Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond] » Hoofdstuk 22
Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]
Hoofdstuk 22
Louis POV
De bel schalt door het huis. Ik hoor de douche nog stromen, dus Silvanita kan niet open doen.
We staren elkaar aan. ‘Doe dan open.’ Fluistert Harry. Ik kijk hem aan. ‘Wie, ik?’
‘Wie anders?’ fluistert Zayn op zijn beurt. ‘Geen idee, jij misschien?’ kaats ik terug.
Het gebel klinkt ongeduldiger. ‘Iemand! Doe open!’ schreeuwt-fluistert Liam.
Allemaal kijken ze me aan. Ik hef mijn handen.
‘Goed goed, ik doe open.’ fluister ik boos.
Langzaam en ervoor zorgend dat ik geen geluid maak sta ik op. Op mijn tenen sluip ik naar de deur. De bel schalt weer.
Snel werp ik een blik door het spionnetje. Het is een jongen, waarschijnlijk van mijn leeftijd. Zijn haren zijn zwart, zijn ogen groen/grijs.
Ik haal mijn schouders op. Silvanita kent hem vast wel. Mijn hand leg ik op de deurklink. De bel schalt weer. Ik druk de klink naar beneden en zwaai de deur open.
De jongen kijkt me aan, zijn ogen vernauwen zich tot spleetjes. Ik slik licht. Hij torent boven me uit.
Ik schat hem iets van 1.80. ‘En wie ben jij dan wel?’ vraagt hij bars. Ik kijk naar hem op.
‘Ik ben de vriend van Silvanita.’ Zeg ik, hoop ik. Hij lacht. ‘Echt niet!’
Ik knik. ‘Echt wel.’ Zeg ik, hoop ik. Zijn ogen vernauwen zich weer. ‘Anyways, is Silvanita thuis?’
‘Ze staat onder de douche.’ Hij knikt. ‘Wil je tegen haar zeggen dat ik haar wil spreken?’
Ik knik. ‘Moment.’ Ik sluit de deur en loop richting de badkamer. ‘Silvanita?’ vraag ik. De douche wordt uitgedraaid en Silvanita antwoord. ‘Ja?’
‘Er is hier iemand die je wilt spreken.’
‘Moment, ik kleed me even aan en dan kom ik.’ Ik loop weer richting de voordeur en open hem weer. ‘Ze komt eraan.’ Hij knikt en leunt achterover tegen de balustrade. Ik ga tegen de deurpost aanstaan.
‘Dus,’ begin ik, ‘Wie ben jij?’ Hij staart me emotieloos aan. ‘Thomas.’
‘En hoe ken je Silvanita?’ Nog steeds emotieloos staart hij me aan. Een rilling loopt over mijn rug.
‘Uit de disco.’ ‘Echt?’ hij knikt, geen spoortje van emotie is er te zien.
Ik sla mijn armen over elkaar. ‘En hoe is dat verder gelopen?’ Net op het moment dat hij wil antwoorden klinken er voetstappen in de hal. Een grijns verschijnt op Thomas’ gezicht en ik kijk over mijn schouder. Het is Silvanita. Vandaag heeft ze een short aan met daaronder panty’s en een leuk shirtje. Ze komt naast me staan en kijkt naar Thomas. Haar gezicht vertrekt.
Het is een mengeling van pijn, verdriet en woede.
‘Thomas.’ Sist ze.
Silvanita POV
Snel stap ik uit de douche en droog ik me af. Ik trek snel mijn kleren aan.
Vandaag is dat een short met panty en een leuk shirt.
((Short: http://www.def-shop.nl/milano-jeans/dames/broeken/shorts/milano-jeans-my-christy-shorts-light-blue.html )) ((Shirt: http://www.def-shop.nl/vila/dames/bovenkleding/longsleeves/vila-merla-longsleeve-sesame-black.html ))
Mijn krullen laat ik los hangen, die moeten drogen. Op zwarte ballerina’s loop ik door het huis.
Ik kom langs de woonkamer en zie de jongens doodstil zitten. Even kijk ik ze raar aan, dan loop ik door naar de voordeur. Louis staat tegen de deurpost aangeleund. Zijn armen over elkaar geslagen.
Z’n armspieren bollen op en ik bijt op mijn lip.
Why does he has to be so handsome?
Ik loop snel door en ga naast Louis staan. Dan kijk ik naar de gast.
Mijn gezicht vertrekt. Het is Thomas. ‘Thomas.’ Sis ik. Hij grijnst. ‘Hey beauty.’
Louis kijkt me aan en trekt verbaasd een wenkbrauw op.
‘Wat moet je?’ bijt ik hem toe. Hij grijnst nog steeds. Oh, wat zou ik die grijns graag van z’n gezicht afslaan. ‘Ik wilde even komen kijken hoe het met mijn lieve vriendinnetje is.’
Ik werp een snelle blik op Louis en zie dat zijn gezicht vertrekt van verbaasd naar pijn.
Snel leg ik een hand op zijn arm. ‘Het is uit, Thomas. Dat heb ik je al heel vaak gezegd.’
Louis’ gezicht is nu een en al verbaasdheid.
‘Wat doe je dan nog hier?’ vraagt hij aan Thomas.
Thomas’ grijns wordt vervangen door een woedende uitdrukking. ‘Ze is nog niet van me af.’
‘Ze zegt net dat het uit is!’ roept Louis uit, ‘Ik zou dan heel snel op sodemieteren.’
Thomas schud zijn hoofd en haalt een mes uit zijn zak. ‘Ik zei dat ze nog niet van me af was.’
Angstig kijk ik naar het mes en de herinnering flitst weer door mijn gedachten.
Ik grijp Louis’ arm vast en hij kijkt me bezorgd aan. ‘Ga de jongens halen.’ fluistert hij.
Ik knik lichtjes en loop weg. ‘HEE HEE!’ roept Thomas, ‘Ik was nog niet klaar met jou dame!’
Een grom weerklinkt, dan klinkt een akelige kreun.
Snel draai ik me om en ik zie Louis in elkaar zakken. ‘LOUIS NEE!’ gil ik. Thomas staat grijnzend naar Louis te kijken.
‘Ik zei dat ik nog niet klaar was.’ Hij stapt over Louis heen, Louis kreunt.
Ik piep. ‘Thomas, niet doen alsjeblieft.’ Hij grijnst. ‘Sorry hon. Maar niemand mag jou hebben behalve ik.’
Ik gil. ‘HELP! JONGENS HELP ME DAN!’ Angstig loop ik naar achteren, maar Thomas stapt dan juist naar voren. Dan betrekt zijn gezicht en ik kijk snel naar achteren. Daar staan Harry, Niall, Liam en Zayn. ‘Hmm, een ongenode gast.’ Zegt Liam. ‘Wat zullen we doen jongens?’ vraagt Niall.
‘Misschien moeten we hem met zijn alle aanvallen.’ Stelt Harry voor. Zayn knikt instemmend.
‘Tenzij hij natuurlijk nu weggaat.’ Zegt Zayn. Thomas knikt. ‘Ik ga al.’ Hij draait zich om en vlucht weg.
Zodra hij de deur uit is ren ik naar Louis toe. ‘Louis, Louis!’ roep ik in paniek.
De jongens komen achter me aan. Als ze Louis zien liggen schrikken ze.
‘Liam, bel een ambulance!’ roept Niall uit. Zayn trekt zijn shirt uit en drukt dat op Louis’ wond.
Louis kreunt en hoest. ‘Louis, alsjeblieft. Niet doodgaan.’ Een traan begint aan zijn weg omlaag.
Hij kijkt me aan, zijn ogen staan wazig. ‘Silvanita, wat…wat.’ Ik snik. ‘Louis, toe.’
Zayn kijkt bezorgd naar zijn witte shirt dat steeds sneller rood kleurt. ‘Liam, waar blijft die ambulance?’ roept hij. ‘Ik heb ze gebeld. Ze komen eraan.’ Zayn knikt en Harry en Niall komen aan weerszijden van mij zitten. Beiden leggen een hand op mijn schouder.
Louis kijkt nog steeds wazig en probeert weet te praten. ‘Sil, wat heeft….hij…gedaan?’
Zijn ademhaling gaat moeilijker en zijn ogen vallen langzaam dicht.
‘Louis!’ gil ik. ‘Nee nee! Je mag niet gaan hoor je me?’ Hij knikt lichtjes.
‘Ik…hoor….je’ Hij hapt naar adem. In de verte klinken sirenes. Ik begin te huilen.
Tranen lopen in snel tempo over mijn wangen. ‘Louis.’ snik ik.
Harry en Niall knijpen even in mijn schouder, Zayn drukt zijn shirt stevig op Louis’ wond, maar het bloed stroomt te snel, Liam staat stil als een standbeeld en staart angstig naar Louis.
‘Ik hou van je.’ Fluistert Louis, zijn ogen staan één moment helder en hij kijkt me aan.
‘ik hou van je.’ Fluistert hij weer. Ik snik. ‘Ik hou ook van jou, Louis. Je moet bij me blijven.’
Zijn ogen sluiten. ‘Louis!’ gil ik in paniek, ik schud hem door elkaar. De sirenes komen dichterbij, maar Louis antwoord niet meer. ‘Louis.’ snik ik. ‘Je mag niet weggaan.’
Ik was van plan om hier een super leuk en vrolijk hoofdstuk van te maken, maar mijn karakters leven blijkbaar een eigen leven -_-'
Ik haat het als karakters een eigen leven leiden.
Anyways, zoals beloofd verandert alles vanaf dit hoofdstuk.
Reacties:
O.o nohoooooo ! dat is zielig... maar ga snel verder! verlang naar meer te lezen hier!
Hihi, super leuk!! En nu moet ik wachten op het nieuwe hoofdstuk.. Ik wil helemaal niet wachten... D:
Als louis het niet overleeft dan jij ook niet!!