FanFic.nl

Just haven't met you yet (end)

City of Love

Mijn koffer staat klaar voor vertrek. Ik ietsjes minder. Een trillende zucht ontsnapt uit mijn mond. Vandaag zou ik naar Parijs gaan. Mijn ouders wilden me graag zien, al betwijfel ik dat.
Ik heb ze nu al vier maanden niet gezien, maar gemist heb ik ze niet echt. Het klinkt misschien hard, maar zij hebben me verlaten. Ik kijk op mijn mobiel. Vier gemiste oproepen en twee sms’jes. Een traan glijd over mijn wang. Ik weet van wie het is, maar ik ben niet van plan terug te bellen. Tegen beter weten in open ik het sms’je. Wil ik het eigenlijk wel lezen?
Ik maak het open en lees het.


Heeey……
Ik las op twitter dat je naar je ouders in Parijs gaat
Ik wou dat ik met je kon zijn, om je te steunen
But I know I can’t, and maybe you won’t even want me to
Xxx The boy who still loves you

Ik slik en probeer mijn tranen tegen te houden. Ik heb al teveel om hem gehuild. Te lang in mijn kamer gezeten, denkend aan wat had kunnen zijn. Hij had het niet uitgemaakt, maar dat had ik gedaan. Met pijn in mijn hart deed ik het, maar ik kon het gewoon niet. Ik kan niet met hem samen zijn terwijl hij voor 7 maanden de wereld rond tourt. Dat lukt me mentaal gewoon niet. Ik had het uitgemaakt nadat ik het te horen kreeg. Ik heb de ketting terug gegeven, en ben toen naar de dichtstbijzijnde bushalte gelopen om naar huis te gaan. Ik dacht dat ik op die manier het leed kon beperken, voor ons allebei. Of in ieder geval voor hem. Ik wou gewoon dat hij zorgeloos kon touren, de wereld over kon gaan. Zonder aan mij te hoeven denken.
Ik dacht dat ik er wel overheen zou komen, alleen is dat nooit gebeurt. Ik realiseerde pas hoe diep mijn gevoelens zaten toen ik op twitter zag dat hun vliegtuig was vertrokken. Ik wist wel dat ik van hem hield, maar ik wist niet dat het zo erg was. En blijkbaar zaten zijn gevoelens ook redelijk diep. Ik weet dat ik verkeerd heb gehandeld. Dat ik juist had moeten zeggen dat alles goed kwam, dat onze relatie wel stand zou houden. Maar in plaats daarvan maakte ik het uit met de liefde van mijn leven.
Ik laat nog een lange trillerige zucht ontsnappen, besluit niet te reageren op het sms’je, doe mijn mobiel in mijn zak, pak mijn koffer, en loop de deur uit. De taxi staat er al. De chauffeur legt mijn koffer in de kofferbak en ik stap in. Leunend tegen het raam kijk ik naar buiten, waar de zon fel schijnt.

Zijn betraande ogen kijken me aan. ‘Malika….. ik….. we.’ Hij begint te stotteren en te snikken. ‘Jullie wat, Niall?’ mijn stem beeft en ik sta op het randje van de afgrond.
Ik zie hem diep ademhalen, en dan komt die ene zin. ‘We gaan morgen op wereldtournee….’
Mijn wereld stort in. Mijn knieën knikken en tranen stromen langs mijn wangen.
‘Hoe….Hoelang wisten j….. jullie het al??’ vraag ik. ‘Een paar dagen geleden, maar we wilden het je niet vertellen omdat je vandaag jarig bent en ik wou je niet kwetsen…’
‘En dit doet geen pijn??’ zeg ik zachtjes, terwijl mijn tranen op de grond storten.
‘Het spijt me, maar we komen er wel uit. Samen.’ Ik kijk hem aan. Zijn ogen zijn rood.
‘Ik weet niet of er nog wel een samen is….’ Ik ben geschrokt door mijn eigen woorden. Ik wil hem niet verlaten, maar dit lijkt me het beste, voor hem en voor mij.
‘Malika, alsjeblieft, doe me dat niet aan,’ fluistert hij. Een traan glijdt over zijn wang.
Ik maak de ketting los die ik van hem heb gekregen, en leg het in zijn hand.
‘Ik wil geen last op je schouders zijn Niall. Ik wil dat je je kan focussen op je tour. Dit is het beste, voor ons allebei….’ Ik geef hem een kus op zijn wang, en loop dan huilend weg.
Zoekend naar de dichtstbijzijnde bushalte om naar huis te gaan.

Weer voel ik tranen opkomen, en dit keer kan ik ze niet tegenhouden. Het doet nog steeds pijn. De chauffeur kijkt me bezorgd aan, maar zegt niks. Gelukkig maar. De rit duurt niet lang, en na twintig minuutjes zijn we op het vliegveld. Ik stap uit, net zoals de chauffeur. Hij reikt me mijn koffer aan en legt dan nog zijn hand op de mijne. ‘Hou je taai hè,’ zegt hij, en hij klopt bemoedigend op mijn hand. Ik slik de brok in mijn keel door. ‘Bedankt.’
Samen met mijn koffer loop ik naar de gate waar ik moet zijn. Eenmaal ingecheckt kan ik gelijk het vliegtuig instappen, want hij vertrekt over vijftien minuten. Gelukkig duurt vliegen van London naar Parijs niet lang. Opeens valt het me op dat ik enorm veel jonge meisjes in het vliegtuig zie. Afwisselend van 14 tot 19 jaar. Tenminste, dat gok ik. Het komt waarschijnlijk omdat het zomervakantie is op de scholen.
Ik besteed er verder geen aandacht aan en doe mijn oortjes in. Nobody compares komt als eerste. Ik weer dat het niet slim is om naar zijn muziek te gaan luisteren, maar ik kan het niet helpen. Het troost me een soort van.
Zonder het te merken heb ik het hele Take Me Home album gehad en is het tijd om uit te stappen. Snel pak ik mijn handbagage, en loop het vliegtuig uit. Ook al had ik alleen een short en een tanktop aan, het was nog steeds bloedheet. Op dit moment was het 35 graden, en het is pas één uur s’ middags. Met de stoet mee loop ik naar de lopende band, waar ik geduldig op mijn koffer wacht. Dan zie ik mijn pastelgroene koffer op de band en pak hem eraf. En nu op naar de taxi.

Reacties: