FanFic.nl

Ablatione

Hoofdstuk 6

Mijn wijsvinger gleed voor de zoveelste keer over de kleine lettertjes van het kopje. Ik las hem keer op keer opnieuw. De namen die erin voorkwamen, nou, eigenlijk alleen de naam, kwamen mij eigenaardig bekend voor. Gewoon té bekend.
En dan, aan het einde, stond de grootste klap van het hele verhaal.

... L. Crystals is met spoed naar het ziekenhuis begeleid na een moordpoging op hem. Gewond, in shock en vooral doodsbang.

Ik rilde eventjes, en keek naar het kopje. 'Is het lekker, pap?' vroeg ik aan mijn vader terwijl ik zo rustig mogelijk de krant dichtsloeg, en hem opvouwde om hem vervolgens op de tafel neer te klappen.
'Overheerlijk!' zei hij overdreven, en begon nog harder te smakken dan dat hij eerst deed.
'Ja. Dat hoorde ik al.'
Met een zucht stond ik op, en liep door naar het aanrecht, waar ik een poosje bleef staan. Mijn handpalmen tikten tegen de rand van de keukentafel aan, en uiteindelijk opende ik de koelkast voor wat koude drinken.
Mijn vader sprong op. 'O ja, ik had die nieuwe yoghurt voor je meegenomen uit de supermarkt.'
Ik keek achterom. 'Dankjewel pap,' bedankte ik hem, en trok een schuine glimlach naar hem, om vervolgens vlug van hem af te komen en een beker te pakken. Hij liep langs me heen, naar de vriezer.
Rustig fronste ik mijn wenkbrauwen. 'Eh, pap... Daar stop je geen yoghurt in...' zei ik lachend, en haalde de frons uit mijn voorhoofd.
'Echt niet?' Hij trok verbaasd een pak yoghurt uit de koelkast, en trok een pruillipje. 'Nee.' Ik schudde lachend mijn hoofd, en trok het pak uit zijn handen.
'We zetten hem hier neer, en laten hem wat warmer worden, goed?' Ik knikte naar het pakje, en pakte de krant ongemerkt van de tafel af, waarna ik naar boven toe stormde.
Ik hoorde mijn vader hoestten. 'Carm?!' hoorde ik midden op de trap. Voorzichtig gooide ik de krant naar boven.
'Ja?' antwoordde ik verbaasd, en ging op een traptrede zitten. Mijn vader beende de keuken uit, en trok een serieuzer gezicht.
'Ik weet niet of ik droomde, maar toen ik deze bult zag' — hij wees met zijn vinger naar een bult, en vertrok even pijnlijk — 'toen wist ik dat het geen droom was.'
Ik wachtte rustig af tot hij een vervolg zin maakte, en zou dan pas vertellen wat ik dácht dat het geweest zou zijn.
'En ja... Ik werd vannacht van iets wakker, ik was naar beneden gegaan, en hoorde ge-adem. Daarna... Ja...' Hij haalde zijn schouders op.
'Pap. Je droomde. Ik lag de héle nacht te snurken als een walrus.' Ik liet een nuchter lachje horen, en stond op. 'Ga anders nog even wat slapen, misschien dat je dan wat meer rust hebt.'
Ik liep naar boven toe, en glimlachte nog eens geruststellend naar mijn vader. Hij krabde verbaasd op zijn achterhoofd, en glimlachte verwelkend terug.
'Dag.'

... L. Crystals

Mijn hoofd was volgepompt met die naam. Luke Crystals. Ik slikte eventjes, en keek naar mijn mobiel. Welk ziekenhuis zou hij liggen? Gewoon de dicht bijzijnde van Forks? Ik keek naar het raam.
Misschien zou ik hem kunnen opzoeken? Ik keek naar mijn mobielscherm, die aanging, zonder dat ik hem aanraakte.
Ik las een sms door. Het was alleen een stomme begroeting. Mijn hoofd zei: 'Typ niets!' Mijn hart vertelde me: 'Typ niets, bezoek hem!' En mijn instinct zei alleen maar dat er iets goed mis was.
'Niets dan.'
Ik keek naar mijn slaapkamerdeur, en pakte mijn sleutels van mijn bureau. 'Ik ga hem opzoeken,' zei ik vastbesloten, en liep de gang op. Mijn adem stokte even.
'O ja. Pap?' Ik ging voor zijn slaapkamerdeur staan, en klopte met mijn knokkels op de deur. 'Ik ga even naar Lilith.'
Leugen.
Ik hoorde goedkeurend gebrom. 'Oké!'
Ik rende naar beneden toe. Luke Crystals. Luke Crystals, ik kom je opzoeken. Het galmde voortdurend door mijn hoofd heen.

'Mevrouw?' Ik leunde over de toonbank heen, en keek in de ronde. Niemand. Ik leunde nog wat verder.
'Ja?' Een jongedame kwam tevoorschijn uit een hokje met een stomend hete kop koffie. Ze ging nonchalant op de stoel zitten, zette het kopje aan de kant en typte haar inlognaam en wachtwoord op de computer in.
Ik onthield het, voor het geval dat.
Rustig ging ik weer wat naar achteren, en zei zo onverschillig mogelijk: 'Is er hier ene... Eh... Luke...' Ik dacht eventjes na, nep dan, 'Luke Crystals! Luke Crystals, ligt die hier ergens in het ziekenhuis?'
De vrouw trok een vragend gezicht. 'Kennis?' vroeg ze, en typte de naam in op de computer. Ik zoog een verhaal uit mijn naam.
'Ja. We ontmoetten elkaar minstens vier jaar geleden. Hij is al een stuk ouder, heeft volgens mij een studie?' Ik keek de vrouw onzeker aan. 'Nou ja. Dat boeit ook niets, hè, ik denk niet dat mevrouw een levensverhaal wil horen.'
Ze glimlachte. Ik knipoogde naar haar.
'Nee. Geen ene Luke.. Wat was het?' Ze draaide het computerscherm naar me op. Een lijst van heel wat Lukes verscheen op het scherm. Ik fronste eventjes kort. De eerste Luke heette Mabels van de achternaam.
'Crystals.'
Haar vingers tikten de achternaam in vlugge bewegingen in, en ze draaide het scherm weer naar mij om.
No Match, stond er in sierlijke letters, en ik moest weer zuchten. 'Dan heeft hij schijnbaar tegen mij gelogen over dit ziekenhuis.' Ik trok een treurig gezicht, en strompelde weg van de vrouw.
'Ho! Wacht, mevrouw! Wacht!' Ze sprong op, en probeerde met haar lange nagels mijn shirt vast te pakken, maar ik was allang omgedraaid door haar reactie op mijn treurige gezicht.
Ze keek me hoopvol aan, en vertelde toen: 'Ik kan onderzoek naar hem doen. Hij heeft misschien híér nog nooit verbleven, maar dat hoeft niet te betekenen dat hij in geen ander ziekenhuis heeft verbleven.'
Ik glimlachte. 'Dus... U wilt mij nu vertellen dat u een heel onderzoek kan verrichtten?' Ze knikte. 'En... En dat houdt dus in dat áls hij in een ander ziekenhuis ligt, u mij dat wil vertellen?' Weer een knik.
'U bent de aller aller áller beste secretaresse ooit!' bracht ik vrolijk uit, en keek haar aan. Ze maakte een gebaar dat het wat stiller moest.
'Niet te hard roepen, ik mag dit eigenlijk helemaal niet doen...' vertelde ze, en rolde kort met haar ogen, waarna ze met twee handen de beker vastpakte, en glimlachte.
'Maar ja... Stiekem doe ik het toch.'
Ik glimlachte terug, en keek naar de warme koffie. 'Enjoy it,' zei ik lachend, keerde mezelf om, en rende naar de uitgang.



Haast stamelend keek ik naar het papiertje, en zuchtte toen. Verbeten legde ik hem onder een aantal papieren op mijn bureau, en pakte een leeg papiertje.
Ik begon iets te schrijven, iets aan Donja, maar ik kwam eigenlijk niet goed uit mijn woorden.
'Verdomme,' schold ik kwaad, en keek naar het raam achter mijn bureau. Ik begon te knarsetanden, en wendde mijn gezicht toen af.
Onrustig stond ik op, en liep naar mijn vaders slaapkamer. Het was acht uur 's ochtends, en dit zou dan weer de eerste schooldag zijn na de barre vakantie in december, die zijn ups en downs had qua het weer, maar het was niet altijd even zonnig. Voorzichtig stak ik mijn hoofd om de hoek heen.
'Pap? Ik eh... Ik ga naar school,' fluisterde ik zachtjes, en zag het slaperige gezicht van mijn vader om zich heen kijken. Een knik, gemompel en wat bewegingen waren de enige dingen die hij deed. Niet veel later weerklonk er veel gesnurk.
Ik had mijn autosleutels al een poos in mijn handen. Mijn handen voelden overigens erg klam, misschien van de zenuwen voor school? Was het eigenlijk al verspreid dat ik was flauwgevallen en dat ik hoogstwaarschijnlijk claustrofobie had? Nee. Ongetwijfeld niet.
'Dag!' riep ik nog, expres hard zodat hij weer wakker zou worden. 'Ik ga nú naar school, mis me niet!' riep ik daarna nog, en grijnsde smalend.

Ik keek naar de pubers die op het schoolplein in groepjes rond de mooiste auto's stonden. Ze keken me aan als oud vuil, maar misschien was ik dat momenteel ook wel.
'Hoi,' mompelde ik tegen een paar leerlingen die mij ijzig aanstaarden. Een groepje jongeren riepen wat dingen. Dingen zoals: 'Hé, hoor jij ook op Forks High School?' Ik voelde me beledigd...
'Ja,' fluisterde ik tegen mezelf, en keek naar de grond. Na een poos bracht ik mijn hoofd op, terwijl ik mijn tas wat meer ophees, en keek naar Eric.
'Heb je al gehoord dat er een nieuweling op school is?' vroeg hij met een brede glimlach. Ik schudde mijn hoofd. Mijn ogen begonnen langzaam te laten zien dat ik wilde weten wíe er dan nieuw was, en Eric zag dat schijnbaar.
'Isabella Marie Swan.' Ik lachte eventjes, en schudde mijn hoofd heen en weer.
Eric scheen het niet te begrijpen, en ging voor mij lopen, op zijn achteruit stand.
'Wat is er?' vroeg hij verbaasd. Ik moest nog harder lachen. 'Eric Yorkie, heb je nou serieus haar héle naam uit je hoofd geleerd? Er moet wel meer dan een naam in je hoofd zitten.'
Ik klopte met mijn handpalm op zijn hoofd, en liep hem voorbij. Mike keek mij na, nadat hij zich bij Eric had gevoegd, samen met Jessica. Ik was nooit zo gesteld geweest op hen, ze waren immers maar de leerlingen die niet enórm geliefd waren, maar wel een beetje bij de populaire mensen hoorden.
Lilith liep mij straal voorbij. 'Frans?' riep ik haar achterna. Ze draaide zich om.
'Hè?' zei ze verbaasd. Ik liep naar haar toe, en legde mijn tas op de grond.
'Heb je Frans?' herhaalde ik in een andere zin, maar het was nog altijd dezelfde vraag.
Ze keek me aan, en zei toen: 'Ja.' Ik grijnsde breed, van hier tot Tokio. 'Bien. Dan zitten we daar bij elkaar.' Ze kon nog geeneens meestemmen, laat staan iets inbrengen, want ik was allang weggelopen.

Mijn les werd vergezeld door Lilith. Ze zat ongewenst naast me, en volgens mij merkte de gehele klas al wel zoiets.
Ik keek zo af en toe achterom, naar Bella Swan, die daar maar alleen zat, de eerste paar lessen. Tot aan Spaans, waarbij we gescheiden van elkaar waren. Ik zuchtte opgelucht, en keek naar mijn lege papier, toen ik eenmaal bij Spaans was. Ik keek naast me, waar Mike dit keer ongewenst zat. Hij leunde met zijn hoofd op zijn handpalm, die ondersteund werd door zijn elleboog. Toen hij mijn blik opmerkte, glimlachte hij alleen.
'Hoi,' zei ik schoor, en schraapte mijn keel even. Hij keek opzij, deed niets meer of minder, en grijnslachte alleen eventjes toen het wat rumoeriger werd in de klas.
Ik keek achterom naar Jessica, die haar gezicht afwendde bij het zien van mijn blik naar haar. 'Denk je niet dat die Bella Swan op iemand anders valt?' vroeg ik doorzichtig, en fronste eventjes kort terwijl ik op het tafelblad tikte met mijn pen.
Mike keek op. 'Nee,' zei hij vastbesloten, schudde zijn hoofd, en keek achterom. 'Maar ze is volgens Jess wel geïnteresseerd in die Cullen.' Hij keek ietwat beteuterd.
'Dat zijn alle meiden, denk je serieus dat hij háár kiest?' Ergens was ik haast zeker van het feit dat Bella en die Cullen waar Mike het over had óóit samen zouden komen.
Ik ging wat beter zitten. 'Welke Cullen?' Mike keek op bij die vraag, en zuchtte geërgerd om het feit dat ik het niet wist.
'Welke denk je?' Ik beet nadenken op mijn onderlip, totdat ik tot het antwoord kwam. 'O.'
Hij knikte even. 'Edward ja.'
Jessica's ogen begonnen te branden in mijn ogen, en ik keek wéér achterom, zoekend naar haar blik, maar ze was alweer weggekeken met haar blik.
Ik boog mezelf wat naar Mike toe, en fluisterde zacht: 'Denk je niet dat eh... Jessica, ja. Denk je niet dat Jess jou leuk vindt?'
Mike keek me droog aan, en keek toen even ongemerkt over zijn schouder heen. Om niet té opvallend te zijn — gelukkig had Mike hiervoor een goed stel hersenen — zwaaide hij eventjes lachend naar Eric, en draaide zich toen weer om.
'Echt?' vroeg hij zachtjes. Ik knikte beamend. Daarna zuchtte ik, en tikte weer met mijn pen op het tafelblad, tot de leraar Spaans er wat van zei.
Mike lachte alleen. 'Haha,' verzuchtte ik. Weer een honende lach van Mike, dit keer weer onder de rumoerigheid van de klas.
Ik zuchtte. 'Stop maar Mike, met dat hele lach gedoe. Maar serieus, Jess vindt je leuk,' vertelde ik hem. 'Geen grapjes.'
En weer een honende lach. De bel ging, en de honende lach bleef net zo lang tot ik het lokaal uitgesneld was, op weg naar de parkeerplaats om in mijn auto te stappen, zo snel mogelijk, en vervolgens naar huis te rijden.

'Carm!' riep iemand over de parkeerplaats heen. Ik draaide me om in een wiedewaaien, en fronste toen Jessica over het schoolplein heen rende.
Ze hijgde toen ze aankwam.
'Hoi?' zei ik fronsend, en gooide mijn tas op de bijrijdersstoel, waarvan ik de deur open had gegooid. Jessica kwam nog steeds op adem. Blijkbaar was ik niet de enige met een slechte conditie.
Ik vroeg nieuwsgierig: 'Wat is er?' Ze keek me een poosje aan als een vis op het droge, en haalde toen adem. Nog altijd waren haar ogen dodelijk, alsof... O, dat was het. Mike zat natuurlijk naast me.
Nonchalant leunde ik tegen mijn auto aan. 'Mike is niet op mij. Hij is op Bella. Bella is op die Cullen, en jij bent op Mike. Mooie driehoekverhouding.'
Jessica keek me dodelijk aan, nogmaals. Ik grijnsde licht. 'Ach ja. Ik maakte maar een grapje, hoor. En trouwens, Mike is yours.' Ik knipoogde naar haar, en liep om mijn auto heen naar de bestuurderskant.
Jessica klapte de bijrijdersdeur open, en ging bovenop mijn tas zitten. Daar gingen mijn boeken, en het croissantje dat ik had gekocht in de kantine toen die daar lagen.
'Jess...' Spijtig keek ik naar mijn tas. 'Mijn eten zit nu onder de geur van jouw kont.' Ze lachte eventjes kil, gooide de tas op de achterbank, en zuchtte.
Ze keek me weer aan toen alles klaar was. 'Je laat Mike met rust. Hij is inderdaad mijn,' begon ze, en haalde eventjes kort adem, 'Dus als ik hem nog één keer in jouw bijzijn zie...' Ze maakte een krenkend gebaar met haar hand, en klapte de autodeur toen open.
'Mijn auto is net...' Ze klapte de deur dicht. Beteuterd maakte ik mijn zin af met: '... Nieuw.' Maar ja, zij was immers dé Jessica Stanley, die niets een tweede kans gaf en het al helemaal niet boeide of iemand een nieuwe auto had, tenzij zijzelf een nieuwe auto kreeg. Dan was alles... Goed.
Ik startte mijn auto, en keek naast me, waar een oranje pick-up stond. Bella Swan stond ernaast.
'Hoi,' zei ik terwijl ik mijn hoofd uit de cabine stak, en glimlachte eventjes naar haar. Ze glimlachte terug. Vlug keek ze achteruit.
'Hoe gaat het?' vroeg ik toen maar, om een gesprek aan te smeren, maar ze stapte vlug in de auto. 'Goed,' hoorde ik nog, voordat er werd weggereden, en fronste toen eventjes.
'Fijne dag nog...' Ik zette mijn auto in de drive, en reed zo weg van de parkeerplaats, weg van Jessica. Al helemaal weg van Mike, en zo ook van de Cullens en Bella Swan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.