FanFic.nl

Don't let fear take over

Hoofdstuk 2

Gohan lag te draaien in bed. Hij kon niet slapen. Meerdere keren heeft hij geprobeerd Videl te bereiken, maar telkens nam ze niet op. Een zucht verliet z'n mond en hij stond op. Na een paar keer heen en weer gelopen te hebben in zijn kamer liep hij naar het raam. Hij beet op z'n lip. Zou hij dit nou wel doen? Even keek hij op de klok. Het was 1 uur geweest. Hij twijfelde. Morgen was een gewone schooldag. Het kon hem niet schelen, Hij moest weten of Videl veilig was. Hij sloot even zijn ogen, om te kijken of hij ergens kon Videl kon voelen. Voorzichtig, en zachtjes klom hij uit het raam zonder zijn ouders wakker te maken en vloog toen zachtjes weg.
Hij volgde het gevoel, en de energie van Videl,die hem tot zijn verbazing naar de plek bracht waar hij diezelfde middag nog met Videl was. Het leidde hem naar een open plek, vol met bloemen. Hij kon de geuren van de prachtige bloemen al ruiken. Hij keek omlaag en zag Videl liggen. Langzaam liet Gohan zich naar beneden zakken. Hij opende zijn mond maar er kwam niks uit. Hij zag hoe Videl haar ogen opende, maar hem enkel en alleen aankeek vanuit haar ooghoek."Waarom ben je hier?" Vroeg hij kalm. "Precies om de reden waarom jij hier ook komt. Om na te denken" reageerde ze koeltjes. "Videl, ik-" voor hij zijn zin kon afmaken viel Videl hem in de reden. "Ga weg, Gohan" Zei ze geïrriteerd. "Ik wilde zeker weten dat het goed ging"zei hij zachtjes. "Het gaat prima, Daag Gohan."Videl stak haar hand op wat door moest gaan voor een zwaai. "Ik breng je naar huis." Zei Gohan en stapte naar haar toe. "Nee, laat me met rust" Voor even heeft Gohan daar gestaan, en keek alleen maar naar haar. Videl bleef naar de lucht kijken, en gaf hem geen aandacht. "Of ik breng je naar huis, of ik blijf hier." zei Gohan vastbesloten. "Dan wens ik je veel plezier"Zei Videl geërgerd. Gohan plofte neer naast haar en legde zijn handen in zijn nek. Ook hij keek naar de sterrenhemel. Het leek alsof er uren verstreken en Gohan voelde dat Videl rustiger werd. "Het spijt me, oké?" fluisterde Videl zag. "Houd je mond er maar over oké?" zei Videl en en zuchtte. Gohan bekeek Videl en zag hoe ze rilde. Langzaam trok Gohan haar tegen zich aan, alsof het uit zichzelf ging. Videl keek op en begon te blozen. "G-G-Gohan?" haar ogen straalde. "Je had het koud" stuntelde Gohan. "Ik bedoel, vrienden zorgen voor elkaar toch?" Vrienden? Dat woord kwam bij Videl aan als een dolk.

"Kijk!"riep Gohan en Videl zag een een vallende ster de hemel verlichtte. "Doe snel een wens"Zei Gohan enthousiast. "Maar jij zag hem als eerste!"Videl kwam overeind. "Ik geef mijn wens aan jouw, ik heb niks meer te wensen" as wilde ze niet uit zijn armen. "Túúrlijk" zei Videl en keek hem met een frons Even was Videl beduusd door zijn woorden, maar vouwde al snel haar handen in elkaar.

"Ik wens,ik wens.. Dat hij inziet dat we meer dan vrienden zijn..alsublieft"

Videl had haar ogen dichtgeknepen. "En? wat heb je gewenst?" vroeg Gohan en kreeg een mep achterop zijn hoofd. "Dat ga ik toch niet zeggen?!" reageerde ze fel. "S-sorry Videl!" zei Gohan.Ze bleven elkaar aankijken, en Videl kreeg nu al spijt dat ze uit zijn armen was gekropen. "Kom, ik breng je naar huis. Anders zijn we zombies op school morgen." Videl knikte, en gaapte. " Nu besef ik pas hoe moe ik ben"zei ze. Gohan lachte, en tilde haar op. "Dan draag ik je wel." Voor even sputterde Videl tegen. Hier was ze veels te trots voor! Maar Gohan hield zijn grip en steeg op. Vechten had geen zin, en dus sloeg ze haar armen om hem heen.
Eenmaal aangekomen in Satan city, zette hij haar op haar balkon neer. Hij rustte op het hek en keek haar aan. "Dankjewel Gohan."zei ze en glimlachte naar hem. "Geen moeite, Videl" zei hij en als vanzelf kwamen ze dichterbij elkaar. Net op het moment dat hun lippen elkaar zouden raken draaide Gohan weg. "I-i-ik moet gaan"zei hij snel en schoot weg. "Tot.. morgen?" Videl keek hem na en voelde zich verraden. Wild gooide ze haar deuren open en liet zich op haar bed vallen.

"Jongens! nooit aan beginnen!" zei ze tegen zichzelf.

Gohan kwam thuis aan en zuchtte. Hij liep naar de keuken om wat water te pakken. Hij vulde het glas maar uit zenuwen van wat er op het balkon gebeurde liet hij het glad kapot vallen.

"Heb ik weer!" dacht hij en ruimde het op.

"Ah, je bent terug." Hoorde hij achter zich. Verbaast draaide hij zich om en zag zijn vader staan. "Is het goed gekomen met Videl?" vroeg hij en hielp hem opruimen. "Laten we zeggen dat ik het alleen maar ingewikkelder gemaakt heb voor ons beiden" antwoordde Gohan. Goku legde zijn hand op zijn schouder.

"Daar moeten we het toch over hebben zoon"zei hij en het kenmerkende 'Son' glimlachje verscheen op zijn gezicht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.