Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Just haven't met you yet (end) » We'll get through it
Just haven't met you yet (end)
We'll get through it
Malika’s POV
De liftdeur was net op tijd dicht gegaan. Ik lig in bed en huil. Ik wist niet dat ik zoveel tranen had. Dan hoor ik een vreemd geluid. Het komt uit de gang. Langzaam sta ik op en loop naar de deur. Een sleutel wordt in het slot gestoken en er wordt aan gerammeld. Ik deins achteruit.
Wie is dat?!?! Stemmen gaan over en weer. ‘Ja ze slaapt in deze kamer!’
Ik ga op het bed zitten. Dat was de stem van Niall, dat weet ik gewoon zeker. Dus zij waren degene die zo druk waren. Nou, ook fijn om dat te weten. Anderhalve week lang zit ik bij mijn ex op dezelfde etage. Het doet nog steeds pijn om dat verrekte woord te zeggen.
Ex. Het klinkt zo definitief, terwijl ik dat niet eens wil. Ik dacht dat het beter was voor ons allebei, maar dat is duidelijk niet zo. Een klop op de deur. Ik schrik op. Twijfelend kijk ik naar de deur. Open doen of niet? Ik loop naar de spiegel en kijk naar mijn spiegelbeeld. Mascara uitgelopen, zwarte strepen op mijn wangen. Lekker dan. Ik pak een washandje en haal het zwart weg. Mijn ogen zijn nog steeds super rood van het huilen. En af en toe ontsnapt er nog een snik uit mijn mond. Weer klopt er iemand op de deur. Voorzichtig loop ik naar de deur, draai de sleutel om, en druk de hendel naar beneden. Langzaam doe ik de deur open, waar Harry in de deuropening staat. Voor ik het weet rollen de tranen weer over mijn wangen.
Hij stapt naar binnen en doet de deur dicht. Samen lopen we naar het bed, waar ik tegen zijn schouders aan het huilen ben. Hij slaat zijn armen troostend over me heen. ‘Het komt wel goed.’ Ik kijk op. ‘Harry, I screw it up,’ fluister ik. ‘Nee, dat heb je niet.’
Hij geeft me een doekje en ik maak mijn gezicht droog. ‘Waarom had hij het niet de dag vertelt dat jullie het te weten kwamen?’ ik zie zijn gezicht twijfelen. ‘Ik denk dat het beter is als Niall dat zelf vertelt.’ Ik slik. Hij heeft gelijk, maar ik ben bang dat ik weer opeens ga huilen. ‘Je hoeft je echt geen zorgen te maken. Hij neemt je niks kwalijk. Integendeel, hij denkt dat het zijn schuld is.’ ik kijk op. ‘Kan je hem alsjeblieft halen??’ ‘Tuurlijk.’ Hij geeft me een grote knuffel en loopt richting de deur. Daar draait hij zich om. ‘Het komt echt wel goed. Trust me.’ ‘Dank je Harry.’ Hij loopt de deur uit en doet hem dicht. Snel loop ik naar de badkamer. I’m a mess. Mijn haar is helemaal door de war en mijn make-up is weer uitgelopen. Ik denk dat ik het er maar helemaal af haal, dan is dat probleem in ieder geval opgelost. Ik pak mijn reinigingsdoekjes en haal het ervan af.
Zo, en nu alleen nog mijn haar fixen. Ik haal er snel een borstel doorheen, en zet met mijn klem twee plukjes haar naar achter vast. Mijn schuine pony langs mijn gezicht lopend.
Als ik de badkamer uitloop, zie ik Niall opeens staan. Hoe lang stond hij daar al??
Ik kan me niet bewegen, mijn hart bonkt in mijn keel. Ik probeer me sterk te houden, zodat ik niet weer instort.
Hij gaat op het bed zitten en klopt met zijn hand op de plek naast hem. Houterig loop ik naar het bed en ga zitten. Mijn hoofd gericht naar de grond. Hij legt zijn hand op mijn arm. Voorzichtig, alsof hij bang is iets verkeerd te doen. Ik kijk hem aan. Dan begint hij te vertellen. Over dat hij bang was dat hij mijn verjaardag zou verpesten, dat hij alleen over zou blijven, dat hij me niet wou kwetsen. Ik voel de tranen opkomen, maar ik weiger om weer te gaan huilen. ‘Niall, ik had het nooit moeten uitmaken. Ik dacht dat dit het beste was, maar….’
Ik kan mijn zin niet afmaken. Ik begin te stotteren en voel mijn wangen rood worden.
‘Ik weet het…… je hoeft je niet te verontschuldigen, maar ik.’ Verward kijk ik hem aan.
‘Ik had het je gelijk moeten zeggen van die tour. En niet moeten wachten tot het laatste moment. Het spijt me.’ Zijn ogen zijn ook rood. Ik leg mijn hoofd op zijn schouders, terwijl hij zijn armen om me heen slaat. ‘Niall, we komen er wel uit, toch??’ zeg ik bijna onhoorbaar.
‘Ofcourse.’ Ik kijk in zijn ogen. Ik zie het geloof dat hij in ons heeft, onze relatie. Onze gezichten komen langzaam dichter naar elkaar toe. Zijn lippen die voorzichtig de mijne raken.
Een koud soort ijzer dat om mijn nek word gehangen. Mijn handen gaan naar mijn hals, waar ik een kettinkje voelt. Het hartje met de diamantjes die hij voor mijn verjaardag had gehaald.
‘Heb je hem de hele tijd bij je gehouden?’ ‘Ik kan niet zonder je, en dit herinnerde me aan jou.’ Mijn hand houd het hartje vast. Ik laat me achterover op bed vallen. Niall komt naast me liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borstkas, en hij legt zijn armen om me heen. Hij begint te neuriën en ik val langzaam in een diepe slaap.
Reacties:
ohnooo net this beautiful story ontdekt .. is t alweer afgelopen zeker
I like it! Niall is sooo cute<3 x
Yeeeeeey ze zijn weer bij elkaar!!!
whoop whoop
ik had hem eigenlijk al gelezen, maar toen had ik geen zin om een reacitie te plaatsen
Dus dit is het einde denk ik dan
hahahahaha snel verder met je nieuwe!!!
So cute ... beetje late reactie, maar ben zoo lang niet meer op fanfic geweest.