FanFic.nl

Naamloos...

Hoofdstuk 6

‘Miauw!’ Tops schrok weer. Ze haalde Pluis uit haar binnenzak.
‘Wat nu, Pluis? Mijn tas ligt daar nog. Waar moet ik nu heen? Ik hoop dat die Pablo loog over de jongens.’
‘Tops?’ vroeg een bekende stem achter haar. Tops draaide zich om en zag professor Anderling. ‘Ja, professor?’
‘Kan ik je even spreken?’
‘Natuurlijk,’ zei Tops en ze liep achter professor Anderling aan. Had ze iets fout gedaan? Mocht je niet in de gang zijn rond deze tijd? Nee, dat zou raar zijn. Met een merkwaardig hol gevoel in haar buik stapte Tops achter Anderling aan haar kamer binnen.
‘Ga zitten.’ Nerveus ging Tops op het puntje van de stoel voor het bureau zitten.
‘Waar wilde u het over hebben, professor?’ vroeg ze voorzichtig.
‘Over jou.’
‘O - Over mij?’
‘Ja, over jou, kijk, als Transformagiër zou Gedaanteverwisseling natuurlijk een makkie zijn, dus de vraag is of je dat wilt laten vallen, uiteraard doe je wel mee aan alle examens en -’
‘Gedaanteverwisseling laten vallen?’
‘Ja.’
‘Ja! Ja graag professor!’
‘Goed, dan is dat ook weer geregeld. Je kunt gaan.’
‘Bedankt!’ zei Tops en ze stond vrolijk op. Ze liep naar de deur en struikelde over de -
‘Pas op, er is een drempel!’
Maar Tops lag al op de grond. Snel krabbelde ze overeind.
‘S - Sorry professor.’
‘Geen probleem,’ zei Anderling en ze glimlachte. Tops, die nooit had gedacht dat professor Anderling zou kunnen glimlachen, mompelde ‘tot ziens’ en liep snel weg. Pluis miauwde in haar oor en Tops vroeg zich af waar ze nu heen zou gaan. Tops dacht even aan haar tas, en realiseerde zich dat als zij hem niet zou gaan halen, Pablo hem vast naar haar toe zou brengen en dat wou ze al helemaal niet. Ze zuchtte en liep vastberaden naar de poort. Tops hoopte dat Pablo haar tas niet had zien liggen en weg was gegaan, maar helaas. Toen ze voorzichtig om het hoekje keek zag ze de rug van Pablo, die zo te zien weer bezig was met zijn opstel over Nurgels. Vlak naast hem - te vlak naast hem, vond Tops - lag haar tas. Kom op, dacht ze bij zichzelf, het is maar een jongen! Snel stapte ze naar hem toe.
‘Hé! Ben je weer terug? Je hoeft geen sorry te zeggen hoor!’ zei Pablo.
‘Dat was ik ook niet van plan,’ gromde Tops met opeengeklemde kaken.
‘O. Ik -’ Maar Tops was al weg. Binnen keek ze snel even of alles nog in haar tas zat en hoopte dat er niets bij was gekomen - dat was het wel. Vol afgrijzen haalde Tops een stukje perkament in de vorm van een hartje uit haar tas en vouwde het langzaam open. Er stond een gedicht op.

O, lieve Nymphadora,
Ik hou zoveel van jou,
Je bent heel mooi en prachtig,
Ik hoop dat jij ook van mij hou.
Wil je met me?
Ik wil wel met jou,
Want jij bent degene waar ik zoveel van hou.
Xxx je lieve Pablo!

Tops staarde walgend naar het perkament en wist niet wat ze moest doen. Verbranden? Verscheuren? Terug schrijven? Ze was in shocktoestand. Tops had goede raad nodig. Snel holde ze de trap op en stormde de leerlingenkamer in.
‘May! Help me! Schiet op!’
‘Wat? Wat is er? Noodgeval?’
‘Ja!’
‘Waar? Ben je gewond?’
‘Nee. Nee dat niet. Help!’
May ging naast Tops staan en keek haar aan.
‘Waarmee?’
‘H - hiermee. Het is vreselijk,’ zei Tops en ze propte het perkamentje in May’s hand. Ze zakte neer in een stoel en trok haar knieën op. Waarom moest dit nou juist haar overkomen? Op de eerste dag nog wel.
‘Dit is afschuwelijk! Gaat het wel?’
‘Nee.’
‘Je moet wat doen.’
‘Ja. Ja weet ik. Wat? Wat ik moet - moet ik wat - wat moet ik doen?’
‘Ik - geen idee,’ zei May en Tops kreunde.
‘Je moet me helpen, May. Ik kan het niet alleen!’ zei Tops. Ze rilde van top tot teen. Vroeger had ze altijd gedacht dat het leuk was om een liefdesbrief te krijgen, maar nu wist ze wel beter. Het was vreselijk!
‘Oké, luister. Je moet hem iets terug schrijven, dat je niet wilt.’
‘Ja. Ja, dat ik niet wil.’ Tops knikte hevig en graaide in haar tas, op zoek naar een veer en een potje inkt. Ze schreef ‘nee, sorry’ op de achterkant van het papiertje en wou dat ze meer kon verzinnen.
‘En dan stop je het tijdens het eten in zijn tas, als hij die bij zich heeft.’
‘En wat als hij die niet bij zich heeft?’
‘Dan stop je het er later in.’
‘Oké. Goed plan. Dank je!’
‘Graag gedaan hoor!’
‘Waar is Sam eigenlijk?’
‘Jou zoeken. Weet je hoe lang je weg was?’
Pablo’s stem spookte door Tops’ hoofd. Iedereen vind je leuk. De jongens dan. Allemaal. Tops slikte en zette het uit haar hoofd.
‘Oké. Ik ga wel even kijken waar hij is,’ zei Tops en ze sprong op. Stilletjes liep ze de gang door en liep naar de Grote Zaal. Tops stak haar hoofd om de hoek en ze slaakte en zucht van opluchting. Sam stond bij de tafel van Griffoendor. Hij keek naar Charlie Wemel en de oudere jongen die zoveel op Charlie leek, die zo te zien toverschaak speelden. Tops liep naar de jongens toe en tikte Sam op zijn schouder.
‘Hallo!’ zei Tops.
‘Hoi,’ zei Sam en de jongen die op Charlie Wemel leek sprong op.
‘Hallo! Ik ben Bill Wemel!’ zei hij en hij stak zijn hand uit. Verbouwereerd schudde Tops die en ze mompelde iets. Bill ging weer zitten zei: ‘Dame naar E7!’ Het kleine poppetje op het schaakbord bewoog twee plaatsen opzij en trok een zwaard, waarmee het een paard doorboorde. Tops had al eerder mensen toverschaak zien spelen, dus verbaasd was ze niet.
‘Ik ga weer naar boven, goed?’
‘Ja. Waarom kwam je eigenlijk?’
‘Om te kijken of je niet ontvoert werd,’ zei Tops en Sam bloosde. Ze zwaaide even naar Charlie die het niet eens scheen te zien; hij stond schaak. Tops liep naar buiten en ging, voor de zoveelste keer, de trap op.

Reacties: