FanFic.nl

Ablatione

Hoofdstuk 7

Ik zat in het gras, op het sneeuw dat zo ondertussen was gesmolten door mijn lichaamswarmte. Waarom? Ik keek naar hoe mijn vader hout aan het hakken was in het bos achter ons huis.
Het was geen groot bos, maar ook niet klein. Je kon het haast vergelijken met reservaat van een olifant alleen.
Rustig stond ik op, en veegde enkele sneeuwvlokken van mijn broek af, maar binnen nog geen twee seconden waren ze al verdampt. Mijn kont was nat geworden door de sneeuw, maar wat was het gevolg dan? Een droge kont?
Met kalme passen beende ik naar mijn vader. 'Lukt het een beetje, houthakker?' vroeg ik plagerig, en leunde nonchalant tegen een boom aan.
Mijn ideeën over Bella Swan waren zo langzamerhand erg uitgebreid. Ze was zeer waarschijnlijk geobsedeerd door die Cullen. Edward Cullen, in correctie.
Ze keek naar hem, hij keek naar haar. Ze zitten naast elkaar bij Biologie, winnen samen de gouden ui, en ze zijn samen gevonden bij de eerste hulp, toen Bella bezweek bij het zien van bloed.
Maar bijna élk meisje bezweek bij het zien van bloed. Mike Newton was, tot Jessica's grote verrassing, achter Bella aangegaan toen ze bijna bezweek. Arme Stanley, maar nu heeft ze tenminste iemand anders om te gaan bedreigen met het krenken van haar hand. In elk geval niet mij.
Mijn vader keek op bij het zien van mijn wazige blik. 'Is er iets?' vroeg hij, en fronste zijn wenkbrauwen. Ik schudde mijn hoofd ontkennend, en ging weer zitten.
'Ken jij iemand die de achternaam Swan draagt?' vroeg ik na een poosje, en keek naar mijn vader die met zijn bijl in het hout hakte. Hij haalde zijn schouders op.
'Ik weet het niet.'
Ik zuchtte kort, en keek naar de lucht, waar de sneeuwvlokken vandaan kwamen. Ik greep er eentje, maar zo snel als ik hem pakte, was hij ook weer gegaan.
'Nee dus,' concludeerde ik, en zag aan de beweging van mijn vader dat het zijn laatste uithaal met de bijl zou zijn, om mij aan te spreken op mijn vraag en op mijn conclusie.
Hij keek mij aan, en opende zijn mond. Een wolkje kwam eruit, en hij trok mij van de grond. 'Je wordt nog ziek,' zei hij bezorgd, en klopte mijn rug af, waar enkele boomschorsstukken op zaten. Het enige wat ik aanhad was een dikke sweater, en daaronder een broek en natuurlijk schoenen. Maar waarom zou ik een jas aan doen als ik maar vijftien meter van huis was?
Hij deed zijn mond weer dicht, maar niet veel later zei hij iets. 'Ik ken wel ene Swan. Charlie Swan, dacht ik. Hij werkt hier bij de politie,' vertelde hij, en haalde zijn schouders op.
'Ik ken hem al minstens twintig jaar als ik eerlijk moet zijn, de eerste paar jaren waren we vrienden.' Hij keek wazig voor zich uit. 'Maar toen kreeg hij ene... Belle?' Hij zocht hulp voor de naam bij mij.
'Bella,' verbeterde ik hem, en knikte dat hij gerust verder mocht gaan met zijn verhaal.
'In elk geval, toen kreeg hij haar, en natúúrlijk was hij dolgelukkig. Net zoals ik, want precies datzelfde jaar kreeg ik jou.' Hij rolde met zijn ogen. 'Jij was net iets jonger.'
Ik keek hem afwachtend aan. 'Een maand en een paar dagen,' zei hij als antwoord, en grijnsde kort.
Hij ging weer verder met het slaan tegen het houtblok voor zijn neus. 'Interessant.'
Mijn vader knikte eventjes. 'Heel interessant ja,' beaamde hij mijn zin, en zuchtte, waardoor er weer een wolkje verscheen. Ik glimlachte eventjes, en ging weer eigenwijs zitten.
Ik vroeg zachtjes: 'Maar Bella is net nieuw op onze school, hoe kan het dan dat zij nieuw is? In Forks, waar Charlie dan woont, zijn er geen andere scholen. Hoe...' Ik haakte mijn zin af bij een stoppende beweging van mijn vader. Hij legde de bijl neer naast het houtblok, en ging er voorzichtig op zitten.
Hij zuchtte kort. 'Dan ga ik weer verder met mijn verhaal,' begon hij, en rolde kort met zijn ogen. 'Charlie is gescheiden samen met zijn ex Renée. Renée had een nieuwe man, Phil, en die zijn naar Phoenix gegaan. Eens in de zoveel tijd — me dunkt vaak in de vakanties — komt Bella hierheen. Uiteindelijk heeft ze dus besloten hierheen te gaan.' Na zijn verhaal krabde hij kort op zijn achterhoofd.
'Simpel hè?' vroeg hij, en glimlachte weer. Ik knikte eventjes, en keek weer naar de lucht. 'Heel simpel,' beaamde ik hem dit keer, en grijnsde lichtjes.
Hij ging weer verder met het houthakken. Ik keek alleen maar naar de manier waarop hij dat deed, en zuchtte zo af en toe, waarna hij weer een stoppende beweging maakte, en naar mij keek, op een bezorgde manier die alleen vaders kunnen. Moeders zullen het ongetwijfeld op een andere manier doen, maar daarvan zou ik niets weten — mijn moeder was dood, en zou nooit naar me kunnen kijken op een bezorgde manier.
Ik trok een grimas toen hij weer verder ging, en keek toen naar de lucht om ons heen. Het was een uitzonderlijk goed weertje — voor in de winter overigens.
Rustig likte ik langs mijn droog geworden lippen, en keek naar mijn vader, die stopte. 'Ben je klaar?' vroeg ik aan hem, en keek hem aan. 'Klaar,' informeerde hij, en knikte toen eventjes. Hij greep een paar houtblokken vast, en reikte er een aantal naar mij. Ik was opgestaan, en pakte hen vast.
'Wow, stevige blokken hoor, krijg je een goed vuurtje van pap,' zei ik vrolijk, en keek toen naar de grond, nogal beschaamd omdat ik zo raar tegen hem praatte, maar hij moest alleen maar lachen.
'Goed dan,' zei hij grijnzend, en droeg de meeste stukken hout mee naar binnen. Hij rilde, tot het vuur aan was en hij ervoor zat met een kop thee. Hij keek om ons heen.
'Lekker hè, zo rustgevend...' zei hij zachtjes, en legde het kopje thee tegen zijn wang aan, die nog vrijwel blauw was door de kou. 'Ja,' beaamde ik hem, 'Lekker rustgevend,' ging ik verder, en glimlachte toen alleen nog maar.
Voorzichtig stond ik op. 'Maar sorry pap, ik ben even boven.' Mijn vader keek me alleen verbaasd aan. 'O,' kwam er uit zijn mond, en hij glimlachte toen. Hij keurde het goed, en keek naar het vuur.
Mijn sweater was nog een beetje nat, en mijn broek al helemaal. Ik keek naar de wollen sjaal aan een kapstok, en trok hem eraf.
'Leker... Warm,' murmelde ik, en leunde voor een korte periode tegen mijn kast aan, waarna ik aanstalten maakte om naar het bureau te gaan.Verliefd op de sjaal liep ik naar mijn bureaustoel. Gelijk viel mijn oog op het stapeltje papieren waaronder de brief van Donja lag, die mij had "geholpen" met het opsporen van Luke Crystals, wat niet geslaagd was.

Lieve Donja...

Ik keek naar de eerste twee woorden, en de puntjes erachter. Ik zuchtte kort, en begon de twee woorden door te krassen omdat ik er niet tevreden mee was. Het lege velletje papier voelde als een gapend gat dat haar "aanstaarde" als het ware.

lieve Donja...
Hierbij wil ik U bedanken voor het onderzoek wat U heeft verricht. Het is uitermate plezant dat U het niet heeft doorvertelt aan uw collega's of wat...

Ik stopte met het schrijven. 'Nee,' zei ik vastbesloten tegen mezelf, en maakte het papiertje tot een uitermate klein propje, en gooide hem toen naar mijn prullenbak, ergens naast de deur. Hij schraapte even langs de dieprode kleur van mijn muren heen, maar belandde toen toch in de rode prullenbak voor die muur.
Het papiertje van Donja pakte ik op, en vouwde dat op. Voorzichtig stak ik hem in een envelop, en liep naar mijn deur toe toen ik hem eenmaal had verstopt onder de papieren van mij.

'Hallo pap,' zei ik terwijl ik naar het aangewakkerde vuur keek. Het was vroeg in de morgen van een uitermate koude dinsdag, perfect weer om uit te glijden zodra ik mijn auto uitstapte.
Hij begroette me terug. 'Hallo.' Vlug glimlachte ik, en pakte het croissantje dat door Jessica plat was gemaakt. Ik zuchtte, en stak het in mijn witte tas vol met quotes van mensen.
Mijn vader draaide zich om, en begon met volle mond te praten. 'Moetj di...' Ik fronste eventjes. 'Ik hoor je niet pap,' zei ik lachend en drukte een kus op zijn voorhoofd.
Hij zuchtte alleen, slikte zijn brood door en opende zijn mond weer. 'Moet je die tas niet eens kwijt?' vroeg hij aan mij, met een knikje naar de tas.
'Haat die tas toch niet zo,' zei ik met een nuchtere lach. Hij schudde zijn hoofd alleen heen en weer, en zuchtte even. 'Nee, ik zal het proberen,' had hij gezegd. Zijn handen streken over zijn eigen armen heen, waar kippenvel op was ontstaan en haartjes overeind kwamen te staan.
'Wil je de thermometer wat hoger zeggen?'
Ik keek een poosje naar mijn vader. 'Ja,' zei ik toen. Mijn benen bewogen zich sloom naar de thermometer, en mijn smalle, bleke en vooral tengere vingers zetten de temperatuur wat hoger.
'Goed?'
Ik hoorde een goedkeurend gemompel vanuit de woonkamer. De grap in mijn hoofd was dat hij het helemaal nog niet kon aanvoelen, aangezien de stijging van de temperatuur geleidelijk zou zijn. 'Ja ja,' riep ik dan maar, en lachte toen weer, maar dit keer meende ik het ook.
Jessica zou op het plein de enige ramp worden, vreesde ik. Elke stap dichterbij haar en Mike zou een stap dichterbij het spammen met berichten zijn. Sms'jes die dreigingen bevatten, kwade blikken, e-mails waarbij je zou denken dat je een stalker zou hebben. Allerlei elementen die dreigingen herkenbaar zouden maken.
Ik draaide me om voor de deur. 'Dag.' Ik hoorde een zacht gemompel, gevolgd door een of ander gedag, en toen de deur die achter mij dichtklapte. Rustig stapte ik door naar mijn zwarte pick-up.
Vandaag de dag zouden er maar weinig lessen zijn. Frans, Spaans, Gym en dan nog een les Wiskunde, waarbij ik ongetwijfeld wéér in slaap zou vallen. Het was gewoon dat de cijfers mij een pijn bezorgde die ik eens had. Toen vreesde de dokter dat ik migraine had, maar dat scheen niet zo te zijn. De cijfers waren gewoon vreselijk, zo een omschrijving was perfect.
Ik begon zenuwachtig op de binnenkant van mijn wang te kauwen aangezien elke meter dichterbij school mij kriebels gaf. De radio sprong aan, en ik schrok op. 'Stomme...' Ik mompelde wat scheldwoorden, en probeerde hem ietwat zachter te zetten, maar net toen mijn vingers om de knop daarvoor gleden, begon er nieuws over Luke Crystals.
Er gleden verbeeldingen voor mijn ogen voorbij toen ik aan zijn gezicht dacht. Ik werd weer verliefd bij het bleke gezicht. Zijn ogen waren verscholen achter een zwarte zonnebril, en zijn bronskleurige haren schenen prachtig in het maanlicht dat er scheen.
'... en toen werd er met een mes op mij gestoken.' De radio kraakte eventjes, waardoor ik een deel van zijn volgende zin niet verstond. Ik slikte eventjes. Deze stem klonk niet als... Luke. Niet als de Luke zoals ík hem kende. Zou die Luke van die ene avond een schuilnaam hebben gekozen? Ik slikte eventjes.
'Was het iemand die bekend was?' Ik voelde hoe mijn adem stokte. De interviewer hield zichzelf stil. Er was alleen wat hyperventilatie te horen van de zekere Luke, die het benauwd kreeg volgens de vrouwelijke interviewster. Ze klonk bezorgd.
'J-j-j-ja...' hijgde de jongen. Luke, in principe. Maar wás het wel de Luke zoals ik hem kende? Ik zuchtte kort. 'Goed dan. Geen verdere vragen meer.' Opgelucht volgde er een diepe zucht uit mijn mond. Ik was maar al te blij dat de interviewster bezorgdheid en medeleven kon tonen.
Ik mompelde zachtjes: 'God zij dank...' Mijn blik richtte zichzelf weer op de weg. Ik drukte de radio uit, en deed de oordopjes in mijn zakken in mijn oren. Deze muziek was tien keer beter dan de muziek van de radio. Dat móést ik gewoon toegeven. Maar wie had dat oordeel dan niet?

Jessica had zichzelf tegen een muurtje dichtbij de auto's gedrukt, en keek met een stalen gezicht naar mij. Naast haar stond Mike te praten met een meisje die ik niet kende, maar zo te zien keurde Jess het gewoon goed.
Ik keek haar aan. Toen zwaaide ik, trok mijn grootste grijns en probeerde haar zo te ergeren. 'Hallo!' schreeuwde ik over het plein heen. Emmett en Rosalie Cullen keken om, naar mij. Rosalie rolde geërgerd met haar ogen, Emmett grijnsde bij het zien van geïrriteerdheid van Jess, en Mike keek geschrokken op.
Schijnbaar dacht Mike dat het naar hem gericht was, dus hij zwaaide verrukt terug. Jess zuchtte even, en zette zichzelf af van het muurtje. Ze was doorgelopen naar een oranje truck. Ze maakte een praatje met Bella Swan, klaarblijkelijk, want er stak een bruin hoofdje uit de auto, en daarna een meisje.
Geërgerd draaide ik me om naar de auto's waar de Cullens zich hadden verzameld. De jongen met het bronskleurige haar — Edward Cullen — had zijn vingers haast té diep in zijn zilveren volvo geplant, en hield zijn adem in. Bella Swan, dáár waren zijn ogen op gericht. Mijn adem stokte even.
De ogen van Bella waren op Edward gericht. Het leek haast telepathie. Na een poos werd Edward aangesproken door Emmett, de grootste en ook de breedste jongen uit de Cullen-familie. Hij stond ook wel bekend als de beer, zeiden veel mensen tegen mij.
Bella Swan was Edward gepasseerd, maar had niet niets nagelaten. Edward was verstijfd geraakt, alsof haar géúr hem verstijfde. Ik zoog op mijn onderlip, en keek naar Mike Newton, die aangebrand zijn vuisten had gebald. Jessica Stanley stond nog bij de oude pick up van Bella, waarop ik eigenlijk wel jaloers was. Het was een oude pick up, die het nog perfect deed, dat kon ik immers uittrekken uit mijn conclusies die weer had kunnen trekken uit mijn observatie van die pick up.
Jess had haar vuisten óók gebald, en keek even verstijfd als Edward. Ze keek naar míj en mij alleen.
Ík kon het niet verhelpen om een grimas te maken. Het was mijn schuld ook niet, dat er een driehoeksverhouding tussen Bella, Jess en Mike was ontstaan. En ten tweede, wie was ik om mij ermee te bemoeien? Misschien moest ik de "goede raad" van Jess opvolgen en hen drieën met rust laten.
Het zou het beste zijn voor nu, bedacht ik me.
Ja, dat is het ook, prevelde een stem in mijn hoofd. Ik glimlachte kort en dromerig, en merkte een blik van Rosalie op. Ik had al die tijd naar Emmett zitten te staren, werd ze er jaloers van? Jess zei vroeger ook al — toen we nog "vriendinnen" waren — dat Rosalie en Emmett té close waren met elkaar. Ze vond het toen ter tijd vreemd, zou ze er nu al wat meer van weten dan?
Ik vroeg het me af, maar hoefde het antwoord erop helemaal niet. Ik zou me de komende tijd alleen met échte vrienden moeten bemoeien — ze werden immers haast verwaarloosd door mijn onderzoeken naar Luke Crystals. En daarbij werden de hoofdstukken "driehoeksverhouding", "Cullens", "Mike Newton", "Jessica Stanley" en "Bella Swan" mee gesloten. In één klap.
Luke Crystals was mijn hoofd binnengedrongen. Die jongen, die zich vóórdeed in die auto die nacht was Luke Crystals hoogstwaarschijnlijk niet. Het kón niet. Hij... Hij was immers gisterochtend op de radio. En zijn stem kwam niet overeen met de stem van die avond.
Moest ik een research gaan doen naar die radio-uitzending van vanochtend? Hóé?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.