FanFic.nl

Don't let fear take over

Hoofdstuk 1

Het was voor het eerst in tijden weer vredig op aarde. Geen vijanden, geen geweld, geen doden. Alleen maar een blauwe lucht die de wereld omarmd en haar vult met zonnestralen.
Het eten stond op en je kon Gohan's maag al horen. "Dat heb je van je vader!" hoorde je Chichi zeggen. Er werd geklopt en Gohan deed open. Tot zijn verbazing stond Videl daar. "Goede middag!"zei ze vrolijk en begroette vervolgens Chichi. "Uh, Hey Videl Zei Gohan verrast en keek naar zijn moeder. "Chichi had mij uitgenodigd"Legde Videl uit. "Wist je dat niet?" Gohan schudde z'n hoofd. "Typisch mijn moeder" zuchtte hij. Videl fronste. "Als ik niet welkom ben, kan ik wel gaan hoor, Gohan." zei ze narrig en dreigend. Ergens kon ze net zo praten als Chichi, dacht Gohan en zuchtte opnieuw. "Dat is het niet Videl, dat weet je" zei hij, en wierp een blik naar zijn moeder, die nietsvermoedend verder kookte. "Ze blijft eten Gohan, daarmee uit"zei ze. Videl bekeek Gohan even. "Misschien kunnen we even vliegen tot het eten klaar is?" vroeg ze, een stuk liever. Gohan knikte.

Goten sprong op. "Mag ik mee? Ah toe? Toe nou Gohan!" smeekte hij."Nee, Goten" Zei Gohan streng. "Ik zal stil zijn! Ik blijf toch bij Trunks logeren, Dus dan kan je me gelijk afzetten. Ik eet wel bij hem!" Goten klom op Gohan's rug. "Ah toe?" Videl kon een lach niet verbergen. "Ach neem hem toch mee Gohan. Hij is ons toch niet tot last?" Zei ze en aaide Goten over zijn bol. "Goed dan" Zei Gohan. En ze gingen met z'n drieën op pad. Goten vloog al ver voor en bleef dan elke keer wachten tot Videl en Gohan dichtbij genoeg waren. Videl wierp een blik op Gohan, die maar erg serieus keek. Ze snapte hem niet. Nadat Buu verslagen was, en Goku terug was, was Gohan verandert. Ze kneep even haar ogen dicht. Het maakte haar gek. Goten keek op. "Vanaf hier red ik het wel, dankje Gohan!" Videl kon altijd zo lachen om het zorgeloze jochie. "Veel plezier Goten." Zei Gohan en keek toen even Videl aan. "Kom" zei hij, en voor het eerst in tijden liet hij weer eens een glimlachje zien. Videl straalde en vloog met hem mee. Gohan wenkte dat ze hier naar beneden moesten gaan en Videl volgde. Videl keek rond. Het begon te schemeren en dit gedeelte van een soort bos was prachtig. Er groeide zoveel verschillende bloemen en je zag een waterval in de verte. "Deze plek is geweldig Gohan!"riep ze uit en keek haar ogen uit. "Ik kom hier altijd als ik moet nadenken. Het maakt me altijd rustig."Legde Gohan uit. De geuren van de bloemen overheerste en zorgde voor een prettige sfeer. "Bedankt dat je deze plek wil delen met mij Gohan. Het is prachtig." Videl's wangen gloeiden lichtjes rood. Gohan stak z'n duim op en liet zich in het bloemenveld vallen. Voor even hoopte Videl dat dit niet zou eindigen maar ze realiseerde zich dat ze nu terug moesten gaan voor het eten. Ze boog over Gohan heen. "kom mee bloempje, je moeder wacht vast al met het eten. En je weet dat Goku niet zou kunnen wachten met eten. Gohan lachte. "Dat is zo ja." Voor even dacht Videl dat ze ook bij hem de teleurstelling zag om terug te gaan. Met z'n tweeën vlogen ze teug naar zijn huis. "Eindelijk!" riep Goku. "Ik verga hier van de honger!" Gohan lachten. "Waarom begon je niet alvast?" vroeg hij. Goku fronste naar Chichi. "Dat mocht niet" zei hij beteuterd. Allen lachten en begonnen aan het eten. Nadat Gohan, en voornamelijk Goku uitgegeten waren hielp Videl met de grote afwas. "Normale porties eten is hier geen doen hè?" vroeg Videl en Chichi schudde lachend haar hoofd. "Je wend eraan. Dat zal jij straks zelf wel hebben met Gohan." giechelde Chichi. Videl kleure rood en verborg zich achter een bord. "Nou, dat weet ik nog niet"zei Videl en droogde snel verder af. "Nou, ik zou het geweldig vinden! Hoe sneller jullie trouwen, hoe beter!" Videl voelde zich steeds sneller de grond inzakken van schaamte. "Dingen kunnen altijd nog veranderen" zei Videl en zuchtte, terwijl ze het laatste kommetje afdroog. "Ik ga kijken waar Gohan uithangt." zei Videl, en rende het huis uit. het begon al donker te worden. "Gohan?"riep ze. Niet te geloven dat hij haar alleen liet met Chichi. "Gohan, waar ben je?!" Gohan verscheen achter haar. "Rustig, hier ben ik. Heb je m'n moeder overleefd?" grinnikte hij."Ja, maar ook maar echt net. Ik was blij toen ik bij de laatste kom was"Lachte Videl. "Flauw dat je me alleen liet" zei ze. "Zij had je uitgenodigd, ik niet. Ik vond dat jullie dat ook wel wat tijd samen mochten hebben." Zei Gohan, en ondanks dat hij lachte, kon Videl de botte opmerking niet waarderen. "Wat ben je ook een kind Gohan!" riep Videl boos en duwde hem opzij. "Laat ook maar!"riep ze en vloog weg. Gohan wilde achter haar aangaan tot een hand op zijn schouder hem tegenhield. "Laat haar maar even, zoon. Nu zou het zelfmoord zijn om daar achteraan te gaan." zei Goku, en Gohan kon alleen maar kijken hoe Videl wegvloog.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.