FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

1~It can not be

Met mijn hoofd gebogen loop ik door de gangen. Mijn schoonmaakkarretje maakt een ratelend geluid en muziek schalt door mijn hoofd. Het gebouw is leeg, op een kamer na. Dat weet ik, want ik ben er naar op weg. Het is de grootste en mooiste kamer. Hij zit op de 24ste verdieping en heeft een prachtig uitzicht over de stad Rio de Janeiro. Mijn thuisstad. De eigenaar van de kamer is de hoogste persoon hier bij dit bedrijf. Je zou hem de minister-president van Global Net Entertaining kunnen noemen. Hij is mooi, net 24, heeft ruim 10 miljoen op de bank en is aardig gespierd. Zijn naam is Oliver Qoero. En dan heb ik het belangrijkste nog niet verteld. Hij is mijn vriend. Dan zal ik nu iets over mezelf vertellen. Ik ben Mira Latirnata Olivia Esposito. Ik ben 23 en woon in de krottenbuurt van Rio. Ik moet met mijn armzalige salaris, 2 euro per uur, mijn zes broertjes onderhouden. Mijn moeder is overleden toen mijn jongste broertje werd geboren. Hij is nu tien. De relatie tussen Oliver en mij is een groot geheim.
Als iemand er achter komt, kan hem dat zijn baan kosten. Ik druk op het knopje van de lift en kijk snel om me heen. Niemand mag me zien.
De deuren van de lift schuiven open en ik duw mijn karretje snel naar binnen.
Als een razende druk ik op het knopje van de 24ste. De deuren schuiven dicht en de lift zoeft omhoog. Ik kruis mijn vingers en hoop dat de lift niet stopt onderweg.
Dat is niet het geval. Opgelucht stap ik uit, mijn karretje laat ik achter in een schoonmaakhok en ik loop naar de kamer van Oliver. De bovenste knoopjes van mijn uniform maak ik los, dan klop ik drie keer op zijn deur. ‘Kom binnen.’ klinkt de diepe, basachtige stem van Oliver. Ik open de deur en stap naar binnen. ‘Hey.’ zeg ik zo sexy mogelijk. Ik weet dat hij daar van houd. Hij draait zijn stoel om en kijkt me met glinsterende, hebberige ogen aan. ‘Mira.’ Ik ril en kippenvel verspreid zich over mijn lichaam. Ik wil hem. Hij staat op en ik kan zijn volle 1.90 m lange, gespierde lichaam bewonderen. Ik krijg weer kippenvel, ik wil hem. Nu.
Hij loopt om het bureau heen en komt naar me toe. Met mijn groene ogen volg ik hem. Dan staat hij voor me. Zijn ijsblauwe ogen observeren me. Vederlicht strijkt hij over mijn wang en ik krijg weer kippenvel. ‘Ik wil je zo graag.’ zegt hij hees.
Ik leg mijn handen op zijn schouders. ‘Neem me dan.’
Met één hand trek ik het elastiekje uit mijn haar. Mijn zwarte krullen zoeken hun weg over mijn schouders, mijn rug. Hij rilt en kijkt vol verlangen naar me.
Ik grijns, ik heb hem in mijn macht. ‘Ik wil zo graag dat dit legaal is.’ zeg ik.
Hij loopt achteruit en haalt diep en trillend adem. ‘Dat kan niet. Dat weet je.’
Ik knik. ‘Maar liefde overwint toch alles?’ hij schud zijn hoofd en mompelt.
‘Dit is zo niet goed. Het mag niet, het kan niet.’ ik schrik. Nee, nee! Hij mag het niet uitmaken. ‘Laten we eerst genieten.’ zeg ik en ik knoop weer een knoopje los.
Hij beeft, maar ik weet niet of het van angst, verlangen of woede is. Ik kwam er gauw genoeg achter. Met één grote stap staat hij voor me en trekt mijn shirtje van mijn lichaam. Ik grijns. Ik heb hem zo in mijn macht. Zoetjes grijns ik naar hem, dan begin ik langzaam zijn shirt los te knopen. Ondertussen zoenen we, heftig. In elkaar verstrengeld lopen we naar zijn bureau. Het is niet optimaal, maar dit kan nergens anders. We trekken ons terug en ik grijns naar hem. Zachtjes duw ik hem achterover en ga vervolgens bovenop hem zitten. ‘Neem me.’ fluister ik in zijn oor.
Hij beeft weer, maar ik weet dat het van verlangen is. Tenminste, dat dacht ik.
Ik kijk in zijn ogen en verwacht hevig verlangen te zien. Dat zie ik niet en ik schrik van wat ik wel zie. Woede, ik zie woede en vastberadenheid. Zijn ijsblauwe ogen zijn nu letterlijk ijs. ‘Het kan niet.’ zegt hij. Verward kijk ik hem aan. ‘Wat wat bedoel je?’
Hij heft zijn handen en plaats ze op mijn keel, dan draait hij zich om. Nu lig ik onder.
Met angst kijk ik naar hem. ‘Laat me los.’
‘Het kan niet.’ zegt hij nog eens, dan voel ik dat de druk op mijn keel wordt vergroot.
Het besef komt, hij wil me vermoorden. Ik begin tegen te stribbelen, krab hem over zijn wang, maar het helpt niet. De druk wordt groter en groter. Ik zie zwarte stippen en probeer wanhopig adem te halen. De druk is te groot en de stippen worden vlekken, de vlekken beslaan vervolgens mijn hele blikveld. Wanhopig krab ik nog een keer over zijn wang, Het helpt niet.
‘Het kan niet.’ hoor ik hem nog zeggen, dan blaas ik mijn laatste adem uit.

Reacties: