FanFic.nl

Naamloos...

Hoofdstuk 5

‘Tops! Word wakker!’ riep een stem, verrassend dicht bij. Tops kreunde en deed haar ene oog open. ‘Wat is er?’
‘O, gelukkig.’
Tops was nu klaarwakker. ‘Wat? Wat is er?’
‘Je sliep, volgens mij, en je zei steeds dat ze dood waren.’
‘Wie?’
‘Weet ik toch niet?! Jij droomde het,’ zei Sam en Tops herinnerde zich drie vrouwen met hoofddoeken en een jonge man met veel grijze haren.
‘O. Oké. Het was maar een droom…’ zei Tops, maar de grote leegte die ze vanbinnen voelde was alles behalve een droom. Tops krapte even aan haar hoofd en ging rechtop zitten. ‘Hebben jullie het opstel al af?’
‘Ja, hier,’ zei May en ze gaf haar rol perkament aan Tops, die het aanpakte en haastig overschreef.
‘Is mijn haar weer geel geworden?’
‘Ja.’
Tops zuchtte en maakte het lila. ‘Wat voor lessen hebben we morgen?’
‘Gedaanteverwisseling, Verzorging van Fabeldieren -’ Tops kreunde en dacht aan haar moeder die ‘Tops, rennen! De Nurgels komen!’ riep, al wist Tops niet waarom ze dat dacht. ‘ - Waarzeggerij en nog iets.’
‘Oké. Ik denk dat ik maar eens naar bed ga, dan.’
‘Naar bed? Ben je gek of zo? Weet je wel hoe laat het is? Vijf uur! We moeten nog eten!’
Tops keek Sam aan en mompelde: ‘O ja…’
Tops probeerde zich te herinneren wat ze had gedroomd en wie er dood waren gegaan, maar dat lukt niet. Alles wat ze zich kon herinneren was de man die veel grijze haren had en de drie vrouwen, maar Tops snapte niet wat die in haar gedachten deden. Ze kende geen Turkse mensen en al helemaal niemand die eruit zag als die man. Vaag herinnerde ze zich ook een paadje in een tuin, maar ze snapte niet wat dat ermee te maken had. Vermoeid stond Tops op en ze gooide haar opstel over Nurgels in haar tas.
‘Waar ga je heen?’ vroeg Sam.
‘Naar buiten, denk ik,’ zei Tops.
‘O. Nou, dan zien we je wel bij het eten.’
‘Oké.’
Tops liep de leerlingenkamer uit en ging de trappen af. Het was nog hartstikke mooi weer, dus had het geen zin om een jas aan te doen. Ze duwde zachtjes tegen de grote poort bij de ingang van de school en liep naar buiten. Eigenlijk wist Tops niet wat ze daar deed, ze wist alleen dat ze geen zin had om in de leerlingenkamer te blijven zitten. Ze liep met grote passen naar een grote boom, die aan de oever van het pikzwarte meer stond waar ze overheen gevaren waren. Tops ging onder de boom zitten en streek met haar hand door haar haar. De rest van het schoolterrein was leeg; iedereen was vast nog bezig met zijn of haar huiswerk. Tops staarde naar het meer en daarna naar het bos. Ze had weleens iemand horen zeggen dat daar weerwolven waren, maar dat kon Tops niet zoveel schelen. Weerwolven waren ook maar mensen. Meestal.
‘Hoi!’
Tops schrok zich rot en draaide zich met een ruk om. Achter haar stond een jongen, ongeveer net zo oud als zij. Hij keek verbaasd naar haar haar.
‘Laat me raden, het is net geel geworden?’
De jongen knikte met open mond en gooide zijn tas op de grond. ‘Mag ik hier ook komen zitten?’
‘Ja hoor,’ zei Tops en ze schoof een stukje op. De jongen pakte een grote rol perkament uit zijn tas en begon te schrijven. Tops probeerde de titel te lezen.
‘Nurgels zeker?’
‘Ja.’
‘Hm… Volgens mij eten Nurgels geen chocolade, en waarom staan er allemaal hartjes op je tekening?’
De jongen bloosde en mompelde iets. Tops weerstond de neiging om te lachen en vroeg hoe de jongen heette.
‘Pablo.’ Tops had het idee dat ze die naam al eens eerder had gehoord, maar ze was vergeten waar.
‘Begint je achternaam heel toevallig met een T?’ vroeg ze, terwijl ze aan de Sorteerhoed dacht. De jongen knikte.
‘Ja, ik heet Pablo Teeuwsen.’
‘Aha. Ik dacht al dat ik je ergens van kende. Je zit toch in Griffoendor?’
‘Ja. Wie ben jij eigenlijk?’
‘Zeg maar Tops.’
‘Oké,’ zei Pablo, en Tops was blij dat hij niet vroeg waarom. Ze zuchtte en ging op haar rug in het gras liggen. Tot haar verbazing deed Pablo hetzelfde.
‘Is het niet heel verdacht dat we hier naast elkaar liggen? Ik bedoel straks komt er iemand langs. Wat zou die wel niet denken?’
‘Dat we iets hebben. Niet dat ik het erg zou vinden als iemand dat dacht.’
Tops’ mond zakte open. ‘Wat zei je net?’
‘Ik zei dat ik het niet erg zou vinden als -’
‘Ja, dat snap ik ook wel, maar waarom?’
‘Waarom? Heb je het niet door of zo?’
Dit werd Tops echt te veel. ‘Wí¡t?’
‘Iedereen vind je leuk! De jongens dan.’
‘A - Allemaal?’
‘Allemaal.’
‘Oké. Einde gesprek. Ik heb honger! Doei!’ zei Tops en ze stond snel op. Zonder achterom te kijken liep ze naar het kasteel. Ik de gang bleef ze plotseling stil staan. Haar tas lag er nog. Jammer dan. Ze ging niet meer terug. Voor geen goud.

Reacties: