FanFic.nl

Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]

Hoofdstuk 23

Louis POV
Thomas trekt een mes. ‘Ik zei dat ze nog niet van me af was.’ Silvanita grijpt bang mijn arm vast.
Ik kijk haar bezorgd aan. ‘Ga de jongens halen.’ Fluister ik naar haar.
Ze knikt lichtjes en loopt weg. ‘HEE HEE!’ roept Thomas, ‘Ik was nog niet klaar met jou dame!’
Thomas gromt en neemt een stapt naar voren. Ook ik neem een stap naar voren.
Ik zie dat Thomas het mes naar achter beweegt, dan flitst het naar voren. Vlak bij mijn hart voel ik een pijnsteek en ik kreun. Pijn, vlammen. Staal. Het flitst door me heen. Het steekt.
Ik zak in elkaar en ik hoor Silvanita gillen. ‘LOUIS NEE!’ Thomas kijkt me aan. ‘Ik zei dat ze nog niet van me af was.’ Dan stapt hij over me heen en ik kreun weer.
Vuur, pijn, staal, gloeiend ijzer. De pijn is ondragelijk. Silvanita maakt een piepgeluidje en fluistert iets. ‘Sorry hon. Maar niemand mag jou hebben behalve ik.’ Zegt Thomas, het klinkt alsof hij grijnst.
Gatver, wat is hij een klootzak. ‘HELP! JONGENS HELP ME DAN!’ gilt Silvanita.
Niet veel later klinken de stemmen van de jongens. ‘Hmm, een ongenode gast.’ Zegt Liam. ‘Wat zullen we doen jongens?’ vraagt Niall. ‘Misschien moeten we hem met zijn alle aanvallen.’ Stelt Harry voor. ‘Tenzij hij natuurlijk nu weggaat.’ Zegt Zayn. ‘Ik ga al.’ Zegt Thomas licht angstig.
Hij stapt over me heen en vlucht weg. Zodra hij de deur uit is komt Silvanita naar me toe. ‘Louis, Louis!’ roept ze in paniek.
‘Liam, bel een ambulance!’ roept Niall uit. Zayn komt naast me zitten en trekt zijn shirt uit, die drukt hij op mijn wond. Ik kreun en hoest. ‘Louis, alsjeblieft. Niet doodgaan.’ Zegt Silvanita, een traan komt vanuit haar ooghoek naar beneden gelopen.
Ik kijk haar aan en probeer te praten. Het doet pijn, maar het gaat. ‘Silvanita, wat…wat.’ Ze snikt. ‘Louis, toe.’ Zayn kijkt bezorgd naar zijn witte shirt dat steeds sneller rood kleurt. ‘Liam, waar blijft die ambulance?’ roept hij. ‘Ik heb ze gebeld. Ze komen eraan.’ Zayn knikt en Harry en Niall komen aan weerszijden van Silvanita zitten. Beiden leggen een hand op haar schouder.
Ik probeer weer te praten, ik moet het weten. ‘Sil, wat heeft….hij…gedaan?’
Mijn ademhaling gaat moeilijker en ik voel mijn ogen langzaam dicht vallen.
‘Louis!’ gilt ze. ‘Nee nee! Je mag niet gaan hoor je me?’ Ik knik lichtjes.
‘Ik…hoor….je’ Pijn, gloeiend staal, pijlen die door mijn hart worden geschoten, pijn. Ik hap naar adem. In de verte klinken sirenes en Silvanita begint te huilen. Ik wil haar troosten, maar elke beweging, hoe klein dan ook, doet pijn. ‘Louis.’ snikt ze. Ik voel dat Zayn zijn shirt stevig op mijn wond drukt. Het doet pijn en ik wil het tegenhouden, maar ik voel mijn armen nauwelijks. Dan worden mijn gedachtes opeens helder. Ik ga dood. Ik moet haar vertellen dat ik van haar hou.
‘Ik hou van je.’ Fluister ik, snel open ik mijn ogen en kijk haar aan.
‘ik hou van je.’ Fluister ik weer. Silvanita snikt. ‘Ik hou ook van jou, Louis. Je moet bij me blijven.’
Mijn ogen sluiten. Ik ben moe en mijn lichaam doet zeer. Doodgaan is veel erger dan ik me had voorgesteld. ‘Louis!’ gilt Silvanita in paniek. Dat is het laatste wat ik hoor. Pijn pijn, alleen maar pijn.
Waarom is de dood niet vreedzaam? Waar is het witte licht? Waarom zijn er geen engelen of zo? Geen god, geen lange zwarte tunnel. Ik lig in het niets. Het stelt me teleur. Pijn snijdt weer door mijn borst. En ik ben nog meer teleurgesteld. De dood moet vredig zijn, niet pijnlijk.
Pijn. Hete zwaarden snijden door mijn borst. Pijn. Ik drijf weg.
Nog steeds geen wit licht, alleen maar pijn pijn pijn. Paniek overspoelt me. Dit is niet fijn doodgaan.
Laat me terug gaan! Ik wil verder leven en vredig sterven. Pijn, gloeiend ijzer snijd weer door me heen. Pijn, het is ondragelijk. Nog meer paniek overspoelt me. Mijn borst doet zeer, mijn hart doet zeer. Ik moet het kwijtraken! Pijn, ik voel mijn hart minder snel gaan kloppen en de pijn drijft weg. Vredig, ik ga nu vredig dood. Ik geef het vechten op. De pijn drijft weg en mijn hart gaat steeds minder snel kloppen.
De hete zwaarden worden vervangen door houten stokken en houten stokken worden vervangen door lucht. De dood is dus wel vredig. Ik zie een lichtpuntje in de verte. Daar is het witte licht! Dit is dus wel doodgaan. Het is nu vredig, Ik heb geen pijn meer.
Ik ontspan me en laat me meedrijven. Ik ben bijna bij het witte puntje als er een schok door m’n lichaam gaat. Nee, nee! Ik wil niet terug, laat me naar het witte licht gaan!
Nog een schok, paniek. Vaag gebons klinkt vanuit mijn borst. Mijn hart doet het weer en de pijn is weer terug. NEE! Ik wil niet terug, laat me naar het licht gaan. Stemmen dringen tot me door. ‘Louis!’ roept Silvanita. Ja, ja. Ik ben hier! Wil ik roepen.
Ik wil haar zeggen dat ze me moeten laten gaan, maar ik kan me niet bewegen.
En dan die pijn, het is weer terug

Reacties:

1 2

1Diloveniall zei op 22 april 2013 - 18:28:
Waarom laten gaan, als hij bij zijn liefde kan zijn?!

Get him back, or I will do it!