FanFic.nl

When the bullet hits the costume

When the bullet hits the costume DEEL 2

DECKER / CRANE
Smith liep alweer en ik keek hem glimlachend aan. Toen ze met Murdock kwamen schrok ik me rot.
‘Wat hebben ze met hem gedaan zeg! Wow!’ zei ik geschrokken.
Ik bekeek zijn verwondingen en haalde het cape van hem af. Zijn schouder zo te zien en zijn arm. Ik pakte wat spullen en knikte naar Crane. We legden hem op zijn rug.
‘Draai je hoofd naar de linkerkant, zodat ik bij je rechterschouder kan.’
Dat deed hij. Ik kon de wond nu beter bekijken.
‘Hij heeft aardig wat bloed verloren.’ Ik keek naar het team. ‘Hij moet naar de MP basis, daar kunnen we hem bloed geven. We hebben niet veel keus, dit moet, anders sterft hij,’ zei ik en keek Hannibal aan. ‘Je hebt mijn woord nog.’

MURDOCK
Ik was moe.. zo moe.. Ik sloot mijn ogen en liet Decker zijn gang maar gaan. Het deed wel pijn, maar ik beet mijn tanden even op elkaar en zette door. Ik wist mijn team vlakbij. Ik voelde dat iemand mijn hand vastpakte en er een geruststellend kneepje in gaf. Ik glimlachte vermoeid. Ik wist niet wie het was, maar het voelde goed op dit moment even iemand bij me te hebben. Ik merkte niet eens dat ik opgetild werd en in een auto werd gelegd. De persoon hield nog steeds mijn hand vast.
De volgende keer dat ik wakker werd lag ik in een onbekende kamer. Slapjes keek ik om me heen. Strakke muren met een leuk behangetje.
He? Waar ben ik? dacht ik schor. Ik kuchtte even en viel diep de kussens in.

CLAIRE
Terwijl ik bezig ging met het cijferslot zocht Face naar een manier om het gewone slot open te krijgen. Na een kleine 5 minuten wist ik het open te krijgen en uiteindelijk kreeg B.A. toch nog de kans om de deur zo dusdanig in te beuken dat hij open ging. Ik schrok me rot toen ik Murdock zag liggen. Zulke gewonde mensen had ik alleen eigenlijk in films gezien en dit leek als twee druppels water op een scene uit een horrorfilm die ik had gehuurd voor het halloween feest! We zorgen dat Murdock naar buiten kwam. Dit hebben wij allemaal veroorzaakt; dacht ik diep in mezelf. Ik pakte de hand van Murdock vast ter ondersteuning.
‘Het spijt me Murdock,’ fluisterde ik zacht.
Eerst wou ik de hand loslaten zodat een van de teamleden bij Murdock in de auto kon gaan zitten, maar deze lieten blijken dat het prima was dat ik mee ging in de mp-wagen.
Op de basis aangekomen ging hij direct door naar de hospitalbarak, waar B.A. bloed gaf aan Murdock. Verder kreeg hij schone en vooral hele kleding aan en ook Hannibal werd alsnog verzorgd. De twee werden bij elkaar op een kamer gelegd, waar het hele team en Amanda en ik gespannen afwachtten wanneer een van beide wakker zou worden. Ik keek alles vanuit mijn zitplek op de bank aan en zag iedereen vet bezorgd kijken. Ik merkte nu pas hoe moe ik eigenlijk was. Vermoeid van alles viel ik met mijn hoofd op Face zijn schouder in slaap.

FACE
Als Murdock op een ziekenkamer wordt gebracht, na de behandeling en bloedtransfusie , loopt de nacht al ten einde. Beide gewonde mannen liggen te slapen. Wij zitten er vermoeid om heen. Claire valt in slaap tegen m'n schouder. Amanda zit voorover tegen Hannibals bed geleund en heeft haar hoofd op haar armen gelegd. Ik weet niet of ze slaapt. B.A. knikkelbolt soms weg en kijkt een moment later alert de kamer rond.

Om een uur of 6 komt er een verpleegster naar Hannibal en Murdock kijken en ze verzorgt hen. Daarna kijkt ze de kamer rond en schud haar hoofd.
"Jullie kunnen volgens mij ook wel wat slaap gebruiken. Wacht maar." zegt ze en loopt de gang op. Niet veel later komt ze terug met de mededeling dat er in een barak verderop een kamer leegstaat waar we kunnen gaan slapen.
B.A. staat op, gaat, imposant als hij is, vlak voor haar staan en zegt heel kalm doch zeer overtuigend: "Wij laten de kolonel en kapitein niet alleen, mam. Wij zijn een team, wij blijven een team."
Iemand anders had het niet duidelijker kunnen verwoorden.
"O, eh, wel...eh, in dat geval kan ik nog wel wat anders regelen," en ze is al weg.
Een moment later vraagt ze of B.A. komt helpen dragen. Samen komen ze terug: hij met een stapel veldbedden en zij met een stapel dekens. De veldbedden worden langs de muren gezet. Claire en Amanda worden voorzichtig wakker gemaakt en naar de veldbedden geholpen.
B.A. zegt dat ik eerst mag gaan slapen en dat hij op wacht blijft. Hij zet zijn stoel tussen Hannibal en Murdock in en heeft zo overzicht over de hele kamer.

MURDOCK
Toen ik weer wakker werd, voelde ik me een stuk beter. De medicijnen deden hun werk en de wond genas goed op schema. Ik zag de zuster's rug, ze verliet de kamer. Ik keek naast me en zag Hannibal in een bed naast me liggen. Hij ademde rustig, maar zat wel in het verband. Verbaasd kwam ik moeizaam omhoog, het infuus een beetje ontwijkend. Ik zag bedden langs de rand van de kamer staan en BA stond over Face gebogen, die halfwakker was. Ik keek verder en zag Claire en Amanda ook liggen. Mijn blik bleef wat langer op Claire hangen. Ze zag er erg vermoeid uit, Amanda trouwens ook. Iets in Claire raakte me, een soort gevoel dat ik haar wilde beschermen. Ik besefte dat dat nog niet echt goed gelukt was. Ik glimlachte. Birdie keek me veelbetekend aan, ze kon mijn gedachten lezen geloof ik.
Ineens klonk er opgewonden gefluister. Face en BA kwamen mijn kant op. Ik rukte mijn blik van haar af en keek mijn vrienden met glinsterende oogjes aan. Ik kreeg mijn arm met moeite omhoog, maar schudde Face' hand zo goed als ik kon. BA grijnsde.
‘Blij je terug te hebben fool. Heb je gemist!’
Ik knipoogde en vroeg verbaasd wat er gebeurd was met Hannibal. Face legde het snel uit. Ik was erg moe en had moeite het allemaal te snappen. Wel vroeg ik wat er van mijn pak en Billy geworden was. Billy hadden ze niet gezien, maar mijn draculapak was helemaal verwoest.
Ik moest weer gaan slapen van Face en dankbaar gaf ik gehoor aan dat 'bevel', mijn wonden begonnen een beetje zeurend pijn te doen. Ik zakte in de kussens achterover en sloot mijn ogen. Langzaam dommelde ik weer in.

DECKER / CRANE
Ik kwam even bij Murdock kijken. Hij begon al goed te herstellen. Ik keek het team aan.
‘Gaan jullie maar slapen, het is morgen weer vroeg dag. Als je bij Murdock wilt blijven, er staan bedden zat. Ik zorg er wel voor dat jullie deze ruimte kunnen gebruiken.’
Ik liep nog naar Hannibal en bekeek de wond op zijn achterhoofd nog even. Dat herstelde goed. Ik glimlachte tevreden en liep weg naar mijn kantoor. Crane keek me aan.
‘Ik blijf ook in de basis en sla een nacht over,’ zei ik. ‘Ik pas wel op ze, het komt allemaal goed.’

FLYKIE
Ik werd weer wakker en had aardig lang geslapen. Ik rekte me uit en streek door mijn haren. Ik liep naar Cameleon toe. Hij keek me raar aan.
‘Ik ga even kijken bij mijn paard,’ zei ik.
Ik liep naar buiten naar mijn paard en ging bij hem zitten. Ik zuchtte. Morgen was het tijd om nog een kijkje te nemen bij het dorp. Hopelijk hadden ze gedaan wat ik ze had gezegd: het feest afbreken, anders zou de hel losbarsten. Ik staarde naar het bos en liet de wind waaien door me haren.
Gewapend met m16 en een pistool ging ik bij de stal even zitten. Mijn paard kwam bij me staan.

CAMELEON
Ik hoorde net dat Flykie wakker werd, hij heeft geslapen als een os, ik niet. Wat heet: ik heb vannacht gedroomd... dat er niet één weg langs onze blokhut annex basis word aangelegd, maar dat er een hele rotonde rondom ons komt te liggen, waarover de hele dag sheriffs en mp's en commando's rijden die ons in de gaten houden. Daarna heb ik geen oog meer dicht gedaan. Ik gaap eens uitgebreid. Dus behalve dat ik nog steeds moe ben, ben ik ook behoorlijk humeurig. En ik denk dat Flyk dat net ook wel aan me heeft gezien...
Dat feest in het dorp dat hebben we goed verziekt. Ik denk niet dat ze daar vandaag nog mee door gaan. Nu wij de burgemeester hebben, zullen de dorpelingen vast ook niet zelf "de eerste schop" in het zand zetten of "de eerste boom kappen". Maar ondertussen zitten we wel met die kerel in onze maag. We zullen risico's moeten gaan nemen en terugkeren naar het dorp om te onderhandelen. Met spierpijn in m'n lijf sta ik ook maar eens op. Waarom ben ik ook zo stom geweest om lopend met die man over m'n schouder te vluchten? M'n motor staat nog bij de blokhut, die moet ik daar nog halen. Ik zal Flyk eens vragen of ie me op z'n paard wil brengen.

FLYKIE
Ik zat op de grond toen Cameleon ineens aan kwam lopen. Ik keek op. Hij vroeg of ik hem naar de blokhut wilde brengen. Ik keek naar hem en slikte.
‘Ja is goed,’ zei ik heel kortaf.
Gewapend met een m16, pistool en een sniper haalde ik mijn paard uit de stal. Ik was wat in de war en bracht Cameleon zoals hij vroeg naar de blokhut. Ik bleef op de uitkijk staan en dekte hem voor zover het nodig was. Ik keek wat om me heen. Het was erg stil.
‘Heb je je motor nou al?’ vroeg ik wat ongeduldig.
Ik vertrouwde de omgeving niet helemaal en ook mijn paard werd wat onrustig.
‘Ho ho… rustig…’ zei ik om mijn paard gerust te stellen.

CAMELEON
Eenmaal terug bij de basis loop ik om de blokhut heen naar de plek waar ik gisteren m'n motor had geparkeerd: achter een bosje van verwilderde struiken. Met het vooruitzicht dat een ritje op m'n motor me goed zal doen en m'n humeur zal verbeteren, pak ik m'n handschoenen alvast uit m'n jaszak. Het volgende moment sta ik perplex naar een lege plek te kijken. Heb ik hem dan toch ergens anders neergezet? Ik loop het bosje weer uit, kijk om me heen en weet nu zeker dat ie hier moest staan. Ineens realiseer ik me dat die mannen hem dan hebben gevonden en meegenomen. Dan moet ie in het dorp zijn of op de mp-basis....
"FLYK!"
Ik loop met grote passen terug naar m'n maat, briesend van woede, m'n lange motorjas wappert om me heen.
"Hij is weg! Ze hebben 'm meegenomen...en dat hadden ze beter NIET gedaan!" zeg ik met een verbeten gezicht.
"M'n Cavalerie en ik zijn één! Wie ons uit elkaar haalt.....krijgt daar spijt van als....als...."
Ik wist even geen vergelijking te vinden die erg genoeg zou zijn om dit gevoel weer te geven.
"Dit was het laatste dat ze van me afpakten, Flyk, ik blijf vanaf nu hier, op deze basis en niemand krijgt me hier vandaan. Ik maak hier een fort van! Niemand die hier nog een voet op het erf zet."
Ik draai me om, haal een schop uit de kelder en begin meteen te graven.

FLYKIE
Toen Cameleon zijn woede op mij begon te uiten sprong ik van me paard af.
‘Hoe bedoel je weg?!’
Ook ik begon met zoeken, maar vond dat ding nergens.
‘Waarom nam je die roestbak niet mee?!’ zei ik op een nogal droge manier.
Ik zuchtte en keek hem verbaasd aan toen hij een schop uit de kelder haalde.
‘Doe dat nou niet, je krijgt je motor hiermee niet terug hoor!’ zei ik.
‘Als we dat ding nou eens gingen halen op de MP-basis. Die Decker is toch waardeloos.’
Ik liep terug naar mijn paard dat nog steeds onrustig was. Ik begon me zorgen te maken.
‘Hey wat is er toch?’ Ik keek in de ogen van het paard. ‘Rustig maar, het is goed,’ zei ik.
Plots hoorde ik geritsel in de struiken en voetstappen. Ik keek heel rustig om me heen en hoorde iemand naderen. Ik pakte mijn pistool en sprong weer op mijn paard. We reden een klein stukje tot ik een man met een bivakmuts zag. We reden direct achteruit en ik sprong tegelijk van me paard af. De man trok een pistool en schoot meteen. Ik kon de kogel net ontwijken en schoot de man meteen door zijn hoofd. Meteen daarna liep ik naar de man toe en fouilleerde hem. Zijn papieren haalde ik uit zijn jaszak en schrok me dood toen ik een politiepenning zag. Het was een FBI-agent.
‘We gaan jou roestbak halen en smeren hem daarna,’ zei ik tegen Cameleon.
Ik trapte de schep uit zijn handen en greep hem bij zijn jas.
‘Kom op, ze jagen overal op ons,’ zei ik.
We renden naar mijn paard en reden naar de MP-basis.

MURDOCK
Er gebeurde een hele tijd niet veel, ik lag me een beetje te vervelen in bed. Birdie gaf me wel wat afleiding, maar ik mistte Billy en wilde weten waar hij was. Ik werd onrustig, voor hetzelfde geld lag hij ergens gewond langs de kant van de weg, want hij was de drukke wegen niet gewend vanuit de VA. Ik woelde een beetje en mijn wonden waren goed bezig met genezen. Ik herinnerde me niet veel en dacht er liever niet aan terug, behalve...
Die badguys willen alles tegenhouden, dus dat feest morgen ook. Dat MOET doorgaan! dacht ik verbeten. Die mensen in het dorp moeten hun feest!
Ik staarde naar het plafond en schrok op toen er iemand naast mijn bed stond. Ik moest half in slaap gevallen zijn blijkbaar.

B.A.
Ik zat me ondertussen een beetje te vervelen op de MP-basis. Ik dommelde in en probeerde te slapen.
Ineens hoorde ik een knal, ik schrok wakker en keek om me heen. Het voelde niet goed, dus ik besloot op het geluid af te gaan, gewapend met mijn M16. Niet dat iemand míj wat kon doen, maar toch. Als er een teamlid in gevaar was, moest ik er onmiddelijk op af!
Niet veel later, toen ik rond reed in de van, zag ik dat Hannibal door een of andere gek werd achterna gezeten. Ik reed er op af en begon te schieten voor het leven. De achtervolger dook achter een auto en schoot terug.Er kwam een kogel tegen mijn goud.
‘FOOOOOL!’ zei ik boos. ‘Nu heb je echt ruzie. Wie aan mijn goud zit, zit aan mij!’

FLYKIE
Cameleon was op zoek naar zijn motor en ik werd wat ongeduldig toen ik een man met veel goud zag.
‘What the....!’
Ik schrok van het enorme goud. Toen hij begon te schieten, sprong ik van mijn paard en schoot terug. Mijn paard rende weg uit de basis. Ik schoot nog een keer en had hem geraakt op zijn goud. Ik zag hem kwaad worden en hij rende op me af. Even later hoorde ik een motor en rende zo hard ik kon weg uit de basis. Met die gast achter me moest ik harder rennen om een voorsprong op te bouwen. Ik floot wederom op mijn vingers en mijn paard kwam aangerend. Ik had in die tussentijd een kleine voorsprong opgebouwd en pakte me m16. Ik schoot me magazijn leeg voor zijn voeten en reed er vandoor. Cameleon scheurde weg met zijn motor.

DECKER / CRANE
Ik schrok me dood van de schoten en rende meteen naar buiten. Ik zag BA buiten adem staan.
‘Onderneem nooit alleen actie,’ zei ik kwaad.
In de verte zag ik een ruiter wegrijden en daar achteraan een motor.
‘Dat waren die 2 weer!’ zei ik verbaasd tegen mezelf. ‘Waarom slaag ik er nou nooit in om die 2 te pakken?!’
Ik liep naar de anderen en maakte hen wakker.

CAMELEON
Op de MP-basis duurt het niet lang voor ik mijn motor zie staan. Blijkbaar verwachten ze niet dat wij het lef hebben om hem terug te halen, want ze hebben hem niet aan een ketting gelegd. Ik kijk snel of alles er nog op en aan zit, start hem dan en scheur van de basis af.
Ik heb geen zin om direkt naar onze basis te gaan, ben veel te blij dat ik m'n motor terug heb en ik wil even nadenken. Terwijl m'n plan vorm krijgt weet ik waar ik naar toe wil: naar de stad om m'n gevechtsuitrusting aan te vullen en uit te breiden met één en ander....
Een uurtje later kom ik behoedzaam terug naar de basis. M'n motor zet ik nu achter de blokhut bij een andere struik. Voor ik m'n plan ga uitvoeren houd ik de omgeving een poos goed in de gaten. Als het 5 minuten stil blijft, zoek ik de schop op die Flyk eerder uit m'n handen trapte.
Ik heb al een flink stuk greppel gegraven als Flykie aan komt galopperen. Misprijzend kijkt ie vanaf zijn paard naar de greppel en zegt dat ik mee moet komen naar de andere basis. Ik steek met een bruuske beweging de schop in de grond, draai me naar hem om en zeg dat hij kan commanderen wat hij wil, maar dat ik nu hier blijf: op mijn eigen stukkie grond.
"Jij mag tot nu toe de lakens hebben uitgedeeld. Prima! Maar nu is het tijd dat je eens wat van mij leert."
Ik pak m'n schop weer en graaf verder. In de kelder ligt een voorraad explosieven, touwen, kabels en handgranaten waarmee ik een verdedigingsnetwerk om de blokhut heen leg. Mokkend komt Flyk van z'n paard en vraagt wat ik dan allemaal wel niet van plan ben.
"Help je me of kom je me alleen maar weer afkraken?"
Flyk blijft een uurtje totdat hij weer naar de gevangene terug moet. Ik vraag of hij dikke takken uit het bos wil halen.
Later, als Flykie onze gevangene gaat halen, loop ik naar een klein heuveltje dat een eindje achter de blokhut ligt. Ik weet er een grote dikke boom te staan waar je goed in kunt klimmen en van waaruit je een goed uitzicht hebt over m'n stuk grond. Ik ga m'n gereedschapskist halen, een paar stevige takken en een bussel touw en bouw in een uurtje tijd een kleine, doch stevige boomhut.

FLYKIE
Ik reed naar de basis en haalde onze gevangene. De burgemeester keek heel bang naar me.
‘Maak je geen zorgen, morgen gaat die kogel door je rotkop,’ zei ik.
Ik bond hem nog steviger vast en zette hem op mijn paard. Ik pakte nog wat wapens en kleding en reed naar onze oude schuilplaats die Cameleon aardig aan het opknappen was. Toen ik aankwam keek ik om me heen. Hij was zo te zien met iets bezig. De burgemeester sloot ik op in een kamer.
‘Hij luistert ook nooit hè,’ zat ik in mezelf.

Ik keek naar de greppel en sprong van me paard af.
‘Wat ben je allemaal van plan?’
Toen hij vroeg of ik takken wilde halen, keek ik hem raar aan. Ik liep naar hem toe, pakte hem bij zijn kraag en gaf hem een duw tegen de muur.
‘Wat ben je in godsnaam allemaal van plan?’ vroeg ik nu wat minder vriendelijk.
De schop die hij in zijn handen had, pakte ik af en gooide die in de greppel. Ik keek hem kwaad aan, want dit stond helemaal niet in de planning. In zijn ogen kon ik geschrokken blik aflezen.
‘Nou?’ vroeg ik.

CAMELEON
Als Flykie terugkomt en de burgemeester in één of andere kamer heeft vastgebonden, komt hij naar buiten stieren, pakt wèèr de schop van me af en duwt me ruw tegen de muur. Ik schrik in eerste instantie, omdat ik sinds dagen weer even ontspannen was. Flykie houdt me bij m'n kraag vast en ik weet meteen in wat voor soort bui hij is: een gevaarlijke! Ik doe alsof hij het me benauwd maakt en hij komt nog dichter bij me staan. M'n handen schieten naar zijn koppel en ik licht allebei zijn pistolen eruit. Met de ene geef ik hem een tik tegen zijn hoofd en met de ander geef ik hem een harde duw achteruit, zodat hij die van mij niet kan pakken. Hij valt op het gras neer en voor hij bij komt van de harde tik bind ik zijn handen vast, pak nu hem bij zijn kraag en sleur hem naar binnen waar ik hem op de bank gooi. Ook zijn voeten bind ik vast. Aan de andere kant van de kamer pak ik een stoel en een blikje fris en ga op mijn gemak zitten wachten tot Flykie bijkomt.

FLYKIE
Op het ene moment had ik hem vast maar op het andere moment kreeg ik een klap en viel bewusteloos neer.
Een kwartier later kwam ik bij. Ik knipperde wat met mijn ogen en schudde mijn hoofd wat. Ik lag op de bank. Ik merkte dat ik vast zat en ging meteen zitten. Ik keek om me heen, het gebied was te bekend.
Ik was in de schuilplaats. Die touwen begonnen me wat te strak te zitten en ik probeerde me los te maken. Mijn handen kreeg ik niet snel los maar mijn voeten wel, met een leuk trucje dat ik had geleerd van een vriend.
Terwijl ik bezig was met mijn handen los te maken, zag ik Cameleon naar me toe komen. Ik slikte en keek de andere kant op. In die tussentijd was ik nog wel bezig met me handen los te krijgen. De touwen begonnen steeds strakker te zitten. De pijn aan me polsen probeerde ik de baas te zijn, maar dat ging met veel moeite.
‘Maak me los,’ zei ik tegen Cameleon.

CLAIRE
Toen iedereen een beetje gerustgesteld was dat het allemaal wel weer goed zou komen met Hannibal en Murdock, ging iedereen weer een beetje zijn eigen ding doen. B.A. ging buiten een beetje rondlopen. En ik zat samen met Amanda op het bed een beetje te kletsen over de afgelopen dagen.
Ik merkte dat Face een beetje voor zich uit zat te staren en excuseerde mij bij Amanda. Met een bezorgd gezicht ging ik naast hem zitten. Toen hij me even aankeek en toen weer de andere kant op keek, vroeg ik aan hem of hij misschien zin had om even een blokje om te lopen, een frisse neus te halen. Gespannen wachtte ik het antwoord af.

MURDOCK
De zuster die naast me bed kwam staan, glimlachte vriendelijk naar mij. Ik lachte terug, maar vroeg daarna meteen weer serieus: ‘Zou je me een mitella kunnen geven? Ik word het liggen zat, en trouwens, ik heb verder niets gebroken...!’
De zuster knikte en zei dat ze er snel eentje zou maken. En inderdaad een klein kwartiertje later zat mijn arm in de mitella. Ik stapte uit bed en trok mijn All Stars aan, met moeite kon ik de veters in mijn schoenen krijgen, aan veters strikken begon ik maar niet. Mijn gezonde arm deed ik in mijn Da Nang-jasje, nadat ik de ene mouw in een knoop had gelegd. De rits deed ik half dicht. Ik floot Billy en liep naar buiten, met een grote grijns op mijn gezicht.
Toen ik buiten stond haalde ik diep adem en keek blij rond. Mijn blik bleef even wat langer bij Face en Claire hangen, daarna keek ik verder. Ik zag Amanda op een bankje zitten en besloot naast haar te gaan zitten.
Ik vroeg: ‘Hai, is deze plaats bezet?’
Ze schudde haar hoofd en ik ging naast haar zitten. Beiden zeiden we lange tijd niets.
Daarna vroeg ik: ‘Wat ga je nou doen? Dat feest gaat toch wel door?’
Ik keek Amanda van opzij aan en vervolgde zachtjes: ‘Je geeft het toch niet op nu ze mij zo hebben toegetakeld?’

FACE
In de loop van de dag knappen Hannibal en Murdock op en lopen al rond. Ik zat op een bed voor me uit te staren en af en toe werp ik een vlugge blik op Claire. Als ze terugkijkt onderbreekt ze haar gesprek met Amanda en komt bij me zitten. Ik zit een beetje in de knoop met alles wat er gebeurd is: 2 man van ons team uitgeschakeld voor we goed en wel een plan hadden! Zoiets gebeurt ons zelden. Zouden Claire en Amanda niet geweten hebben dat die 2 ZO gevaarlijk zijn? Mijn gevoelens pingpongen heen en weer tussen wantrouwen vanuit de vraag of we niet in een hinderlaag zijn gelokt en m'n vertrouwen in de vrouw Claire, die erg betrokken lijkt bij de mensen van haar dorp.....
Claire nodigt me uit om mee naar buiten te gaan en ik besluit om daar op in te gaan. Ik loop met m'n handen in m'n zakken en houdt afstand van haar. We lopen zwijgend naast elkaar en ik voel hoe ze af en toe naar me kijkt. Wil ik van dat dubbele gevoel af, dan zullen we moeten praten....
Ik blijf midden op een kruising stilstaan, kijk Claire aan en val met de deur binnen.
"Claire, ons team is nog nooit zó toegetakeld voor we goed en wel met een opdracht begonnen. Ik weet niet wat ik ervan moet denken: wie moet er eigenlijk uitgeschakeld worden? Die boeven of het A-team?"

CAMELEON
Flykie komt bij en begint meteen aan zijn touwen te sjorrren en trekken. Als zijn voeten los zijn en probeert hij ook zijn handen los te maken.
"Nee, Flyk, ik maak je nog niet los. Je bent nog steeds kwaad."
Terwijl ik me wil omdraaien zie ik dat Flykie me onderuit wil schoppen en ik spring opzij.
"Maak me los!" schreeuwt Flykie. Zijn ogen schieten vuur.
"Nou, kom hier dan en draai je om." zeg ik zogenaamd vergevingsgezind en ik laat hem naar de tafel komen.
Daar ligt een stuk touw waarin enkele lussen liggen. Flykie wil zo graag los gemaakt worden dat ie niet oplet waar hij gaat staan.
"Momentje, maat, m'n veter is los" is m'n smoes om achter hem te bukken. Het ogenblik dat Flyk zich realiseert dat er in motorlaarzen geen veters zitten en hij achterom wil kijken, trek ik aan het touw. Het volgende moment ligt Flykie op de grond en maak ik zijn voeten zo aan elkaar vast dat ie een kettingzaag nodig zal hebben om los te komen. Hij gaat te keer als een bezetene en gooit de ergste dreigementen naar m'n hoofd. Ik laat hem liggen en ga in de bank zitten. Na 5 minuten is ie uitgeschreeuwd en gescholden, want hij kreeg een zere keel en dorst natuurlijk.
"Zo, mag ik nu dan ook wat zeggen?"
Flyk draait zijn hoofd om.
"Nee? Pech, ik doe het toch. Flyk, als ik je nu los maak heb ik binnen 5 minuten een kogel door m'n kop. Ik ken je zo langzamerhand. Daar schiet je (hoe toepasselijk) niets mee op, want je hebt me nodig, maat. Dat weet jij, dat weet ik. Ik weet waar dat geld is begraven na die overval en jij niet. Als je er toch van wilt snoepen, zul je mij moeten laten leven, jongen.”

Flykie:
De touwen zaten nog steeds strak om me polsen. Ik probeerde de pijn te verbijten, maar kreeg steeds meer moeite. Ik boog mijn hoofd en sloot mijn ogen even. Het deed pijn, erg veel pijn zelfs. Met alle kracht die ik nog had rukte ik hard aan het touw en slaagde er nu wel in om mijn handen los te maken. Mijn polsen draaide ik wat om het bloed weer te laten stromen. Mijn voeten kreeg ik ook zo los. Ik stond op en liep naar de tafel waar mijn 2 pistolen lagen. Ik pakte ze en keek naar Cameleon. De magazijnen zaten vol, maar hem neerschieten kon ik gewoon niet. Hij is m'n maat. Ik wou wat zeggen, maar hield me maar in en liep gewapend langs hem. Een stukje verderop ging ik even zitten en liet de wind door mijn haren waaien.

MURDOCK
Ik zat wat met Amanda te praten en leerde wat meer over de situatie waar het dorp zich in bevond. De tijden waarop het begon, de angsten... Ik sloeg een arm om Amanda heen om haar gerust te stellen. Ineens kwam Hannibal naar buiten. Hij riep BA en mij. Grijnzend keek ik BA aan.
‘Heeeeey bigguy!! How are gjoe, todeey??’
Ik kneep mijn ogen samen en maakte hazentandjes, die gevolgd werd door een vette big smile.
Hannibal vroeg: ‘Waar is Face?’
Ik stond op en zei: ‘Ik haal hem wel. Onzichtbaar en ontastbaar rent de duistere schaduw van The Bào Thù door het donkere woud, terwijl hij probeert zijn vriend te vinden…’
Ik rende weg en een redelijk tijdje later zag ik Face praten met Claire. Ik bleef even op een afstandje staan en keek het aan. Ik zuchtte, daar ging hij weer...! Ik kuchte bescheiden en zei met een alleszeggende blik, waarin een beetje verwijt te vinden was: 'Hannibal heeft een plan, kom je?'
Face en Claire liepen mee, ik voelde dat ik midden in een belangrijk gesprek gevallen was, want de sfeer tussen de twee voelde gespannen. Ik hield mijn mond. De sfeer bleef gespannen en ik kon er niet meer tegen.
'Wat is dit! Er hangt hier echt een grafstemming! Please, ACT normal!'
Ik keek Claire en Face met een vlammende blik aan. Van gekte was nu even niets te bespeuren.
'Als jullie ruzie hebben, doe je dat waar de anderen niet bij zijn. We voelen ons allemaal niet zo prettig, dus please! Face, dit is dus niet DE manier!'
Ik draaide me om en liep stil verder. De woede ebde net zo snel weg als hij gekomen was. Ineens voelde ik me belachelijk. Ik draaide me weer om.
‘Sorry.. ik.. euhm.. Never mind'
Ik maakte een gebaar met mijn hand en zuchtte even vermoeid. Ik draaide me voor de laatste keer terug en liep stevig door. Face en Claire volgden verbouwereerd. Met een strakke trek om mijn mond kwam ik bij de rest. Ik ging op de leuning van het bankje zitten en keek Hannibal aan.
'Tell me the plan, Hannibal.

FLYKIE
Ik dacht na en streek door mijn haren. Aan de ene kant wou ik Cameleon zelf eens een lesje leren, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij heeft nog veel te leren zei ik tegen mezelf. Ik pakte mijn pistool en keek ernaar. Ik had de baas beloofd op hem te letten en hem de ruimte te geven om fouten te maken. De tijden van vroeger kwamen ook weer bij me naar boven en ik zuchtte. In die tussentijd stak ik een sigaret aan. Ik tikte de as van mijn sigaret en zag Cameleon nog steeds graven. Wat is hij toch van plan, vroeg ik me af. Ik besloot het maar niet te vragen, anders zou ik weer ruzie met hem krijgen. Ik liep naar mijn paard dat blij was me te zien. Voor het eerst glimlachte ik weer. Mijn sigaret trapte ik buiten uit en nam mijn paard mee naar buiten. Ik steeg op en reed rustig naar Cameleon toe.
‘Ik ga even een rondje rijden,’ zei ik wat kortaf.
Ik besloot wat boodschappen in het dorp te gaan halen. De bevolking was duidelijk niet blij mij te zien. Als ik de spullen heb, verlaat ik de winkel en kijk om me heen. Ik sprong weer op mijn paard en reed naar het huis van de burgemeester. Het alarm schakelde ik simpel uit en ging naar binnen. Zijn vrouw probeerde me tegen te houden, maar ik sloeg haar neer. Ik doorzocht het huis en vond nog wat belangrijke papieren over die 4 mannen en die MP. Wat ik niet doorhad was dat de vrouw van de burgemeester de MP had gebeld toen ze bij kwam. Ze had ook nog een pistool gepakt en hield me onder schot. Er kwamen meteen MP soldaten naar binnengestormd. Ik bleef de vrouw aanstaren, haar handen trilden en ook ik pakte mijn pistool.
‘Laat maar vallen mop,’ zei ik met een glimlach.
Precies 2 seconden later stormde de MP naar binnen. Ik sprong nog net op tijd door het raam naar buiten met de dossiers bij me. De kogels vlogen in het rond. Ik landde verkeerd waardoor ik door mijn enkel ging.
‘Verdomme!’ gromde ik.
Mijn paard rende naar me toe en ik steeg nog best soepel op. Ik reed weg naar de schuilplaats met MP's achter me aan.
‘ACHTER HEM AAN!!!,’ hoorde ik die gast met de groene pet schreeuwen.
Ik schoot richting hem en schoot de pet van zijn kop. Ik kon de hulp van Cameleon wel goed gebruiken, maar toch probeerde ik het zonder hem.

FACE
Midden in ons gesprek, nog steeds op de kruising, komt Murdock aangerend. Eerst staat ie op een afstandje te kijken en dan zegt ie dat we mee moeten komen. Zo te zien denkt hij dat het een ordinaire ruzie tussen geliefden is, maar dan heeft hij het deze keer fout. Ik maak me zorgen over deze opdracht, over de mannen die voor mij als familie zijn. Ik ben echter wel blij om te horen dat Hannibal weer plannen maakt. Wat mij betreft mogen het plannen zijn om naar huis te gaan, maar Hannibal kennende....die zal zo langzamerhand weer wat "Jazz" nodig hebben...

CAMELEON
Flykie kreeg op een moment toch zijn polsen los en had er vervolgens een flinke klus aan om zijn voeten vrij te krijgen. Ik liet hem begaan en keek even toe.
Buiten pak ik de schop weer, hij is wonder boven wonder nog steeds te gebruiken, en ga verder met het graven van een cirkel om de blokhut. In de tijd dat Flyk boodschappen doet leg ik aan beide kanten van de oprit al een stuk met dynamietdraad aan. Voor de zekerheid zet ik mijn motor buiten de cirkel, onder de boom met de boomhut.
Ongenode gasten komen meestal niet netjes over het pad gelopen, dus die kunnen vanaf nu een knallend welkom krijgen. En wij worden meteen gewaarschuwd. Als Flyk straks maar zo slim is om WEL over het pad te komen met die knol van hem....
Even later hoor ik in de verte schoten, een paard in galop, scheurende auto's en sirenes.
‘O jee, volgens mij heeft Flykie niet alleen boodschappen bij zich,’ mompel ik.
Ik zoek al m'n wapens bij elkaar en verdwijn onder het rooster van de kelder, die net naast de voordeur zijn ingang heeft. M'n geweer steekt net onder het rooster vandaan. Een paar pollen gras zorgen voor goede camouflage. Ik zie Flyk aankomen.
Binnensmonds mompel ik tegen hem: "Neem het pad, makker, anders krijg je vuurwerk."
Er zit een jeep vlak achter hem. Als de soldaten op hem schieten, maakt Flyk een scherpe bocht en stuurt zijn paard het bos in.
"Waar ga jij nou heen?" mompel ik. "Hmm, naar de reservebasis waarschijnlijk..."
De Jeep volgt Flyk het bos in. De gewone politiewagen van de mp blijft aan het begin van de oprijlaan staan. Er komen 3 soldaten uit, waarvan Decker er één is. Ze verspreiden zich.
"Minstens 2 van jullie zullen een gat in de lucht springen als je hier heen komt," grijns ik onder het rooster en ik wacht af. Ondertussen luister ik goed naar wat er aan de ander kant gebeurd.
Het duurt nog geen minuut voor de eerste knal klinkt. De 3 andere mp beginnen meteen te schieten op de blokhut. In een mum van tijd zit er geen ruit meer in. Decker gebaart ‘staakt het vuren’ en roept dat ik naar buiten moet komen met handen in de lucht. Als ik dat vanzelfsprekend niet doe, komen ze dichterbij en volgt de 2e knal. Weer vliegt er een soldaat de lucht in. Weer beginnen ze te schieten, korter nu. Decker wenkt z'n enig overgebleven soldaat en gaat met pistool in de aanslag naar binnen. Ik doe voorzichtig het luik van de kelder omhoog, sluip op m'n ellebogen onder de ramen door en verdwijn achter de blokhut in het struikgewas. Ik ren naar de boomhut waar ik een aantal stenen heb neergelegd. Als Decker weer naar buiten komt met z’n hulpje, werp ik een steen naar het laatste stuk van het dynamietdraad aan de rechterkant van het pad. De eerste steen mist, de 2e steen is raak en weer klinkt een knal. Decker begint te schieten, maar weet niet waarop.
De Jeep die achter Flyk aanzat komt terug. Flyk heeft waarschijnlijk het dichte bos genomen om te ontkomen. De soldaat stapt uit en loopt door het bos naar de blokhut, met een nieuwe knal en een door de lucht vliegende man tot gevolg. Decker beveelt alle soldaten op te staan en de hele omgeving uit te kammen. Het duurt niet lang voor één van zijn soldaten, mank lopend, in de buurt van mijn boom komt. Tak voor tak kom ik zachtjes naar beneden en spring dan bovenop de man. Ik sla hem knock out en leg hem half in de bosjes, zodat zijn schoenen zichtbaar blijven.
Zodra er een andere soldaat in de buurt komt klim ik naar beneden en wacht in de bosjes bij de bewusteloze soldaat. Als zijn collega dichterbij komt maak ik wat kreunende geluiden en het volgende moment liggen ze samen in het bosje.
Ik sluip terug naar de blokhut om te zien waar Decker is gebleven. Met z'n hulpje, dat overal en altijd aan hem plakt, komt hij de blokhut uitlopen. Zijn hulpje wijst naar het rooster van de kelder.
"Aha", denk ik, "ze hebben 'm gevonden."
Decker tilt het rooster op en één voor één dalen ze de trap af. Met een bocht sprint ik naar de kelder en laat het rooster zakken. Ik pak m'n sleutelbos en kan het slot gelukkig net op tijd dichtkrijgen. Nu eerst Flykie maar opzoeken en ik stap op m’n motor.

MURDOCK
Hannibal had net heel blij zijn sigaar in zijn mond gestoken en wilde aan het vertellen van zijn plan beginnen. Ik keek Face niet aan, maar had mijn hoofd naar beneden gebogen. Face maakte ruzie met z’n meisje, terwijl hij drommels goed wist dat we dat niet kunnen gebruiken nu. Ik zuchtte even diep.
Ineens hoorden we schoten en explosies. De kwade blik over het gedoe met Claire en Face zakte weg en ik keek het team vragend aan. Ik trok mijn ene arm uit de jas, haalde de knoop in de andere mouw eruit en maakte mijn gekwetste arm vrij uit de mitella. Face en BA hadden ondertussen de wapens gepakt.
Ik zei tegen Claire en Amanda: ‘Blijf maar hier, we komen wel terug.'
Geen knipoog o.i.d. volgde, maar ik rende meteen naar de plek waar de geluiden vandaan moesten komen. We zien nog net een man op een motor springen. BA ramt het rooster kapot en Decker met wat anderen komen eruit. Decker verzorgde zijn soldaten en bleef dus bij de hut.
Ik was ondertussen doorgerend, de opkomende pijn in mijn arm en schouder negerend. Ik volgde de sporen van de motor; geknakte blaadjes en takjes. Hannibal rent voorop, dan Face, dan kom ik en BA rende er achteraan. Onderweg struikelde ik bijna over twee MP's die gewond in de bosjes lagen. Ik seinde naar Decker, hij begreep het en knikte.
Niet veel later kwamen we bij de rand van een open plek. Hannibal wenkte ons om te komen. Voorzichtig, zonder al te veel herrie te maken sloop ik dichterbij. We lagen tegen de grond gedrukt en verscholen door het groen zag niemand ons liggen. Op de open plek zag ik een paard, een motor en twee mannen staan. Ze leken in een verhitte discussie te zijn, we konden letterlijk elk woord verstaan.
Hannibal fluisterde heel zacht: "1= We hebben wapens en granaten, we kunnen ze omsingelen en dan zijn we van ze af, ze zijn wel gevaarlijk.
2= We kunnen ze ook volgen, want dan weten we meteen waar de burgemeester is. Plan 2?"
Iedereen knikte.
'Okee Face, ik volg hen. Jullie gaan terug naar het dorp en maken alles gereed. Als er wat bijzonders aan de hand is laten jullie het merken via het oortje, dan doe ik dat ook.'
Ik knikte gelaten en besloot maar terug te gaan naar de MP basis. Face en BA zouden vast ook wel komen.
Toen de twee ruziënde stemmen van de mannen waren weggeëbd, liep ik terug. Decker scheen ook al weg te zijn. Ik besloot even op Face en BA te wachten. Toen ze er ook waren zei ik: ’Zullen we dit hutske even doorzoeken? Misschien is er een clue te vinden?’
Ik keek ze vragend aan.

B.A.
‘Ja, dat is goed,’ antwoordde ik. Ik had genoeg van het rondlopen, er was toch niemand. ‘Zal ik voorop gaan? Ik ben hier de sterkste, als er dan toch wat gebeurd zijn jullie in ieder geval veilig.’
Ik keek Murdock aan en vroeg: ‘Voel je je goed genoeg? Anders moet je maar terug op bed gaan liggen. Als je halverwege instort is alles voor niets geweest.’

FLYKIE
Met de MP achter me aan bleef mijn paard rennen. De MP's schreeuwden dat ik mezelf moest overgeven.
Met een pistool bij me schoot ik er 2 in hun armen en schreeuwde: ‘NOOIT !!’
‘Kom op hier naar links.’
Mijn paard rende naar links het ruiterpad op. De MPsoldaten probeerden mij duidelijk in te sluiten, want ze reden helemaal om. Om ze af te schudden nam ik weer de hele weg terug en reed naar de reservebasis. Eenmaal daar aangekomen zet ik mijn paard in de stal en blijf bij hem zitten. Mijn enkel deed teveel pijn om nog te kunnen lopen. Ook die snee op me voorhoofd begon aardig te irriteren. Ik ging even zitten op een baal hooi en trok me schoen uit. Verdomme gromde ik terwijl ik me enkel aan het masseren was. Ik hoopte dat Cameleon zou weten dat ik hier zat. Na een kleine massage zette ik me voet even neer op de grond. Daarna bladerde ik de dossiers door die ik had meegenomen.

CLAIRE
Face ging gelukkig op mijn aanbod in. Het was duidelijk te zien dat hij ergens meezat, maar eenmaal buiten leek het er niet beter op te gaan. Hij hield afstand en zijn mond zat stijf dicht. Af en toe keek ik naar hem met een bezorgde blik. Waar kampt hij mee? Zou het deze opdracht zijn? Of iets heel anders? Opeens stond hij stil op een kruising. Toen ik de vraag hoorde die toen uit zijn mond rolde verstarde ik. Hoe kon hij denken dat.. dat.. Ik viel eerst even stil en keek hem verbaasd aan.
‘Jij bedoelt dat we jullie erin hebben gelokt?’
Face reageerde niet.
‘We wisten dat deze mannen gevaarlijk waren; maar jullie leken de enige die ons konden helpen. Gezien jullie reputatie en ook als ik jullie aan het werk zie. Jullie zijn een team! Een geweldig team.
Maar het feit dat dat.. dat je denkt dat we jullie erin proberen te luizen..’ Ik zuchtte even diep om mijn boosheid even te laten varen. ‘Dat maakt mij gewoon.. misselijk. Dat je denkt dat ik zo ben!’
Ik keek Face boos aan. Op dat moment kwam Murdock er opeens tussen. Hij kwam eropeens aangerend. Het leek wel alsof hij flipte en riep iets over geen ruzie maken waar iedereen bij was.
Maar.. dacht ik bij mezelf, we zijn hier nu toch ergens anders? En.. Laat maar, dacht ik bij mezelf, ik heb hier genoeg van!
We liepen terug naar het ziekenhuis. De sfeer was ijzig, omdat Face en ik het niet goed hebben kunnen uitpraten. Hoe kon ik hem overtuigen dat we helemaal geen kwade bedoelingen hadden, dat we dit niet wilden. Ik schudde even mijn hoofd, gezeur!
Amanda en ik kregen te horen dat we hier moesten blijven. Op het moment dat het team de deur uitliep pakte ik Face bij zijn arm vast.
‘Als ik wist dat dit jullie zou overkomen zou ik jullie nooit geroepen hebben, maar denk aan onze kinderen Face. We kunnen ze niet altijd blijven beschermen! Zij staan compleet machteloos tegen dat soort bandieten! Stel je voor…’
Toen liet ik hem los en keek hem nog even aan, waarna ik me omdraaide en op het bed ging liggen.

FLYKIE
Ik had de dossiers helemaal doorgenomen en legde ze op de baal hooi terug.
‘Dat we tegen zulke gasten vechten!’ Ik slikte. ‘Geen wonder dat ze zich niet overgeven.’
Ik schudde mijn hoofd en probeerde te staan. Dat ging nog wel. Ik ging weer even zitten, trok me schoen aan en ging weer staan. Ik liep een rondje, mank weliswaar maar het ging steeds beter.
Één van die meiden ontvoeren zou de doorslag kunnen geven dacht ik bij mezelf en dacht na over een plan.
‘Die party gaat toch niet meer door,’ zei ik tegen mezelf. ‘Ze lastig vallen bij dat ziekenhuis zou lachen zijn.’
Dat ging ik maar doen om ze eens goed uit te dagen.
Eenmaal daar aangekomen werkte de receptioniste meteen mee toen ze het pistool in me handen zag.
‘Dank,’ zei ik terwijl ik haar een knipoog gaf.
Toen ik boven aankwam en een kamer inliep zag ik al 2 bekenden.
‘Kijk eens wie we daar hebben,’ zei ik terwijl ik Claire aankeek. ‘Kan je het niet alleen af? Maar even terzake, je hebt voldaan aan mijn verzoek, alleen heb je wel hulp gehaald wat ik niet op prijs stel. Denk maar niet dat je de burgemeester hierdoor vrij krijgt.’
Ik keek haar kwaad aan en zette het pistool op scherp. Terwijl ik haar aankeek hoorde ik iemand van achter op me af rennen. Ik keek om en ontweek de vuistslag. Het was Decker. Dat kan niet zei ik vol ongeloof. Hij keek ook niet vrolijk. Mijn pistool kon ik op tijd grijpen en hield die tegen zijn voorhoofd. Ook gaf ik hem nog een harde klap.
‘Ik geef je nog één week om met een miljoen aan losgeld te komen als je hem nog vrij wilt krijgen,’ zei ik kwaad.
Door Decker neer te slaan kon ik de weg vrijmaken en zette het op een rennen. Dit had totaal geen zin meer.
Toen ik buiten stond, stonden 3 soldaten me al op te wachten om me in de boeien te slaan. Ze hadden hun geweren op me gericht. Ik zuchtte, liet mijn wapen vallen en deed daarna me handen omhoog. De soldaten begonnen te lachen en één ging achter me staan. Als hij zijn boeien pakt, geef ik hem een harde dreun. De 2 anderen kwamen op me af gerend. Ik was een ervaren vechter en sloeg ze beiden neer. Ik pakte mijn wapen op en reed weg.

DECKER
Door een telefoontje van de receptioniste van het ziekenhuis, scheurden we naar de plek.
‘Waar zitten ze?’ vroeg ik.
Ik kreeg de kamer door en liep samen met Crane er naartoe. We renden en ik trapte de deur open. Ik zag Flykie met een pistool staan. Ik was het zat en rende op hem af. Ik probeerde hem neer te slaan maar dat ging helemaal mis. Als klap op de vuurpijl zette hij het pistool tegen mijn slaap.
Crane was al naar beneden gerend om de soldaten het gebouw te laten omsingelen.
‘Je komt hier niet meer weg, geef het op.’
Na die opmerking kreeg ik een klap en viel neer.

CLAIRE
Ik voelde dat Face me nog even nakeek en toen achter de rest aan ging. Ik viel in een onrustige slaap. Opeens schrok ik wakker van een harde knal. Toen ik omhoog schoot, knalde ik met mijn hoofd tegen het bovenste bed. Ook een manier om wakker te worden dacht ik terwijl ik over de opkomende bult op mijn hoofd wreef.
"Kon je het niet alleen aan?"
Ik verstijfde bij het horen van die stem. Die ijzige stem. Bang om te zien wat ik waarschijnlijk zou zien, keek ik maar niet naar rechts. Na wat moed verzameld te hebben keek ik naar rechts. Het was zo, de man die hun feest had verknald, de man die nu een pistool op haar gericht hield.
Even had ik de hoop dat ik nog wakker moest worden, maar toen ik mezelf kneep merkte ik dat dat niet zo zou zijn, dat dat geluk mij niet gegund was.
"Maar even terzake, je hebt voldaan aan mijn verzoek alleen heb je wel hulp gehaald wat ik niet op prijs stel. Denk maar niet dat je de burgemeester hierdoor vrij krijgt.’
Toen zette hij zijn pistool op scherp. Opeens zag ik vanuit mijn ooghoek Decker door de deur komen.
Een teken van opluchting liet ik in de vorm van een zucht blijken. Maar helaas was dat iets te vroeg.
‘Een week?’ vroeg ik verbaasd, maar op dat moment wist hij zijn pistool tegen het hoofd van Decker te zetten. Hij sloeg hem neer en rende weg.
Ik snelde naar Decker toe. Hij kwam gelukkig alweer bij. Ik zal het voor eens en voor altijd oplossen, dacht ik. Ik pakte Decker zijn pistool en rende naar buiten. Ook daar lagen nog twee mp agenten.
Gelukkig stond daar mijn motor die in beslag was genomen toen we gearresteerd werden. Ik sprong op mijn motor en scheurde achter Flykie aan. Hij was op een paard dus dat kon niet heel snel gaan, in ieder geval niet sneller dan mijn motor. Ik gaf nog wat extra gas en schoot naar voren. Al snel zat ik vlak achter Flykie en zijn paard. Ik schoot langs hem heen en verbaasde me over het feit dat het paard er maar een klein beetje onrustig van werd. Ik stopte voor Flykie, haalde mijn pistool tevoorschijn en schoot in de lucht. Daar schrok het paard wel van en begon te stijgeren. Flykie had dat schijnbaar niet zien aankomen en viel eraf, waarna hij ook nog een enorme stoot van een van de hoeven tegen zijn hoofd kreeg van het onrustige paard.Tot mijn grote vreugde bleef hij roerloos liggen.
Ik bedaarde het paard, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk lukte het me om de teugels van het paard af te halen en daar Flykie mee aan een boom vast te binden. Ik ging tegen de boom tegenover hem zitten en wachtte tot hij bij kwam. Met het pistool in mijn handen keek ik hem glimlachend aan.
‘Hallo daar! Weet je, ik heb nooit gezegd dat het feest niet door zou gaan.’
Nu was het mijn beurt om mijn pistool op scherp te zetten.

FLYKIE
Het moment dat ik van mijn paard viel was ik nog helder. Tot ze ineens over die party begon. Ik keek haar aan. Het pistool stond ook nog eens op scherp. Ik slikte en keek in de loop, maar probeerde me tegelijkertijd wel los te krijgen. Ik kon de hulp van mijn maat nu wel erg goed gebruiken. Ik bleef worstelen met de touwen tot ik loskwam, alleen dat pistool op me gericht was wat minder.
‘Wat denk je hiermee nou te kunnen bereiken?’
Ik liep rustig naar haar toe. Zo te zien was het voor haar moeilijk om de trekker ook daadwerkelijk over te halen, dus ik besloot wat meer risico te nemen. De teugels waarmee ik was vastgebonden, maakte ik los van de boom en liep daarmee naar me paard. Als ik ze weer heb vastgemaakt, kijk ik haar aan. ‘Je richt dat ding wel op me, maar wat doe je er verder mee?’
Blijkbaar had ze niet in de gaten dat ik geen angst meer had. Ik pakte wat spullen uit de zadeltas en stopte die in me jaszak. Vervolgens sloeg ik het pistool uit haar handen en drukte haar tegen de grond. Ik pakte een paar watten en maakte die vochtig. Daarna trok ik haar overeind en duwde de watten onder haar neus tot ze instortte. Ik nam haar maar mee en steeg op. Ik haalde nog wat spullen uit haar jaszakken en broekzak. Zelfs tot haar sokken keek ik na of ze nog iets had. Haar spullen deed ik in me jaszak. Als ze niks meer heeft, bind ik haar vast, leg ik haar in een cel en sluit de celdeur meteen. De burgemeester was er zo te zien slecht aan toe, maar dat maakte mij allemaal niet meer uit. Hij zou over 2 dagen toch vermoord worden door de baas. Ik liep naar boven en ging maar even iets drinken.

MURDOCK
Grijnzend keek ik BA aan. ‘Ben je bezorgd Big guy?! Hè hè hè?!’
We wilden net naar binnen gaan, toen Hannibal aan ons doorgaf dat een van de badguys naar binnen was gekomen in de schuilplaats. Ik gaf het kort en bondig door aan de rest en meteen renden we naar het ziekenhuis om de wapens op te halen.
Daar was het één grote chaos. We konden Decker, Amanda noch Claire vinden. Ik begon me zorgen te maken en met een gespannen gezicht keek ik de rest aan. Face keek ook rond en wilde de twee meiden zoeken.
‘Als ze hier zijn, is het goed. Ik heb echter een gevoel dat het helemaal niet zo goed is. KOM NOU!’
Ik trok hem mee en we renden snel naar de schuilplaats van de twee. Hannibal zat daar op ons te wachten. Hij schetste de situatie en ik begreep dat er iets aan de hand was. Toen begon Hannibal over een persoon die Flykie bij zich had. Mijn hart begon sneller te kloppen. We omsingelden de schuilplaats. Face stond op de uitkijk, BA ook en Hannibal en ik kwamen binnen.
We splitsten op. Ik liep naar de kelder, terwijl Hannibal de andere ruimtes nam. Ik zag twee deuren. Face had me de lopers gegeven en ik probeerde een deur uit. Ik opende de deur voorzichtig en zag een man liggen. Hij was zwaargewond, bewusteloos en met nog maar een lichte hartklopping. Meteen trok ik de conclusie dat dit de burgemeester was. Ik gaf het door aan Hannibal en de rest via de oortjes. Ik liet hem even liggen, alleen zou ik niets kunnen doen. Achter de volgende deur zag ik Claire liggen. Ik beukte de deur open, knielde meteen bij haar neer en gaf haar wat klapjes tegen haar wang. Moeizaam kwam ze bij. Ik maakte haar los en hielp haar rechtop te zitten. Met wat grapjes stelde ik haar gerust. Ik keek haar aan, besefte toen dat ik staarde, gaf haar snel een knipoog en stond op. Ik liep naar de burgemeester. Via het oortje kreeg ik door dat Hannibal Flykie had overdonderd en platgespoten. Ik grijnsde in mezelf. Uit mijn rugtas haalde ik verband en medicijnen. Ineens stopte de toch al zwakke ademhaling van de burgemeester. Ik gooide het verband naast me neer, ging op mijn knieen zitten en begon te reanimeren.
‘1, 2, 3, 4…” en ik telde door tot 30, ademde 2 keer in en begon weer van voor af aan.
Ineens hoestte de man en ik viel vermoeid neer. Mijn benen en armen trilden helemaal. Toen ik me omdraaide zag ik Claire staan. Ik schonk haar verder even geen aandacht, maar probeerde even op adem te komen. Daarna stond ik op, zette mijn pet goed, trok mijn jasje recht en seinde Hannibal, Face en BA. In. Face en Hannibal zeiden meteen te komen.
Ik vroeg aan Claire: ‘Alles kits?’

CAMELEON
Ik reed tevreden weg bij onze basis en ging op zoek naar Flykie, die wel bij de reservebasis zou zijn. Ik stapte af en kreeg meteen alweer een hoop commentaar van hem over me heen: WAAR IK NOU ZO LANG BLEEF!? Eerst begon ik terug te schreeuwen, maar toen Flykie bleef doorgaan, wachtte ik tot ie gekalmeerd was. Daarna liet hij me zijn nieuwste trofee zien: een 2e gijzelaar, één van de dames die hulp hebben ingeroepen voor het dorp. Als Flykie weg wil lopen, zeg ik quasi ongeïnteresseerd dat al zijn achtervolgers uitgeschakeld zijn en dat Decker met zijn hulpje zels in de kelder opgesloten zijn. Flykie draait zich om, hij kan z'n oren niet geloven. Een stuk kalmer neemt Flyk me mee naar binnen, want hij wil me de dossiers laten zien voor we naar basis 1 terug gaan. (waar de burgemeester nog was, in één of andere kamer of cel......)
Als ik hoor dat we in feite tegen 3 partijen vechten, waarvan het team wel de geduchtste tegenstander blijkt te zijn, fluit ik onder de indruk door m'n tanden.
"Nou, Flyk, dan denk ik dat we nog meer van onze taktieken uit de kast moeten halen."
Flykie en ik wanen ons veilig nu we ervan overtuigd zijn dat Decker en de zijnen nog vastgebonden en opgesloten zijn bij basis 1. Flykie gaat naar buiten en zijn paard eten geven. Op een moment hoor ik een plank kraken en denk dat Flykie terug komt. Ik roep dat ie naar de kamer moet komen, omdat ik nieuw idee heb.

FACE
Ik word naar het dorp gestuurd om de mensen in veiligheid te brengen en om de wapens in gereedheid te brengen. Voor B.A. en ik echter bij deze hut weg lopen, hoor ik dat Hannibal Flykie heeft overmeesterd en dat Claire is gevonden. We keren om en zorgen met zijn allen dat de burgemeester de cel uit komt. Claire staat nog wat onzeker op haar benen na de verdoving en ik loop naar haar toe.
"Mag ik?" vraag ik, gezien de situatie tussen ons, aan haar.
Als ze knikt leg ik mijn arm om haar middel en breng haar naar buiten.
"Flykie is uitgeschakeld. Hannibal en B.A. zoeken die andere gast nog," breng ik haar op de hoogte.
Claire vraagt of ik nog kwaad ben.
"Nee. Ik ben blij dat we je gevonden hebben, want ik schrok me rot toen we je kwijt waren. Jij hebt wel lef, om in je eentje achter zo'n gevaarlijke gast aan te gaan!"
Claire omhelst me even en ik sla mijn armen ook om haar heen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Hannibal en B.A. Cameleon gaan zoeken en de hut binnensluipen.
"Kom," fluister ik tegen Claire, "zoek even een veilige plek, er kan misschien geschoten worden."
Claire gaat achter een dikke boom zitten. Ik pak m'n wapens en geef Hannibal en B.A. samen met Murdock dekking.

FLYKIE
Ik lag op de grond en kwam bij. Ik begon ook meteen te hoesten.
‘Het zal toch niet hè?!’ dacht ik.
Niet veel later zag ik een vent met een sigaar bij me staan. Vanuit me ooghoek zag ik mijn pistool liggen en pakte die. Ik had dat ding nog maar net in mijn handen of hij greep me al bij mijn kraag.
‘Ze zijn binnen, maak dat je wegkomt Cameleon !!’ schreeuwde ik.
Ik hoopte zo erg dat hij het hoorde en mij later zou komen bevrijden.

FACE
Hannibal en B.A. waren nu binnen. Dat Flykie naar Cameleon had geroepen had deze blijkbaar niet gehoord, want er kwam niemand naar buiten rennen. Ik gebaarde naar Murdock dat ik naar de andere kant van de hut ging, zodat ik de ramen aan de andere kant in de gaten kon houden. Ik was net onder een struik gaan zitten toen ik Cameleon verschrikt achterom zag kijken.
"Ha, ha, hij heeft Hannibal op bezoek."
Cameleon is daar echter niet ondersteboven van en springt op de tafel, gooit een stapel papieren over Hannibal heen en wurmt zich door een bovenraam heen. Terwijl hij zich naar beneden laat vallen sprint ik naar Cameleon toe en trakteer hem op een vuist met de bedoeling om hem knock out te slaan. Die gast is echter een taaie vent en hij valt niet eens om.
‘Oké, dan krijg je er nog één,’ mompel ik.
We raken in een worsteling en buiten adem roep ik naar Murdock. Als Hannibal en B.A. zien dat ie naar buiten glipt, draaien ze om en lopen elk aan een kant om de blokhut heen om mij te komen helpen. Cameleon pakt snel iets uit een broekzak. Het blijkt een rookbom te zijn en in no time hangt er een dikke mist om ons heen. Ik druk hem tegen de grond, maar hij weet mij van zich af te gooien. Ik grijp naar zijn broekspijpen als hij over me heen springt. Cameleon raakt even uit evenwicht, maar weet weg te komen.
"Face, waar ben je?" roepen B.A. en Hannibal. "Jongens, pak hem! Hij is naar het bos gerend!"

CAMELEON
In de wolk van de rookbom weet ik de bosrand te bereiken. Zo zacht mogelijk ren ik naar de kant waar Flykie ligt. Ik pak een tak en gooi die een eind achter me neer...
"Ga daar maar zoeken naar Cameleon, A-team...."
Opeens zie ik één van die gasten, een dunne met een pet op, om het hoekje komen en Flykie bewaken.
"Verdorie, dat was niet de bedoeling!" mompel ik.
Gelukkig had ik de laatste rookbommen allebei in m'n broekzak gestoken, toen ik bij de andere basis vandaan ging. Nu komen ze goed van pas en ik gooi de tweede tussen Flykie en die A-teamgast in. Ik gooi me op mijn buik en blijf dicht bij de grond als ik naar Flykie toe ga. Als ik hem heb leg ik hem over mijn schouder en loop de hut in. Ik doe het luik van de zolder open en klim daar op.
"Hup, luik dicht en weg zijn de boefjes...."
Ik moet even op adem komen en maak dan Flykie los. Als hij bij zijn positieven komt zeg ik "Sst" en wijs naar beneden. Ik hoor de mannen beneden om de hut heen lopen en roepen naar elkaar. Ze zijn ons echt kwijt.

CLAIRE
Toen Murdock aan me vroeg hoe het ging kon ik wel door de grond zakken. Of het ging? Ik was vastgebonden, had een pistool op me gericht gekregen en twee halfgare gasten verpestte het feest en terroriseerde de buurt.
‘Nee, ik had alle reden om me goed te voelen,’ dacht ik boos bij mezelf.
Ik was blij dat Face kwam om me naar buiten te helpen, want ik voelde me nog erg slap. Als een echte heer vroeg hij of hij me mocht vastpakken. Ik knikte. De vraag of hij nog boos op me was lag op mijn tong. Na veel moed verzameld te hebben vroeg ik het dan uiteindelijk toch. Toen hij zei dat hij niet meer boos was voelde ik me opgelucht, hopelijk had hij ook zijn vertrouwen in Amanda en mij weer terug gekregen. Uit blijdschap omhelsde ik hem. Hij bracht me achter een boom en ik ging daar zitten. Ik leunde tegen de boom en probeerde zo stil mogelijk te zijn. Ik sloot mijn ogen even, tot ik opeens een hoop geschreeuw hoorde wat mij wekte. Ik sprong op, maar vergat dat ik me nog zwak voelde en viel weer terug naar achter. Gelukkig was daar een boom en ik leunde daar tegen aan. Een hoop rook zag ik en verder helemaal niets.
‘Face.. Hannibal.. Murdock.. B.A.! Waar zijn jullie??’
Opeens verschijnen Hannibal en B.A. uit de alweer wat lichtere rookmassa richting het bos rennen. Ook merk ik nu op dat Face langzaam omhoog krabbelt. Zo snel als ik kan loop ik naar hem toe.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ik en schrok toen van de schaafwonden die hij door de worstelingen heeft opgelopen.
‘Face, je gezicht! Kom op je moet hier weg! En waarom rende Hannibal en B.A. naar het bos? Daar zijn ze echt niet heengegaan! Tenminste niet voor zover ik zag. En..’
Ik hield me opeens stil.
‘Eerst jouw maar eens in veiligheid brengen. Mag ik?’ vroeg ik.
Gelukkig knikte hij. Met mijn laatste kracht ondersteunde ik hem en bracht hem naar binnen in het hutje.
Opeens zag ik door het raam iemand buiten liggen: Murdock! Ik zette Face op een stoel neer.
‘Blijven zitten jij!’
Ik rende naar buiten, weer helemaal op been.
‘Murdock?’ Ik tikte hem zachtjes tegen zijn wang aan. ‘Wakker worden.’
Langzaam kwam hij bij.
‘Kom op,’ zei ik.
Ik ondersteunde hem en leidde hem naar binnen. Bij gebrek aan een bed op de bagane grond legde ik hem op de grond, bovenop een wollen kleed. Er ligt hier vast nog wel een EHBO doos. Ik ging druk op zoek en vond een oude stoffige doos. Ik liep er mee terug en zag dat Face alweer opstond.
‘O nee mannetje,’ zei ik glimlachend en ik duwde hem subtiel weer terug in de stoel.
Toen checkte ik Murdock. Hij was nog heel, had alleen wat rust nodig en schone lucht.
‘Slaap maar zacht Murdock,’ fluisterde ik.
Ik keek even snel naar buiten om te kijken of Hannibal en B.A. er al weer aankwamen. Ik maakte me zorgen, waarom liepen ze die kant op? Toen richtte ik me op Face. Ik begon met het verzorgen van zijn wonden. Er viel een stilte. Een hele ongemakkelijke. Je hoorde alleen Murdock zwaar ademen. De vraag van het vertrouwen moest er eigenlijk gewoon uit. Ik zuchtte een keer diep.
‘Zeg Face.. geloof je nog steeds dat Amanda en ik jullie erin wilden luizen?’
Ik stopte met het verzorgen en keek hem recht in zijn felblauwe ogen aan.

MURDOCK
Ik keek Claire na toen ze naar buiten liep, ondersteund door Face en sloeg mezelf voor mijn hoofd.
'Ik en vrouwen,' bedacht ik sarcastisch.. 'Hoe flikt Face dat toch elke keer weer!? Ik kan NOOIT het goede zeggen!'
Ik baalde. Ik liep maar naar buiten en alles ging in stroomversnelling. Gelukkig was de burgemeester in veiligheid. Rookbommen en vechtpartijen waren overal om me heen.
Ineens wilde die Flykie ontsnappen en ik gromde: 'Dat dacht ik mooi NIET! Bào Thù laat nooit iemand ontsnappen!'
Ik rende achter hem aan. Ineens was daar uit het niets een rookbom. Ik stikte half in de rook en dat was mijn redding. Bewusteloos viel ik op de grond. Toen ik bijkwam zag ik Claire bezorgd naar me kijken.
‘ Mmm.. er zijn beroerdere manieren om bij te komen.’
Ik sprak het maar niet uit. Straks zei ik weer verkeerde dingen die haar kwaad konden maken. Half dizzy werd ik overeind geholpen door haar en ze bracht me naar de hut. Ik was doodop en was blij dat ik kon liggen. Ik sloot mijn ogen en hoorde vaag in de verte een lieve stem die 'slaap maar zacht Murdock,' zei. Ik viel met een glimlach rond me mond in slaap.

FACE
In de chaos van de rookbommen duikt Claire ineens bij me op en neemt me mee naar binnen. Echt gewond ben ik niet, een paar schrammen en hier en daar een beurs plek van het vechten, maar als een vrouw graag voor me wil zorgen....wel, dan laat ik me dat heerlijk welgevallen.
Claire ziet Murdock liggen en brengt hem ook naar binnen, hij is onwel door de rook en ademt zwaar. Ze ontfermt zich daarna weer over mij en verzorgt de schrammen. Ineens houdt ze op en stelt de vraag die aldoor pijnlijk tussen ons in is blijven hangen sinds Murdock ons stoorde in ons gesprek.
"Zeg Face... geloof je nog steeds dat Amanda en ik jullie erin wilden luizen?"
Ze kijkt me diep in m’n ogen met haar mooie bruine kijkers. Tegen ogen met zoveel vrouwelijke bezorgdheid en ongeloof kan ik niets meer inbrengen.
"Nee, Claire, dat denk ik niet meer. Sorry, dat ik aan jullie bedoelingen twijfelde," zeg ik met mijn meest verontschuldigende gezicht.
Claire is zichtbaar blij met m'n antwoord en geeft me een kus op de wang waar ze net een pleister op heeft geplakt.
"Begrijp jij nu ook dat ik bezorgd was om de kolonel en Murdock? Het team is m'n thuis, snap je."
Zo'n openhartig gesprek voer ik niet vaak en ik zucht van opluchting nu de spanning uit de lucht is. Murdock begint te hoesten en Claire gaat nu hem verzorgen. Tussen 2 hoestbuien hoor ik de hut kraken....
"Volgens mij verpleeg jij ons in een bouwvallig hospitaal, Claire..."
Ik kijk met een bedenkelijk gezicht de hut rond.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.