FanFic.nl

Little CanCan Girl

Daantje: Een kleine gebaar, Een grote verassing.

Ik had een grote hulp aan Sally, ze legde me alles uit en daar was ik erg blij om. Haar verloofde leek oprecht van haar te houden en dat was een goed teken, ik had al door dat Sally niet zo’n goed zelfbeeld had. Toen zij naar Zidler moest besloot ik eens te gaan kijken wat voor stoffen ze hier allemaal hadden. Terwijl ik naar het kostuum atelier liep, keek ik rond en begroete vriendelijk iedereen die ik tegen kwam. Hier reageerde ieder zeer vriendelijk op en glimlachte, ik liep het atelier in en keek rond.

‘Wat een troep!’ riep ik geschrokken uit. Een meisje dat verstopt zat achter een paar lappen stof kwam te voorschijn.
‘Kan ik u helpen Madame?’ vroeg ze, een beetje angstig. Ik keek naar het meisje en glimlachte.
‘Ik denk het wel.. Ik ben hier nu het hoofd.. Zullen we het hier eerst een aan kant maken?’ vroeg ik. Angst groeide in de ogen van het meisje, ze leek bang te zijn voor mij. Ik besloot daar meteen een eind aan te maken.
‘Maar je maar geen zorgen, ik ben hier niet om je af te matten, we gaan samen opruimen en maken van dit atelier een net en geordende kostuum makerij’ zei ik met een glimlach. Het meisje glimlachte wat terug en knikte toen. We begonnen aan het werk en we zijden niet veel, de stoffen werden gesorteerd, garen en draden op kleur gesorteerd in laden gelegd en naalden op dikte in bakjes gedaan. We waren druk bezig met de versieringen voor de kostuums toen er een jongeman binnen kwam. Ik keek op en hield mijn hoofd schuin toen ik zag dat het Georg was.

‘Kan ik je helpen?’ vroeg ik met een glimlach. Georg keek even verbaasd rond en toen naar mij.
‘Je houdt wel van orde he’ zei hij. Ik knikte slechts even en wachtte tot hij antwoord gaf op mijn vraag.
‘Heb jij Sally gezien?’ vroeg hij toen. Ik dacht even na.
‘Ze moest naar Zidler en daarna heb ik haar volgens mij zien weg gaan met iemand van ongeveer jou leeftijd.. Ik weet niet waar ze heen zijn’ zei ik. Georg knikte en glimlachte opgelucht, blijkbaar blij dat ze met iemand weg was. Hij draaide zich om en wilde weg lopen.
‘Weet jij de maten van je verloofde haar jurk?’ vroeg ik hem voor hij de deur door was.
‘Nee.. Hoezo heb je die nodig?’ vroeg hij.
‘Ik wil de maten van mijn meisjes weten.. En ik denk dat jou verloofde als ster van de show wel een opkikkertje kan gebruiken’ zei ik. Ik was van plan een hele mooie jurk voor haar te maken, dat verdiende ze als je het mij vroeg. Georg keek me aan en knikte even.
‘Dan zal je naar Madame Thѐrѐse gaan, zij weet alle maten van de meisjes uit haar hoofd’ zei Georg. Ik knikte en besloot dat zo meteen te gaan doen. Het meisje, dat Lana bleek te heten, en ik gingen verder met de versieringen opruimen en nadat dat gedaan was, ging ik naar Madame Thѐrѐse toen voor de maten, ik had mijn notitie boekje mee.

‘Madame Thѐrѐse?’ vroeg ik toen ik het vertrek van de vrouw binnen liep. Twee vrouwen keken op en ze glimlachte allebei naar mij. Een van hen deed me denken aan Sally, dat zal dan haar moeder zijn ging ik van uit.
‘Zeg het is mijn kind?’ vroeg de oudere vrouw, ze deed me denken aan mijn oma en ik glimlachte.
‘Ik ben Daniëlla, ik werk voortaan als hoofd van de kostuums hier’ zei ik en glimlachte wat, ook al was ik een sterke jonge vrouw, ik werd wel degelijk verlegen bij oudere mensen in de buurt. Zij hadden zo veel ervaring, en ik wilde zeker niet doen over komen als een verwend kind dat denkt alles te weten.
‘Dat heb ik gehoord ja, en nu kom je voor de maten van de meisjes?’ vroeg Madame Thѐrѐse. Ik knikte en glimlachte naar haar.
‘Nou, kom maar hier.. Ik ben ook veel te oud om nog bezig te gaan met kostuums’ zei de vrouw. Ik wilde haar tegen spreken, niemand was te oud om hun hobby voort te zetten, maar dat deed ik niet en ik nam plaats aan haar andere zijde. Ze gaf me alle maten op, en begon met Sally. Ik zette rond Sally een hokje en tekende een sterretje op de hoek van het hokje.
‘Waarom doe je dat?’ vroeg de andere vrouw.
‘Sally wordt de ster, hierdoor weet ik dat zij de specialere jurken nodig heeft’ zei ik met een glimlach. De vrouw knikte en zei verder niets meer.
‘Dan ga ik maar.. Ik wilde een kleine verrassing maken voor Sally’ zei ik met een glimlach, ik liep naar de deur.
‘Haar lievelings kleuren zijn Paars, Zilver, Groen, Zwart en Rood’ zei haar moeder nog.
‘Dank u wel Madame, Dat zal me zeker helpen’ zei ik eerbiedig en ging toen terug naar het atelier.

Toen ik mijn atelier binnen kwam zag ik een blonde jongeman staan, hij bekeek de stoffen en keek om toen hij mij binnen hoorde komen.
‘Bonjour’ zei hij en knikte, hij stak zijn hand uit en ik gaf hem de mijne. Ik wilde hem enkel schudde maar hij draaide mijn hand en gaf er een kus op.
‘Ik ben Bill, aangenaam kennis te maken’ zei hij. Ik keek even naar hem en nam mijn hand terug.
‘Hoe kan ik u van dienst zijn?’ vroeg ik simpel, ik gaf mijn naam niet snel prijs.
‘Ik kwam even kijken bij de nieuwe dame die voor de kostuums ging zorgen.. Men zegt dat je een verschijning hebt als die van een engel’ zei Bill.
‘Ik heb toch echt geen vleugels ingeruild voor een leven op aarde’ zei ik een beetje spottend, niemand hoefde te weten dat ik daadwerkelijk een grote tatoeage op mijn rug had staan van twee zwarte engelen vleugels. Meestal bewerkte ik deze met speciale make-up of droeg ik een jurk zonder open rug. De blonde jongen moest wat lachen en ik liep naar een tafel en legde mijn boekje erop.
‘Lana, hoeveel hebben we van wat voor stoffen?’ vroeg ik.
‘We hebben nog drie meter satijn in rood, groen en paars, elk een meter. Tien meter katoen in wit en zwart vooral, meestal gebruikte we dat als basis’ zei Lana.
‘We hebben dus nieuwe stoffen nodig’ zei ik voor ze verder ging. Lana keek naar me en knikte. Bill keek naar mij en glimlachte.
‘Mag ik uw naam ook weten, mooie freule’ vroeg Bill. Ik keek naar hem.
‘Daniëlla’ zei ik met lichtelijk tegenzin. Hij glimlachte en ik wist wat er nu kwam. Ik wachtte op zijn reactie ‘Een mooie naam voor een mooie vrouw’.. Maar die kwam niet. Ik keek om en hij glimlachte wat.
‘Was dat alles?’ vroeg ik en maakte ondertussen een lijstje met de stoffen die ik wilde. Het waren duren stoffen maar dat kon ik makkelijk zelf betalen.
‘Ja, voor nu wel.. Ik hoop dat je een leuke tijd zal hebben hier’ zei Bill, hij wist duidelijk niet zo goed wat hij met me aan moest. Misschien had hij gehoopt dat ik makkelijk in te pakken was geweest.
‘Dat zal wel lukken.. Als je ooit hulp nodig hebt met het laten zien van een dans moet je me maar roepen.. Mijn groot moeder heeft me vanaf mijn zevende op verschillende soorten dans lessen gezet’ zei ik.
‘Ik zal het zeker onthouden’ zei Bill en liep toen weg.

Ik stuurde Lana er op uit om de stoffen te halen en vertelde haar naar welke winkel ze moest, ik wilde geen ondermaatse stof van een louche stoffenhandelaar die veel te veel vroeg voor een stukje stof. Lana knikte op mijn instructies en ik gaf haar een cheque mee. Terwijl zij weg was ging ik bezig met het ontwerp voor een nieuwe jurk voor Sally. Ik zou er twee maken, een voor haar om gewoon te dragen, en eentje voor op het podium. Dat meisje verdiende een duwtje in de rug, ze zou de ster van de Moulin Rouge worden en het enige wat haar kon helpen was een goed zelfbeeld en een sterk zelfvertrouwen. Helaas kon je zien dat het haar daar flink aan ontbrak, maar ik had spreekwoordelijk ‘Mijn klauwen er in gezet’, en ik was standvastig genoeg om door te gaan haar te helpen tot ze me zelf de deur zou wijzen.

Reacties: