FanFic.nl

Stand Alones

7 I'm sorry [Harry Styles]

Verschrikt schiet ik overeind. Nee, nee! Dat mag niet!
Ik kijk verwilderd om me heen, maar Yasmine is nergens te zien. NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!
Het kan niet waar zijn! Ze mag niet weg zijn. Ik hou van haar.
Van haar haren, haar ogen, haar lippen. Alles. Met mijn handen in mijn krullen kijk ik nog eens verwildert de kamer rond.
Ze is echt weg. Verdrietig stap ik uit bed. Het is dus waar, haar woorden waren geen grap.
We hadden gister ruzie gehad en toen is ze opgestapt. Ik had verwacht dat ze wel terug zou komen.
Yasmine is altijd snel weer afgekoeld. Blijkbaar ben ik deze keer te ver gegaan.
Somber kijk ik mijn spiegelbeeld aan. Ik kijk naar mijn krullen, mijn groene ogen. Het lijkt wel of ze alle hoop hebben op gegeven. Mijn haar is slap en futloos, mijn ogen dof. Ik had het niet zover moeten laten komen. Ik had Taylor eerder moeten afremmen.
Haar moeten zeggen dat we niet méér konden zijn.
Nu is het te laat. Ik denk terug aan de ruzie en tranen beginnen te lopen

’Harry, het is verdomme genoeg!’ gilt Yasmine. Ik zucht en probeer haar te kalmeren.
‘Yasmine, toe. Ik kan het uitleggen.’ Met vuur in haar ogen kijkt ze me aan.
‘Dit, Harry, is niet uit te leggen.’ Ze wijst woedend op de foto waar ik en Taylor zoenend te zien zijn. Domme paparazzi ook. ‘Je zoent dat wijf gewoon!’ gilt ze weer. Weer probeer ik haar te kalmeren.
‘Yas, toe. Laat het me uitleggen.’ Ik kijk haar met smekende ogen aan, maar het vuur dat ik in haar ogen zie, dooft niet. ‘Nee, Harry. Het is duidelijk. Je hebt me dit al eerder geflikt..’
Ik probeer mijn handen op haar schouders te leggen, maar ze neemt een stap naar achteren.
Mijn handen vallen slap langs mijn lichaam, nutteloos en niet gebruikt voor het doel waarvoor ik ze optilde. ‘Harry, ik heb het de eerste keer door de vingers gezien. Ik heb het je de tweede keer vergeven, maar nu. Nu is het genoeg.’ Zegt ze met een dodelijk kalme stem.
‘Yas, je snapt het niet, ik..’ het vuur vlamt hoger als ze weer praat. ‘Harry, ik snap dit donders goed.
Ik ben niet meer interessant voor je. Het is nu Taylor die je hart heeft. Dus je krijgt de keuze. Zij of ik.’ Ik zwijg en het vuur wordt vervangen door pijn, zeeën van pijn.
‘Ik begrijp het al.’ Fluistert ze. ‘Nee, nee. Yasmine, Je begrijpt het niet. Je geeft me de kans niet om het uit te leggen.’ Ze draait zich om en het vuur is nu vermengd met de pijn.
‘Ik hoef je uitleg niet. Dit is duidelijk. Als je mij had gewild had je antwoord gegeven. Het is dus helder, Harry. En dit, wat dat dan ook is tussen ons, is over.’ Ze draait zich om en beent het huis uit. ‘Denk maar niet dat je me hier nog terugziet.’ Roept ze nog.
Dan is ze weg.

Ik laat mij tranen de vrije loop. Dan sla ik woedend tegen de muur. Verdomme, Taylor.
Waarom?!. Ik sla nog eens tegen de muur en loop dan langzaam terug naar mijn bed. Ik laat me weer op mijn bed vallen en zucht. Wat nu? Yasmine kan ik vast niet meer terugkrijgen.
Moet ik dan toch maar voor Taylor gaan? Dan heb ik een helder moment.
Maar natuurlijk! Dat is wat ze altijd al wilde! Ik spring op en kleed me snel aan.
Dan ga ik op weg naar de Starbucks, dat is waar ze werkt.
Om tien uur stap ik daar naar binnen en ik kijk rond. Dan zie ik haar staan. Ik loop met grote stappen naar haar toe en leg een hand op haar schouder. Ze draait zich om. ‘Harry.’ Zegt ze me opeen geklemde kaken. ‘Kan ik even met je praten, yas?’ vraag ik. Ze knikt en roept dat ze even weg is.
Dan loopt ze achter me aan naar buiten. We lopen richting het park en ik hou halt bij een vijvertje.
‘Yasmine, ik weet dat ik antwoord had moeten geven en ik weet dat je vertrouwen in mij weg is, maar je moet geloven dat Taylor dit wilde. Ze wilde dat we ruzie kregen en dat we uit elkaar gingen. Dan was ik voor haar.’ Yasmine kijkt naar me en bijt haar kaken op elkaar. ‘Ik geloof je, denk ik.’
Ik zucht opgelucht. ‘Echt?’ ze knikt.
‘Weet je, Harry. Ik ben niet goed meer in alleen zijn. Ik mis je. Nu al.’ Ik knik.
‘Ik mis jou ook, Yas. Kunnen we het opnieuw proberen?’
Ze laat haar handen langs haar lichaam vallen en haar kaken ontspannen.
‘We kunnen het proberen.’ Ik grijns en geeft haar een zoen.
‘Heel erg bedankt, Yas. Ik zweer je dat ik je geen pijn meer doe.’
Ze glimlacht. ‘Daar hou ik je aan.’
We buigen naar elkaar toe en we zoenen weer.

Reacties: