiel, en er was een kleine zucht te horen, 'Ik zag toevallig die lelijke pick-up van je voorbij komen,' Er kwam iets aan wat ik liever niet wilde horen, maar toch kreeg ik het van haar te horen.
'En ik bedacht mezelf dat je dan dus eindelijk een nieuwe auto hebt gekregen. Is het waar wat ik denk?' Een zucht, van mij, en blijkbaar deed dat Lilith op haar woorden passen. Ze wilde namelijk nog iets gaan toevoegen aan haar zin, dat was te horen aan haar hap adem die ze vrijwel gelijk nam.
'Ja, dat is helemaal waar. Maar Lilith, het...' Mijn zin werd afgehaakt door haar zin: 'Nee. Ik wil geen nee horen,' Ze zuchtte kort, en vervolgde haar zin vrijwel gelijk met een nieuwe zin, die ik haast niet kon afhaken. 'Maar van mijzelf vind ik het altijd oké,'
'Lilith!'
'Carmen, kop op. Mag ik alsjeblieft mee?'
'Nee, nee, en nee Lilith. Ik ging alléén naar Seattle. Zal ik het spellen? A, l, l, e, e, n. Alleen,' ratelde ik.
Lilith was stil geworden. Het klonk haast als gesnik, wat ik nu te horen kreeg. 'O Lilith,' begon ik troostend, en keek voor mezelf uit terwijl ik mijn mobiel vastgeklemd hield tussen mijn schouder en mijn oor. Handsfree, altijd. 'Niet huilen, alsjeblieft niet huilen,' smeekte ik zachtjes terwijl ik met mijn linkerhand het stuur stevig vasthield en met mijn rechterhand mijn mobiel verplaatste naar mijn andere schouder.
'Goed. Ik zie je om... Half vijf daar, bij Seattle,' stelde ik voor, en keek weer voor mezelf uit terwijl ik het dashboard bekeek. Voorzichtig veegde ik met mijn linkerhand wat van het stof weg, en hield toen het stuur vast met mijn rechterhand.
Lilith klonk opgewekt toen ze zei: 'Ja! Ja, dat beloof ik je! Dankjewel Carm, dankjewel!'
En toen alleen nog maar een zachte piep...
Mijn schouders maakten schokkerige bewegingen toen Lilith aankwam lopen met Kenneth — een meisje uit de derde klas, hoogstwaarschijnlijk Liliths beste vriendin. En de trouwste.
Lilith stond niet bekend om haar vriendinnen; een mager clubje wat zo af en toe op het plein stond, maar de eerste indruk van hen van mij was: 'Wauw, ongetwijfeld een stelletje gothics of juist emo's.
'O Kenneth,' piepte ik terwijl ik mijn hand uitstak, alsof ik haar voor het eerst ontmoette. Echter, Kenneth pakte mijn hand maar mompelde niet iets wat leek op "oh, zij".
Een zucht. Daarna een verzuchting. 'Lilith, ik dacht dat we met zijn tweeën gingen, niet met' — mijn blik ging over Kenneth heen, en mijn brein zocht haastig naar enkel woorden die mensen niet zouden kwetsen — 'Kenneth erbij,' verzuchtte ik uiteindelijk.
Kenneth keek mij met een neutrale blik aan. Haar schouders schokten niet bij mijn belediging. Het leek zelfs alsof ze niet ademde. 'Jammer, ik ben erbij,' zei ze, en haar honingzoete adem bereikte mijn neusgaten.
'Ja, zoiets d-dacht ik al...' stamelde ik.
'Jammer hè?' siste ze zacht terwijl ze wegliep, achter Lilith aan die al naar een winkel was gelopen. De honingzoete adem bereikte mijn neusgaten weer, en vulde mijn gedachten vol met de vragen die leken op "hoe krijgt een mens zo'n mooie, zoete adem?".
'Oké dan. Dan heb ik maar pech, maar ik laat me niet onderuit slaan,' gromde ik kwaad tegen haar, en liep naast haar naar Lilith toe.
'Wacht even Lil!' riep ik toen, en rende achter haar aan, met nog maar één blik op de arme Kenneth die met mij opgescheept zat. De hele tijd, tot het zo ongeveer donker zou worden.
Reacties:
Wojooooo, veel woorden in één hoofdstuk. HAHA, dat is veel voor mijzelf.
WHOOOHOOOO
Leuk!
Wel inderdaad veel 'inspiratie' uit Twilight..
Pick-up... Pepperspray..
Leuk!
xx