FanFic.nl

Vallende ster

Hoofdstuk 4

Harry P.O.V.
Twee weken later loop ik een wachtkamer binnen. Louis loopt een paar meter voor me.
Als we het kamertje binnenkomen zien we dat er al verschillende mensen zitten. Twee van de jongens kijken nerveus om zich heen, maar de andere twee lachen bemoedigend als we binnen komen. Een hond ligt in het midden van het kringetje.
Adam en Zayn zijn nog niet op komen dagen en ik ben benieuwd of ze nog komen.
Maar na vijf minuten doet de langharige jongen de deur dicht. De ander begint te praten.
''Welkom allemaal. Ik ben Tom, en dit is mijn broertje Bill. We zullen jullie de komende weken begeleiden bij deze bijeenkomsten en hopen jullie zo te helpen met jullie angsten en trauma's. We zullen gesprekken met elkaar houden, maar ook verschillende oefeningen doen. Laten we eerst een voorstelrondje doen. Liam, we beginnen bij jou. Zou jij je even kunnen voorstellen en vertellen waarom je hier bent?'' Hij kijkt afwachtend naar de jongen naast hem.
Die kijkt schichtig de kring rond en begint dan te praten.
''Nou, ik ben dus Liam en...''
Maar hij kan zijn zin niet afmaken, want de andere jongen is opgesprongen en probeert nu de deur open te krijgen. Bill loopt naar hem toe en doet een poging hem weer naar zijn stoel te krijgen. ''Als je nu niet doorzet zal je er nooit vanaf komen!'' zegt hij tegen hem. De jongen worstelt even, maar laat zich dan meenemen. Hij gaat zo ver mogelijk bij Liam uit de buurt zitten, en als ik hem aankijk zie ik dat hij elk moment in tranen kan uitbarsten. Weird...
''Liam, zou je ons nog even kunnen vertellen waarom je hier bent?’’ vraagt Tom.
''Ik ben hier omdat...'' Hij zucht even en maakt dan zijn zin af, maar niemand kan hem verstaan.
''Zou je dat nog eens kunnen herhalen?'' vraagt Bill.
''Ik ben bang voor lepels,'' mompelt Liam snel, nog steeds nauwelijks verstaanbaar. Er komt een gesmoord snik-achtig uit de hoek, waar de andere jongen zit, maar Tom negeert het.
''Heel goed Liam, alles begint bij het toegeven van je probleem! Allemaal even een applaus voor Liam,'' zegt hij, waarna Bill en hij beginnen te klappen.
Louis doet, tot mijn verbazing, mee en ook de andere jongen doet een poging.
''Wow, wacht even hoor, maar ik denk dat ik het niet goed verstaan heb. Hij is bang voor lepels?'' vraag ik spottend.
''Dat heb je prima verstaan. We zijn hier om elkaar te helpen bij onze angsten en trauma's. Liam's fobie klinkt voor jou misschien niet logisch, maar het is een bestaande fobie die de naam pirilonsofobie draagt. Ik verwacht dan ook van jou, en overigens ook van de anderen, dat je iedereen hier respecteert en naar hen luistert. Als dat je allemaal niet aanstaat is daar het gat van de deur,'' zegt Bill streng.
Ik mompel een sorry en zak wat verder onderuit. Dit gaat nog een lange dag worden. Gelukkig heb ik Louis naast me. Ik probeer hem even aan te kijken, maar hij staart voor zich uit, de leegte in.
''Oké, laten we verder gaan!'' roep Tom, en hij kijkt de jongen die net weg wilde gaan vol verwachting aan. Ik zie dat hij nog verder weg is gaan zitten, dit keer ook een stuk verder bij mij uit de buurt.
''Ik ben Darren en ik heb anglofobie,'' zegt de jongen wanhopig.
''Zou je aan de rest kunnen uitleggen wat dat is?'' vraagt Bill.
''Ik... ik ben bang voor Engelsen,'' zegt de jongen.
Iedereen klapt, maar ik begin hard te lachen, want serieus? Bang voor Engelsen? Wat denkt hij dat we gaan doen?
Maar als ik de boze blikken van Bill en Tom zie probeer ik me snel in te houden.
''Sorry,'' mompel ik. Dan zie ik dat het mijn beurt is.
''Ik ben Harry en ik ben hier omdat ik, samen met Louis hier naast me, iets verschrikkelijks heb meegemaakt, waarvan de beelden mijn hoofd maar niet uitgaan. Het was een doodgewone dag, en we zaten gewoon rustig op een terrasje. Louis had een sollicitatiegesprek bij de karaokebar. En toen, opeens uit het niets, viel er een jongen op Louis' tafeltje. Hij was gesprongen en dood, natuurlijk. En nou ja, dat is het,'' zeg ik, terwijl ik mijn schouders ophaal.
Iedereen kijkt me aan en begint dan te klappen, behalve de anglofoob dan, die zit nu met zijn handen voor zijn gezicht, waarschijnlijk omdat ik langer gepraat heb dan de rest.
''Ik vind het erg knap dat je dit zo goed aan ons kunt vertellen. Dat maakt het hele proces meteen een heel stuk makkelijk. Louis, wil jij nog iets toevoegen?'' vraagt Bill.
Louis, die nog steeds voor zich uit zit te staren, schudt zijn hoofd.
''Oké, dan gaan we aan de slag!'' roept Tom.

Reacties: