Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijd » Shadows
Schrijfwedstrijd
Shadows
De wereld was kil. Dat was het altijd al geweest, maar op de dagen als deze, de dagen die ik al eerder mee had gemaakt, was hij duister. Koud. Koud, als mijn ziel. Hun zielen. Elke eeuw gebeurde het, telkens opnieuw. Ik wist het, al die tijd. Als ik haar vond, mijn meisje, wist ik dat ik haar weer zou verliezen. Voor eeuwig, ja. Voor altijd, nee. Een eeuw bleef ze weg. Daarna begon alles opnieuw, maar op een andere manier. Zij was dezelfde, zag er alleen anders uit. Knapper. Bloedmooi. Niet dat het me uitmaakte, ik hield van haar en zal dit altijd blijven doen. Vechten voor haar, ja. Maar ik kon niet tegen ze op. De wezens uit de diepte, personificaties van pure slechtheid. Dat niet eens, het waren geen personen. Demonen, ja. Slechte, moordende demonen die niets liever deden dan mijn ziel stukje bij stukje opslokken.
Mijn voeten bewogen in een geleidelijk tempo, voerden me verder en verder richting haar. Richting mijn meisje, mijn grote liefde. De ware. Ik liep met mijn handen in mijn zakken, mijn hoofd gebogen en mijn ademhaling onregelmatig. Angst speelde zijn parten en dit werd erger naarmate ik dichter naar haar toe kwam. Ze stond daar, gevangen in de schaduwen van het bos. Gevangen in mijn hart. Ik kwam dichterbij haar, waarna ze opkeek en zachtjes begon te glimlachen. Ze was mooi, ze was lief, ze was verdoemd. Het had niet zo mogen zijn. Mijn lichaam kwam dichter naar dat van haar toe, compleet gestuurd door enkel het feit dat ze nog ademde.
Ik keek haar aan in haar prachtige, bruine ogen. Ze glinsterden in het heldere licht van de maan, die vol aan de top van de hemel stond. De wind waaide zachtjes door de bomen van de vallei, we hielden van deze plek. Ze glimlachte wat ongemakkelijk en ik wist dat ik hier niet kon blijven. Niet met haar. Nooit.
Ze bracht haar hand naar mijn gezicht en streelde zachtjes mijn wang. Haar aanraking liet mijn hart vele toeren draaien, het bonsde gewelddadig tegen mijn klamme borstkas aan. Het kon niet waar zijn, ik kon haar niet verliezen… Niet voor de zoveelste keer.
''Ik hou van je..'' fluisterde ze zacht, waarna ik haar hand pakte en er even in kneep. Ik schudde mijn hoofd en streek met mijn hand door mijn piekerige, bruine haren.
''Niet doen.. Alsjeblieft.'' Mijn stem smeekte haar om begrip, om vergiffenis. Altijd droeg ik hoop bij me, hoop die haar liet doen wat ze moest doen. Ergens, diep in haar ziel, moest ze weten wat er zou gebeuren. Na al die keren moest ze het zich beseffen. En elke keer liet mijn hoop me in de steek, vallend in een diepe put vol verdriet en wanhoop. Ik probeerde haar bij me te houden, tevergeefs. Het was al te laat.
De wind stak op en de bladeren ritselden agressief. Ik keek nog eens naar haar bruine ogen, waarin tranen van onbegrip blonken. Ik voelde de mist naderen, samen met haar schaduwen van verdoemenis. Het was duidelijk al te laat, ik was haar nu al kwijt. Rennen had geen zin. Langzaam deed ik een stap dichter naar haar toe, onze lichamen waren nu enkele centimeters van elkaar verwijderd. Onze borstkassen gingen in hetzelfde tempo op en neer en de warmte van de chemie hing als een dodelijk wapen tussen ons in. Ik zag het verlangen in haar ogen, weerspiegeld vanuit haar ziel. Haar ziel die, net als het mijne, binnen enkele momenten aan stukken gereten zal worden.
Ik legde mijn hand op haar schouder en voelde haar onder mijn aanraking lichtelijk huiveren. Huiveren van verlangen, net zoals ik dat deed. Ik boog me naar haar toe en veegde een donkerbruine lok haar uit haar gezicht. Ik voelde haar warme adem me naar haar toetrekken en voelde hoe haar lippen de mijne betastten. Teder kusten we elkaar, waarna het meer en meer passie kreeg. Samen stonden we daar, midden in de vallei, wat ooit ons thuis was. Wat nu ons graf betekende. Ik trok haar tegen me aan en kuste haar vuriger, hetgeen ze gretig beantwoordde. Ik voelde hoe de wind woest aan onze lichamen trok en hoe de schaduwen naderden. Een blinkende traan, die alle emoties bevatte, drupte langs mijn wang en spatte uiteen op de grond. Het teken dat het voorbij was.
Ik voelde hoe haar kus minderde, hoe haar greep lichter werd en hoe we meer gehuld raakten in de duisternis. Waarom wist ik precies wat er gebeurde en leek zij helemaal niets te weten? Ik kon het haar niet vertellen, dat had ik nog nooit gekund. Als ik daar alleen al een poging toe deed, namen ze haar mee en zag ik haar een eeuwigheid niet terug. Vervolgens gebeurde alles opnieuw. Mijn ziel was al in duizend stukken gespleten, net zoals mijn nog altijd kloppende hart. Ik haalde mijn lippen van de hare en wat ik zag was enkel duisternis en wanhoop. Ik zag hoe ze haar mond opende om te gillen, maar het was al te laat. Haar lichaam werd gehuld in schaduwen en voordat ze volledig in het niets verdween, zag ik een sprankeling van begrip in haar ogen. Één klein teken van een herinnering, die daarna samen met haar opging in de schaduwen. De schaduwen die haar voor de zoveelste keer van me afnamen.
Die voor de zoveelste keer een stuk van mijn ziel opschrokten…
Reacties:
Wauw, just...wauw.
Je schrijft echt zo goed!
Ik weet nu al dat il niet veel punten ga halen, maar ja.
Zou je mijn stukje ook willen lezen?
Het is de eerste keer dar ik meedoe aan een wedstrijd en ik zou je mening zeer op prijs stellen.
Moge de beste winnen (;
Xoxo
Het is vaag, but I really like, still een van de beste schrijfsters op fanfic <3
O.o echt heel mooi geschreven Ik heb er gewoon geen woorden voor... -.-''