FanFic.nl

Naamloos...

Hoofdstuk 4

Tops duwde Sam door het portretgat en trok het naamloze meisje mee.
‘Tops?! Welke kant op?’
‘Naar links! Snel, het is op de vierde verdieping!’
Sam rende de trap af en sprong, precies op het moment dat die boven de vierde verdieping hing. Tops sprong hem achterna, maar het was hoger dan ze verwacht en ze voelde haar maag samenkrimpen. Nadat ze misschien wel tien seconden naar beneden viel landde ze, drie verdiepingen lager, soepel op het stukje grond waar een andere trap terecht zou komen, als die hierheen zou bewegen was. Heel wat minder soepel dan zij landde het meisje met het blonde haar naast haar. Sam was al bijna de gang uit en Tops holde hem achterna. Hijgend kwam ze bij een grote deur, waar een lange rij kinderen naar binnen liep. Tops hees haar tas hoger op haar rug en vroeg: ‘Gaat het? Voelde jij het ook in je buik bij die trap?’ Het meisje knikte ademloos en leunde op Tops’ schouder. Ze liepen naar binnen. In het lokaal stonden allemaal tweepersoons tafeltjes waar, merkwaardig genoeg, doosjes lucifers op lagen. Tops gooide haar tas neer op een van de tafeltjes in de middelste rij en plofte op de stoel die daarachter stond. Het meisje ging naast haar zitten.
‘Sorry, maar -,’ Tops hijgde, ‘hoe moet ik je nou noemen?’
‘Zeg maar May. Zo noemden mijn vrienden me vroeger ook altijd.’
‘O - oké,’ zei Tops en ze keek wie hun leraar zou zijn. Tops vroeg even aan Sam, die voor hen zat om opzij te gaan en ze herkende professor Anderling, die achter haar bureau zat.
‘Bij welke les zitten we eigenlijk, May?’
‘Transfiguratie.’
‘Oké,’ zei Tops weer en ze streek haar haar uit haar gezicht.
‘Is het geel?’
‘Wat?’
‘Mijn haar?’
‘Nee. Het is blauw.’
‘Hoe staat het?’
‘O, wel leuk hoor!’
Tops knikte vermoeid.
‘Stilte graag!’ riep Anderling. ‘Ik zal jullie leren hoe je alles om je heen kunt veranderen, in wat jullie willen en wanneer jullie maar willen. Maar zo makkelijk gaat dat niet, er zal veel concentratie en leerwerk voor nodig zijn om dit,’ professor Anderling veranderde haar bureau in een kerstboom en weer terug, ‘te bereiken.’ De hele klas keek met open monden naar professor Anderling’s bureau. Tops wilde dat dolgraag zelf doen, maar voor ze iets kon zeggen ging professor Anderling door met praten. ‘Oké, voor jullie liggen luciferdoosjes. Pak er allemaal een uit en haal je toverstok tevoorschijn.’ Overal klonk luid geschraap van stoelen, ritsen van tassen en het geluid van op de grond vallende lucifers. Tops vloog met een rood hoofd onder de tafel en raapte al haar lucifers bij elkaar.
‘Heeft iedereen een lucifer? Goed zo, de spreuk is Movicurra. De bedoeling is dat jullie straks geen doosje lucifers maar een doosje naalden hebben. Doe je best!’
May was verbaasd dat ze nu al moesten gaan toveren, maar Tops vond het juist leuk. Opgewonden zwaaide ze met haar toverstok, maat er gebeurde niets. Ze probeerde het nog een keer.
‘Het lukt niet!’
‘Nee, bij mij ook niet.’
‘En nu?’
‘Gewoon doorgaan. Het lukt zo meteen vast wel.’
Tops knikte. De hele les lang zwaaide ze met haar stok, maar steeds gebeurde er niets. Sam had drie lucifers laten ontploffen, maar die van May had een iets scherper puntje aan het eind van de les. Professor Anderling kwam langs en knikte goedkeurend bij May’s iets scherpere lucifer, zij niets tegen Tops en moest een nieuw doosje lucifers halen voor Sam; hij had ze per ongeluk verbrand. Met nog dunnere lippen dan eerst smeet ze het doosje op Sam’s tafel. Sam haalde er neerslachtig een lucifer uit, en met een zwaai van zijn toverstok omhulde hij de lucifer met een grote rookwolk.
‘S - Sam!’ kuchte Tops en ze wapperde met haar hand om de rook weg te krijgen. Nadat iemand zijn kleren in een naald veranderd had, en dus niets meer aanhad, was de les afgelopen. Tops gooide vrolijk haar boeken in haar tas. De volgende lessen waren Kruidenkunde, Verzorging van Fabeldieren, Toverdranken en Bezweringen. Alle lessen verliepen net zo als de eerste, alleen werd ze bij Verzorging van Fabeldieren gebeten door een Nurgel en lukte het haar bij Bezweringen om te struikelen over haar boeken en in plaats van haar veer iemands schoen te laten zweven. Daarna gingen ze weer naar de leerlingenkamer om hun huiswerk te doen.
‘Waarom moeten we op onze eerste dag al een opstel schrijven over Nurgels?’ zuchtte Sam en May haalde haar schouders op. Tops had geen concentratie voor een heel opstel en viel halverwege in slaap. Tops liep in haar huis, dat er opeens heel anders uit zag. Haar moeder kwam de keuken binnenrennen en riep: ‘Tops, rennen! De Nurgels komen!’
Tops trok haar kleinere zusje van het pad af en dook door een struiken, in de hoop dat de kleine bijtende wezentjes daar niet zouden komen. In de tuin waar ze nu was stond een groot Dreuzelhuis, dat haar op de een of andere manier bekend voorkwam. Ze liep erheen en volgde haar zusje naar binnen. Aan een eettafel zat een groot Turks gezin. Aan een kant zaten drie vrouwen, die zo te zien oma, moeder en dochter van elkaar waren. Alledrie hadden ze dezelfde hoofddoek. Ze praatten vrolijk met elkaar en Tops dacht aan haar eigen moeder.
‘Hé!’ riep een van de vrouwen tegen Tops’ zusje. ‘Wat doe jij hier?’ Tops wist dat die vrouwen familie van haar waren, maar ze wist tegelijkertijd dat dat volslagen onzin was.
‘Weg, jij!’ riep de vrouw en ze scheen Tops niet te zien. Ze gooide hen naar buiten en Tops en haar kleine zusje liepen hand in hand terug naar hun huisje. Haar huis was veel voller dan eerst, maar dat verbaasde haar niet. Ze liepen zwijgend naar binnen en zagen allerlei mensen staan, die huilden en schreeuwden. Tops hoefde niets te vragen. Ze wist het al. Huilend viel ze neer op de grond. Niemand keek naar haar. Ze zijn dood, dacht Tops, nooit meer zal ik ze zien. Precies wist ze niet wie er dood waren, maar dat maakte niet uit. Huilend viel ze in iemands armen. Tops keek naar boven, naar het gezicht van haar redder. Hij had een jong gezicht, maar hij was niet zo gezond meer en had al veel grijze haren. Tops huilde en schreeuwde en iedereen die er net nog was geweest verdween. Ze was helemaal alleen, ver weg van de wereld waar ze niet meer wou zijn en voelde iets vreemds. Het was geen woede, geen angst en ook niet echt verdriet. Het was gewoon een leeg gat in haar, een gat waar eerst nog iemand was geweest…

Reacties: