FanFic.nl

Kamer 427

10.

Het was donker op de gang. Donkerder dan de dag ervoor, maar waarschijnlijk verbeeldde hij zich dat alleen maar. Omdat zijn ogen nog niet aan het duister gewend waren. Hij blikte opzij en zag een bewaker zitten. Mannelijk dit keer, maar ook hij leek in slaap gesukkeld te zijn. Deden ze dat expres? Misschien deden ze alleen maar alsof en hielden ze alle nachtelijke wandelingen bij, om uiteindelijk alles te bundelen en de gevangenen een zwaardere straf op te leggen dan één wandeling op zou leveren.
Harry wist het niet, maar hij zou er snel genoeg achterkomen. Intussen klopte hij op de deur van kamer 330, wetend dat Zayn op hem zou zitten wachten in anticipatie. En inderdaad: binnen enkele tellen vloog de deur open, keek hij recht in de diepbruine ogen van zijn overbuurman. Hij zou toch niet serieus van plan zijn –
‘Vertel, avonturier, waar gaan we heen?’ fluisterde Zayn glimlachend, een arm om Harry’s schouders slaand. De aangesprokene haalde zijn schouders op. Wist hij veel?
‘Denk je dat we bij Liam kunnen komen?’ vroeg Zayn door.
‘Ik weet zijn kamernummer niet,’ probeerde Harry zich eruit te redden.
‘Honderd achttien.’
Zonder antwoord af te wachten, begaf Zayn zich richting het trappenhuis. Harry duwde hij aan zijn schouder voor zich uit.
‘Hé!’ hoorden ze hen nageschreeuwd worden, toen ze bijna de hoek om waren. Zayn liet een gesmoord gegrinnik aan zijn lippen ontsnappen, terwijl hij Harry’s schouder losliet en in plaats daarvan zijn hand vastpakte. Samen renden ze de gangen door, schoten de toiletten in en hoorden de bewaker nogmaals schreeuwen, maar hij deed verder niets. Hij kon zijn verdieping onmogelijk in de steek laten, dat wisten ze alle drie. Grinnikend en nahijgend van het rennen, stonden de jongens in het herentoilet. Het was de enige plaats op de verdieping waar nog licht brandde. Zwak, maar het brandde er, dus wilde Harry er zo snel mogelijk weer weg. Als zijn ogen aan het licht wenden, zou hij in het donker minder zien.
‘Kom,’ fluisterde hij dus, waarop de jongens zich in stilte richting het trappenhuis begaven. Zayn omklemde Harry’s hand nog steeds, kneep erin, en op de één of andere manier voelde het voor Harry heel erg vertrouwd. Een beetje zoals zijn zus hem vroeger voort had getrokken, in het donker, als ze op zoek waren naar eten. Toen alles nog goed was. Hij zuchtte.
‘Gaan we te snel?’ vroeg Zayn.
‘Nee, nee, er kwam even een herinnering naar boven,’ fluisterde Harry. Nooit, realiseerde hij zich, absoluut helemaal nooit had hij eraan toegegeven. Hij had geen verleden, alleen maar een toekomst en zijn toekomst bestond uit wraak. Zijn overbuurjongen kroop daar af en toe een beetje tussen, onbewust, maar hij zou het niet voor elkaar krijgen en Harry zou hem niets vertellen. Hij weigerde de jongen toe te laten in zijn verleden.
Zayn ging er niet op in.
Het duurde niet lang voor ze de eerste verdieping bereikt hadden. In stilte liepen ze richting de negende kamer aan de kant van de even nummers. Er was geen bewaker, en er hing zelfs een peertje in het plafond. Een enkel peertje, dat wel, maar het was al heel wat meer dan er bij hen hing. ‘Wat een verschil,’ mompelde Harry, terwijl Zayn op de deur van 118 klopte. Er kwam geen reactie.
Zayn klopte nogmaals, iets harder, en er klonk gestommel achter de deur. Twee tellen later ging de deur open en stonden de jongens oog in oog met Liam. ‘Hi,’ grijnsde Zayn, waarop Liam zijn wenkbrauw optrok. ‘Wat doen jullie in hemelsnaam hier?’ vroeg hij verward.
‘Oh, gewoon, we komen op visite,’ antwoordde Zayn, terwijl hij zichzelf binnenliet en Harry meetrok. Liam sloot de deur, maar de twee van de vierde verdieping merkten het niet eens. Ze stonden met open mond stil, middenin de kamer. Het vertrek was niet veel groter dan hun eigen kamers, maar het was aanzienlijk luxer. Ze konden niet heel veel onderscheiden in het donker, hoewel ze in het licht waarschijnlijk ook niet veel anders gezien zouden hebben. Hun ogen waren gericht op de muur tegenover hen. ‘Een raam!’ stamelden Harry en Zayn tegelijkertijd, compleet achterover geblazen van ontsteltenis.
‘Hebben jullie dat niet?’ vroeg Liam. Beide jongens schudden hun hoofd. Het was nog een groot raam ook, over de halve breedte van de kamer en op ooghoogte. Tralies erachter, dat wel, maar Liam had gewoon een raam! Ze wisten geen van beiden wat ze moesten zeggen.
‘Wacht, ik zoek de lichtschakelaar wel even,’ probeerde Liam behulpzaam te zijn, maar het werkte alleen maar averechts. ‘De…’ stamelden de jongens. Verder kwamen ze niet. De lichtschakelaar? Hij had een lichtschakelaar?
Twee tellen later kwam het antwoord: ja, hij had een lichtschakelaar. Ze hoorden een zachte klik en vervolgens brandde er een lampje op het bureau. Liam had een bureau. Harry voelde zich wankelen op zijn benen, zo onwerkelijk was het voor hem.
‘Jemig, Liam,’ stamelde Zayn, terwijl hij naar het raam toeliep en naar buiten keek. ‘Realiseer je je hoeveel geluk je hebt? Ik heb al niet meer uit een raam gekeken sinds – sinds, nou, lang.’
Liam grinnikte. ‘Ze doen het expres, ons zoveel luxe geven. We weten dat jullie geen licht hebben en we weten dat de verdieping boven ons alleen maar een klein raampje heeft, hoog in de muur in plaats van op ooghoogte. En ze mogen geen boeken gebruiken, uit de bibliotheek. Wij wel.’ Hij wees op een stapeltje dat op zijn bureau lag. ‘Zodat we ons gedragen, snap je? Zodra we andere gevangenen lastigvallen schieten we één of twee verdiepingen omhoog. Afhankelijk van wat we doen.’
Harry grinnikte. ‘Anders had jij ons nu sowieso verkracht.’
‘Ik hoorde van Dave dat jullie –’ begon Liam. Zayn schoot onmiddellijk in de lach, nog steeds bij het raam staande. Liam draaide zich naar hem om, tot Harry’s opluchting: hij wist zich niet echt een houding te geven.
‘Dat’s niet waar, Li. Jemig, ik wist niet dat jij ook met hem sprak.’
‘Ik spreek met zoveel mensen,’ antwoordde Liam onverschillig, terwijl hij op zijn bed ging zitten. Zayn nam de vrijheid om op het bureau plaats te nemen. ‘Kijk,’ legde hij daarna uit, ‘ik heb dit meegenomen.’ Hij haalde één van de beige honden onder zijn groene pyjama vandaan. ‘Door het in mijn overall te stoppen. Toen zei ik tegen Harry dat het voor ons avontuur van vanavond was. Dat vatte Dave verkeerd op. Nou ja, verkeerd – anders. Ach, hij kon ook niet weten dat we gewoon een wandeling gingen maken.’ Hij grinnikte zachtjes, zette de hond neer in het raamkozijn. Buiten verlichtte een dozijn lantaarnpalen het gevangenisterrein. Alle drie de jongens keken ernaar.
‘Weet je wat ik niet snap?’ vroeg Zayn na een poosje. ‘Ik zou liever hier zitten dan in die sloppenwijk die Londen is.’
‘Ik ook,’ beaamde Harry.
‘Wat heb je hier nou niet, dat je daar wel hebt?’
‘Vrijheid,’ sprak Liam zachtjes.
‘Vrijheid,’ grinnikte Zayn schertsend. ‘Nou, ik heb liever licht en een toilet en een bed en elke dag voedsel, dan vrijheid.’
Harry kon hem geen ongelijk geven.

Reacties: