FanFic.nl

Don't let fear take over

Hoofdstuk 3

"Daar moeten we het toch over hebben zoon"zei hij en het kenmerkende 'Son' glimlachje verscheen op zijn gezicht
-------------------------

"Pap, ik moet naar bed toe nu. Ik heb geen tijd. Morgen heb ik school en-"Goku viel hem in de reden. "Je bent nu toch al laat op! Het is 4 uur!" Hij keek zijn zoon serieus aan. "Plus, ik zie Dat dit je toch meer doet dan dat je doet doorschijnen." Gohan zuchtte. "Het gaat prima met me." zei hij en ontweek zijn vader's blik. "ja dat zie ik overduidelijk."antwoordde Goku simpel. Gohan gooide hem een geïrriteerde blik toe, maar wist dat het niet uit zou maken. "Ik kom niet onder dit gesprek uit, of wel?" vroeg hij. Goku lachte. "Ach Gohan, het is al weer zo'n lange tijd geleden dat wij een serieus vader-zoon gesprek hadden!"riep Goku vrolijk. "Niet lang genoeg pap" zei Gohan terwijl en zuchtte.

"Gohan, wat is er toch allemaal aan de hand?" vroeg Goku terwijl hij leunde tegen het aanrecht achter hem. Gohan leunde zelf tegen een muur aan en ontweek opnieuw zijn blikken. "Niets" Goku bleef hem strak aankijken. "Gohan, Liegen levert niks op, je weet hoe slecht je bent in liegen"

"Ik.." Voorzichtig probeerde Gohan uit te leggen wat hij voelde. Hij zuchtte. "Na alles.. kan ik gewoon mezelf moeilijk.. nou ja.. " hij legde zijn hand in zijn nek.
"Bindingsangst." zei Goku. "Wat?" verbaast keek Gohan hem aan. "Door wat je mee hebt gemaakt ben je bang om iemand te verliezen. Daarom laat je diegene liever helemaal niet toe in je leven. Dat scheelt je weer zorgen maken." Legde Goku uit. Gohan beet op zijn lip. Ergens klopte dit. "Het voelt net alsof ik gek aan het worden ben. Ik wist dat er wat mis met me was maar dit?.." Goku schudde zijn hoofd. "Er is niks mis met je Gohan. Het verbaast me juist dat je het zo lang voor gehouden hebt in je jeugd. Het is logisch dat je een trauma hebt. De vraag is alleen waarom het er nu pas uitkomt."

Gohan slikte. "Videl."Zei hij. "Ik wil haar toelaten. Maar te gelijkertijd zou ik niet weten wat ik zou moeten doen als ik haar verlies."Gohan wendde zijn blik af. Hij haatte dit. Hij wilde niet over zijn verleden, of zijn gevoelens praten. "Videl is je prikkel. Zij gaat tegen alles in. Zij is je tegenpool " Goku lachte. "Laat het los, Gohan. Laat het verleden waar het is." Gohan keek hem aan, meer geïrriteerd dan hij wilde. Ergens was hij gewoon kwaad. "Dat is makkelijk zeggen"snauwde hij."Ik ben bloedserieus Gohan." Goku kruisde zijn armen over elkaar. "Het verleden ligt waar hij hoort. Iedereen is terug en je hoeft je geen zorgen meer te maken." Goku kon een glimlach niet onderdrukken.

"Jij maakt je nooit zorgen om ook maar iets!"Gohan sloeg tegen de muur.

"Wow, kalm aan kanjer, je moeder en broertje slapen nog"Goku had zijn reactie niet aan zien komen. Gohan keek hem vals aan en wendde toen voor de zoveelste zijn blik af. "Ik ga een frisse neus halen"zei hij toen. "Ga nou maar slapen.."Goku probeerde hem tegen te houden maar Gohan luisterde niet. "Heeft nu toch geen zin meer!"Snauwde hij en rende naar buiten. Eenmaal buiten liet hij zich krachten gaan.

Langzaam begon het dag te worden en Gohan stond uitgeput in zijn kamer. Hij voelde zich niet goed. Alles behalve zelfs, maar hij wilde het niet toegeven. Hij trok wat schone kleding aan en haalde zijn handen door zijn haren. Hij walgde van zichzelf in de spiegel. Hij keek op zijn horloge. De tijd om naar school te gaan brak aan. Hij keek naar zijn slapende broertje. Het kwam niet vaak voor dat Gohan eerder wakker was, maar ja wat verwacht je. Gohan had geen oog dicht gedaan. Hij aaide hem over zijn bol. Voor hij het wist stond hij in de keuken. Hij zag hoe zijn moeder uitgebreid ontbijt aan het maken was. Snel griste hij een sneetje brood van het aanrecht, echt honger had hij niet. "Ik ga wat vroeger weg, ik eet daar wel."verzon hij, en voelde gelijk een hand op zijn voorhoofd. "Ben je ziek!? Je ziet er niet goed uit Gohan, Lieverd als je thuis wit blijven mag dat hoor! Ah mijn arme schat!" Riep Chichi dramatisch. Eigenlijk zou hij niets liever dan thuis willen blijven, maar hij wist dat dat geen optie was. "Het komt wel goed, Mam. School voor alles!" en met dat gezegd stoof hij hun huis uit.

Echt goed vliegen kon hij niet. Hij had de hele nacht, of nou ja, van wat er over was, getraind. Zichzelf volledig uitgeput. Hij voelde dat hij steeds lager en langzamer begin te vliegen. De jonge saiyan probeerde het vol te houden, maar het lukte niet. "Nimbus!"riep hij geërgerd, en voor hij het wist kwam de trouwe gele wolk aangevlogen.

Gohan klom er op en zuchtte. Zijn hart ging te keer en hij was licht in zijn hoofd. Het voelde nu echt alsof hij gek aan het worden was. Hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken. Hij voelde zich net een klein kind, en haatte dat gevoel.

'Adem in, Adem uit, adem in, adem uit' Dacht hij en probeerde rustig te worden.

School kwam steeds dichterbij en hij voelde de moed steeds verder in zijn schoenen zakken. Boven de school liet hij zich naar beneden vallen. "Bedankt Nimbus.."fluisterde hij toen hij op het dak terecht kwam. Zijn spieren voelde stijf en zeer. Elke stap leek voor hem alsof hij door een hel moest gaan. Het leek alsof zijn lichaam zich geheel had overgegeven.

Opnieuw gleden zijn ogen naar zijn horloge. Ondanks de vertraging met Nimbus was hij toch nog redelijk op tijd. Hij probeerde de kracht te vinden om naar beneden te rennen richting zijn kluisje en zag tot zijn verbazing Eresa, Sharpener en Videl daar al staan.

'Shit,die zijn vroeg voor hun doen.' Siste hij.

Alsof hij hun niet zag opende hij zijn kluisje. Hij schudde zijn hoofd, alsof hij tegen zichzelf zij om bij de les te blijven.

"Moet je hem zien Vi." Fluisterde Eresa, en wees naar Gohan. "Wat ziet hij er uit vandaag!" Videl haalde haar schouders op. "Alsof het mij wat kan schelen!"snauwde ze. Ze was zijn actie van gisteren nog lang niet vergeten.
Toch kon ze het niet laten om een bezorgde blik aan Gohan te geven.

Maar Gohan had geen oog voor hun.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.