FanFic.nl

Stand alones

♡ || Only Sounds

De muren waren ijzig wit. Van dat wit dat je maar op één plaats vond, steriel en veilig. Hij zag ze niet, maar hij rook ze. Die geur kende hij uit duizenden, al was hij er nog maar zelden geweest.
Hij zag het niet, hij wist het. Hoorde hij het wel te weten? Een vreemd gevoel borrelde op in zijn binnenste, onheilspellend en angstaanjagend. Hij hoorde het niet eens te weten. Hij hoorde niet eens te kunnen ruiken. Bewegen kon hij namelijk niet, helemaal niet en dat hoorde zo. Waarom was hij dan wakker noch in slaap? Het klopte niet, maar toch gebeurde het.
‘’Sneller! We hebben weinig tijd!’’ Het geluid van klapperende deuren vulde zijn trommelvliezen, deed hem rillen terwijl hij niet kon bewegen. Nee. Dan kon hij niet rillen. Wat was er aan de hand? Duizenden geluiden kwamen op hem af, streelden hem van binnen en maakten hem bang. Doodsbang. Hij wist waar hij was, kon alles horen en ruiken maar niets zien. Hij kon zijn ogen niet eens bewegen, zijn handen niet, zijn vingers niet – niets. Terwijl hij zich concentreerde op de vele, doorelkaar schreeuwende stemmen, verdrong een nieuw geluid al het oude.
Het was gepiep. Extreem luid, irritant gepiep en het maakte hem bang. Het dreunde door in zijn oren, in zijn hoofd, liet alles suizen. De vele stemmen verdwenen naar de achtergrond, hij hoorde ze vaag brabbelen. Verstaan was wel het laatste wat hij nu kon, dus concentreerde hij zich maar op de piep en probeerde hij te ontcijferen wat het was. Tenminste, dat was wat hij zichzelf voorhield. Ontcijferen. Want eigenlijk wist hij dondersgoed wat voor piep dit was.
‘’Houdt de bloeddruk in de gaten, ik ga nu naar binnen.’’
‘’Zie je wat?’’
‘’Ik denk… ja - O mijn god.’’ Het gepiep werd luider en sneller, begon hem nog meer te irriteren maar maakte hem bovenal doodsbang. Hij voelde niets, kon niets zien dan duisternis en af en toe wat lichtere tinten vanachter zijn oogleden, maar opeens besefte hij dondersgoed wat er gaande was. Opeens kwam alles terug, herinnerde hij zich alles. De klap, het moment – het besef.
De geur. Het gepiep. De schreeuwende stemmen. Alles viel op zijn plek, alsof hij het laatste stukje van een puzzel aanbracht. Er was iets mis, totaal mis en hij kon bijna geen adem meer halen. Haalde hij adem? Het was warm en dik, voelde als een bijzonder soort adem. Alsof hij in een cabine zat zonder druk. Alsof het helium was en tegelijkertijd stroop.
‘’Zijn bloeddruk stijgt, er is niet veel tijd meer..’’
‘’Verlaag het dan!’’ De laatste stem klonk bezorgd en gebiedend, gevolgd door een massa aan nieuwe, rommelende geluiden, alsof iemand iets zocht. Hoewel hij nog steeds niets voelde, zag of kon bewegen, kreeg hij het warm. Beter gezegd, heet. Hij begon te gloeien over zijn hele lichaam en wist dat het zweet op zijn voorhoofd begon te staan. Het gepiep werd harder naarmate hij banger werd en zich meer begon te irriteren, wat ervoor zorgde dat de stemmen steeds vaker door elkaar heen begonnen te lopen. Verstaan deed hij bijna niet, sommige woorden kon hij eruit pikken. Maar hoe meer hij dacht, hoe meer hij begon te gloeien en hoe banger hij werd van het gepiep dat nog steeds steeg. Dit kon niet goed zijn.
‘’Hij valt weg!’’ Opnieuw stemmen, opnieuw gerommel. Gelukkig voor hem werd het gepiep zachter, was het meer te verdragen. Hij koelde wat af, werd tegelijkertijd steeds warmer. Zweette meer, droogde ook op. De duisternis werd drukkender, de lichte tinten verdwenen. Het werd steeds aangenamer, alsof hij in een diepe slaap wegzakte. Lekker warm, onder de dekens. Warm op zijn kussen, warm tegen het lichaam van hem aan. De gedachte aan hem maakte alles nog dragelijker, hoewel er niet veel meer was om te verdragen. Het gepiep werd steeds zwakker, voltrok zich uiteindelijk tot één toon en de stemmen hoorde hij niet eens meer. Hetgeen dat hij inademde werd stroperiger en warmer, maakte het moeilijker, maar ook fijner. Misschien kon hij net zo goed stoppen, dan voelde het nog beter. Relaxter, alsof hij in een soort trance terecht was gekomen. Zonder gepiep en door elkaar schreeuwende stemmen. Zonder gerommel en de vieze geur van de steriele, witte muren.
Alleen hij en zijn gedachte aan hem.
‘’Los!’’
Een lichtflits schoot achter zijn oogleden langs, maar hij negeerde het. Ga weg. Hij liet zich verzakken, steeds verder. In de duisternis, in de stroop. Zonder al dat geluid, dat verschrikkelijk irritante en angstaanjagende geluid.
Lichtflits. Opnieuw.
Met een schok keerde het gepiep terug. De stemmen, de geur. Alles. In één klap, alsof hij een emmer vol koud water over zich heen gegoten kreeg. Het gepiep was langzaam, minder irritant dan daarvoor en zelfs het zweet waarvan hij wist dat het over zijn voorhoofd had gelopen was weg.
‘’Godzijdank. Breng hem weg en haal iemand.’’
‘’Waar zit hij?’’
‘’In de wachtkamer. Schiet op, de jongen is doodsbang.’’ Een geluidsontwikkeling volgde opnieuw, meer lichte tinten vlogen achter zijn oogleden langs. Het geklapper dat hij eerder had gehoord, hoorde hij opnieuw, waarna de lichtflitsen feller werden en heviger begonnen te dansen. De geur van de witte muren werd sterker en hij kon nu zelfs het geluid van iets dat moest rijden onderscheiden. Het was fijn om op te concentreren, minder vervelend als het gepiep. Na een tijdje, wat net zo goed uren hadden kunnen zijn, hoorde hij opnieuw een deur en begon hij lichte schokjes te voelen. In zijn ogen, in zijn vingers en voeten en in zijn billen. Ze werden sterker en sterker en langzaam begon hij zich weer te ergeren.
‘’Hij kan komen.’’ Dit keer verstond hij het maar al te goed, waarop hij zijn mond opende en sprak.
‘’Wie? Waar – wat…’’ Hij hoorde niets. Waarom hoorde hij niets? Hij hoorde wel zijn stem, maar tegelijkertijd ook niet. Het was alsof iemand zijn woorden smoorde met een kussen. Opnieuw opende hij zijn mond, sprak dezelfde woorden uit. Harder, harder. Schreeuwde.
Niets.
‘’Mijn god! H-harry!’’ Hij voelde heel lichtjes iets op zijn lichaam drukken, over zijn gezicht strelen. Het was warm en nattig, bijna zoals stromend bloed.
Stromend… Bloed…
‘’Ik dacht – mijn god, i-ik kan niet… Harry,’’ huilde de stem zachtjes. De druk bleef bestaan, maar werd steeds harder. Zwaarder. Warmer. En fijner.
Tot dat de piep terugkeerde. Met een enorm volume. En het licht, het felle licht. De geur.
Bloed.
‘’Harry!’’
Met enorme moeite tilde hij ze op, langzaam en voorzichtig. Hij tilde ze op, liet het licht beter tot zich doordringen. Het was ongelooflijk fel en bijna ondraagbaar, maar het lukte hem. Hij kon het opeens herkennen. De muren, het plafond. En – bruine haren. Korte, bruine haren die in zijn gezicht kriebelden. Een schokkend lichaam op de zijne. Warm en koud tegelijk.
‘’L…L…L-‘’ Met een enorme vaart schoot het lichaam recht omhoog, verdwenen de bruine haren uit zijn gezicht en werden twee grijsblauwe ogen op hem gericht.
‘’Hazz?’’ Het klonk bijna smekend, biddend. Met zijn ogen tot spleetjes geknepen tegen het nog altijd extreem felle licht keek hij naar de persoon die bij zijn bed stond. Met alle kracht die hij nog had, wat wonderbaarlijk weinig bleek te zijn, liet hij zijn hoofd op en neer gaan als een teken van juistheid. Hazz. Hazza. Harry. Harry Styles. Ja, dat was hij. Ja.
‘’Ik was zo ontzettend bang!’’ Het was bijna een schreeuw, een schreeuw van vreugde. Opnieuw drukte het lichaam zich op hem, dit keer anders. Niet schokkend. Vingers omklemden zijn gezicht, met moeite keek hij in de prachtige ogen van hem. Ja. Hij was het. Natuurlijk was hij het.
Twee lippen. Warme lippen vol liefde. Ze drukten op de zijne, vol overtuiging.
‘’L-louis,’’ fluisterde Harry met moeite, waarop zijn vriend knikte.
‘’Ja. Ja, voor altijd. Ik ben er.’’

Reacties: