FanFic.nl

When the bullet hits the costume

When the bullet hits the costume DEEL 5

CLAIRE
Ik knikte toen Face uitlegde waarom beter van niet. Ik ging weer naast hem staan en wachtte gespannen af hoe de situatie ging aflopen.
Toen Amanda uitgeraast was, draaide ze zich boos om en liep door de menigte heen. Nadat ze zo boos was geweest, wist ik dat ze liever alleen wou zijn om goed af te koelen. Daarom liet ik haar gaan.
Op dat moment kwam er opeens een paard binnen gereden met Flykie erop. Ook Murdock was erbij. Verbaasd keek ik naar het hele tafereel. Decker kwam ook nog eens binnen. Flykie maakte Cameleon duidelijk dat hij een vrij man was en vlak erna werd ook Flykie weggeroepen voor een gesprek met Decker. Het ging allemaal zo snel. Ik stond een beetje verdwaasd om me heen te kijken en wist niet wat er allemaal aan de hand was. Op het moment dat Flykie ongeboeid binnen kwam lopen, besefte ik me dat het misschien wel het einde van deze hele toestand kon betekenen. Ik keek even naar Face en toen naar de rest van het team dat Murdock vrolijk begroette. Zij zullen een team blijven, een deel van elkaars leven blijven uitmaken. Maar ik zal ze waarschijnlijk nooit meer zien hierna. Ik slikte en liep naar buiten toe, ik had even frisse lucht nodig. Ik ging even zitten op een van de bloembakken die daar stonden. Opeens hoorde ik een paar voetstappen achter me, die op een afstandje van me bleven stilstaan, maar om keek ik niet.

FACE
Murdock kwam zwierig als Zorro van Flykies paard af en we liepen allemaal naar hem toe, blij dat hij ongedeerd was. Als we naar de bar toelopen mis ik Claire...zojuist stond ze er nog! Ik kijk de zaal rond, maar zie haar nergens. Terwijl Murdock over zijn sabelavontuur met Flykie vertelt, stap ik de kring uit en loop naar de hal en vervolgens naar buiten. Aan de rand van het plein zit Claire op een plantenbak. Rustig loop ik naar haar toe. Ik trek m'n jasje uit, hang dat om haar schouders en ga naast haar zitten. We kijken elkaar aan. Zwijgend weten we dat het moeilijkste van dit avontuur nu aanbreekt: afscheid nemen. Ik sla een arm om haar heen, zij legt een hand op m'n wang en dan hebben we ein-de-lijk een moment he-le-maal voor onszelf.

MURDOCK
Ik excuseerde me en liep de gang op. Mijn masker trok ik van mijn hoofd, terwijl mijn hoed op mijn rug bungelde. In de deuropening keek ik over het plein. Face en Claire zaten daar. Zwijgend en met een strakke trek om mijn mond keek ik naar het stelletje. Ik zuchtte en leunde tegen de deuropening. Mijn handschoenen trok ik langzaam uit en met mijn masker hield ik ze in mijn hand. Ik voelde dat er een passend eind moest komen aan dit korte maar heftige avontuur. Flykie zag ik nergens, maar ik floot en even later kwam het paard aanhollen. Lenig sprong ik op de rug van het paard, achterstevoren. Ik draaide me om en zat nu goed in het zadel.
Op een heuvel, waarachter de maan schitterend vol was en heel groot, stond ik stil. Zwijgend stond ik daar naar het plein te kijken. Ik zette mijn hoed op, pakte mijn degen en mijn paard steigerde. Mijn degen stak ik in de lucht, als wijze van afscheid. Mijn silouet stak af tegen de maan. Daarna galopeerde ik weg naar een stille plek in het bos. Ik steeg af en liep een rondje. Ik fluisterde naar mijn paard dat hij terug moest naar Flykie. Het hinnikte en rende weg. Mijn zorropak trok ik uit en stopte ik in de grond. Alleen mijn masker, handschoenen en mijn hoed hield ik. Ik trok mijn normale kleren weer aan en begon terug te lopen naar de feestzaal.

CLAIRE
Toen de voetstappen dichterbij kwamen keek ik recht in het gezicht van Face. Hij deed zijn jasje uit en legde deze over mijn koude schouders, waarna hij naast me ging zitten. Afscheid kwam steeds dichterbij; ik zocht naar de juiste woorden, maar kon ze niet vinden. Toen hij een arm om me heen sloeg wist ik dat ik de juiste woorden niet hoefde te vinden, dat er niets gezegd hoefde te worden. Ik probeerde me groot te houden, maar de glimlach die ik probeerde te creëren leek meer op een zure pruim dan een engeltjesglimlach. De glimlach gevend legde ik mijn hand even op zijn wang en streelde deze zacht.

AMANDA
Nadat ik Cameleon eens flink uitgescholden heb (jij ***, waaarom heb je ons ontvoerd?! Denk maar niet dat je nu zomaar van ons afbent!! Weet je wel hoe Claire en ik ons voelden?! NEEE, dat interesseert je niets he, etc. etc. etc.) voel ik me wat beter. Dat moest er ff uit. Toen ik eindelijk klaar was stond er een hele groep om me heen. Ik riep tegen het team dat ze hem moesten arresteren en ik liep weg. Iedereen ging me uit de weg, ik glimlachte in mezelf en dacht: 'Ik weet wel dat ik soms aardig boos kan worden, maar dat het zo erg is… ' Ik loop snel naar buiten. In mn ooghoek zie ik nog dat Claire naar me kijkt, maar ze zal me vast niet volgen, daar kent ze me te goed voor. Ik ben blij als ik buiten ben. Eindelijk frisse lucht. Ik kijk om me heen en besluit een stukje in het bos te gaan wandelen. Opeens zie ik iemand gallopperen op een heuvel dichtbij. Hij stopt bovenop de heuvel en ik zie zijn silouet in de maan. Daarna rijdt hij het bos in. Na een tijdje draaft het zwarte paard waar die man net op reed langs me heen. Ik schrik en ren richting het bos. Die ruiter zal er toch niet afgevallen zijn?? Dan komt Murdock het bos uitlopen en ik moet een beetje lachen. Dus toch, ik had al zo’n vermoeden. Ik loop hem tegemoet en stel voor om samen nog een eindje te wandelen.

MURDOCK
Langzaam kwam ik het bos uitlopen. Ik miste mijn pak nu al. Ik besloot hem zo weer op te graven en te bewaren in de VA.
Ineens kwam Amanda op mij af. Ik glimlachte uitgebreid en antwoordde: 'Natuurlijk. Wat is er dan? Hoe wist je dat ik hier was?'
Ik keek haar even aan en zij keek mij ook. Ik glimlachte een beetje betrapt, stopte mijn handen in mijn broekzakken en nam een klein beetje afstand. Toen ik opzij keek, was ik me er van bewust dat ik afstand nam. Ik keek haar even schuldbewust aan. Ik ging naast haar lopen en bood haar mijn arm aan. Ze stak haar arm door mijn arm en zo liepen we even later door het bos.
'Maar wat wilde je zeggen? Of niets.. kan ook nog tuurlijk..!'
Olijk keek ik d'r aan, vrolijker dan ik me voelde. Ik stond midden in het bos, op het pad, stil en keek haar vragend aan.

FLYKIE
Ik was een stukje gaan wandelen als mijn paard plots komt aanrennen.
‘Waar kom jij nou vandaan?!’ vroeg ik verbaasd.
Hij begon te hinniken en ik glimlachte.
‘Het is al goed jochie. Weet dat ik er alles aan ga doen om jou niet kwijt te raken.’
Decker zijn woorden kwamen bij me naar boven, dat ik mijn paard los moest laten. Ik steeg op en we reden een stukje. Ik kon mijn paard gewoon niet loslaten.
‘Laten we maar eens een flink eind in galop gaan,’ zei ik met een smile.
We reden in volle galop door het bos en kwamen vanzelf weer uit bij het dorp. Voor Decker zijn neus steigerde mijn paard nog eens.
‘Ho! Ho!’ rustig zei ik lachend.
Ik zag dat Decker zich doodschrok, maar mijn paard had ik gelukkig erg goed getraind. Ik stapte af en hielp Decker overeind. We keken elkaar aan.
‘Hopelijk snap je waarom ik mijn paard niet loslaat.’

DECKER
Ik keek naar Flykie die nogal teruggetrokken zat na te denken. Op een gegeven moment gaat hij naar buiten. Ik volgde hem op een afstandje en zag zijn paard aankomen. Toen hij zei dat ie er alles aan zou doen om ervoor te zorgen dat hij zijn paard niet kwijt zou raken, wilde ik erop reageren maar hij was al weg.
Een half uur later kwam Flykie aangereden op zijn paard en dat beest steigerde voor me neus. Ik schrok me dood en dook opzij. Flykie lachte.
‘Dat is niet bepaald leuk,’ zei ik geschrokken.
Toen Flykie me overeind hielp, glimlachte ik en keek hem aan.
‘Ik zal ervoor zorgen dat jij je paard elke dag kan zien als je in opleiding bent voor MP-soldaat.’
We schudden elkaar de hand en Flykie kreeg meteen een nieuwe blouse van Crane.

CAMELEON
Te midden van al die mensen sprak Flykie mij toe: hij nam de schuld op zich voor de ontvoering, hij legde de omstanders uit voor welke gruwelen hij het dorp heeft kunnen behoeden en tot slot beëindigde hij onze samenwerking. Flykie sluit zich aan bij de mp, mits hij geen straf moet uitzitten.
Als hij is uitgesproken valt er een stilte in de zaal. Hannibal en B.A. laten me los, kijken me nog even aan en lopen weg. In de zaal beginnen mensen opgelucht met elkaar te praten en er hangt plotseling een feestelijke sfeer die tijdens het echte feest eigenlijk ontbrak.
Ik sta nog steeds met m'n rug tegen de bar en wordt langzaam wakker uit een rare roes. Het ene moment word ik bijna gelyncht en het volgende moment ben ik een vrij man. Ik schud even met m'n hoofd, gebeurt dit allemaal echt? De zaal loopt langzaam maar zeker leeg, niemand die nog op mij let. Als na de laatste gasten de deur dichtvalt, kom ik pas in beweging. Met een leeg gevoel loop ik de zaal uit, het dorp uit...
Aan de rand van het erf kijk ik naar m'n huisje, de gehavende blokhut, waarvan de gebroken ruiten glinsteren in het maanlicht. Ik loop naar binnen en hoor het glas onder m'n laarzen knarsen. Morgen moeten Flykie en ik maar eens.... nee... Morgen ga IK nieuw glas halen, alles opknappen en een nieuw leven beginnen.

FLYKIE
Toen ik Cameleon zag weglopen boog ik mijn hoofd. Decker kwam bij me staan en we keken hem na. Ik keek Decker aan. Het was moeilijk om echt afscheid van Cameleon te nemen. Ik slikte en keek naar mijn paard dat naast me stond. De chaos was hersteld en we vertrokken naar de MP-basis.
Ik reed op mijn paard langs de blokhut en hoorde wat gerommel in de hut. Decker zag mij van m'n paard afstappen en ik ging de blokhut binnen. Cameleon probeerde wat te slapen.
‘Kom maar slapen op de MP-basis. Daar is het tenminste droog en warm.’
Hij keek erg verbaasd toen ik dat zei en gebaarde dat het echt wel mocht, dat hij niet opgesloten zou worden. Decker stond naast me en bevestigde dat het goed was. Hij liep mee met mij en Decker en ik steeg op. Cameleon sprong achterop. Samen reden we naar de MP-basis. Eenmaal daar aangekomen, zette ik mijn paard in een stal en ging naar binnen met Cameleon.
Ik kreeg ik mijn eigen kantoor en kamer. Ik deelde mijn kamer met mijn maat. Er stonden twee bedden. Ik plofte meteen op een bed neer.
‘Slaap lekker maat,’ zei ik voordat ik in slaap viel.

CLAIRE
Het bleef even stil.
‘Ik weet niet hoe ik jullie genoeg kan bedanken voor wat jullie allemaal voor ons hebben gedaan.’
Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Wat moest ik nu doen? Ik voelde me net weer een puber die op het punt stond haar eerste zoen te krijgen, eigenlijk hoopte ik dat Face de eerste stap zou zetten. Zou hij dat überhaupt wel willen? Hoe langer de stilte duurde, hoe onzekerder ik werd. Ben ik wel zijn type? En ik ben ook niet moedersmooiste…
Opeens voelde ik alle spanning van me afglijden. Hoe het kwam wist ik niet, maar het gebeurde gewoon. Ik schoof nog wat dichter tegen hem aan en veegde een pluk haar uit zijn gezicht.
‘Weet jij,’ zei ik fluisterend, ‘dat jij prachtige ogen hebt?’
Ik glimlachte breed, dit keer gemeend, en dacht even niet meer aan het afscheid.

FACE
Het plein is inmiddels leeg en stil. De maan kruipt hoger en hoger aan de hemel. Het mooie lange bruine haar van Claire glanst in het maanlicht. Ze draait zich naar me toe en haalt een lok voor m'n ogen vandaan. Als ze zegt dat ik mooie ogen heb en ze nog dichter bij me komt, neem ik haar lieve gezicht in mijn handen. Langzaam komen onze lippen dichter bij elkaar en het wordt een zoen om nooit te vergeten.

FLYKIE
De volgende dag werd ik wakker gemaakt door Decker en keek verbaasd op.
‘Wat is er?’ vroeg ik geschrokken.
‘Er zijn problemen bij een ander dorp, waar we heen moeten, maar ik heb iemand nodig die de baas kan bewaken.’
Ik sprong meteen uit mijn bed en keek Decker aan.
‘Ik bewaak hem wel, ga maar, het komt goed.’
‘Weet je het wel zeker?’
Ik knikte ter bevestiging en deed mijn MP-pak aan. ‘Maak je over mij maar geen zorgen.’
Decker vertrok en ik bleef achter op de basis. Ik liep naar de cel waar mijn baas lag. Hij kwam net bij en ik keek hem strak aan.
‘Welcome back, sleepyhead,’ zei ik met een nogal plagende toon.
Hij stond meteen op en probeerde zijn boeien los te krijgen.
‘Zo te zien ben je met het verkeerde ben uit bed gestapt,’ zei ik.
Ik zag de kwaadheid bij mijn baas komen. Ik liep naar de tafel en ging in de bureaustoel van Decker zitten.
"Flykie, als je mij niet snel bevrijd, dan doe ik je familie iets aan. "
Ik schrok van zijn opmerking en keek hem aan.
"Ja ja, ik weet meer van jou dan je denkt, Flykie."
Ik stond op en liep naar hem toe.
‘Jij weet niets over mij,’ zei ik.
Op één of andere reden was hij er toch in geslaagd om de celdeur open te krijgen en zijn boeien waren los. Hij rende gewapend op me af. Hij trapte mijn wapen meteen uit mijn handen en schoot. Ik ontweek de kogel net. Na het ontwijken van de kogel stond ik in vechthouding tegenover hem.
‘Zo… doe nu je handen omhoog Flykie’
Ik gehoorzaamde, maar toch schoot hij op me. Ik stortte met beide knieën tegen de grond. Ik kreeg het pistool meteen tegen me hoofd.
‘Eerst jij en dan je familie,’ zei hij vals.
Als hij wil schieten, duw ik het pistool met mijn arm weg. Hij keek me aan en gaf me daarna een harde trap tegen me ribben. Daarna rende hij richting de deur en schoot nog een keer gericht op me. Dat schot raakte mij in me arm. Ik stortte in en hij ontsnapte.

DECKER
Ik was samen met Crane de orde aan het herstellen. De oorcommunicator had ik nog in. Crane was nog maar net bij het slachtoffer of ik hoorde een schot door de communicator.
‘Er zal toch niets met Flykie gebeurt zijn hè?!’ dacht ik bij mezelf.
Net na die gedachte klonk er nog een schot. Ik keek mijn soldaten aan.
‘Blijven jullie hier, dan ga ik naar de basis. Ik vertrouw het niet,’ legde ik uit.
Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik naar de cellen liep waar Flykie zijn baas moest bewaken.
Ik zag hem liggen en greep meteen naar mijn pistool. In een vlug tempo liep ik gewapend de basis door, maar de gevangene was al weg. Daarna rende ik weer naar Flykie toe en knielde bij hem neer. ‘Zeg iets Fly, kom op,’ zei ik bezorgd.
Na vele pogingen begon ik hoop te verliezen maar toch kwam hij bij. De wond op zijn arm viel mee, maar die wond op zijn borst kon nog wel eens gevaarlijk worden.
‘Rustig, rustig,’ zei ik om hem gerust te stellen.
"Heb je hem wel gefouilleerd? vroeg Flykie.
"Ja, natuurlijk,’ zei ik verward.
"Duidelijk niet, hij had een pistool,’ zei Flykie kwaad.
Ik keek hem vol ongeloof aan. Ik belde een arts en verzorgde Flykie tot de arts er was.

MURDOCK
Amanda had nog niets gezegd. Ik keek haar glimlachend aan. Ik haalde haar in en samen liepen we verder.
Op een gegeven moment kwamen we op een open plek in het bos. Er was een klein meertje en er lagen wat boomstronken. We gingen op een boomstronk zitten. Ik sloeg mijn arm om Amanda heen en keek naar het meertje waar de maan in weerspiegelde. Ik slaakte een zucht en keek Amanda aan. Ze zat dromerig voor zich uit te staren. Ze rilde even en ik deed mijn jasje uit. Voorzichtig legde ik dat om haar schouders.
'Mooi hier hè?' zei ik zonder haar aan te kijken.
Ik voelde dat ze knikte. We bleven zitten, zonder wat te zeggen.
De volgende morgen werd ik langzaam wakker. Ik lag even naar de lucht te staren en voelde dat Amanda ook bewoog. Gapend trok ik mijn arm weg en ging zitten. Amanda volgde wat later. Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 7 uur 's ochtends was. Meteen was ik klaarwakker. Ik stond snel op en haalde alle spullen bij elkaar. Amanda was ook opgestaan en deed haar haar goed. Ik lachte en zei: 'waarom besteden meiden daar toch zoveel aandacht aan!?'
Amanda lachte lekker mee. Een beetje onwennig stonden we even later tegenover elkaar. Amanda keek met een open blik, ik keek een beetje verlegen naar de grond.
Ineens schoot me wat te binnen en ik zei: 'Ik moet nog even wat ophalen.'
Amanda knikte. Samen liepen we door het bos. Een tijdje later kwamen we bij de plek waar ik mijn pak had begraven. Snel groef ik het weer op en stopte het in de rugtas, bij het masker en de handschoenen. Ik keek Amanda aan. Ze zag er erg lief uit. Haar haar zat in de war en ze keek een beetje slaperig uit haar ogen. Voor ik wist wat er gebeurde, drukte ik een snelle zoen op haar wang. Ineens merkte ik wat ik aan het doen was. Stamelend bood ik mijn excuses aan. De sfeer sloeg om, van gezellig naar een tikkeltje gespannen. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan.
Naast elkaar liepen we terug naar het dorp. We zullen nu ongeveer wel vertrekken, dacht ik bij mezelf. Schuin keek ik Amanda even aan.
'Euhm.. Amanda? Sorry.. Ik weet niet wat me bezielde.. Sorry..!'
Een tikkeltje blozend keek ik haar aan.

DECKER
Als de arts Flykie behandelt, zoek ik naar sporen. De celdeur had de baas zo te zien simpel open gekregen. Hij moest wel een sleutel hebben. Ik keek verder in de cel en zag volle magazijnen liggen. Ik schudde mijn hoofd. Flykie had dus toch gelijk.
De rest van de soldaten kwamen even later ook de basis binnen. Ik keek op.
‘Jullie had ik net nodig. Ik wil, als Flykie herstelt is, een reconstructie doen,’ vertelde ik de soldaten.
Ze keken me raar aan.
‘Wat is er gebeurt dan kolonel?’ vroeg Crane aan me.
‘Flykie is flink toegetakeld en die baas is ontsnapt!’ zei ik kwaad. ‘Ik ga even kijken bij hem. Raak niks aan in die cel. Crane, zorg dat er niemand in die cel gaat en bewijsmateriaal wist.’
‘Komt in orde kolonel,’ zei Crane.

FLYKIE
Ik werd verzorgd door een arts van het leger.
"Ze moeten jou echt hebben hè?!’ zei de arts.
‘Blijkbaar wel ja,’ zei ik grommend.
De pijn aan mijn borst was nog te erg om te gaan zitten. Zo te zien had de dokter de kogel er al uit en verbond het met verband.
‘Doe nou een paar weken rustig aan, tot je weer fit bent.’
Ik keek de dokter aan.
‘Dat komt in orde,’ zei ik met een glimlach.
‘Ik blijf één week bij je om dat te controleren.’
Ik schudde mijn hoofd. Pffff … heb ik weer!’ dacht ik bij mezelf.
De dokter kon zien dat ik het niet leuk vond.
Toen Decker kwam keek ik op.
‘Nog iets gevonden in de cel?’ vroeg ik nieuwsgierig.
Decker knikte. "Ik wil een reconstructie gaan doen als jij herstelt bent".
Ik keek hem verbaasd aan.
‘Wil je gaan kijken bij mijn paard of ie in orde is?’ vroeg ik.
‘Zal ik doen,’ zei Decker tegen me.
Daarna liep hij weg. Ik werd op een bed gelegd door de dokter en hij deed voorzichtig een deken om me heen. ‘Rust goed uit, als je me nodig hebt dan ben ik er voor je.’

CAMELEON
Ik vond het fideel van Flykie dat ik deze nacht ergens beschut kon slapen, ook al was het in de mp-basis.
De volgende morgen was ik vroeg wakker. Omdat ik niets anders bij me had, trok ik m'n kostuum maar weer aan. Ik bedankte Flyk voor de overnachting en ging naar m'n blokhut. Daar nam ik de schade op en maakte wat plannen voor de renovatie van de blokhut, die ik weer als woning ging inrichten. Met de motor ging ik wat kleine spullen kopen, de rest moest maar door de bouwmarkt gebracht worden. Het voelde raar om door het dorp te rijden: vertrouwd en toch afstandelijk. Was het wel verstandig om hier in de omgeving te blijven wonen, vroeg ik me ineens af. In het dorp hoef ik voorlopig weinig aanspraak te verwachten, na de ontvoeringen die we hier pleegden. Maar omdat ik niet zo gauw een alternatief kon bedenken, besloot ik gewoon hier te blijven en dus met hamer, zaag, schroevendraaier en kwast aan de slag te gaan.
Terug bij de hut begon ik met opruimen, niet alleen in huis, maar ook in de kelder. Al die troep die me herinnerde aan de laatste weken, aan die opdracht van de Baas en het gebekvecht met Flykie, wilde ik kwijt.
Ik ben al een tijdje bezig, als ik voetstappen hoor op het pad naar de hut. Ik herken ze niet en kijk door het raam van de keuken naar buiten. Het is iemand uit het dorp. Wat komt die hier nou doen? Met de woedende gezichten van de burgers nog op mijn netvlies, pak ik m'n pistool en loop naar de deur.

FLYKIE
De eerste dag van mijn herstel lag ik heel de dag in mijn bed. Ik mocht niks doen, zelfs niet naar mijn paard of naar Cameleon.
‘Hopelijk zijn ze in orde,’ dacht ik bij mezelf.
Met de dokter bij me kon ik helemaal niets doen, dus besloot ik maar om te blijven liggen. Het herstel verliep moeizaam maar er zat wel vooruitgang in. De wond op mijn arm herstelde super. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap.

DECKER
Ik was een plan aan het opstellen voor de reconstructie. Maar toch waren er een aantal vragen nog niet beantwoord. Ik dacht diep na en moest de vragen wel aan Flykie stellen. Ik besloot naar hem toe te lopen en te kijken of het al wat beter ging.
‘Hey, kan ik je een paar vragen stellen Fly?’
De dokter onderbrak me meteen en keek me fel aan. ‘Hij moet rusten, dus laat hem met rust.’
Ik keek naar Flykie en gaf hem een knipoog. Hij was zo te zien moe omdat hij zijn ogen sloot en in slaap viel.
‘Doe rustig aan, het heeft geen haast. Als je weer fit bent, stel ik ze wel.’
Ik liep weer terug naar mijn kantoor en ging verder met het opstellen van het plan.

AMANDA
Blozend kijk ik naar Murdock.
'Het geeft niet,' zeg ik zachtjes.
Natuurlijk geeft het wel! Dit maakt het toch alleen maar moeilijker!! We lopen verder en we zijn al bijna uit het bos. Dan opeens krijg ik een brok in mn keel. Ik probeer me in te houden, maar het lukt niet en ik barst in snikken uit. Murdock loopt naar me toe en vraagt lief wat er aan de hand is. Er komt geen woord uit mijn mond. Ik denk aan vanochtend vroeg. Ik lag nog lekker te slapen, totdat ik opeens wakker werd omdat er een hand op m’n mond werd gelegd. Ik deed m’n ogen open en zag een enge vent met een pistool op m’n hoofd gericht. Ik herkende hem van het feest, het was de baas! Hij gebaarde me dat ik met hem mee moest lopen. Ik keek nog even om naar Murdock, maar de man had nog steeds zijn pistool op me gericht, ik had geen kans om hem wakker te maken.
'Die kan je toch niet helpen, ik moet alleen even wat zeggen. Ik heb je neefje een uur geleden gegijzeld en hij komt er alleen levend vanaf, als jij doet wat ik zeg!''
Ik schrok.
‘Christiaan!! Mijn enigste neefje, van 4 jaar oud! 'Wat moet ik dan doen?'
'Jij moet ervoor zorgen dat ik het hele team in handen krijg!!!' Met die woorden verliet hij mij.
Dat alles schiet door me heen en ik moet nog harder huilen. Wat moet ik nu doen? Ik kan m’n neefje toch niet in de steek laten?! Maar het team dan? Ik weet het even niet meer. Na een tijdje kan ik eindelijk weer wat zeggen en ik vraag heel lief aan Murdock of hij de rest van het team wil roepen, omdat ik nog wat tegen ze wil zeggen. Als Murdock weg is, komt de man van vanochtend achter een boom vandaan.
'Goed gedaan, we zullen ze krijgen..'
Ook vanachter andere bomen komen mannen te voorschijn. Ze hebben allemaal geweren. Angst schiet door me heen. Wat ben ik aan het doen?
'Murdock, stop!!!' roep ik nog, maar hij is al te ver weg.
Ik wil hem achterna rennen, maar één van de mannen houdt me tegen.
'Geen geintjes hè? Anders zie je dat neefje van je nooit meer terug.’

MURDOCK
Ik dacht even wat te horen en keek achterom. Ik zag een man wegduiken en Amanda stond er heel zielig. Ik vertrouwde het niet, maar omdat ik wel wist dat ik niet terug moest gaan, liep ik door. Achter een boom haalde ik mijn Zorropak uit mijn tas. Ik trok het razendsnel aan, gespte mijn degen om, bond mijn masker voor mijn ogen en de finishing touch: de hoed. Ik draaide me met en ruk om en rende snel naar het bos, waar Amanda heel zielig tegen een boom zat. Ik liep naar achter de boom en hield mijn hand tegen haar mond.
'Ssstt!' zei ik met een iets verdraaide stem.
Amanda verstijfde en ik kreeg medelijden. Bijna meteen kwam ik achter de boom vandaan en ik keek glimlachend naar haar. Ze herkende me en lachte opgelucht. Ik sloeg mijn armen om haar heen en ze kroop dicht tegen me aan en langzaam werd het snikken minder. Ik keek haar even onderzoekend aan en liet haar daarna ineens abrupt los. Met mijn vinger streek ik even over haar wang de tranen weg, gaf haar een knipoog en fluisterde: ‘Het komt wel in orde. Ik haal de rest en dan zien we het wel. Die baas wil ons? Krijgen zal hij ons! Kom je mee?’
Ik maakte een mooie buiging met mijn hoed in mijn hand en stak mijn hand uit. Vragend keek ik haar aan. Elegant legde Amanda haar hand in de mijne en we liepen naar het dorp. Daar trommelde ik Hannibal, BA en Face op. Ik stond tegen een pilaar geleund en hoorde het verhaal van Amanda geduldig aan.

CLAIRE
Toen Face me zoende ging mijn hart helemaal tekeer. Hierna keek ik hem lief aan waarna ik tegen hem aan kroop. Zo bleven we zitten. Genietend van het maanlicht en de frisse avondlucht.
Ik was al half in een roes en al bijna tegen hem in slaap gevallen toen ik opeens opschrok door een gesprek tussen Murdock en Face. Ik ving nog net iets op over Amanda. Ik zat gelijk rechtop en keek naar Murdock..
‘Huh; wat.. wat is er met Amanda?’ vroeg ik slaperig met een tikkeltje paniek.
Murdock schudde zijn hoofd en keek Face en mij aan.
‘Kom maar mee.’
Face en ik stonden op en liepen achter Murdock aan. Het was nog kouder geworden en ik bibberde. De jas van Face sloeg ik strak om mijn schouders heen. Toen ik naar rechts keek zag ik ook dat Face het koud had. Ik wou het jasje weer teruggeven, maar hij weigerde. Met een glimlach pakte ik zijn hand vast en zo liepen we verder.
Toen we bij Amanda en de rest van het team aankwamen zag ik de rode huilogen van Amanda en wist gelijk dat er iets niet in de haak was. Ik liep op haar af en omhelsde haar stevig, al kijkende naar Face. Was dit nog niet het einde? Wat beleefde ze nu weer? En wat was er aan de hand met Amanda? Toen liet ik haar los en keek haar even met medelijden aan.
‘Wat is er meid?’ vroeg ik met een bezorgd gezicht.
Toen begon ze haar verhaal te vertellen.

FLYKIE
Ik begon me steeds beter te voelen, maar de dokter hield nog wel toezicht. Ik ging even zitten en rekte me eens goed uit. Onder begeleiding van de dokter stond ik even, dat ging erg goed.
"Oke, beweeg je arm en je schouder eens,’ zei de dokter.
Ik deed wat de dokter zei, maar voelde al snel een steek.
‘Auw,’ zei ik zachtjes.
De dokter maakte wat aantekeningen, legde zijn kladblok op de tafel en keek naar mijn arm. Alles zag er goed uit en ik glimlachte.
"Je schouder is nog niet helemaal hersteld, maar dat verloopt goed."
"Met een goede rust herstelt het ook beter".
We keken elkaar even aan totdat Decker binnenkwam. Ik keek op.

DECKER
Ik had mijn plannen voor de reconstructie helemaal in elkaar gezet en liep ermee naar de soldaten.
‘Zodra Flykie herstelt is, wil ik een reconstructie gaan uitvoeren met als doel het vinden van sporen.
Maar uiteraard ook het vinden van de schutter en eventuele verraders oppakken.’
Ze keken me bang aan.
‘Wees niet bang, het komt allemaal goed. Nu weer aan de slag !!!’
Met die woorden liep ik naar de kamer van Flykie en deed de deur open. Hij was zo te zien met de dokter aan het lopen. Ik glimlachte en was blij dat Flykie volgens de planning herstelde.
‘Fly wil je even meelopen?’
Hij liep achter me aan.
‘Ik wil morgen die reconstructie gaan doen, denk je dat dat zal gaan?’
"Onder toezicht van de dokter moet dat wel kunnen,’ zei Flykie.
‘Mooi, dan doen we dat morgen. Rust maar goed uit.’
"Ik wil ook nog even bij mijn paard kijken,’ zei Flykie opeens.
‘Tuurlijk dat kan, loop maar even mee.’
We liepen samen naar Flykie zijn paard dat blij begon te hinniken. Hij gaf zijn paard een knuffel.
‘Kom op Fly je moet rusten, je kan morgen wel een rondje rijden,’ zei ik.
Flykie knikte en we liepen naar zijn kamer. De dokter stopte hem onder. Ik zag hem langzaam in slaap vallen. Hij was nog erg zwak door de hele gebeurtenis in de MP basis. Ik liep naar mijn kantoor en zat onderuit gezakt in mijn stoel. Ik bladerde het dossier van Flykie nog eens door en hoopte daarin wat nieuwe aanwijzingen te vinden.

FACE
Na de mooie nacht met Claire stond Murdock ineens achter me en fluisterde dat ik met hem mee moest gaan, want er was werk aan de winkel.
"Hè?! We zijn toch klaar en vertrekken straks toch?" zei ik slaperig.
Murdock liep al verder en ik verstond nog iets van ‘de baas heeft een kind?’ Ja, er zijn meer bazen met een kind, dacht mijn slaperige brein. Maar ineens drong de foute combinatie van die twee in deze situatie tot me door.
Claire en ik volgen Murdock naar het hotel, waar Hannibal en B.A. uit hun bed zijn geroepen. Claire troost Amanda en dan horen we wat haar vannacht in het bos is overkomen.

CAMELEON
In de deuropening blijf ik wachten op de man die dichterbij komt. Ondanks dat ik m'n pistool tevoorschijn haal en zichtbaar op hem gericht houd, blijft de man rustig doorlopen tot hij voor me staat.
"Goede middag, Cameleon. Ik kwam eens kijken of je hier nog was en of ik iets voor je kan doen."
De man, in geruit werkhemd, gehavende jeans en kale werkschoenen, kijkt me open aan.
"Oh, by the way, my name is Hilkins, Harry Hilkins." zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt en vlak voor me komt staan.
Ik ben nogal verrast en even uit het veld geslagen door deze vriendelijke man. Twijfelend geef ik hem een hand en vraag of hij zich niet vergist, want het dorp heeft me het me gisteren duidelijk genoeg gemaakt niets meer met mij te maken willen hebben. Harry kijkt even om zich heen, wijst naar een omgevallen boom aan de rand van het erf en stelt voor om daar te gaan zitten praten.
"Kijk, Cameleon, een jaar of tien geleden zat ik in hetzelfde schuitje als jij, uitgekotst door het dorp omdat ik iets had uitgehaald. Ik heb een paar jaar gezeten en kwam toen terug. Niemand die iets van me wilde weten. Maar er was één man die me een kans gaf om weer een leven op te bouwen en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor."
Hij went even zijn blik af en ziet in gedachte de oude Pearl weer voor zich.
"Pearl is al een tijdje dood, maar ik weet dat hij het mooi zou vinden als ik ook iemand een kans geef om een nieuw leven op te bouwen. Tot nu toe was er geen aanleiding voor, maar gisteren zag ik je als een geslagen hond het dorp uitlopen en toen wist ik het: die man verdient ook een kans."
Ik had al die tijd zitten luisteren en verbaasde me erover dat ik hem eigenlijk helemaal niet kende, terwijl ik toch al enkele jaren hier vertoef.
"Hoe heeft die Pearl je indertijd geholpen?" vraag ik met ongeloof in m'n stem.
"Gewoon, hard werken, eerlijk loon en daarmee langzaam de goodwill van het dorp teruggewonnen."
"En nu? Ik bedoel, ik woon hier al een tijdje, maar ik ken je helemaal niet! Dus ik heb geen flauw idee hoe het dorp nu tegenover je staat."
"Ik woon ook niet in , maar aan de andere kant buiten het dorp bij het meer, bij de houtzagerij. En ik hoor er gewoon weer bij."
"Hmm. En nu...wil jij...mij...een kans geven? Begrijp ik je verhaal goed?"
"Ja, als jij die wilt, tenminste..."
Ik kijk voor me uit en weet even niets te zeggen. Ik kijk hem aan en voel dat ik hoop krijg dat dit echt is. Het eerste dat in me opkomt is om hem wat drinken aan te bieden. Ik haal twee blikjes en vertel wat ik van plan ben met de blokhut.
"Wel, dan kunnen we vandaag al beginnen!" zegt Harry. "Er ligt hier in het bos genoeg hout om je blokhut mee op te knappen en ik heb toevallig een houtzagerij, dus dat is je eerste klus, man: hout verzamelen, zagen en hier weer een bewoonbaar huis van maken. En dan kijken we volgende week weer verder.”

MURDOCK
Claire maakte zich zorgen. Ik keek naar haar en vond dat ze er gelukkig uitzag, Face idem dito. Hoewel ik een arm om Amanda heen wilde slaan, behield ik afstand. Hierna zouden we weggaan en ze nooit meer zien. Dat wilde en kon ik haar niet aandoen. Met een strakke trek rond mijn mond hoorde ik Amanda aan en toen ze was uitgepraat keek ik naar Hannibal.
Die zei: 'Jongens, we laten ons in de val lokken, dat lijkt me het best.'
Face begon een beetje moeilijk te kijken en ook ik was het er niet mee eens.
'Hannibal, dan lopen we gevaar en dat moeten we zien te voorkomen, helemaal met Christiaan in de buurt. Ik stel voor dat Zorro maar eens in actie moet komen.'
Ik had eerst ontspannen tegen de pilaar geleund met mijn armen over elkaar. Nu kwam ik los van de pilaar en vastbesloten stond ik in het midden van de groep. Mijn hoed bungelde ergens op mijn rug, maar mijn masker had ik nog op. Stoer hing de mantel over mijn schouders naar beneden en mijn gehandschoende handen waren gebald. Hannibal keek me lachend aan, BA was chaggie natuurlijk, maar Face knikte, evenals Hannibal uiteindelijk.
'Gracias. Señoritas, Señoros? Excuse me, even een horsie regelen.'
Tussen de twee dames door liep ik naar buiten. Ik wist iets buiten het dorp een manage. Ik rende er heen en zocht een vurig, zwart paard uit. Ik fluisterde wat in zijn oren en klopte een paar keer op zijn hals. Daarna steeg ik soepel op en spoorde hem aan. Als een pijl gingen we er vandoor. Ik lachte en zei: 'Jou noem ik BA: Black Arrow!'
Even later kwam ik bij de feestzaal; Amanda en Claire stonden er nog. Vanaf mijn paard keek ik ze aan en reed daarna het bos in, op naar de basis van de Baas. Niet om te vechten, maar om ze over Zorro te vertellen. Ze angst aan te jagen en ze te bespioneren.

FLYKIE
De dag van de reconstructie was aangebroken. Ik stond op uit mijn bed en was klaar voor actie. Decker kwam al naar me toe en keek naar me toen ik stond. Mijn pak had ik aan. Er stonden al soldaten klaar om hun rol te spelen. Ik keek ze aan. Ik begon het verhaal te vertellen en na vijf minuten keek ik naar Decker.
Decker keek naar zijn soldaten. Hij volgde de gehele reconstructie en maakte aantekeningen. We kwamen langzaam bij het punt waar ik werd neergeschoten en ik gaf het teken om te stoppen.
‘Hier werd ik neergeschoten toen ik mijn handen omhoog deed, vervolgens viel ik neer en toen schoot hij nog eens gericht op me. Dat schot raakte mijn arm.’
Ik zweeg en zag Decker aantekeningen maken.
‘Meer heb ik hier niet meer over te zeggen. Ik ga dat team opzoeken en ze eens vragen of ze mijn baas hebben gezien.’
Ik pakte wat wapens en magazijnen. Vervolgens liep ik gewapend naar buiten naar mijn paard. Ik steeg op en reed weg. Eens kijken, waar hadden zij dat hotel ook alweer dacht ik bij mezelf.
Onderweg zag ik een paard met een bekende. Het was Murdock.
‘Kom op rennen!!!’ schreeuwde ik tegen mijn paard dat meteen op mijn commando in galop ging.
Ik kon na een harde sprint tocht voor hem komen en hij stopte meteen.
‘Waar is die grijze gozer, die leider van je. Ik moet hem spreken,’ begon ik.
Toen hij me verbaasd aankeek, herhaalde ik mijn zin nog een keer maar nu op de minder vriendelijke manier.

DECKER
De reconstructie werd zeer goed nagespeeld, aangezien Flykie geen enkel commentaar gaf. Totdat hij opeens het teken gaf om te stoppen. Dat snapte ik niet helemaal. Maar hij vertelde daarna weer wat er was gebeurt en ik knikte. Daarna vertrok Flykie naar zijn paard en ik keek hem na.
‘Goed jongens, dank voor de tijd aan het werk maar weer.’
Ik liep met een geweer naar buiten en liep wat rond op de basis.

MURDOCK
B.A. remde af en ik sprong ervan af, net als Flykie, die ook van zijn paard sprong. Bevelend zei hij dat hij Hannibal wilde spreken. Vanonder mijn masker keek ik hem aan. Ik voelde irritatie opkomen. ‘Wie dacht ie wel niet dat ie was?! Zo'n toon aanslaan!
Ik beet hem dan ook scherp en kwaad toe: 'Zo'n toon hoef ik niet, ja! Je mag dan wel bij de MP zitten, ik vind niet dat je er zo makkelijk vanaf komt en mag komen. Dit alles gaat veel maar dan ook veel te gemakkelijk. Je hebt levens verpest, kinderen hebben trauma's dankzij jou. Je hebt geeneens excuses gemaakt. Er klopt geen bal van, Flykie.' Na die toespraak keek ik hem aan. 'Ik zou maar inbinden als ik jou was. Niet zo'n grote mond okee!? Jij hebt helemaal geen recht van spreken.'
Strak en dwingend keek ik naar hem. Hij knikte beduusd.
'Okee. Hannibal is in de feestzaal. Met een beetje verstand had je dat kunnen weten! Aan de kant, ik heb werk te doen.'
Ik mocht die Flykie gewoon niet, vanuit intuïtie. Hij heeft Claire en Amanda's leven verzuurd en daar komt hij zo mee weg? Kan niet. Ik sprong soepel op mijn paard en keek hem nog eens scherp aan.
'Remember: Zorro is watching you en ik maak geen grapjes. Ik vertrouw je niet, Flykie.'
Dat laatste kwam er een beetje neerbuigend uit. Daarna liet ik BA steigeren en galoppeerde weg, het bos in.
Even later merkte ik dat ik op een pad kwam dat vaak bereden werd. Ik stapte af en liet BA bij een boom staan. Voorzichtig sloop ik verder en even later zag ik een hut staan. Ik klom het dak op en door een gaatje in het dak had ik een schitterend uitzicht op de kamer, waarbij ik nog eens van alles horen kon ook. In de hoek van de kamer zat tot mijn grote schrik een klein jochie. Ik boog voorover en luisterde aandachtig.

FACE
Murdock vertrok om een paard te regelen.
"Wat doen wij in die tijd, Hannibal?"
Hannibal geeft B.A. en mij de opdracht om alle wapens klaar te maken, munitie aan te vullen en de Van in de buurt te houden. Hannibal blijft bij de dames en wacht op Murdock. In ons team geldt de afspraak dat we ons op gezette tijden bij elkaar melden, dus als Murdock te lang wegblijft, zal Hannibal ons waarschuwen en gaan we hem zoeken.
B.A. en ik zijn een uurtje bezig en komen dan met de Van naar de zaal. Hannibal zit met Claire en Amanda een broodje te eten en als wij binnenlopen krijgen we de schaal aangereikt.
"Daar ben ik ook wel even aan toe, zeg."
Ik plof op een stoel naast Claire. Hannibal kijkt op zijn horloge.
"Als we over 10 minuten niets van Murdock gehoord hebben, gaan we ook die kant op, guys."

Murdock is nog niet terug. Hannibal loopt naar buiten om te kijken of hij misschien in aantocht is, maar komt hoofdschuddend terug. Hij raadt Amanda en Claire aan om naar de familie van het ontvoerde kind te gaan. Met z'n allen stappen we in de Van en voor de dames uitstappen geeft B.A. Amanda een walkie-talkie, waarmee ze met ons kan communiceren. Dan scheurt hij het dorp uit in de richting waarin Murdock is gegaan. Eenmaal in het bos gaat het rustiger. Hannibal zoekt met zijn verrekijker of hij mensen, een paard of huizen ziet.
"B.A. stoppen!" klinkt het ineens.
Hannibal springt uit de Van en loopt de heuvel op. Als hij terugkomt vertelt hij dat hij het paard van Murdock ziet staan. Iedereen pakt zijn wapens en we sluipen dichterbij. Als we een hut in het oog krijgen verspreiden we ons: B.A. gaat linksom, Hannibal rechtvooruit en ik ga rechtsom.
‘O, Murdock, wat ben je gaan uitspoken?’
Hannibal fluit en gebaart dat hij een stuk teruggaat, hij kreeg een oproep over de walkie-talkie. Claire en Amanda melden dat Flykie in het dorp naar Hannibal loopt te zoeken.
"Wij zijn hier nog wel even bezig. Blijf uit zijn buurt. Hij mag zich dan wel MP wanen, we zijn nog niet vergeten wat ie gedaan heeft."
Iedereen heeft zijn positie weer ingenomen rondom de hut. Waar is Murdock nou?

FLYKIE
Murdock sloeg meteen een rare toon tegen me aan. Ik bleef kalm en keek hem aan. Toen hij vertelde waar Hannibal was liep ik terug naar mijn paard en steeg op.
‘Achtervolg mijn baas nou niet, dat gaat je je leven kosten,’ zei ik nog, maar hij was al weg.
Ik boog mijn hoofd en probeerde mijn boosheid onder controle te krijgen. Het was vandaag de dag dat hij weer iemand zou vermoorden.
‘Dit kan ik niet toestaan,’ zei ik in mezelf.
Ik twijfelde zo erg en zuchtte. Ik reed naar de feestzaal en zocht naar Hannibal.
‘Waar is die klummel nou heen?’ zei ik tegen mezelf. Ik besloot het maar te vragen aan een paar burgers. Ik liep naar een vrouw toe en vroeg of zij die grijze man had gezien. Ze had hem niet gezien.
‘Hmmm toch bedankt,’ zei ik vriendelijk en liep verder.
Ik rende naar mijn paard en we reden terug naar de plek waar ik Murdock voor het laatst zag.
‘Kom op sneller!!!’ schreeuwde ik.
Mijn paard rende zo hard ie kon. Even later kwam ik aan bij de plaats waar ik hem voor het laatst had gezien. In de verte zag ik het team staan en reed daar naartoe.
‘Ga je vriend redden, nu kan het nog. Over vijftien minuten lukt dat niet meer,’ zei ik. ‘Kijk me nou niet verbaasd aan en red hem.’

FACE
We hadden alweer een paar minuten op onze posten gezeten, toen er een ruiter aan kwam.
"Wel, daar zul je hem hebben, hoor, de omhoog gevallen boef," mompelde ik toen ik Flykie herkende.
We trokken ons terug om Flykie te kunnen omsingelen, maar hij had ons blijkbaar gezien en riep Hannibal. Flykie zei dat we Murdock zo snel mogelijk bij de Baas en zijn kornuiten vandaan moesten halen voor het te laat zou zijn.
Hannibal monstert de ander van top tot teen en vraagt: "Vanwaar die bezorgdheid ineens? Een geweten gekregen?"
"Niemand kan tegen de Baas op, man. Jullie vriend is in gevaar als ie in z'n eentje op hem af gaat."
"Nou moet jij eens goed naar me luisteren, vriend," zegt Hannibal en in zijn stem klinkt door dat hij zijn geduld met Flykie aan het verliezen is. "Als jullie mp's eens beter op die Baas van jou hadden gelet, had we hier niet hoeven staan. Maar nu we hier toch zijn, is die Baas van jullie nog niet jarig. Wij zijn getraind om te vechten, hebben jarenlange ervaring als team en als ie één van ons kwaad doet, heeft ie straks drie heel kwaaie lui voor zijn neus staan. Bovendien heeft die Baas van je ook nog eens een kind ontvoerd en als er kinderen in gevaar zijn is hier iemand (en hij wijst met zijn duim naar B.A.) die voor niets en niemand opzij gaat voor dat kind gered is."
B.A. komt dichterbij lopen terwijl Hannibal dit zegt en pakt Flykie bij zijn kraag.
"Als dat jochie iets overkomt, dan ben jij het volgende moment de mijne!" bekrachtigd B.A. met een verbeten gezicht Hannibals woorden.
"Ik denk dat je je maar beter uit de voeten kunt maken voor we misschien op het idee komen om jou als ruilmiddel te gebruiken bij deze ontvoering," zeg ik met een meewarige grijns op mijn gezicht. "En er ligt me iets van bij dat jij ook op het verlanglijstje van je Baas staat."
Flykie heeft het niet zo op B.A., omdat deze hem nu al twee keer bij zijn kraag heeft gepakt en hij op zijn sokken aanvoelt dat hij tegen deze grote kerel weinig heeft in te brengen. Flykie sputtert nog iets van ‘gewaarschuwd’ en loopt dan toch maar richting paard. Als Flyk de aftocht blaast, overleggen we even welke tactiek we gebruiken en gaan over tot de aanval, omdat we de waarschuwing wel serieus nemen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.