Hoofdcategorieën
Home » Overige » New Story » New Story
New Story
New Story
Ik volg Garey en Caitlin door het bos, ze zigzaggen tussen alle bomen door. ‘’Auw!’’ schreeuw ik, er schiet een tak in mijn gezicht en ik val achterover. Caitlin snelt naar me toe en legt haar hand onder mijn hoofd, tilt hem langzaam op en we kijken elkaar recht in de ogen. Ze schudt haar hoofd en roept Garey erbij, ik probeer op te staan voordat hij er is. Als hij me zo zou zien zal hij me vast uitlachen. De wereld om me heen draait rond. Ik weet niet hoe het komt, het gebeurd me al weken, net zoals als je een visioen krijgt en je vanuit iemand anders oogpunt iets ziet gebeuren. Of dat je jezelf als een ouder iemand ziet, soms heb ik wel eens dat ik mezelf dood zie gaan in een of andere oorlog. Garey geeft me een tik in mijn gezicht en ik zie de normale wereld weer voor me.
‘’Wat heb jij toch de laatste tijd?’’ vraagt hij met een bezorgde en verbaasde blik, hoe kan ik hem dit uitleggen zonder dat ik het zelf weet en zodat hij me niet uitlacht? Mijn blik zoekt een uitgang links en rechts, ik zoek Caitlin, waarschijnlijk is die al hulp aan het zoeken.
‘’Ga je het me nog uitleggen?’’ hij staart me aan en wil nou antwoord hebben, als ik het hem niet zou geven negeert hij me waarschijnlijk tot ik het hem uitleg.
‘’Garey, zelf snap ik er ook niet veel van. Ik wou dat ik het met je kon delen alleen als ik het zelf niet eens snap. Hoe moet ik het dan ooit aan jou uitleggen?’’ ik zocht nog steeds een uitgang, natuurlijk geeft hij me geen kans en hem begint het te vervelen. Hij loopt weg zonder nog iets te zeggen, schopt af en toe tegen een tak aan en laat me hier alleen in het bos achter. Ik laat mezelf tegen een boom onderuitglijden en probeer te beseffen wat er net is gebeurd. Weer een visioen, waarover snap ik niet. Een hele vloot ruimteschepen die onze planeet nadert, ik keek vanuit een radar recht in de vloot. Het waren beelden van een of andere satelliet. Het was chaos in het land, in het lab daar en volgens mij over de hele wereld. Als die visioenen uitkomen… dan zou het hier een hel worden. Maar hoe kon ik de rest ervan overtuigen dat ik niet gewoon een paar grapjes zit te maken? Moeizaam klim ik overeind, kijk om me heen en voel naar de striem in mijn gezicht. Het brand, een tak die als een zweep in je gezicht slaat.
‘’Arius! Waar zit je?’’ ik hoor de stem van Caitlin roepen, ze is bezorgd, net zoals altijd. Net nu ik een keer wil dat ze dat niet is krijg ik de volle laag.
‘’Ik ben hier Caitlin.’’ Roep ik terug en zak weer onderuit tegen de boom, het zit wel lekker daar. Ik zie Caitlin door de bosjes komen en ze komt naast me zitten met haar handen over haar knieën. Ze staart me aan, ze doordringt langzaam mijn blik.
‘’Garey is net boos weggegaan, hij wilde weten wat er was gebeurd toen je levenloos voor je uit staarde. Kun je mij uitleggen wat er gebeurde…’’ dat laatste kreeg iets van een smekende toon, ze geeft om me. Logisch dat ze wil dat het goed met me gaat.
‘’Ik weet zelf niet eens wat er aan de hand is, ik kan mezelf niet wijs maken wat er gebeurd. Het enige wat ik weet is dat ik wil dat het ophoud.’’ Ze staart me aan alsof ze het niet gelooft, ze denkt dat ik lieg en iets voor haar verberg. Ik hoor geritsel in de bosjes, ik hoop niet dat het Garey is want ik zit normaal nooit zo dicht bij zijn zusje. Hij is zorgzaam voor haar, en wil dat haar niets maar dan ook niets overkomt. Ik schuif bij Caitlin vandaan, ze staart me WEER aan. Een doordringende blik van; Blijf, blijf hier. Ik sta op en loop treurig naar de bosjes.
‘’Kom maar tevoorschijn Garey, je hoeft ons niet te begluren.’’ Ik verwacht eigenlijk dat Garey zo meteen uit de bosjes komt en boos op me wordt. Ik hoor een grom uit de bosjes en ik deins achteruit en val tegen de boom aan, half door mijn knieën gezakt probeer ik overeind te komen. Door de schrik is Caitlin weggedoken, ze ligt nu tegen een boom meer naar links en ik zou ook zo ver mogelijk uit de buurt van die grom blijven. Groene ogen verschijnen, iets daar staart me aan, wat weet ik niet en ik wil het eigenlijk niet weten. Ik grijp Caitlin’s hand, trek haar overeind en sleur haar mee weg van die groene ogen.
Een paar minuten later kom ik hijgend tot stilstand, ik voel Caitlin’s natte hand op mijn rug leunen. De reden waarom ik tot stilstand kwam is dat ik een gigantische berg voor me opmerkte, dreigend en niet veilig. De berg torent hoog in de lucht en erboven is het alleen maar donker, net als in een van mijn visioenen, de eerste om precies te zijn.
‘’Wat was dat?’’ vroeg Caitlin aan me, de zoveelste vraag. Hoe moest ik ooit weten wat DAT was? Is het een wolf? Of weer een of andere mutatie die het koningshuis bedacht heeft en was deze mislukt? Duizenden vragen en ook die van Caitlin zoeven door mijn hoofd, ik kan ze nu niet allemaal beantwoorden, daar zou ik wel achter komen.
‘’Caitlin… ik weet niet wat het was, ik denk zelf een of andere mutatie…’’ verder kwam ik niet, het was zwaar over dingen die ik zag te praten. Net zoals die visioenen. Ze keek me voor de eerste keer wanttrouwend aan en ik wist dat haar iets niet lekker zat, en over die visioenen ging het deze keer niet.
‘’Er zit je iets dwars, of niet soms Caitlin?’’ ze keek me verschrikt aan, hoe zou ik kunnen weten dat er iets niet in orde was. Voor haar gebeuren er nu ook veel dingen tegelijk. Ze zag me met een striem in mijn gezicht op de grond liggen, de mutatie. Als het niets met haar te maken heeft, misschien dan wel met Garey! Ze gaat tegen een boom dichtbij zitten, ik ga naast haar zitten en sla een arm om haar heen, ze begint langzaam te huilen. Ze kruipt zo dicht mogelijk tegen me aan en ik hoor een grom. Verdomme, houdt het dan ook nooit op! Ik haal voorzichtig Caitlin’s hoofd van mijn borstkas en sta op, ze kijkt me verbaasd aan. Ik loop richting het struikje waar het vandaan komt en begin met mijn mes erop in te hakken, bloed druipt eronder door en ik zie een stroompje de berg in gaan. Ik hoor een kreet, vlak achter me. Ik draai me met een ruk om en zie Garey met bloeddoorlopen ogen een mes om zijn zusjes nek houden. Ik staar levenloos naar hem.
‘’Heb je dat nou weer! Dat je levenloos uit dat stomme gezicht van je zit te staren!’’ Dat Garey boos is oké, maar een mes om zijn zusjes nek klemmen is andere koek.
‘’Garey, laat haar los. Dit gaat te ver!’’ ik weet dat dit geen zin heeft, zijn blik verscherpt en duwt het lichtjes tegen haar nek. Er stroomt een klein stroompje bloed over haar nek, ze slaakt een kreet en sputtert zo veel ze kan tegen. Huilend stopt ze en ziet dat het geen zin heeft, en het tegenovergestelde effect. Ik loop langzaam op Garey af en stop mijn mes weg, gebaar dat hij haar los moet laten. Hij laat haar plots los, ze zakt ineen en ligt nu bloedend op de grond. Ik snel naar haar toe en leg mijn hand op haar nek, al is het maar om het bloeden te stoppen.
‘’Rustig Caitlin, het is goed.’’ Ze reageert moeizaam, ik neem haar in mijn armen en til haar met moeite op. Ik kijk Garey nog een laatste keer aan, voor ik mijn blik kan afwenden zie ik tranen in zijn ogen komen. Hij ziet wat hij heeft gedaan, sommige noemen hem agressief, maar ik weet dat hij gewoon zijn emoties toont op een iets te heftige manier. Hij rent met tranen in zijn ogen de grot in, ik kom met Caitlin in mijn handen de grot in.
‘’Ga weg! Je weet niet wat ik je aan kan doen!’’ hij schreeuwt dingen zonder dat hij dit wilt, ik weet hoe hij zich soms voelt. Ik wil niet weg, ik laat hem niet in de steek, ik overweeg nou of wie ik in de steek moet laten… Caitlin omdat ze gewond is, of Garey omdat hij zich zo vreselijk voelt. Ik leg Caitlin tegen de wand aan en leg haar hand op haar nek zodat ze niet nog veel meer bloed verliest.
‘’Luister, ik ga niet weg en zorg eerst dat jij niet meer boos of verdrietig bent. Dat jij je nu zo voelt kun je zelf niets aan doen.’’ Hij kijkt me verbaasd aan, alsof hij de baas over zijn gevoelens is. Hij kijkt met een treurig gezicht naar zijn zusje, dat daar met een bebloede hand op haar nek zit. De grot is half donker en half licht, toevallig dat hij net in het donkere gedeelte zit en ik in het lichte.
‘’Ik kan er wel wat aan doen, ik moet haar niet verwonden!’’ hij vloekt en gooit alles eruit, erna loopt hij huilend weg. Hij stopt wanneer er een knal van binnenuit de berg komt, even trilt de hele berg, ik voel het even omdat ik tegen de berg aan zit. Ik til de nog steeds bewusteloze Caitlin op en ren de grot uit, geef Garey een duw omdat hij niet hard genoeg rent en we komen net op tijd eruit. Het puin stapelt zich aan de rand op, alsof iemand de berg vanuit binnenuit aan het opblazen is. Ik loop langzaam terug naar de berg en begin de kleine stukken steen weg te halen, Garey komt naast me staan en doet hetzelfde. Binnen een mum van tijd hebben we een gat waar we doorheen kunnen klimmen. Ik klim als eerste naar binnen en vraag Garey of Caitlin langzaam door het gat heen wilt schuiven, we kunnen haar hier niet alleen laten. Ze wordt langzaam erdoorheen gewrongen en ik leg haar zachtjes op de grond, Garey gooit nog een paar grote bladeren naar binnen en ik gebruik ze om Caitlin’s wond af te dekken. Ik loop samen met Garey – die zo te zien weer bedaart is – verder de grot in, hier is hij netjes uitgehouwen. Zou je niet verwachten als je keek hoe de berg er van buiten uitzag.
We lopen al zo’n vijf minuten door een gang die maar niet stoppen wilt, Garey wilt stoppen maar ik wijs het aanbod meteen af. Ik wil zo snel mogelijk weer terug zijn en dit achter me laten, Caitlin moet naar het ziekenhuis, dus lang MAG ik hier niet eens blijven. Nog iets: wie WILT er nu in zo’n grot blijven? Na nog een paar minuten gelopen te hebben zie ik om de hoek een fel licht komen, ik hou Garey tegen en kijk snel even om het hoekje. Meer dan een oplichtende tekening is het niet. Het lijkt een heel moderne tekening: ruimteschepen, een oorlog zover het dat te noemen is. Maar wat me nog het meest opvalt: de naam van het land waar ik woon staat erboven, en de tekening is gemaakt door mijn vader. Die van een missie terugkwam en later is vermoord, als hij die tekening heeft gemaakt… en hetzelfde als ik heb – Zoals die visioenen. Dan zou dit dus ECHT gebeuren, ik voel Garey’s hand op mijn schouder.
‘’Mooie tekening.’’ Hij grinnikt, alsof het grappig is wat er getekend is. Ik wijs hem op de tekst die erbij staat, dat het ons land is, dat mijn vader het heeft gemaakt. Wanneer het ons staat te wachten staat er alleen niet bij… als we dat nou eens zouden weten. Garey deinst achteruit wanneer hij het snapt, het moet voor hem ook hard aankomen, hij weet dat mijn vader een serieus man was en niet veel grapjes maakte. Ik en Garey kende elkaar lang genoeg om te weten dat mijn vader een serieus man was.
‘’Arius… betekent dit…’’ na dit te sputteren kwam hij niet verder, hij wilde het tegen iedereen vertellen dat dit zou gebeuren. Ik hield hem tegen en zei dat hij hier alleen maar paniek mee zou zaaien. Hij snapte wat ik bedoelde en hij ging net zoals ik altijd levenloos staar voor zich uit kijken, het gevoel dat er binnenkort een oorlog uit zou breken. Dat gevoel is nooit goed.
‘’We kunnen nu beter naar huis gaan, ik denk dat er niet veel goede dingen meer hier gaan gebeuren.’’ Garey begreep het, liet Caitlin aan mij over en samen liepen we terug door het bos naar huis. Vermeden een stuk wanneer we gegrom hoorde en eindelijk waren we thuis…
Reacties:
ben nieuw hier, maar zal 't proberen
er komt wel meer hoor ^^