FanFic.nl

When the bullet hits the costume

When the bullet hits the costume DEEL 7

AMANDA
Ik was even thuis geweest om me wat op te frissen. In het bos was ik namelijk niet helemaal schoon gebleven. Na een tijdje besloot ik maar eens naar buiten te gaan om wat afleiding te zoeken. Ik liep net de straat uit, toen Murdock voor me stond. Hij zei dat hij wat te vertellen had, draaide zich toen om en liep weg. Ik keek hem na. Snel liep ik naar het plein, nieuwsgierig wat Murdock zeggen wil. Als Murdock vertelt dat Flykie nog vrij rondloopt, schrik ik. Houdt het dan nooit op? De mensen juichten, maar het enige wat ik kon doen was naar Murdock staren. Toen zag hij mij ook en we keken elkaar aan. Wat was hij toch lief. Toen zei Hannibal wat en Murdock schrok op om te luisteren wat hij zei. Ik was nog helemaal in 'shock'. Langzaam liepen de mensen weer weg en ik liep mee, niet wetend dat Murdock mij even later tevergeefs aan het zoeken was.

FACE
Hannibal verdeelde de taken: Murdock bleef in het dorp, B.A. moest de basis in het oog houden en ik moest een helikopter gaan regelen.
Bij de balie van het hotel vroeg ik waar ik in de buurt een vliegveld of vliegschool kon vinden. Ik kreeg een paar adressen mee en op de hotelkamer begon ik met bellen. Een paar namen weten is altijd handig. Als ik weet waar helikopters staan, zoek ik Murdock op. Op het plein zie ik hem rondslenteren en ik roep dat ie moet vliegen.
"Murdock, kun je er in vijf minuten voor zorgen dat je er uitziet als een piloot?
Over zes minuten kunnen we er één ophalen."
Ik zie aan hem dat hij andere plannen had, maar....ik kan geen helikopter vliegen, dus hij moet even mee.
"Sorry, Murdock, over een uurtje zijn we terug, misschien nog eerder, kom op."
Samen rijden we naar het vliegveld waar helikopters staan. We rijden eerst even langs de hangar waar de heli's op een rijtje staan, zodat Murdock types kan noemen.
"Kijk, Face, die wit met blauwe, da's een hypermoderne. Die moeten we hebben."
Murdock was al helemaal in de wolken, terwijl hij nog met vier wielen op de grond stond. Aan de balie begroet ik de receptioniste met haar naam en m’n aller charmantste gezicht.
"Staat hij klaar?" vraag ik met een air alsof ik hier al jaren over de vloer kom.
Verbaasd vraagt de roodharige schone wat ik precies bedoel. Ik kijk samenzweerderig om me heen en buig dan naar haar toe.
"De helikopter, je weet wel...de YNK 5825."
Ze kijkt me fronsend aan en vraagt: "Heeft u die gereserveerd dan?"
Ik kijk haar vervolgens aan alsof de wereld zal vergaan.
"U weet toch wel dat de president bij ons bedrijf op bezoek komt? En dat hij een rondvlucht krijgt aangeboden?"
Ik draai me om en wijs voorzichtig naar buiten, waar Murdock in vol ornaat piloot staat te zijn.
"Juffrouw, zelfs de piloot van de president is al hier om te chopper te inspecteren!"
Ik kijk haar verwachtingsvol aan. Ze duikt in een stapel papieren en zoekt op of het genoemde type al gereserveerd is. Met een verontschuldigende blik pleegt ze snel een telefoontje en geeft zo ongeveer een bevel om de helikopter in gereedheid te brengen. Als ze de telefoon neerlegt nodigt ze me uit om samen met Murdock naar de heli te lopen.
"Hoe was uw naam ook al weer?" vraagt ze terwijl ze drukdoende is om een formulier in te vullen.
"Decker, Roderick Decker, van Decker Industries. Met ck"
Ze verontschuldigt zich nog een keer voor het misverstand en overhandigt dan de sleutels van de helikopter. Murdock kruipt met jeukende handen achter de stuurknuppel, zet alle knoppen goed en dan zijn we weg.
"Decker Industries?" vraagt Murdock, terwijl hij me even olijk met grote ogen aankijkt.
"Tja, och...ik dacht, kom, laat ik nu eens een bestaande naam opgeven!"

CAMELEON
"Goede middag, u spreekt met Harry Hilkins."
Goede middag, Hannibal Smith hier. Is Cameleon bij u? Ik zou hem graag even spreken."
"Heeft u een momentje?"
Hannibal kwam nog een mannetje te kort bij zijn plan en kreeg een ingeving over wie er nog meer goed in het plan zou passen...
"Hallo, met Cameleon."
"We hebben je hulp nodig, heb jij aan het eind van de middag of vanavond wat te doen?" vraagt Hannibal me.
"Mag ik weten wat de bedoeling is, want Harry en ik hebben een berg werk vandaag."
Hannibal legt me het plan uit en ik kan me er helemaal in vinden. Als ik Harry er later van op de hoogte breng, moet hij er zelfs om lachen.
"Dan moet ik op m'n oude dag nog leren toneelspelen, zeg! Nou, ik zal een strenge baas spelen, hoor.”

MURDOCK
Ik zuchtte toen Face op me af kwam en zijn verhaal deed.. Maar ach, mee met een scam was altijd wel weer lachen. Zoals Faceman die mensen oplichtte.. Niet normaal! Maar goed.. Ik liep naar het hotel en zag onderweg vanuit de verte Amanda nog. Ik keek even naar haar, maar ze zag me niet of wilde me niet zien. Snel de hotelkamer op en mijn pilotenpak aandoen. Normaal deed ik niet zo formeel, maar ach.. zo'n pak geeft een echte kick! Compleet met laarzen en pilotenmuts kwam ik even later weer bij Face, waarna we snel vertrokken, voor iemand ook maar in de gaten had wat er wat gebeurd was.
Eenmaal bij de hangar zag ik al snel de chopper die ik moest en zou hebben. Ik grijnsde, nooit gedacht dat ik daar ooit in zou kunnen vliegen. Toen Face de vrouw onder de tafel praatte, keek ik met een quasi chagrijnig, ongeïnteresseerd gezicht rond, ik was helemaal in mijn rol. Eenmaal de chopper in ons bezit hebbende jeukten mijn handen en dat zag Faceman ook wel aan me. IK wilde een kreet slaken, maar dat zou niet geloofwaardig zijn als presidentieel piloot, dus met moeite hield ik me in. Face zag het en lachte me vierkant uit.
We vlogen naar het dorp en ik landde de helikopter midden op het marktplein. We moesten zo weer weg geloof ik en omdat dat pak lekker zat had ik geen zin het uit te trekken. Al gauw kwam de jeugd eraan, die wel wilden weten hoe het was te vliegen in zo'n helikopter. Er waren tien kinderen die om me heen draalden en die o zo graag even wilden vliegen.
Ik checkte de brandstofstand en bedacht een plannetje. In de helikopter konden vijf passagiers, dus ik stapte eruit en gebaarde dat ze in moesten stappen. Ongelovig staarden de kinderen me aan en het leek er niet op dat ze nog in actie zouden komen.
Ik zei: 'Nou ja, dan niet..' en ik deed of ik de 'sleutel' omdraaide.
Teleurstelling vloog over de gezichtjes en ik grijnsde. Meteen begrepen ze me en ze begonnen te dringen wie als eerste mocht. Ik koos er uiteindelijk vijf uit. De meisjes giechelden van spanning en de jongens deden of het ze niets deed, maar ik prikte er gauw doorheen. Ik glimlachte. Toen ze goed vastzaten deed ik het deurtje dicht en stapte in. Met een kreet steeg ik razendsnel op. Eenmaal in de lucht haalde ik de meest gave toeren uit die ik ooit geleerd had. De kids vonden het geweldig.
Na een tijdje was het welletjes en ik daalde weer. Helemaal stil stapten de kids uit. De volgende lading kon erin en met hen deed ik dezelfde toeren.
Toen ik weer daalde, zag ik dat er ook wat ouders bij waren komen staan. Ik stapte uit en liet de kinderen eruit. Toen ik me omdraaide, stond Amanda daar, recht voor me. Ik voelde me meteen belachelijk in mijn pilotenpak, maar in Amanda's ogen zag ik iets van bewondering. Ik keek haar recht in haar ogen aan en lachte breeduit. Amanda draaide zich meteen om, maar ik dacht in de gauwigheid te zien dat ze bloosde. Ze liep weg en ik keek haar even na..
De tip van Cameleon om met haar te praten spookte nog steeds door mijn hoofd, maar de ouders wilden ook wel weten wat we gingen doen en hoe de chopper werkte. Geduldig legde ik het plan voor een deel uit, niet teveel want het moest toch een verrassingsactie worden. Ook liet ik de ouders één voor één in de cockpit en legde wat knopjes uit.
Toen was het alweer etenstijd en na de chopper goed op slot gedaan te hebben, ging ik naar het hotel. Mijn pak hield ik aan, want ik moest midden in de nacht in actie komen. We zaten aan tafel en Hannibal legde de rest van het plan uit, hij vertelde ook wat meer details.
Decker moest bij de basis weggelokt worden, zodat Hannibal Flykie op kon halen, gekleed als hoge generaal. Face zou meegaan als luitenant en BA zou chauffeur zijn. Ik zou op hen wachten met de helikopter, zodat we hem ergens anders heen konden vervoeren. Toen Hannibal vroeg of er nog vragen waren, knikte ik.
'Hoe wil je Decker weglokken dan? Wij kunnen dat niet doen, ze kennen ons! Die MP's herkennen jullie niet want die letten toch nooit op, maar Decker moet afgeleid worden..!'
Hannibal grijnsde en stak een sigaar in zijn mond. Ik keek Hannibal vragend aan met grote ogen, maar Face keek moeilijk naar BA.
'The jazz man, the jazz.’

CAMELEON
Harry en ik maakten snel wat lange stokken van wat resthout en dit brachten we naar het dorp. Murdock had het hele dorp ongeveer gerekruteerd en ditmaal was de feestzaal niet vol feest, maar vol strijdvaardigheid. We brengen de stokken naar binnen en er klinkt meteen gejuich: de doeken met kreten kunnen nu echte spandoeken worden. Weldra klinkt er getimmer en zetten de bedenkers van de kreet trots hun eerste spandoek tegen de muur. Wij gaan weer terug, naar de zagerij, want er moet nog "werk" gedaan worden.
Rond etenstijd pak ik de telefoon.
"Hallo, u spreekt met Calvin Mellerby, mag ik kolonel Decker van u? Ja, ik wacht."
"Goede avond, Kolonel Decker hier. Met wie heb ik het genoegen?"
"Goede avond, kolonel, u spreekt met Calvin Mellerby, u beter bekend als Cameleon. Ik heb de afgelopen week tijdens het werk op de zagerij nogal na lopen denken over de laatste tijd en ik het zit me behoorlijk dwars wat ik de laatste tijd heb uitgespookt. Nou zou ik graag met u willen praten over een oplossing."
"Dus, Cameleon...eh...Calvin, je geweten begint op te spelen?"
Hij stelde nog wat vragen en beloofde aan het einde van zijn dienst te komen.

FACE
Halverwege de avond loopt het plein vol. De mensen met wie Murdock had gesproken hadden de organisatie van de demonstratieoptocht op zich genomen en zijn druk bezig de makers en hun spandoeken over de groep te verdelen. Claire en Amanda lopen voorop met een spandoek met een krachtige kreet: "Decker, geen gesjoemel, Flykie hoort in de cel!!."
Ik loop even naar ze toe en bekijk hun pronkstuk.
"Da's krasse taal, dames. Als Decker dit niet begrijpt, dan is er een steekje bij hem los."
Ik heb m'n militaire pak al aan en wordt van top tot teen bekeken door Claire en Amanda.
"Mmm, tja, dat is voor straks." verklaar ik m'n outfit met een opgelaten gezicht.
"Maar Face, zo ben je nog knapper!" grapt Claire quasi onder de indruk.
Amanda kijkt stilletjes toe als we even zoenen. Dan ineens wil ze weten of Murdock ook zo'n mooi militair kostuum heeft. Als ik knik beginnen haar ogen te schitteren en ze kijkt om zich heen of ze hem ergens ziet.
B.A. deelt een paar walkie-talkies uit aan de organisatie, zodat we goed kunnen communiceren.
De diskjockey die gewoonlijk disco draait voor het dorp heeft een megafoon in zijn handen en geeft het startsein voor de optocht. Daar gaan ze....richting de mp-basis....om Decker te vertellen dat het dorp er niet mee eens is dat Flykie nog niet gevangen zit.

MURDOCK
Ik was even wat rondjes gaan vliegen om de omgeving een beetje te verkennen. Ik moest ergens landen, zodat we Flykie uit konden laden. Toen ik naar beneden keek, zag ik dat er een omgevallen boom lag, op de plek waar ik moest landen.
‘Oeps, dat was niet helemaal de bedoeling,’ mompelde ik in mezelf.
Ik maakte rechtsomkeert en zocht een andere landingsplek. Dat was goed, maar ik moest wel even aan het team vertellen dat de plannen gewijzigd waren. Meteen vloog ik door naar het dorp, waar ik de optocht volgde. Ik landde ergens naast de route en rende naar Face, die naast Claire en Amanda liep. Hij praatte wat met ze. Steels keek ik even naar Amanda, ze lachte naar me. Ik ging naast hem lopen en fluisterde wat in zijn oor. Face knikte en we verontschuldigden ons bij de dames. Ik deed mijn kapiteinspet wat beter op mijn hoofd en gebukt rennen we naar de helikopter. We stappen in en zoeken naar Hannibal, die nog ergens in het dorp moest zijn. We vonden hem al snel en ik gaf door dat we een andere landingsplek hadden. BA zou ons daar opwachten bij de Van. Hannibal stapte ook in, en we vlogen door naar de basis.

AMANDA
Ik was even bij Christiaan wezen kijken, maar hij was de schrik duidelijk alweer lang te boven. Toen ik binnen kwam ging hij aan m’n been hangen, terwijl hij luidkeels: 'BLOK AAN JE BEEEEEEN!' riep.
Ik lachte en praatte nog wat met Christiaan en zijn moeder. Daarna ging ik naar het dorpsplein.
Er stond een groepje ouders te praten en wat kinderen te spelen. Een van de kinderen kwam naar me toe, de anderhalf jaar oudere zus van Christiaan.. Ze vertelde me vol trots en helemaal enthousiast dat ze met Murdock in de helikopter had gevlogen. Ze vertelde nog wat, maar dat volgde ik niet helemaal meer, omdat Murdock net weer landde. Ik keek lachend naar alle kinderen en naar hem. Toen draaide Murdock zich om en keek recht in mijn gezicht. Ik keek bewonderend naar zijn pilotenpak, want dat stond hem echt mooi. Vroeger had ik ook altijd piloot willen worden, maar dat mocht niet van mijn ouders. Ze vonden dat geen goed beroep voor een vrouw... Toen ik weer naar Murdock keek, lachte hij breed. Ik draaide me gauw om, om niet te laten zien hoe verlegen ik daarvan werd. Snel liep ik weer verder, terwijl ik voelde dat Murdock's ogen in mijn rug prikten. Ik besluit maar richting Claire te gaan, zodat we verder kunnen met onze spandoek.

DECKER
Ik vond het maar een raar telefoongesprek en liep naar Flykie toe. Hij keek raar op. Ik vertelde het verhaal en hij schudde nogal raar zijn hoofd.
‘Dus ik moet je arresteren voor alle misdaden die jij hebt begaan,’ zei ik serieus. ‘Sorry er zit niets anders op.’

FLYKIE
Ik keek hem raar aan, tot hij zei dat ie mij moest arresteren. Ik zuchtte tot Decker de handboeien tevoorschijn haalde.
‘Als je denkt mij zo makkelijk te arresteren, dan moet je wat beters in huis hebben,’ zei ik zachtjes.
Ik draaide mij om en sloeg hem neer. Ik rende naar mijn kamer en pakte wat wapens. Ook pakte ik nog een zwart pak en mijn handschoenen nam ik ook mee. Daarna rende ik naar de stal waar mijn paard stond en die rende de basis uit. Mijn vuist deed zeer van de klap en ik sprong over het hek naar buiten. Ik wist wat mij te doen stond: wegwezen en wel snel.

MURDOCK
Ik zat in de chopper, Face had ik afgezet bij de stoet en zelf vloog ik wat rondjes.. Ik kon namelijk elk moment opgeroepen worden. Ineens zag ik beweging bij de basis. Ik pakte de verrekijker en zag dat het Flykie was. Razendsnel dacht ik na. Het team oppikken duurde te lang, dus ik kon beter terug naar de stoet. Het team was namelijk helemaal aan de andere kant van de basis en de stoet was aan de goeie kant, namelijk mijn kant en ook de kant waar Flykie opvluchtte. Ik had eens een gesprek opgevangen over dat Amanda gevoel had voor helikopters en een plannetje schoot me te binnen. Ik grijnsde: twee vliegen in één klap.
Ik vloog snel terug en stopte bij de stoet. Ik stapt uit en, gebukt voor de propellers, liep ik naar Amanda. Snel legde ik de situatie half uit, waarna ik haar meetrok in de helikopter. Claire keek ons verbaasd na. Beduusd keek Amanda me met grote ogen aan. Ik gaf een knipoog en steeg snel op.
Onderweg vertelde ik, terwijl ik uitkeek naar Flykie: 'Ik spring zo naar beneden, voor dat paard van hem. Jij blijft me volgen en als ik Flykie heb uitgeschakeld, blijf je stil hangen, zodat ik terug kan klimmen en kan landen. Vind je dat goed? Het is best eng, I know, maar ik heb je hulp nu even nodig!'
Serieus keek ik haar aan.
Ze stamelde: 'Euh.. ja, is goed.'
Snel legde ik haar de knoppen even uit en keek haar toen even recht aan. Even leek de tijd stil te staan, tot ik ineens Flykie zag rijden vanuit mijn ooghoeken.
'Licht jij het team even in?'
Ik gaf haar de walkietalkie en legde dat ook even uit. We schoven over, waarbij mijn hand die van haar raakte. Ze werd rood en keek strak vooruit. Ik glimlachte en ging toen op de zijbalk staan. Amanda ging wat lager voor Flykie vliegen, die op zijn paard knoeperhard reed. Ik kon toen met wat moeite voor het paard op de grond springen. Het paardje steigerde, maar ik floot en hij stond stil. Flykie sprong eraf en ging in een vechthouding voor me staan. Ik had echter een revolver in mijn holster zitten en hield Flykie onder schot. En zoals we kennen van Flykie trapte hij het ding uit mijn handen. Nu stond ik er alleen voor. Boven mijn hoofd cirkelde Amanda rondjes en ik gebaarde naar haar het team te halen. Ze begreep het en vloog meteen weg. Ik keek haar even na en glimlachte, want ze zwieperde erg heen en weer en snel ging het ook niet bepaald, maar ze vloog in ieder geval. Nu had ik al mijn aandacht bij Flykie. Hij ging in zijn vechthouding staan en deelde me een fikse klap uit. Ik wankelde even, maar toen kwam ook ik in actie. Na een stevige trap in zijn buik en een stomp tegen zijn neus stonden we quitte. Ik gaf hem nog een klapje en wist hem in de houdgreep te krijgen.
Ik siste: ‘Nou krijg je wel je verdiende loon, banaan! En ja, die krijg je echt, dat kan ik je beloven!'
Ineens hoorde ik de helikopter weer boven mijn hoofd. Het team sprong naar beneden en nam Flykie van me over. Ze deden handboeien om en hielden hem onder schot. Amanda was laag gaan vliegen, zodat ik het landingsstel vast kon grijpen. Ik werkte mezelf de heli in en ging naast Amanda zitten.
Ik zei: 'Goed gedaan, erg mooi! Oké, dan gaan we nu een lesje landen volgen. Druk daar maar op. Knuppel langzaam naar voren..'
Al loodsend kwam ze beneden aan. Met een harde botsing met de grond landden we. Ik gaf Amanda een High-Five, knipoogde even en stapte toen uit om het paard aan een boom te binden. BA duwde Flykie voor zich uit de heli in en zelf gingen Hannibal, BA en Face ook zitten. We keken elkaar even aan en wisten dat dit echt het eind van de missie was. Niemand zei wat, maar we hadden elk onze eigen gedachten. Flykie tierde er op los, maar ja... dat loste niets op. BA bond hem goed vast.
Ik grijnsde: 'vliegen is toch niet zo erg BA? Tis zelfs leuk!'
BA gromde: 'Alleen omdat Amanda vloog was het leuk. Nou niet opscheppen Fool!'
Ik zei niets, maar lachte veelbetekenend. Amanda wilde op de stoel naast die van de piloot zitten, maar ik schudde mijn hoofd zonder wat te zeggen. Amanda glunderde en pakte de knuppel beet. Na een beetje uitleggen snapte ze hoe het vliegen in elkaar stak en langzaam stegen we op, terug naar de basis, om Flykie voorgoed af te leveren.

FLYKIE
Ik had Murdock een paar rake tikken gegeven tot hij mij wat rake klappen gaf. Daarna werd ik tegen de grond gedrukt en geboeid. Ik stribbelde nog tegen, maar ze waren te sterk voor me. Geboeid werd ik in een heli gezet. Mijn neus bloedde ook nog eens. Het bloeden probeerde ik met de mouw van mijn shirt te stoppen. Die stomp deed ook erg zeer.
‘Verdomme,’ zei ik zachtjes.
Ik had nog een laatste plannetje om te ontsnappen bedacht. Ik spaarde mijn energie en wachtte af tot we gingen landen.

DECKER
Op het ene moment stond Flykie nog tegenover me, maar op het andere moment kreeg ik een harde dreun van hem. Ik kwam bij en Crane stond bij me.
‘Gaat het kolonel?’ vroeg hij bezorgd.
‘Niet bepaald, ben wat draaierig, maar dat gaat wel over. Waar is Flykie trouwens?’ vroeg ik.
‘De soldaten zijn achter hem aangegaan, dus zij pakken hem wel.’
Ik liep met Crane naar mijn kantoor en haalde daar een ijskompres en hield dat tegen mijn hoofd.
‘Die kan meppen zeg, pfffff!’ zei ik.
Crane schoot in de lach. Blijkbaar was hij toch niet zo betrouwbaar als we dachten. Ik begon te lachen.
‘Ik heb mijn lesje in ieder geval geleerd. Als we hem pakken, is hij van mij!’ zei ik kwaad.

FACE
De demonstratiestoet was bij de basis aangekomen en luidkeels werden de kreten op de spandoeken ten gehore gebracht. Murdock cirkelde boven ons en kwam plotseling heel snel naar beneden. Hij plukte Amanda tussen de demonstranten vandaan en ging er pijlsnel vandoor.
"Ooooh, Murdock, dit is niet het moment voor romantische uitjes...!" kreun ik.
Het volgende moment hoor ik, tussen het roepen door, hoefgetrappel.
"Flykie gaat ervandoor!" zeg ik met grote ogen tegen Claire. "Ik ga naar B.A. toe, tot straks".
Snel geef ik haar een kus en spring bij B.A. in de bus om te kunnen volgen wat Murdock misschien door de walkie-talkie zegt. Ik realiseer me dat hij waarschijnlijk Flykie op zijn paard heeft gezien en er daarom als een speer vandoor ging...
Een minuut of vijf later komt de helikopter terug en blijkt Amanda te kunnen vliegen! Ze zegt dat we Murdock moeten komen helpen, want hij heeft Flykie van zijn paard af gesprongen en ze zijn aan het vechten. Zelfs B.A. stapt de helikopter in. Ik kijk hem ongelovig aan, maar zeg niets. Hij zal zo meteen wel weer als een standbeeld verstijfd van angst naast me zitten. Het gaat nog niet heel soepel, maar Amanda brengt ons bij Murdock, die Flykie inmiddels gevangen heeft genomen.

DECKER
Ik was alweer wat bijgekomen van de klap die Flykie me had gegeven en stond op. Ik liep naar buiten en zag allemaal mensen met spandoeken staan.
‘Wat is dit nou weer?!’ zei ik vol verbazing.
Crane en nog wat andere soldaten hielden de menigte op hun plaats. Ook kwam er een heli aangevlogen en Flykie werd geboeid naar mij toe gebracht. Ik keek het team aan en zuchtte.

FLYKIE
We waren geland en ik werd met veel geweld uit de heli getrokken. De kracht om mezelf weer snel op te peppen had ik niet meer. Ik keek Decker aan en hij mij ook. Ik werd door Crane en 2 soldaten afgevoerd.
Als de soldaten me net in een cel willen zetten, stortte ik tegen de grond en begon te hoesten. Van die stomp had ik het ontzettend benauwd gekregen. Mijn boeien werden losgemaakt en Crane legde me op de grond. Een soldaat ging wat water halen en ik dronk één slok.
‘Rustig maar,’ zei Crane nog.
Hij legde me in een cel en de twee soldaten bewaakten me.

AMANDA
Claire en ik liepen trots voorop met onze zelfgemaakte spandoek (Decker, geen gesjoemel, Flykie hoort in de cel!!). Achter ons liep zowat het hele dorp met zelfgemaakte borden en spandoeken hun longen(tjes, in sommige gevallen) uit het lijf te schreeuwen.
Opeens hoor ik het geluid van een helikopter en Murdock komt tevoorschijn. Blij kijk ik toe hoe hij land en recht naar me toe rent. Hij grijpt mijn hand en trekt me mee, ik kan nog snel mijn helft van het spandoek aan Claire geven.
'Murdock, wat is er??'
Ik kijk hem verbaasd aan. Hij gebaarde nog even dat ik moet bukken en dat was maar goed ook, anders had ik een gratis knipbeurt gehad. Hij knipoogt naar mij en ik stapte ook snel in de helikopter. Ik krijg een heel blij gevoel van binnen. Ik zit lekker in een helikopter met Murdock en zo gaan we vliegen! Murdock laat de helikopter snel en behendig opstijgen, en ik kijk m’n ogen uit naar al die knopjes en zo. Onderweg vertelt hij dat ik de helikopter moet overnemen. Ik kan m’n oren niet geloven!! Dit was echt cool!! Toen keek ik weer even naar al die knopjes en ik moest even slikken. Ik wist toch nooit hoe alles werkte?? Maar toen Murdock zei dat hij mijn hulp nodig had, keek ik hem even aan en zei toen dat het goed was. Hij legde mij de knopjes uit en keek mij even aan. Mijn hart leek een slag over te slaan.
Opeens zagen wij Flykie rijden en hij legde mij nog snel uit hoe de walkietalkie werkt. Ik knik en we schoven over. Ik raak zijn hand aan en wordt rood. Ik kijk strak voor me uit, in de hoop dat hij het niet ziet. Wel dus. Hij glimlacht en gaat op de zijbalk staan. Ik ga wat lager vliegen en Murdock springt voor het paard op de grond. Bang cirkel ik in het rond. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Opeens gebaart Murdock dat ik de rest van het team moet halen. Ik vlieg weg (wat niet helemaal vlekkeloos gaat) en kom bij de plek waar de demonstranten waren. Ik zet de helikopter neer, alhoewel, het lijkt volgens mij meer alsof ik een noodlanding maak of zo, en roep het team.
'Murdock heeft Flykie gevonden. Jullie moeten hem helpen!'
Ze stappen allemaal snel in. Zelfs BA, terwijl Murdock mij heeft verteld dat hij vliegangst heeft of zo. Ik zie Face al raar naar BA kijken. Ik stijg weer snel op, wat iets beter gaat; ja ja, ik begin het te leren en ik vlieg richting de plek waar Murdock is.
Daar aangekomen springt het team uit de helikopter en arresteren ze Flykie. Murdock had hem al in de houdgreep, dus erg veel moeite hoeven ze daar niet voor te doen. Ik ga wat lager vliegen en Murdock komt naast me zitten. Hij geeft me een complimentje en ik moet blozen. Hij geeft me nog een lesje landen en als ik de heli eindelijk op de grond heb, geeft hij me een high-five. Als de rest eindelijk ook in de heli zit, wil ik opschuiven, zodat Murdock het weer over kan nemen. Maar hij schudt zijn hoofd, ik mag nog even vliegen. Trots en blij pak ik de knuppel. Na nog wat uitleg van Murdock vliegen we naar de basis.

CAMELEON
Het loopt tegen een uur of tien als Decker nog steeds niet is langsgekomen. Harry en ik zitten een kaartje te leggen.
"Misschien zit ie wel midden in die demonstratie vast en laten ze hem er niet door!" lachen we als we weer eens naar de klok hebben gekeken.
"Tot hoe laat zullen we wachten, Harry?"
"We spelen nog één potje...is ie er dan nog niet....dan gaan we gewoon naar bed toe." antwoordt hij terwijl hij de kaarten schudt en nog een keer uitdeelt. Halverwege dit laatste spel horen we een auto het erf oprijden.
"Die heeft een drukke avond gehad!" zeg ik en ik leg m'n kaarten even neer.
Ik loop naar het raam om te kijken of het Decker eindelijk is of iemand anders.

FLYKIE
Ik lag uitgeput in de cel met ademhalingsproblemen. Ik begon te hoesten, totdat Decker met een glas water kwam. Crane hielp me wat overeind en ik dronk het glas leeg.
‘Gaat ie al wat beter?’ vroeg Crane.
Ik keek ze beide aan.
‘Mwah, het kan beter,’ zei ik.
Decker hielp me overeind en we keken elkaar even aan.
‘Je bent een goede soldaat maat, maar zit eerst je straf uit.’
‘Hoelang moet ik dan zitten?’ vroeg ik met wat verwarring.
‘Eerst was je straf twee jaar, maar dat is al flink verlaagd naar vijf maanden.’
Ik keek hem raar aan.
‘Zit je eerste maand maar uit, als je je goed gedraagt laat ik je de rest compenseren met werken. Ik ga die menigte eens toespreken,’ zei Decker.
Hij gaf me een schouderklop en liep weg. Ik glimlachte en keek hem na. Crane ging naast me zitten en ik probeerde me wat te ontspannen.

DECKER
Ik liep naar het volk toe dat met allemaal spandoeken de basis binnen probeerde te komen.
‘Rustig aan mensen,’ zei ik terwijl ik naar Smith toe liep. ‘Laat deze mensen eens rustig worden, dan pas praat ik met jullie en beantwoord ik vragen,’ zei ik.
De mensen werden maar niet rustig.

FACE
Decker nam Flykie onder handen en soldaten van hem brachten hem dan nu eindelijk naar een cel. De demonstranten stonden nog altijd bij de poort en begonnen nu van hun teksten af te wijken. Eerst was Flykie het "lijdend" onderwerp, nu was Decker aan de beurt. Ik kijk waar Claire nu staat en zwaai even naar haar. Als Decker naar buiten komt en buiten de poort naar ons toe komt lopen nemen de decibellen toe. Hij vraagt aan Hannibal of hij de menigte stil kan krijgen. Hannibal loopt naar de dj, gebaart dat hij de megafoon wil hebben en loopt terug.
"Hallo burgers, Flykie is gevangengenomen (er gaat een luid gejuich op en Hannibal wacht even voor hij verder gaat...) en de kolonel wil graag wat zeggen tegen u."
"Zo moeilijk is dat niet, hoor, je moet gewoon de juiste dingen weten te zeggen..." zegt Hannibal schouderophalend tegen Decker terwijl die de megafoon in zijn handen gedrukt krijgt.
"Volgens mij mag hij wel op zijn woorden passen," zeg ik in Deckers richting knikkend tegen B.A. die naast me staat, "ik zal er niet raar van opkijken als er iemand toe-val-lig een tomaat of een ei bij zich heeft gestoken."
B.A. kijkt even naar de groep mensen en begint te grinniken bij het idee.

DECKER
Ik keek het team met een blik aan van: het zal allemaal wel. Er stonden twee soldaten bij me die de boel in de gaten hielden en ik zuchtte.
‘Zoals Smith al zei hebben we Flykie in een cel gezet en daar blijft hij voorlopig. Hij moet nog voor komen om zijn definitieve straf te beslissen, maar jullie hebben voorlopig geen last van hem.’
Ik hoopte op die manier niet teveel informatie te hoeven verstrekken over zijn echte lage straf.
‘Als er nog vragen zijn, dan hoor ik het graag.’
Het bleef een tijd stil.
‘Mooi geen vragen, dan kunnen jullie weer allemaal terug richting huis.’
Ik keek een groepje soldaten aan, om de mensen richting huis te begeleiden. Ik liep naar mijn kantoor en Flykie zat met Crane al te wachten op mij. Voor alle zekerheid had Crane Flykie geboeid.
‘Ga zitten Fly,’ zei ik.

FLYKIE
Ik werd geboeid door Crane naar Decker zijn kantoor gebracht.
‘Wat doen we hier?’ vroeg ik wat verward.
‘Decker wil je zo nog even spreken over je straf,’ zei Crane.
Ik zuchtte en bleef onderuit gezakt zitten in de stoel. Het duurde allemaal wel erg lang.
‘Ben benieuwd of hij het overleefd bij die mensen,’ zei ik lachend.
Crane zat ondertussen wat door te lezen achter Decker zijn bureau. Hij reageerde niet echt dus ik liep wat rond in Decker zijn kantoor en bekeek de foto's die aan de muur hingen.
Even later kwam Decker en ik ging zitten.
‘Ik wou met je praten over je straf, zoals Crane denk ik al had aangegeven.’
Ik knikte.
‘Zoals ik al eerder zei, zit je een maand en met goed gedrag kan je de rest van je straf werken hier.
Alleen stuur ik je niet op gevaarlijke opdrachten.’
Ik keek verbaasd naar hem.
‘Waarom niet?’ vroeg ik verward.
‘Je schiet simpel iemand dood op de momenten dat het niet moet, daarvoor krijg je in die maand trouwens ook nog een therapie.’
‘Is er wel iemand die voor mijn paard zorgt?’ vroeg ik.
‘Dat komt allemaal in orde, ik zal de zorg voor mijn rekening nemen,’ zei Decker.

MURDOCK
Decker gedroeg zich erg vreemd en ik keek hem even onderzoekend aan. Ik haalde mijn schouders op, ik vond het wel best. Hannibal had het ook door, maar samen liepen we terug naar het dorp. De chopper bleef daar staan. We praatten wat samen en kwamen even later in het hotel aan. Allemaal waren we erg moe en dus lagen we vroeg in bed.
De volgende morgen zaten we met slaperige hoofden aan het ontbijt. Face vatte een plan op.
'Zullen we nog een feest houden, ter afscheid?'
Ik knikte en mijn hersens begonnen op volle toeren te draaien. Er kwam een geheimzinnig lachje rond mijn mond dat door niemand werd opgemerkt.

FACE
"Goede (gaap) morgen (gaap), guys. Hebben jullie nog een beetje koffie voor me bewaard? En een broodje misschien?"
"Hmmm, dan moet je maar eerder naar beneden komen," bromt B.A.
"B.A., uitstraling moet elke dag opgepoetst worden. Dat snap jij toch niet!"
"Face, je kunt schoenen poetsen, tanden poetsen, zilver en goud poetsen en aftershave spuiten wat je wilt....eigen roem blijft stinken...." komt Hannibal vanachter zijn krant even scherp uit de hoek.
Ik ben even sprakeloos door zoveel gevatheid en concentreer me voorlopig op mijn ontbijt.
Als iedereen een beetje wakker begint te worden kom ik met m'n voorstel op de proppen.
"Als we deze missie nu eens afsluiten met een LEUK feest, hier in het dorp? Waarbij we eens MEE kunnen doen in plaats van op scherp rond te lopen? Zodat wij OOK eens een dansje kunnen maken? Hmmm? En dan deze keer in GEWONE kleren? Hmmm?"
Ik keek de kring rond en zag alleen Murdock instemmend knikken.
"Guys?
"Face, denk je dat die mensen hier nu wèèr op een feest zitten te wachten?" vraagt Hannibal, nog steeds achter de krant verscholen.
"Misschien wel, ja! Misschien willen ze het vorige wel graag vergeten?! Kom op, guys, ik vind dat wij ook wel weer eens een verzetje verdiend hebben, hoor."
Hannibal legt eindelijk zijn krant neer, B.A. zijn humeur verbetert zienderogen en Murdock kijkt hoopvol met een gezicht vol binnenpret.
"Zijn er hier vrijwilligers om mee te helpen met de organisatie?"
Murdock knikt en geeft een kort en krachtig: "Yep."

DECKER
Ik ging voor Flykie staan en zei: Je bent nog te agressief om mee te kunnen met ons.’
‘Toevallig heb ik wel de levens van twee vrouwen in het dorp gered, zij waren mij eeuwig dankbaar,’ zei hij.
Ik gaf Crane het teken om hem mee te nemen en Flykie werd in de cel gezet. Crane maakte zijn boeien los. Daarna liep Crane weer naar mijn kantoor en sloot de deur.
Toen het al diep in de nacht was, keek ik bij Flykie en zag dat hij nog steeds niet sliep.
‘Ga toch slapen joh, daar knap je van op,’ zei ik.
Flykie reageerde niet eens, hij zat duidelijk ergens mee, dat was te zien, maar met wat? Misschien dat ik hem dat morgen kan vragen, dacht ik bij mezelf.

FLYKIE
Toen Decker voor me stond keek ik hem strak aan. Na elkaar een tijdje te hebben aangekeken vond ik het wel best zo en Crane nam me mee naar mijn cel. Mijn boeien werden losgemaakt en ik pakte een boek uit mijn tas en begon met lezen. Ik sliep helemaal niet meer. Toen ik een bladzijde omsloeg viel er iets uit mijn boek en ik pakte het op. Het was een foto van mij en mijn ouders. Ik staarde er naar en boog mijn hoofd.
‘Jullie zijn voor altijd bij me,’ zei ik zachtjes.
Ik zuchtte en staarde naar de muur. Ik besloot maar te liggen op mijn bed en staarde wat naar het plafond.

CAMELEON
"Het is geen mp-wagen, Harry, het is een minicooper. Ken jij iemand die daarin rijdt?"
"Kennen niet, maar ik denk dat ik weet wie het is."
Harry staat kalm op en gaat naar buiten. Hij loopt de late gast tegemoet en na de begroeting blijven ze even bij de auto staan praten. Ik kan het op deze afstand niet goed volgen en ik word nieuwsgierig wie Harry nu naar binnen nodigt.
"Calvin, dit is John, de oom van Flykie. Hij heeft vroeger in ons dorp gewoond. Ik heb hem gisteren gebeld."
We geven elkaar de hand en gaan met drieën aan de tafel zitten. Harry voorziet iedereen van drinken en dan kijkt John mij open aan.
"Zo, dus jij bent Cameleon, jij was de maat van Flykie toen ie het verkeerde pad opging."
"Eh, ja, we hebben samen niet altijd fraaie dingen uitgehaald, nee. Maar we hebben ook een leuke tijd gehad, voor de Baas op het toneel verscheen en Flykie zijn ouders wilde wreken."
Ik zucht bij de herinnering aan dat keerpunt.
"Waar is Flykie nu?" vraagt John.
"Als het goed is in de cel van de mp-basis, maar toen ik er vanmiddag langskwam liep hij gewoon op de basis rond. Ik weet niet of er in die tussentijd iets is veranderd, want wij waren hier aan het werk."
Ik vertel wat er de laatste dagen allemaal de revue is gepasseerd en besluit m'n verhaal dat het dorp vanavond een demonstratie ging houden, om Flykie eindelijk in de cel te krijgen.
"En jij...hebben ze jou niet opgepakt?" vraagt John verbaasd.
"Flykie heeft in bijzijn van Decker alle schuld op zich genomen en daarna hebben ze mij, tot nu toe, met rust gelaten. Harry en ik verwachtten Decker vanavond na zijn dienst, maar die zie ik nu niet meer komen." Ik zie op m'n horloge dat het al tegen 12 uur loopt. "Ik had een afspraak met Decker om te praten over een alternatieve straf, om boete te doen voor het oog van het dorp. Maar de reden van dat gesprek was een andere dan het onderwerp dat ik je net vertel. Het A-team en het dorp moesten Decker even kwijt....snap je?”
"Ja, ja..." zegt John terwijl hij me schuin aankijkt, "en jij dacht: kom, ik help ze een handje."
"Nou, eigenlijk ben ik gevraagd om een handje te helpen en daarop zei ik geen nee."
"Oké, wel, ik weet nu ongeveer hoe de vork in de steel zit met Flykie. Jullie hebben nu wel door, geloof ik, hoe die moord op zijn ouders hem heeft aangegrepen. Niet dat ie vroeger altijd zo'n lieverdje was...." John slaat zijn ogen ten hemel bij de herinnering aan kleine Flykie, "maar daarna is ie pas zo hard geworden. Morgen ga ik hem opzoeken en ik hoop dat ik iets voor hem kan doen."

FLYKIE
De gehele avond bleef ik wakker. Ik kon gewoon niet slapen. Het moment dat ik de baas doodschoot zag ik nog zo scherp voor me. Ik pakte een flesje met water uit mijn tas en zag dat ik nog een pistool had ook. Een gouden kans om dat gehele leger uit te moorden. Ik schudde mijn hoofd. Ik liet het pistool in mijn tas liggen en dronk wat water. De tranen kwamen al snel toen ik naar de foto keek. Waarom kon ik die moord nou niet voorkomen. Ik zuchtte.

DECKER
Ik lag in mijn bed en schrok van een geluid. Voor alle zekerheid liep ik over de basis maar ontdekte niks wat mij uit mijn slaap gestoord zou kunnen hebben. Ik liep langs de cel van Flykie. Hij sliep nog altijd niet en dronk wat water. Hij staarde naar een foto met tranen in zijn ogen. Ik zuchtte. Misschien is het beter om even met hem te praten, dacht ik bij mezelf. Ik deed de celdeur open en ging bij hem zitten. Flykie keek op.
‘De dood van je ouders heeft je erg gegrepen hè?’
‘Ik was niet eens sterk genoeg om die moord te voorkomen,’ zei Flykie.
‘Je kan niet alles voorkomen, dan zou je perfect moeten zijn. Je hebt je wraak genomen, dus dan moet je dit een plek in je hart geven, maat. Dat zouden je ouders ook hebben gewild,’ zei ik.
Flykie keek me aan. Ik glimlachte en gaf hem een schouderklop.
‘Ga nou maar slapen, het komt allemaal goed.’
Met die woorden verliet ik de cel en liet de celdeur op een kiertje staan. Ik ging terug naar mijn bed en viel al snel in slaap.

MURDOCK
Ik keek Face aan.
'Gewone kleding? Neeeee... gemaskerd is veel leuker!' Met pretoogjes keek ik hem aan. 'Ik ga het de dames wel even vertellen..! Misschien willen ze helemaal niet! Lijkt me stug, maar ja.. met vrouwen weet je maar nooit..!' Ga je mee?’
Face knikte en samen liepen we even later door het dorp. Door allerlei mensen werden we aangesproken, ze bedankten ons omdat we hun dorp weer veilig hadden gemaakt. Ik glimlachte wat en wimpelde alle bedankjes weg. Ik keek Face even aan en trok mijn wenkbrauwen omhoog. Toen we net aan wilden bellen bij het huis van Amanda, zwaaide de deur al open. Ik keek haar aan en wist even niet wat ik moest zeggen. Claire verscheen even later ook in de deuropening, ze was op de koffie. Face nam het woord over en ik keek weg van Amanda. Claire reageerde enthousiast op het feest. Ik voelde me steeds meer opgelaten worden en zei toen: 'Ik ga even naar Calvin, die nodigen we ook uit.'
Amanda's gezicht betrok meteen. Ik draaide me om en liep weg. Toen ik uit zich was, kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan..
Ik liep stevig door naar Calvin, ik had zijn hulp nodig voor het feest. Niet alleen organisatorisch, maar ook.. euh.. op sociaal vlak kan je wel zeggen. Ik zag een autootje staan, maar klopte toch aan bij Calvin. Enthousiast begroette hij me en liet me binnen.
Na mezelf voorgesteld te hebben aan de oom van Flykie, viel ik met de deur in huis.
'Kan ik je even spreken?'
Calvin knikte en we liepen naar buiten en ik vertelde: 'We organiseren een afscheidsfeest, waarschijnlijk weer gemaskerd. Wil jij ook komen? Ik heb je hulp namelijk nodig. Die vrouw.. enne.. nou ja, ik kan dat gewoon niet. Zou jij de avond door willen brengen ik mijn pak, als Zorro? Dan denkt ze dat ik het ben. Ik wacht dan ondertussen buiten op haar. Zou je dat voor me willen doen?'
Hoopvol keek ik hem aan.

FACE
Murdock wil ook dit keer een gekostumeerd bal van het feest maken, zucht.
"Oké oké, jij je zin."
We lopen samen naar Amanda. Voor we kunnen aanbellen zwaait de deur al open en blijkt Claire daar ook te zijn. Als wij elkaar nog staan te zoenen is Murdock al weer weg.
"Waar ga jij nou weer naar toe?" roep ik hem na.
Als hij antwoordt dat hij Calvin iets gaat vragen zie ik het gezicht van Amanda betrekken.
"Als die vent komt, ga ik NIET. Ik wil niet een hele avond tegen die ... die ... aankijken!"
Amanda begint te huilen van kwaadheid. Claire laat mij los en gaat haar vriendin troosten.
"Waarom wil Murdock Cameleon er nou weer bij hebben!?" vraagt Claire geïrriteerd aan mij.
"Sinds ik heb laten merken dat ik hem leuk vind, loopt hij aldoor weg als we elkaar zien! Ik snap er helemaal niets meer van, hoor..." snikt Amanda.
"Als ik het zou begrijpen, zou ik het je meteen uitleggen," zeg ik met een verontschuldigend gezicht.
Dat is eigenlijk maar een halve waarheid, want ik weet dat Murdock Calvins hulp wil vragen met iets romantisch voor Amanda, maar ik vraag me ook af waarom nou hij nu juist die vent moet kiezen? Hij kan toch weten dat Amanda Calvin niet kan luchten of zien? Hij kan dat toch ook aan mij vragen? Ik ben daar toch in gespecialiseerd? Murdocks plannetjes zijn niet altijd te volgen, maar....wonder boven wonder willen ze vaak wel lukken, dus laat ik maar wat vertrouwen hebben in Murdock.
Als Amanda bijgekomen is van de verontwaardiging gaan we alsnog koffie drinken en bespreken we hoe we het nieuwe feest gaan organiseren.
"Ik doe wel met jullie mee, maar alleen op de achtergrond, hoor! Ik heb op deze manier echt geen zin om te gaan dansen als Murdock me steeds laat staan."
Claire kent een goede band die hopelijk nog een gaatje in de agenda heeft. Ze belt de manager op en slaakt een kreet van blijheid als de band kan komen spelen.
Een uurtje later lopen we met drieën naar de zaal om met de uitbaters één en ander te bespreken.
"En....wat voor rare gasten komen er deze keer op het feest? Denken jullie wel een beetje om m'n reputatie?" vraagt de barman met een lach als hij ons plan heeft gehoord. "In die kast zit alle versiering, dus ga je gang."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.