FanFic.nl

New Story

Hoofdstuk 1 - The Hospital

Ik zit te wachten totdat ik naar Caitlin mag, ze zit al een uur of zoiets in de kamer. Ze moet het daar wel zat zijn, vreselijk lijkt het me daar. Ik kan het niet weerstaan en glip naar binnen, ik zie haar vastzitten aan een aantal grote machines. Mijn pupillen worden groot en ik probeer me aan een van de machines vast te houden, had Garey haar ZO erg toegetakeld? Ik hoor een dokter aankomen en ik maak dat ik wegkom, ik verstop me achter een machine en zie dat de dokter naar haar toeloopt.
‘’Wat is er in hemelsnaam met jou gebeurd?’’ terwijl hij dat zegt aait hij rustig over haar hoofd. Hij steekt een naald met blauw vloeistof in de buis in haar arm en ze schokt een keer voor ze weer rustig neerkomt.
‘’Rustig maar hoor jongen, ik doe haar niets aan.’’ Had hij het tegen mij of dacht hij werkelijk dat Caitlin een jongen was? Ik kwam tevoorschijn en hij leek niet verbaasd, hoe wist hij dat ik hier zat? Waarschijnlijk omdat hij me had zien zitten naast haar kamer, en nu zit ik er dus niet meer, al had ik hem tot nu toe nog niet naar binnen zien lopen, had iemand hem gewaarschuwd?
‘’Hoe had u door dat ik hier was?’’ vroeg ik met een verbaasde stem, zodat ik niet paniekerig leek. Hij keek me doordringend aan en zei dat ik het antwoord al wist, het was een gedachte, geen antwoord wat hij me gaf. Maar voor nu was het genoeg en ik liep de kamer uit.
Ik hoor de schreeuwende stem van Caitlin’s moeder door de gangen golven, een mengeling van woede en verdriet. Zou ze al weten dat Garey haar dit heeft aangedaan? Haar bloedeigen zoon, dat zou ze nooit geloven, pas als hij het persoonlijk toegeeft. En DAN zelfs misschien nog niet eens, dat ze denkt dat hij liegt. Ik zie haar binnen een paar minuten de gang om komen, ze herkent me en vraagt wat er is gebeurd.
‘’Veel kan ik niet vertellen, dat zult u toch echt aan Garey moeten vragen. Die heeft een mes op haar keel geklemd, iets te hard gedrukt en het begon hevig te bloeden.’’ Ik probeerde het haar zo goed mogelijk uit te leggen. Toen ze hoorde dat ik zei dat Garey dit had gedaan werd ze helemaal pissig en kreeg ik een lange preek op me af dat ze zeker wist dat Garey haar dit niet had aangedaan.
‘’LUISTER, IK WIL OOK NIET DAT DIT HAAR OVERKOMEN IS. HET IS NU EENMAAL ZO EN DAAR IS NIETS AAN TE VERANDEREN.’’ Schreeuwend kwam ik tot rust, een verpleegster kwam de hoek om met een paar kalmeringspilletjes, ik had ze nu wel nodig. Nu de moeder van Garey en Caitlin me voor leugenaar uitmaakt omdat Garey haar zo dierbaar is. In plaats van dat ze de pilletjes aan mij geeft krijgt de moeder van Garey de helft en de verpleegster loopt uitdrukkingloos verder, zonder ook maar enige aandacht aan een gechoqueerde jongen, die je meestal eerst even probeert te kalmeren.
Een paar minuten later zie ik de dokter met een treurige blik de kamer uitlopen, hij neemt Caitlin’s moeder mee naar binnen en ik hoor een paar stemmen fluisteren, wat ze zeggen kan ik niet horen, het is in ieder geval niet voor mij bedoelt.
‘’Het gaat slecht met haar, ze is veel bloed verloren. Het enige wat we weten is dat ze het niet zonder een bloedtransfusie zal overleven…’’ hij stopte midden in het gesprek omdat hij waarschijnlijk opmerkte dat het op de gang doodstil was. Het enige wat je hoorde waren hun stemmen, die ondanks dat ze zacht praatte goed voor mij te horen was. De dokter stormde de gang op, ik kon nog net op tijd doen alsof ik een tijdschrift aan het lezen was, het enige wat hij op de gang zag was mij. Hij nodigde me uit plaats te nemen in de kamer omdat hij merkte dat ik Caitlin al langer kende, dat ik wist wat er gebeurd was, en misschien dat ik kon vertellen wat er was gebeurd… ik wist niet wat hij van me wilde, ik wist alleen dat ik het beste Garey niet kon verraden. Ik moet steeds terugdenken aan dat wij samen de tekening vonden, Caitlin wist er nog steeds niets van. Misschien kon zij mij helpen, misschien kon de dokter mijn visioenen verklaren! Duizenden ideeën zweefde door mijn hoofd, maar het enige wat telde is dat het goed gaat met Caitlin. De dokter vervolgde zijn gesprek.
‘’Oke, ze heeft dus bloed nodig. We weten nog niet precies welke bloedgroep ze heeft maar ze heeft heel wat nodig. In het slechtste geval kunnen we haar niet op tijd genoeg geven, maar ze is op dit moment buiten levensgevaar.’’ Iets zei me dat de dokter iets voor me achterhield, hij sprak ook niet op een toon waarvan je denkt; die is te vertrouwen, wat hij zegt klopt. Ik kan niets tegen hem inbrengen, doe ik dat toch geeft hij misschien niet meer informatie prijs. Informatie die mij misschien zou kunnen helpen, zodat ik hem later alsnog om hulp kan vragen. Caitlin’s moeder keek nog steeds ernstig en wilde mij eigenlijk zoveel mogelijk hierbuiten houden, logisch; ik verklaarde dat haar zoon zijn zusje ernstig had verwond. Zou ik ook doen als mijn zoon mijn dochter zou verwonden, wie verwacht dat nou?
‘’Ik weet wat er is gebeurd dokter… zou dat iets helpen?’’ Garey’s moeder keek me woest aan, als ik het verhaal zou vertellen wat ik heb gezien wordt ze hoe dan ook meteen boos. Maar als de dokter hier wat mee kan wordt het misschien een stuk gemakkelijker om haar te genezen. De dokter maakte zich klaar voor een enorme vragenlijst maar ik snoerde hem de mond voor hij ook maar één vraag kon stellen, ik wilde eerst mijn verhaal doen, dan zijn vragen beantwoorden.
‘’Ik liep eerst gewoon met Garey – de broer van Caitlin – in het bos te spelen, ik en Garey kregen ruzie. Hij liep weg, ik praatte een tijdje met Caitlin…’’ ik wilde niet verder, het wordt zo meteen pijnlijk om erover te praten. Hoe Garey Caitlin verwond, de tranen springen al bij me in de ogen bij alleen het idee.
‘’En toen?’’ de dokter bleef onder mijn verhaal aardig rustig, waarschijnlijk had hij al een conclusie getrokken en wacht hij af tot ik het bevestig. Ik wilde hoe dan ook niet verder en Garey niet verraden, dan zou het nooit meer tussen ons goed komen.
‘’En daarna…’’ ik hoorde dat Caitlin’s moeder al begon mijn verhaal af te maken maar voor ik tegen haar kon zeggen dat ik het zelf zou vertellen wuifde de dokter haar beginsel weg, hij wou het van mij horen, de jongen die het gezien heeft. Ik zocht naar een uitweg, die was er niet, behalve de kamer uitrennen en maken dat ik wegkwam, het bos in. Daar zouden ze me nooit vinden, ik kon me overal daar wel goed verstoppen. Niemand die me vind en zorgen dat het goed komt met Caitlin, samen een leven opbouwen in de bossen en nooit meer contact met de bewoonde wereld, wat lijkt dat toch een luizenleventje. Ik werd meteen uit mijn dromen gerukt omdat de dokter weer begon met vragen stellen, vragen die ik niet WILDE beantwoorden, maar die de dokter wel van pas zouden kunnen komen. Normaal ga ik nooit tegen mijn gevoel in, omdat het anders altijd slecht afloopt, dit is de enige keer dat ik DAT flik…
De dokter bleef vragen stellen, ik negeerde ze allemaal. Ik bracht Garey in gevaar als ik ze zou beantwoorden, ik zou het alleen maar erger maken, niet alleen hier. Caitlin zou me nooit meer willen spreken omdat ik heb gezorgd dat haar broer in de gevangenis zat, ze zou niets meer met me te maken willen hebben.
‘’U kunt wel vragen blijven stellen, maar mag ik Caitlin alstublieft zien.’’ Ik zei het expres op een zeurende toon in de hoop dat hij het goed zou vinden.
‘’Wanneer je een paar van mijn vragen beantwoord zou dat inderdaad kunnen, maar ik wil eerst een behandeling uitstippelen.’’ Ik zou hem het liefst helemaal afmaken, omdat ik niet eens mijn beste vriendin mocht zien. Omdat ze toevallig een grote nekwond heeft, dacht hij dat IK haar dit had aangedaan? Dat ik haar mijlenver heb gesleept om haar dood te laten gaan? Wat dacht die man wel? Dat hij mij zomaar kon beledigen, ik sta op, nog voordat de dokter me tegen kan houden open ik het gordijn voor haar bed. Een apparaat dat zachtjes piept houdt haar hartslag bij, tientallen buisjes zitten in haar arm. Overal zit wel een vloeistof in, waarvan minstens de helft verdovende middelen zijn, ze lijdt pijn, ik weet het zeker.
Ik sta al een paar minuten naar haar levenloze gezicht te staren, ik weet niet hoe maar ik kan mijn blik niet van haar afwenden. Voor het eerst zie ik haar rustig, zonder dat ze gestrest is. Ik aai over haar haar, ze reageert erop! De dokter duwt me aan de kant en probeert een aantal dingen waar ik de bedoeling niet van weet. Ik ren de kamer uit, ik wil weten wat er net is gebeurd, ik moet alle gebeurtenissen even op een rijtje zetten:
Garey heeft Caitlin verwond, ze ligt nu in het ziekenhuis met allerlei apparaten in haar arm, ik aai een keer over haar haar en ze reageert plots.
Caitlin’s moeder vindt me in een kamer waar toevallig geen patiënt ligt, ze komt naast me zitten en zo te zien is ze bedaard over wat er is gebeurd.
‘’Luister, wat er laatste tijd is gebeurd kun je niets aan veranderen. Voor mij kwam het ook hard aan om te horen dat mijn eigen zoon zijn zusje verwond, zoiets verwacht je niet!’’ haar stem klonk nu bijna smekend om de dokter te vertellen wat er was gebeurd. Zij wilde natuurlijk ook het beste voor Caitlin, en voor Garey natuurlijk. Ze keek me recht in de ogen, hopend dat ik Garey niet zou verraden.
‘’Ik kan voor Garey niets doen, hij heeft haar verwond en als ik mijn kop houd ben ik medeplichtig als ook maar iemand aangifte doet. Dan hang ik!’’ mijn stem slaat over, ik krijg tranen in mijn ogen nu ik Garey voor me zie die een lange tijd in de gevangenis tegemoet gaat. Ze legt haar hoofd in haar handen en ik hoor haar snikken, zij heeft dit zelf natuurlijk ook nooit gewild. Alleen IS het zo, er is niets meer aan te doen. Ik hoor de dokter binnenstormen.
‘’Ze is weer bij!’’ de vrouw die net nog zat te snikken staat nu plots rechtop en weet niet hoe snel ze de kamer uit moet zijn, zelf loop ik rustig en zie haar bed rechtop staan. Ze draait moeizaam haar hoofd en glimlacht naar me, deze is voor MIJ bedoeld, dat weet ik zeker…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.