FanFic.nl

Ik sta voor de balie van het ziekenhuis. “Lara Craus”�, zeg ik. “Ligt die hier?”� “Een momentje”�, zegt de dame aan de balie, “ik zal eens kijken”�. “Ja, die ligt hier, kamer 214.”� “Bedankt”� Ik voel de zenuwen zelfs in mijn kleine teen. Waarom ben ik ook al weer naar hier gekomen? Omdat Bill zei dat dat een goed idee was. Waarom the hell heb ik ook naar hem geluisterd? “Komaan”�, zegt Bill, “ga je er nog naar toe of blijf je hier zo nog een uur staan?”� “Nee, ik ga wel. Maar jij moet mee, anders durf ik niet.”� Ik lijk wel een klein kind. Maar ik ben echt bang dat ze niets met mij te maken wil hebben. “Oké”� antwoord Bill. We lopen de trap op. Nog steeds voel ik die verdomde kleine teen zenuwachtig wezen. Als we bij kamer 214 zijn, blijf ik voor de deur stil staan. Ik hoor twee meisjes met elkaar praten in een of ander raar taaltje. Wie weet verstaat ze mij niet eens. Dat zou pas afgang zijn... “Misschien moeten we maar eens een andere keer terug komen”�, zeg ik tegen Bill, “ze zijn in gesprek.”� “To-hoooom”� is zijn antwoord. Bill denkt er dus duidelijk anders over. There is no escape... Zachtjes klop ik op de deur. “Ja??”� hoor ik als antwoord. Nu is er dus echt geen terugweg meer. In slowmotion open ik de deur en zet mijn eerste voet binnen, daarna mijn tweede voet. Ik ben net een baby die pas heeft leren lopen. En waag het om mij uit te lachen!! “Euhm... Ha-hallo”� Wauw, fantastisch. Ik kan zelfs nog iets zeggen. Wie had dat ooit gedacht? De twee meisjes kijken mij aan. “Stoor ik? Anders ga ik wel terug weg.”� “Nee-nee, je mag gerust blijven”� zegt Lara. Oké, ze spreekt Duits en ik mag blijven. Dat is toch al redelijk positief. Hey, wacht eens even. Waar is Bill?? Godverdomme, die is gewoon op de gang blijven staan. Klootzak dat hij is. Straks heb ik nog een eitje met hem te pellen... Ik ga dichter naar het bed. Lara heeft een groot verband rond haar hoofd en ze heeft een gips rond haar arm. Mijn schuld, allemaal mijn schuld. Stop nu toch eens daaraan te denken, Tom. “Euhm, ik wou gewoon graag weten hoe het met jou is”�, zeg ik. Ze glimlacht. Misschien haat ze me dan toch niet. “Ga zitten”�, zegt ze en ze knikt met haar hoofd in de richting van de stoel. “ Danku.”� Ik neem de stoel en ga erop zitten. Het verloopt wat stroef, dat weet ik ook wel. Maar hey, ik voel die teen tenminste al wat minder. Of wacht eens.. Plots komt er een mindere gedachte in mij op. Weet ze wel dat í­k haar dat heb aangedaan? Misschien weet ze helemaal niet dat het door mij komt dat ze hier ligt. Dat zou wel verklaren waarom ze zo vriendelijk tegen mij doet. “Ik ben door”�, zegt het andere meisje en geeft Lara een kus op haar wang. Ze schenkt me nog een glimlach en loopt naar de deur toe. Een seconde later verdwijnt ze uit het zicht. “Euhm...weet jij eigenlijk wie ik ben?”� vraag ik haar. “Ja, natuurlijk. Je bent Tom Kaulitz.”� Ik zucht geluidloos. “Nee, ik bedoel. Weet jij wat ik hier kom doen, wí¡í¡rom ik je kom bezoeken?”� “Ja, ik weet dat je mij aangereden hebt, als je dat bedoelt.”� Ik knik. “Sorry, het was niet mijn bedoeling om... Ik had je niet gezien, echt niet. Het spijt me zo hard.”� “Hey, dat geeft niet. Je moet je niet schuldig voelen. Ik had mijn licht moeten opzetten. Dan was het allemaal niet gebeurd. En trouwens, het komt toch allemaal goed? Ik ben er nog.”� “Gelukkig wel, ja. Anders was ik een moordenaar.”� “Zeg dat niet.”� Heb ik trouwens al gezegd dat ze mooie ogen heeft? Gewoon, als het jou zou interesseren... Er valt een ongemakkelijke stilte. “Ik heet Lara”�, zegt ze om de stilte te breken. “Dat weet ik”� “Oh ja, hoe dan?”� Ik hoop dat ik niet bloos. “Euhm, het stond op het papier bij de politie. Lara Craus, niet?”� “Ja.”� “Weet je, het doet me denken aan Lara Croft.”� Ze trekt haar wenkbrauwen op. “Dat heb ik nog nooit gehoord. Zo hard lijkt het er toch niet op?”� “Ik vind van wel. Bill vond het trouwens ook.”� Ze lacht. “Ik zou er best wel zo willen uizien als Lara Croft. Die is niet mis.”� “Jij bent toch mooier.”� Ze kijkt mij raar aan en lacht daarna. “Leugenaar. Je bent een echte charmeur, weet je dat?”� Ik voel mijn wangen rood kleuren. “Maar ik vind je echt mooi, hoor.”� “Oké dan, danku.”� Eigenlijk is ze best wel tof. Ik ben blij dat ik naar haar toe gegaan ben. Thanks Bill! Maar eerst moet ik hem toch noch killen omdat hij op de gang is blijven staan...