FanFic.nl

When the bullet hits the costume

When the bullet hits the costume DEEL 8

CAMELEON
"Ha....daar hebben we Zorro! Waar zijn je zwarte kleren, man?"
Ik schud Murdock de hand als ik de deur voor hem open doe. "Wat kom jij hier al zo vroeg doen?"
Murdock valt met de deur in huis en vraagt of ik naar het feest wil gaan verkleed als Zorro.
Ik kijk hem vertwijfeld aan en vraag: "Is dat nou wel verstandig? "Ik bedoel...om mij uit te nodigen voor een feest, terwijl ik bij het vorige nog één van de oorzaken was dat het dorp onveilig werd gemaakt? En om me dan ook nog te vragen om te doen alsof ik jou ben? En als Amanda dan met Zorro, dus met jou wil dansen? En wat als ze erachter komt dat ik Zorro ben en ik haar de schrik van haar leven bezorg? En dan vraag je nog niet eens naar hoe ik me daarbij zal voelen? Moet ik dansen met iemand die mij vorige week de huid vol schold? En die mijn bloed kan drinken?"
Murdock schudt zijn hoofd en wuift mijn bezwaren van de hand.
"Hé, je denkt toch niet dat ik m'n meisje de hele avond met jou laat dansen, wel?"
Murdock gebaart me mee te lopen naar buiten om de details van zijn plan door te spreken. Ik ben opgelucht dat ik maar eventjes hoef te doen "alsof", want Murdock wil dat ik Amanda naar buiten neem of stuur zodra zij Zorro heeft gevonden. Of ik dan nog langer op het feest blijf, dat zie ik dan nog wel.

JOHN (oom van Flykie)
Harry bood mij z'n logeerkamer aan, want hij wist dat ik een flinke reis achter de rug had toen ik bij hem aankwam. Na het ontbijt besloot ik te voet naar Flykie te gaan. Onderweg kon ik het dorp, waar ik lang gewoond heb, nog eens even zien. Om een uur of elf kwam ik aan bij de poort van de mp-basis en vroeg ik of Flykie daar nog steeds was. Na wat telefoontjes van de soldaten kon ik doorlopen en me melden bij de gevangenis. Een kolonel begroette me en nodigde me uit in een kantoortje. Hij wilde weten bij welke gevangene ik op bezoek wilde, fouilleerde me en begeleidde me naar de cel van Flykie. Terwijl de kolonel zijn sleutelbos pakte, keek ik alvast even naar binnen door het raampje. Daar zat ie dan...Flykie. De man die ik zie zitten lijkt niet meer op het ondeugende jochie van vroeger, toen hij altijd pretoogjes had en in was voor een stoeipartij. De man die ik daar zie zitten heeft harde trekken op zijn gezicht, maar zijn lichaamshouding verraadt dat het een gebroken man is. De rammelende sleutelbos verstoort mijn mijmeringen. De kolonel opent de deur en laat me binnen. Achter me gaat de deur weer op slot.
"Hallo Flykie.."
Met een brok in m'n keel klinkt mijn stem zachter dan gewoonlijk.

MURDOCK
Grijnzend hengel ik Calvins arm op en neer. Hij grijnst terug en ik geef hem een klap op zijn schouder.
Ik zei: 'Super, dank je! Weetje.. misschien dat ze je dan gaan waarderen. Je bent het waard, we willen je helpen, net als die oom Flykie wil helpen. Waarschijnlijk is het feest overmorgen of misschien zelfs eerder, ik laat het je weten. Bedankt! En trouwens, Amanda is de kwaadste niet... Gracias Amigo! Ajuus.'
Ik loop weg, richting het dorp. Ik hoor van mensen in het dorp dat ze het nieuws over het feest al vernomen hadden en dat Claire, Face en Amanda bij de bar zijn. Ik ga ook naar de bar en kijk vanuit de deuropening stilletjes naar het groepje dat lacht en praat. Tenminste… Claire en Face. Amanda staat er stilletjes bij. Ik schaam me een beetje, maar zeg alsnog niets. Een beetje bewonderend kijk ik naar Amanda, ze is echt leuk! Met een glimlach en een zachte blik in mijn ogen word ik betrapt door Face. Met moeite schakel ik de knop om. Nonchalant loop ik naar het groepje.
Ik kijk Amanda aan en zeg dan algemeen: 'Calvin wil niet komen, hij ziet het niet zitten. Jij ook niet, hè Amanda? Zoiets begreep ik al wel..'
Ik keek Amanda iets langer aan dan nodig was en Face ziet het plagend glimlachend aan. Ik grijnsde en keek gauw de andere kant op.
Ondertussen zijn ook andere dorpbewoners begonnen met de voorbereidingen en langzaam maar zeker krijgt het plein een heel ander aanzien. Iedereen weet dat dit de laatste dagen zijn dat het team hier is en iedereen wil er wat moois van maken. Tegen iedereen zeg ik dat ik mijn kostuum al lang in de kast heb liggen en mensen trokken hun conclusie, terwijl ik in mijn vuistje lachte. Maar toch.. iedere keer als ik Amanda tegenkwam, zei ze niets of draaide ze zelfs weg. Ik hoopte maar dat dat na het feest anders zou zijn. Het knaagde toch wel aan me! Face zag het en fluisterde me een tip in het oor.
Ik liep weg, naar de bloemist. Ik zocht een mooi boeket uit en vroeg of ze het bij Amanda wilden bezorgen, met een kaartje erbij. De man knikte en ik kreeg een kaartje en een pen. Ik ging in een rustig hoekje zitten en kauwde op de pen. Hoe kon ik Amanda laten merken wat ik wilde zeggen!?
Ineens kreeg ik een ingeving.
'Lieve Amanda, ik hoop met je te dansen morgen. Ik wacht daar op je.'
Ik dacht even na, legde het kaartje op de grond en met na drie snelle penstreken prijkte er een mooie Z onderaan het kaartje. Ik las het nog eens over en was tevreden.
Ik liep terug naar de balie en zei: 'Ze is nu op het marktplein, kan je het nu gelijk bezorgen?'
De man knikte weer en ik betaalde, waarna ik de winkel uitliep. Daarna hielp ik met de geluidsinstallaties en andere kleine klusjes.

FLYKIE
Ik keek op toen de celdeur open ging. Er stapte iemand mijn cel binnen. Op het eerste gezicht herkende ik hem niet en keek de andere kant op. Toen hij me gedag zei keek ik nog eens en herkende hem.
‘John? Wat doe jij hier?’ vroeg ik met een nogal verbaasde blik.
Ik was blij dat hij er was, maar liet het niet merken. Ik gooide mijn flesje water richting mijn tas. Ik liep naar het raam en staarde wat naar buiten. Ik had helemaal niet geslapen en was vermoeid.

JOHN
"Ja, Flykie, ik ben John. Ik ben blij dat je me nog kent. Hoe is het met je?"
Flykie loopt naar het raam en gaat met zijn rug naar me toe naar buiten staan kijken. Ik blijf een paar minuten staan kijken naar de man voor me. Als hij dan nog blijft staan, loop ik dichter naar hem toe en leg even een hand op zijn schouder.
"Flyk, ik weet hoe je tot die daad kwam. Houd je tegenover mij niet zo stoer, man. Jouw moeder was mijn zus, we hielden allebei van haar. Volgens mij zou ze het niet fair van je vinden, dat ik hier voor niets ben. Ik wil met je praten, Flyk."
M'n neef draait zich met ruk om en snauwt: "Ik heb je niet gevraagd hier naartoe te komen. Wie heeft je verteld dat ik hier zit?"
Daarna draait hij zich weer naar het raam toe. Ik schrik even van zijn brute reactie, maar zag ook tranen in zijn ogen staan.
"Iemand uit het dorp heeft me gistermorgen gebeld. Je kent hem, denk ik, wel: Harry van de zagerij. Wij waren vroeger goede vrienden."
Om de spanning wat te breken begin ik wat te vertellen uit de tijd van onze vriendschap en ik pak de enige stoel die in de cel staat. Op een moment lijkt het alsof Flykie even moet lachen en hij kijkt even schichtig om. Als ik een volgende anekdote wil opdissen onderbreekt Flykie me. Hij kent ze allemaal nog wel, zegt hij, nu met een rustiger en zachtere stem. Hij gaat op bed zitten, drinkt wat uit z'n flesje en het blijft even stil.
Dan begint Flykie te vertellen wat er allemaal is gebeurd sinds de moord op zijn ouders: hoe hij bij de bende van de Baas terecht kwam, wat hij met Cameleon mee heeft gemaakt tot het moment dat hij hier in de cel werd gezet. Ik luister stil, eindelijk komt er een mens tevoorschijn, een man met heel veel verdriet. Als Flykie klaar is met vertellen blijft het stil. Ik ben onder de indruk van zijn belevenissen en hij voelt zich duidelijk leeg nu hij een half levensverhaal heeft verteld. Ik sta op en ga naast hem zitten. We kijken elkaar even aan en dan omhelzen we elkaar, minutenlang.

FLYKIE
Na het vertellen van mijn halve levensverhaal aan John was ik echt leeg. Tot hij opeens naast me ging zitten en hij me omhelsde. Dat kende ik niet eens meer na de moord op mijn ouders. Uiteindelijk omhelsde ik hem ook. Na een paar minuten liet ik al los en keek hem aan. Ik stond op en leunde tegen de muur.
‘Na de moord op mijn ouders had ik niks meer. Ik werd gedwongen om mee te doen met zijn plannen. In die jaren kon ik niet anders dan gehoorzamen, anders zou hij mijn gehele familie vermoorden. Hij heeft mensen vermoord, kinderen gemarteld en ga zo maar door. Zelfs ik moest een kind doodschieten. Als ik dat niet zou doen, zou hij mij een kogel door me kop knallen. Ik kon het gewoon niet en hij schoot mij neer. Ik ben zo vaak neergeschoten door hem, dat hij eens de tegenstand moest voelen.’
Ik deed mijn shirt uit en liet hem de wond op mijn borst vlakbij mijn hart zien.
‘Deze wond is nooit hersteld. Ik ben op eigen kracht nog naar het ziekenhuis gelopen. Ook zat ik onder de littekens van messteken. Snap je nu hoe erg ik ben gemarteld door hem? Het was beter geweest om de baas niet om te brengen, maar die schoft verdiende het gewoon. Ik weet dat het fout was, maar wat moest ik anders?!’

AMANDA
Murdock loopt weg en ik blijf teleurgesteld achter. Ik dacht dat Murdock mij ook leuk vond, maar dat is blijkbaar niet zo. Na een tijdje besluiten Face en Claire om even naar de bar te gaan. Ze vragen of ik mee ga. Ik knik, even wat afleiding is wel goed. We lopen naar de bar en Claire en Face bestellen wat. Ze vragen of ik ook iets wil, maar ik antwoord niet. Ik denk aan Murdock. Hij gaat Calvin uitnodigen, terwijl hij weet dat ik een enorme hekel aan hem heb. Ook in het feest morgen heb ik helemaal geen zin. Ik zit even te denken of ik niet gewoon zal zeggen dat ik ziek ben of zo, maar aan de andere kant, dat kan ik natuurlijk niet maken. Ze hebben ons ontzettend goed geholpen.
Dan komt Murdock weer binnenlopen.
Hij kijkt mij lief aan en zegt tegen me: 'Calvin wil niet komen, hij ziet het niet zitten. Jij ook niet, hè Amanda? Zoiets begreep ik al wel.'
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik knik blij. Gelukkig, hij komt niet. Murdock kijkt me nog steeds aan en ik heb de neiging mijn ogen neer te slaan, maar ik doe het niet. Dan kijkt hij weg. We praten nog even over de kostuums en zo en Murdock verteld dat hij zijn kostuum al lang in de kast heeft liggen. Ik weet gelijk dat het om zijn Zorropak gaat en ik ben blij dat hij het aantrekt. Dan herken ik hem tenminste op het feest. Daarna gaan we uit elkaar, om nog wat zaken te regelen voor het feest. Ik merk dat ik er nu toch best veel zin in begin te krijgen. Ik ben net met één van de vrouwen aan het praten, als er een man aankomt met een enorm groot, mooi boeket. Hij komt recht op mij af.
'Amanda?' vraagt hij aan mij en ik knik snel.
Hij geeft me het boeket en loopt weer weg. Ik loop een stukje weg van de drukte en ga op een omgevallen boom zitten. Ik pak het kaartje en lees wat er opstaat. Het is ondertekend met het teken van Zorro en ik wordt helemaal blij. Murdock! Hij vindt me dus toch wel leuk. Nu heb ik helemaal zin in morgen! Ik verontschuldig me bij de vrouw en loop snel naar huis. Vlakbij mijn huis tref ik Claire aan en ik laat haar het boeket zien. Ze vind het ook supermooi! Alleen van wie ik het heb gehad houd ik voor mezelf. Nadat ik de bloemen in een mooie vaas heb gezet, loop ik naar boven. Ik kijk in mijn kledingkast of ik nog iets leuks heb hangen, maar ik kan niets vinden. Ik bedenk dat er misschien nog wel wat leuks op zolder ligt. Ik loop naar boven en haal de inklapbare trap van het mini-zoldertje met veel moeite omlaag. Ik loop omhoog, het zoldertje op. Het zoldertje is zo klein, dat ik moet kruipen. Ik kijk wat rond, maar kan op het eerste gezicht niets vinden. Dan haal ik een grote reiskoffer weg en daar zie ik onze oude verkleedkist. Als kind speelde ik daar eindeloos veel mee. Ik haal hem naar voren en doe het deksel open, nadat ik het stof eraf geblazen heb. Ik zoek wat tussen de kleren en opeens heb ik het! Ik haal een prachtige jurk uit de doos tevoorschijn. Voorzichtig ga ik met mijn hand over de zachte stof van de rok. Hij is nog helemaal goed. Hij is van mijn overgrootmoeder geweest. Die heeft er een fortuin voor betaald, maar ze vond hem niet mooi meer en schonk hem aan ons. Zelf was ze erg rijk, dus ze vond het niet erg. Vroeger paste ik hem nooit, maar nu waarschijnlijk wel.
Ik doe de kist weer dicht en loop heel voorzichtig naar beneden. Ik loop gelijk door naar mijn slaapkamer en trek de jurk voorzichtig aan. Hij is mooi bordeauxrood van kleur en ziet er prachtig uit. Ik kijk in de spiegel en herken mezelf bijna niet terug. Ik heb beneden nog een masker liggen in precies dezelfde kleur en als ik mijn haar nu ook nog opsteek! Ik krijg rode wangen van plezier, Murdock zal echt zo verbaast zijn! Misschien herkent hij me wel niet eens!
Precies dezelfde tijd, maar dan een dag later, sta ik voor de spiegel, terwijl ik het laatste klipje in mijn haar doe. Als alles goed zit, doe ik voorzichtig mijn masker op. Dan hoor ik de bel, Claire komt mij ophalen. Samen lopen we naar de plek waar het feest gehouden wordt. Als we binnen zijn, kijk ik snel in het rond. Toch moet ik nog even zoeken, voordat ik de zwarte gestalte in het Zorropak zie staan. Zenuwachtig loop ik naar hem toe en kijk hem lachend aan. Maar dan herken ik niet het gezicht van Murdock, maar dat van Calvin…

FACE
Claire en ik hebben de grootste lol gehad met het versieren van de zaal en het plein en hebben zin in een romantische avond. Terug in het hotel, loop ik nog met een big smile op m'n gezicht rond.
"Hannibal, wat trek jij vanavond aan?" vraag ik als hij in zijn ochtendjas uit de douche komt. Hij wijst met zijn duim over zijn schouder naar een tropische Hawai-look.
"Cool, Kolonel!"
Als ik even later B.A. tegenkom vraag ik hem hetzelfde. Ik zie B.A.'s ogen glinsteren en als hij zijn kostuum uit de kast pakt weet ik meteen waarom: hij gaat als Mp!
"B.A., hoe kom je daar nou weer aan? Ik wist niet dat ze bij de mp zulke grote soldaten hebben!"
Hij grinnikt: "Weet je nog dat we vorige maand een paar mp's in hun ondergoed hebben achtergelaten om jou en Hannibal in mp-pak te kunnen steken? Eén zo'n pak heb ik bewaard en het past me redelijk, hi hi hi..."
Tegen 8 uur ga ik in m'n, inmiddels uitgewassen en gestreken, Travoltakostuum naar Claire. Zij zal m'n haar in Travolta-look brengen, ze mag het alleen niet verven heb ik gezegd. Samen gaan we naar de zaal en als het acht uur is geworden, de band klaar is met soundchecken en de zaal goed gevuld is, pak ik de microfoon. Ik schraap m'n keel en vraag om ieders aandacht.
"Goede avond beste mensen, hartelijk welkom op dit feest ter ere van de goede afloop van een spannende periode voor dit dorp. Iedereen is gelukkig weer heelhuids thuis en durft weer rustig op straat te lopen. Ook het A-team, is weer op volle sterkte. Eigenlijk maakten we dit nog niet eerder mee: we arriveren vanwege een feest en nemen afscheid met een feest. We zullen jullie niet snel vergeten."
Ik stop even, want in de zaal barst een luid gejuich los.
"Ik bedank jullie, namens het hele team, voor jullie gastvrijheid, voor jullie dapperheid en jullie vertrouwen in ons. Wel, dat was wat ik wilde zeggen. Nu is het tijd voor muziek, dus.... LET'S PARTY!!!"
Onder het applaus komt Claire naar voren om me meteen naar de dansvloer mee te nemen. Ze ziet er schitterend uit vanavond in haar Charlestonjurk, haar opgestoken haar, de lange handschoenen en sexy panty. Ik vraag tijdens het dansen of Amanda al binnen is. Claire zegt dat ze haar net binnen zag komen en ik kijk om. Daar staat ze... Betoverend.. .in een bordeauxrode jurk.
"Nou, Murdock, ik zou er maar snel bij zijn als ik jou was, want daar komen heel wat mannen op af straks!" mompel ik voor me uit.
Claire ziet me iets te lang naar Amanda kijken, pakt m'n gezicht in haar handen en draait het weer naar haar toe.
"Hallo! Je bent hier met mij, hoor! zegt ze licht geïrriteerd.
Ik geef haar een kus en houd me de rest van de avond alleen met Claire bezig.

CAMELEON
's Middags, na m'n werk bij Harry, ga ik in het hotel bij Murdock langs om zijn Zorropak op te halen en we spreken zijn "taktiek" nog even door. Thuis, want zo voelt het gelukkig weer in m'n blokhut, kleed ik me om. Eerst trek ik m'n eigen zwarte kat-kostuum aan, dat ik op de halloweenparty ook aan had, maar helaas niet heb kunnen gebruiken. Daarover trek ik het Zorro-pak van Murdock aan. Ik ga even voor een spiegel staan en probeer me voor te stellen hoe Amanda straks zal reageren als ze Zorro ziet staan. Het is de bedoeling dat ik als een echte Zorro haar naar buiten lok, door soms wel, dan weer niet zichtbaar te zijn. Als ze me maar niet herkent vóór ik m'n truc kan doen.
Rond een uur of acht ga ik met m'n motor naar het plein en loop met kloppend hart naar de zaal waar Face het bal zal openen. Ik probeer te lopen zoals Murdock en zoek een plaatsje achter in de zaal, waar ik de ingang kan zien, maar de binnenkomers mij niet meteen.
Terwijl Face zijn dankwoord uitspreekt komt Amanda binnen. Mijn mond valt spontaan open.... Is dat dezelfde Amanda als die altijd in spijkerkleren rondloopt? Mens, wat ziet ze er beeldschoon uit in die donkerrode jurk. Nou Murdock, het is dat ze een hekel aan mij heeft en dat ik jou beloofd heb te helpen met je "date", anders wist ik het wel!
Langzaam meng ik mij in het feestgedruis om me aan haar te laten zien. Vlakbij de band zijn we elkaar op een paar meter genaderd. Ik kijk haar over een paar schouders aan en wenk haar. Ik zig-zag door de menigte heen en zie dat ze me volgt. Aan de andere kant van de zaal draai ik me om en wil haar dan mijn arm aanbieden om haar mee te nemen naar Murdock. Amanda komt echter niet blij en verliefd op "Zorro" af. Haar gezicht staat op onweer en ze stormt op me af. Ze staat briesend voor me en rukt het masker af.
"Als jij denkt, dat ik daar intrap, dan heb je het goed mis, CA-ME-LE-ON! Ik herken Murdock van verre, al verkleed hij zich als een reptiel! Gemeen loeder dat je er zit, om mij voor de gek te houden met je Zorropak. Waar heb je Murdock gelaten?"
Bij die laatste vraag duwt ze me hard achteruit en komt ze me achterna met gebalde vuisten. Als ik bekomen ben van de schrik probeer ik kalm iets tegen haar te zeggen, maar ze blijft me beschuldigen van het verduistermanen van Murdock. Ik word het beu dat ik er geen woord tussen kan krijgen. Ik pak haar arm, trek haar naar me toe en neem haar in een greep die het midden houdt tussen dansen en een houdgreep en bedek haar mond.
"Zo, hè, hè, mag ik nu eindelijk ook wat zeggen? Murdock is niet ontvoerd. Hij heeft mij gevraagd om dit pak te dragen en heeft het mij zelf gegeven. Gerustgesteld? Dame?"
Ze kijkt me wantrouwend aan, maar knikt.
"Als je niet meer schreeuwt, breng ik je naar hem toe."
Ik haal m'n hand van haar mond, verlos haar op een zo sierlijk mogelijke manier uit m'n greep en steek haar arm door de mijne. Op de maat van de muziek neem ik haar mee naar de hal en zeg dat ze hier moet wachten. Ik glip weer naar binnen en slaak een zucht voor ik naar de toiletten ga om me om te kleden. Mijn taak als Zorro zit er op. Eens kijken of er iemand met een zwarte kat wil dansen.

MURDOCK
Ik stond buiten te wachten op Amanda. Het duurde uren en uren... Ik werd steeds nerveuzer en ijsbeerde heen en weer. Toen ging ineens de deur open en Zorro komt naar buiten. Zijn masker heeft hij af. Ik schrik me een hoedje, loopt alles dan toch nog in het water!? Maar dan komt Amanda naar buiten. Haar gezicht staat op onweer, maar zelfs dan ziet ze er nog steeds betoverend uit. De bordeauxrode jurk stond haar schitterend, nooit gedacht dat Amanda zoiets zou dragen! Mijn hart klopte wat sneller en met moeite kon ik mijn mond dicht houden. Calvin liet haar achter en ging zelf weer naar binnen.
Ik stond in de schaduw en kon alles zien, maar Amanda zag mij niet, omdat ze met haar rug naar me toe stond. Ik trok mijn legerpak, dat ik aangetrokken omdat Amanda het zo mooi vond, recht, en liep toen recht op haar af. Amanda keek met een donkere blik rond en zag me nog niet. Ik stond achter haar en bond meteen een blinddoek voor haar ogen zonder wat te zeggen.
Amanda verstarde en ik fluisterde: 'Sst, ik ben het.'
Amanda ontspande zich en ze giechelde van spanning. Voorzichtig pakte ik haar hand en leidde haar het bos in. Op een open plek had ik een vuurkorf neergezet en lampjes opgehangen. Vanuit een luidspreker klonk zachte muziek en overal lagen bloemen aan de kant. De plek zelf was zo goed als leeg. Daar deed ik de blinddoek van haar ogen vandaan. Ze knipperde even en draaide zich om. Haar jurk ruiste geheimzinnig. Ze keek me vragend aan.
‘Wat heeft dit allemaal te betekenen?'
Ik keek haar glimlachend aan en zei toen, haar vraag negerend: 'Wat vond je van het boeket?'
Er ontsnapte een zucht van haar lippen en dat was voor mij genoeg. Ik deed een paar stappen naar achter en maakte een buiging.
'Mag ik deze dans van u?'
Met plaaglichtjes in mijn ogen keek ik haar aan. Amanda knikte. We dansten daarna de hele nacht door. Haar ogen glommen in het donker.
Toen stonden we stil en ik keek haar aan. Langzaam kwam ik met mijn hoofd dichterbij haar. Amanda glimlachte en ik drukte toen eindelijk mijn lippen op de hare. Amanda was eerst een beetje terug-houdend en geschrokken, maar daarna zoende ze terug. Het werd de beste zoen ever.
Ik trok mijn hoofd even later naar achter en keek haar aan. De blik in haar ogen sprak boekdelen. Ik kijk haar even aan en zoen haar dan nog een keer. Daarna gaan we op het bankje zitten en ik trok haar dicht tegen me aan.
'Tevreden meis?' vroeg ik zacht. 'Sorry dat ik je zo lang heb laten wachten. Ik wilde wachten op het juiste moment...'
Amanda zei niets en ook ik hield mijn mond verder, woorden waren overbodig op deze plek in het bos. Vanuit de verte hoorden we de muziek van het feest, maar wij hadden ons eigen kleine feestje. Als vanuit het niets toverde ik een fles champagne en twee glazen tevoorschijn. Ik schonk de twee glazen vol en gaf er één aan haar. We proosten en keken elkaar diep in de ogen aan. Ik glimlachte en sloeg toen mijn arm om haar heen.

JOHN
Diep onder de indruk van het relaas van Flykie zweeg ik een tijdje. Ik moest denken aan een paar soldaten bij mij in de buurt, die terugkwamen uit Vietnam. Wat die ook niet allemaal hadden zien gebeuren daar en uit noodweer hadden moeten doen...
"Flykie, je weet nog niet precies hoe lang je in de cel zult moeten zitten, maar ik wil je één advies geven: gebruik die tijd om te verwerken wat je hebt meegemaakt. Praat en ga schrijven. Wij, mannen, vinden dat vaak moeilijk en niet nodig. Maar ik heb gezien wat het voor verschil maakt voor de rest van je leven, als je je over die drempel heen zet."
Flykie zegt dat dat gemakkelijker gezegd dan gedaan is en dat ie niet van plan is om bij een psychiater op een sofa te gaan liggen.
"Flyk, ik ga je nu iets vertellen dat ik met eigen ogen heb gezien en van dichtbij heb meegemaakt. Een aantal jaren geleden kwamen er een aantal jonge mannen terug uit de oorlog, ze waren soldaat geweest in Vietnam. Ze kwamen zwaar getraumatiseerd terug, één wilde niet meer praten, een andere durfde niet meer tussen bomen en struiken te lopen en een knul die twee huizen verderop woonde maakte ongelukken met zijn auto als ie iets over de weg zag waaien, omdat hij dacht dat het een bom was. Al die jongens zijn niet meer in staat een normaal leven te leiden, op één knul na. Hij kreeg op een moment bezoek van een vroegere collega van zijn werk, een bedrijfspsycholoog. Die man wist Martin, zo heet de knul die in Vietnam is geweest, aan het praten te krijgen en met zijn kennis heeft hij hem een paar jaren begeleidt. Martin is een boek gaan schrijven en geeft nu soms lezingen op scholen over de oorlog in Vietnam. Hij heeft soms nog wel eens een angstaanval, maar gedraagt zich niet agressief. Eén van die andere soldaten uit zijn bataljon die niets heeft ondernomen en geen hulp heeft gekregen mishandelt thuis zijn familie. Flykie, wat ik met dit verhaal wil zeggen: zorg dat je niet zo wordt als de Baas, anders kun je straks ook geen mp worden."
"Die gasten van het A-team zijn ook in Vietnam geweest, nou daar is niks mis mee hoor!" brengt Flykie er tegen in.
"Dat is niet waar, Flyk, één van hen zit in een kliniek voor veteranen vanwege psychische problemen."
"Nou, ze zijn toch alle vier hier hoor, niks geen kliniek."
"Wat zeg je nou? Is het A-team hier?"
"Ja, door die gasten zit ik hier in de cel! Decker liet me tenminste gewoon op de basis rondlopen. Volgens mij hebben die gasten het dorp opgehitst. Ze stonden hier van de week voor het hek te demonstreren, want ik moest en zou vast gezet worden!"
"Dat kun je die mensen ook niet helemaal kwalijk nemen, Flykie, je hebt ze met Cameleon wel de stuipen op het lijf gejaagd."
"Wie van het A-team zit er dan eigenlijk in die kliniek?"
"De piloot van het stel, geloof ik."
"Murdock? Die zot die de hele tijd rondloopt als Zorro? Die gast die mij mijn paard aftroggelde met MIJN fluitje? Die zo goed kan zwaard vechten? Die Murdock?"
"Kennen jullie elkaar dan?" vraagt John verbaasd.
"Ik had onenigheid met Decker en wist te vluchten tijdens die demonstratie. Waar ze ineens die helikopter vandaan haalden weet ik niet, maar ik werd van mijn paard afgesprongen door die gek. Het A-team leverde me weer over aan Decker, terwijl ze zelf gezocht worden door de mp!"

FLYKIE
Ik kon me even niet beheersen en keek hem kwaad aan. Ik pakte hem bij zijn kraag en hield hem tegen de muur. Na een paar minuten liet ik los en kalmeerde wat. De agressie zat nog in me, hoe kalm ik ook probeerde te blijven. Mijn blouse deed ik ondertussen aan en haalde diep adem. Ik keek naar het pistool dat in mijn tas lag. Ik schudde mijn hoofd en keek de andere kant op.
‘Sorry,’ zei ik opeens.
Ik zuchtte en ging weer op mijn bed zitten.

DECKER
Ik hoorde John tegen Flykie praten. Ik bleef nog even staan en deed de celdeur toen open.
‘Je bezoekuur is over John.’
Hij werd begeleidt door twee soldaten en ik liep naar Flykie toe. Crane boeide hem, hij werd naar een trainingszaal gebracht. Eenmaal daar aangekomen gaf Crane hem een duw. Flykie keek me raar aan. Er kwamen twee soldaten om Flykie heen staan.
‘Haal al je agressie er tegen deze twee uit. Ze zijn getraind in harde klappen krijgen,’ zei ik.
Crane had een formulier bij zich en maakte aantekeningen.
Er ontstond een gevecht dat erg lang duurde. Ik zag dat Flykie langzaam sterker werd. Tot ik een flits in zijn ogen zag. Op dat moment gaf hij beide soldaten een harde trap waardoor ze knock out op de vloer lagen. Flykie wou ze eigenlijk een aframmeling geven. Hij vocht tegen zijn agressie maar stopte en bleef stil staan op de mat. Ik liep heel langzaam naar hem toe. Crane gooide zijn papieren op de grond en hielp de soldaten overeind.
‘Kom maar van de mat af,’ zei ik.
Hij kwam heel rustig achter me aan. Ik maakte zijn boeien los en gaf hem een pistool.
‘Oke, nu wil ik dat je mij neerschiet,’ zei ik.
Flykie keek me verbaasd aan en hield mij onder schot. Hij zette het pistool op scherp en ik bleef doodleuk staan. Na lang te hebben gericht, haalde hij de trekker niet over, maar gooide het pistool op de grond. Hij liep naar buiten. Ik rende achter hem aan en vond hem bij zijn paard.
‘Gaat het wel? vroeg ik.
Flykie schudde zijn hoofd en zuchtte.

MURDOCK
Amanda was half in slaap gevallen. Ik streek haar even over haar haar en zuchtte. We zouden straks wel weggaan, maar hoe kon ik haar ooit achterlaten? Ik zuchtte nog een keer.
Toen was het tijd weer terug te gaan naar het dorp, het was al ochtend. Ik schudde Amanda voorzichtig wakker en keek haar even lief aan.
'Kom je mee? We moeten gaan.'
Amanda knikte slaperig en ze rilde even. Ik trok mijn jasje uit en legde die over haar schouders. Innig gearmd liepen we even later terug naar het dorp. Iedereen sliep al of nog en ik zette haar thuis af. Ik gaf haar een zoen en wenste haar nog een goede nacht. Ze glimlachte en ik draaide me om. Lopend als op wolken liep ik naar het hotel. Ik glipte de slaapkamer binnen en hoopte dat Face zou blijven slapen. Ik dook mijn bed in en met mijn armen onder mijn hoofd staarde ik naar het plafond.

FLYKIE
Decker liet me niet eens bij mijn paard zitten. Hij greep me al meteen bij me kraag en drukte me met veel geweld tegen de grond. Als hij me net in de boeien wil slaan, sla ik hem van me af en sta op. Ik greep zijn pistool en hield hem onder schot.
‘Waar diende dit allemaal voor? Wil je mijn agressie uit me halen?’
Ik greep hem bij zijn kraag en trok hem overeind.
‘Dat kan je niet!’ schreeuwde ik terwijl ik hem een klap met het pistool gaf.
‘Ik kan mijn agressie uit me halen door te praten of te schrijven, niet door te vechten en alles te geven tot ik erbij neerval,’ zei ik.
Crane rende naar Decker toe en hielp hem overeind. Een gouden kans om ze allebei om zeep te helpen, maar ik gooide het pistool naast Decker neer op de grond. Ik liep terug naar mijn cel en pakte een dossier van mijn baas uit mijn tas en begon dat door te bladeren.

DECKER
Het was niet de bedoeling dat Flykie bij zijn paard zou zitten. Ik drukte hem tegen de grond en wou zijn boeien weer omdoen, tot hij me van zich af sloeg. Hij hield me meteen onder schot. Ik schrok zo erg van zijn reactie dat ik maar stil bleef. Nog geen seconde later kreeg ik een klap met het pistool en viel op de grond. Crane hielp me overeind en gaf mij m'n pistool terug. Ik zag Flykie naar zijn cel lopen. Ik kon mijn ogen niet geloven.
‘Hij was nu al veranderd. Ongelofelijk,’ zei Crane.

FACE
Claire en ik dansten tot de band vertrok en uiteindelijk ook de stereo achter de bar werd uitgezet. Ik nam haar mee naar het bankje waar we niet zo lang geleden ook zaten, voor ons eerste afscheid.
"Ik ben blij dat we nog wat langer bij elkaar konden zijn, Face." zegt Claire zachtjes terwijl ze dicht tegen me aan kruipt. "Ik vind het nog steeds niet leuk om afscheid te moeten nemen, maar we hebben in ieder geval wat langer de tijd gekregen om elkaar een klein beetje te leren kennen. En daar heb ik vrede mee."
Ik kijk haar aan en bekijk haar gezicht. Het is toch wel interessant hoe je in twee weken tijd een gezicht heel anders gaat bekijken: eerst zag ik haar als een spetter op een motor en nu raakt m'n eerste liefde, die non werd, een beetje op de achtergrond. Dat hebben nog niet veel vrouwen voor elkaar gekregen.
"Claire, de meeste keren neem ik gemakkelijk afscheid van de vrouwen die we bij opdrachten tegen komen of die ik hier en daar ontmoet. Maar deze keer is het anders."
We blijven nog een poosje zitten, beide in gedachte. Af en toe glijdt er een glimlach over ons gezicht en halen we herinneringen op aan wat we deze weken beleefden. Als er een fris windje opsteekt neem ik haar dicht bij me en kussen we tot de eerste haan kraait. In de ochtendschemering breng ik haar naar huis.
"Dank je wel, lieve Claire, tot ziens."
Nog een kus bij de voordeur, het is de tederste kus die ik ooit iemand gegeven heb.
In het hotel loopt iemand alweer te werken als ik binnenkom. Ik kruip in m'n bed en ben gewend om tevreden en opgelucht in slaap te vallen na het zoveelste avontuurtje. Nu voel ik me merkwaardig genoeg een beetje triest. Zal ik het toch nog leren om me aan iemand te hechten? vraag ik me verwonderd af.

CAMELEON
In m'n "nieuwe" outfit loop ik de zaal weer in. Vreemd, maar ik voel me nu wat zekerder dan daarnet in Zorro-kostuum en loop tussen de groepjes mensen door op zoek naar iemand die ik kan vragen om te dansen. Het lijkt wel alsof er op mijn pak staat geschreven: in dit pak zit Cameleon, want soms deinzen mensen gewoon achteruit als ik aan kom lopen. Als ik een rondje om de dansvloer heb gemaakt en nog steeds niemand heb gevonden die met me wil dansen, geef ik de moed op. Volgens mij voelen ze het dat ik het ben, denk ik vertwijfeld. Ik drink nog even wat en besluit om te gaan. Net voor ik de zaal uit loop tikt er iemand op m'n schouder. Verbaasd draai ik me om en ik kijk in een allerliefst geschminkt kattenkopje.
"Eindelijk heb ik een mooie kater gevonden," lacht ze, "Ga je mee dansen?"
Ik weet even niet wat me overkomt en stamel: "Eh..ja...eh...dat kan ik wel doen, ja..."
De rest van de avond verloopt als in een droom: heerlijk dansen en eindelijk weer eens even lol maken. Dat was lang geleden.
Als het meisje door haar vriendin wordt opgehaald om naar huis te gaan, kijkt die vriendin me even strak aan en ik zie aan haar dat ze twijfelt of ik het wel of niet ben. Het meisje met wie ik heb gedanst geeft me spontaan een kus op m'n wang en zwaait nog even als ze naar buiten loopt. Haar vriendin kijkt nog eens wantrouwend om. Ik zwaai even en vermoed dat ze haar vriendin nu een heel verhaal gaat opdissen over wie ik eigenlijk misschien wel ben. Gek, maar eigenlijk kan me dat eventjes helemaal niets schelen! Het werd onverwacht een leuke avond. Ik loop fluitend naar m'n motor en kruip niet veel later met een glimlach op m'n gezicht onder de wol.

JOHN
Blijkbaar had ik iets verkeerds gezegd of had ik een gevoelige snaar geraakt bij Flykie. Hij stuift op, pakt mij bij m'n kraag en drukt me tegen de muur. Ik schrik me rot en weet dat ik gelijk heb. Flykie is net een vulkaan die bij het minste of geringste uitbarst, zoveel woede en frustratie zit er in hem. Zo plotseling als hij me vastpakte, zo laat hij me ook weer los.
"Sorry" zegt Flykie en gaat op bed zitten.
Er wordt geklopt en ik word verzocht om te vertrekken: einde bezoekuur. Ik trek m'n kleding recht en volg de soldaat die me naar de poort zal brengen. Bij de deur draai ik me even om.
"Flyk, als je me nodig hebt, mag je me altijd bellen."

FLYKIE
Tijdens het doorbladeren van het dossier kwam ik niets bijzonders meer tegen. Ik legde het dossier weg en zag dat de avond al begon te vallen. Ik zuchtte. De woorden van John hadden iets met me gedaan. Alleen Decker maakte me er niet rustiger mee. Misschien wordt het eens tijd om ergens anders eens goed te overnachten. Ik dacht na. Nu weggaan zou wel een verkeerde indruk achterlaten dacht ik bij mezelf.
Ik wou weg, het maakte niet uit waarheen. In ieder geval weg uit deze basis, het begon me langzamerhand op me zenuwen te werken. Misschien bij John? Nee… dan ben ik Cameleon en die Harry alleen maar tot last, dacht ik bij mezelf. Na lang nadenken had ik het. Ik sliep vaak bij mijn paard. Het gaf me een ontspannend en rustig gevoel. Ik besloot naar Decker zijn kantoor te lopen. Toen ik aanklopte, kwamen er twee soldaten die me aankeken.
‘Het is goed,’ zei Decker.
Ik liep door en ging zitten.

DECKER
Ik zat onderuit gezakt in mijn stoel en dacht na over Flykie. Hij zat pas een week in de cel en dan al zo veranderen. Ik snapte het even niet meer. Één verkeerd woord kan hem al zo kwaad maken. Crane kwam ook bij me zitten.
‘Zeg Crane, hoe denk jij over de vooruitgang van Flykie zijn gedrag?’
‘Op wat kleine dingen na, vind ik het al erg goed gaan moet ik zeggen,’ zei hij. ‘Die actie, dat hij naar zijn cel liep vond ik helemaal verrassend.’
Plots kwam Flykie binnen. De twee soldaten die hem tegenhielden gaf ik het teken dat hij kon komen.
‘Waar kan ik je mee helpen?’ vroeg ik.
Crane die keek hem aan.
"Is het mogelijk om bij mijn paard te overnachten?" vroeg Flykie opeens.
Ik keek Flykie verbaasd aan. Hij was verder ook stil en keek mij aan.
‘Ja is goed, als je je daarmee beter voelt.... Maar waar wil je op liggen dan?’ vroeg ik aan hem.
Flykie haalde zijn schouders op. ‘Desnoods op wat hooi of zo, dat ligt wel lekker,’ zei hij met een glimlach.
‘Als je hem niet smeert mag het, deal?’ zei ik.
‘Deal,’ zei Flykie.
We schudden elkaar de hand. Ik bracht Flykie naar zijn paard. Het paard was duidelijk blij om zijn baas te zien. Flykie had zijn tas meegenomen en legde die bij het hooi neer. Hij viel al snel in slaap en zijn paard lag bij hem. Ik liet ze maar slapen en ging naar mijn bed. Crane was ook erg vermoeid en ging ook naar zijn bed. We sliepen allemaal al snel.

MURDOCK
Uiteindelijk was ik dan toch in slaap gevallen. Rond het middaguur kwam ik slaperig mijn bed uit. Face was al aangekleed en was bezig zijn vele kleren in zijn koffer te stoppen. Toen hij merkte dat ik wakker was, grijnsde ik, maar zei niets. Ik wilde het even voor mezelf houden. Face merkte het en lachte.
'Zo... Murdock op liefdespad?'
Ik knikte lachend en zwaaide mijn benen uit bed. Ik moest nog even een fotootje zien te regelen voor Amanda en een foto van haar voor mij. Ik waste me, kleedde me aan en begon ook mijn kleren op te vouwen, hetzij met enorme tegenzin. Ik propte alles een beetje in mijn weekendtas. Er was nog ruimte over, wat voor mijn zorropak was. Ik wilde het aan Amanda geven als aandenken, maar het masker en de handschoenen wilde ik zelf houden. Calvin had mijn pak netjes opgevouwen neergelegd bij de deur, zoals we hadden afgesproken. Ik haalde het masker en de handschoenen uit het bundeltje en stopte de rest in een plastic zak. Met langzame bewegingen stopte ik het masker en de handschoenen liefkozend bij de rest van mijn spullen. Face was ondertussen ook al klaar en verdween snel naar Claire. Ik was er niet aan toe om wéér afscheid nemen, maar ik nam wel een blad en pen en begon te proberen een brief te schrijven.
Vijftig proppen papier en twee pennen verder had ik eindelijk op papier staan wat ik wilde en hoe ik het wilde. Ik stopte het bij mijn zorropak in de plastic zak. In de envelop stopte ik een bloem, eentje die ook in het boeket zat en die ook op de open plek had gelegen. Ik liep de kamer uit, naar de kamer van BA en Hannibal. Zij hadden hun spullen ook ingepakt en de tassen stonden naast de deur.
Hannibal stak zijn sigaar op en zei: 'Mensen, het was leuk, maar laten we nu gaan. Murdock, je moet terug naar de VA...'
Van BA vernam ik dat ook zij het erg naar hun zin hadden gehad, met leuke dames gedanst en Hannibal had zelfs gezoend bleek later.
Ik zei: 'Ik moet nog even iemand gedag zeggen,' en ik liep de kamer uit. Hannibal trok de logische conclusie dat ik naar Amanda was, maar nee ik was naar Cameleon gegaan. Ik klopte aan en hij deed de deur open.
Ik schudde hem de hand en zei: 'Bedankt voor je hulp gisteren. Het was geweldig. Dank je.'
Cameleon wuifde alles weg.
Ik zei: 'Wij gaan nu weg, wil je een beetje op Amanda letten alsjeblieft? And please, take care of yourself. Je bent een topguy, je slaat je er wel doorheen. Als je me nodig hebt, hier heb je mijn nummer en adres.'
Ik gaf Calvin een notitieblaadje. We namen afscheid en ik liep het bospad af. Toen ik in het dorp kwam, reed de Van net weg. Het hele dorp stond op de uitkijk en ik zocht Amanda.
Ze was nergens en toen ik aan Claire vroeg waar ze was, zei Claire: 'Ze dacht dat je geen afscheid wilde nemen en is terug naar haar huis.'
Ik keek haar met grote ogen aan. BA toeterde, hij wilde naar zijn kinderen en ik raakte een beetje in de stress. Ik rende naar de Van en zei dat ze alvast mochten gaan; ik had de helikopter immers nog! Ze reden weg en de dorpeling verspreidden zich. Bij Claire waren er tranen in haar ogen. Ik vroeg me af hoe Amanda zich wel niet zou voelen…
Snel haastte ik me naar haar huis. Ik belde aan en het duurde lang voor Amanda open deed. Haar mascara was helemaal uitgelopen en haar ogen waren roodomrand. Met een geschokte blik in haar ogen kwam er even later een glimlach. Ik keek haar even teder aan en zei, terwijl ik haar de plastic tas gaf: 'Dit is voor jou.. Er zit een brief in met mijn adres, mocht je me ooit.. nodig.. hebben..'
Met een droevige blik in haar ogen keek ze me aan. Ik boog me naar haar toe en gaf haar een zachte lange zoen. Langzaam trok ik mijn hoofd weg terwijl ik haar strak aankeek en veegde met mijn vinger een traan uit haar ooghoek. Met mijn vinger wreef ik over haar wang en draaide me toen om. Toen ik een paar meter verder was, draaide ik me om. Amanda stond in de deuropening naar me te kijken. Ze gaf me een kushand en deed de deur dicht. Mijn schouders zakten naar beneden en het begon te regenen. Ik haalde even diep adem en trok toen een sprintje naar de chopper.

JOHN
Het is gelukkig stil op straat als ik terugloop naar Harry, waar m'n auto staat. Harry ziet me aankomen en neemt me mee naar de keuken.
"Zo te zien kun jij wel wat koffie gebruiken," zegt hij terwijl hij m'n gezicht monstert.
Hij geeft me de gelegenheid om zelf met m'n verhaal over het bezoek aan Flykie te komen. We zitten achter een paar grote mokken met verse, dampende koffie als ik van wal steek. Soms moet ik even stoppen als ik een brok in m'n keel voel.
"Volgens mij hebben de bewakers achter de deur gestaan, want Flykie had me net losgelaten toen ze me kwamen vertellen dat het bezoekuur voorbij was," besluit ik m'n relaas.
We zitten een poosje zwijgend in onze koffie te roeren.
"Harry, wil je me op de hoogte houden als je iets over Flykie hoort in het dorp of van hemzelf?" vraag ik terwijl ik opsta en aanstalten maak om naar huis te gaan. "Ik weet niet of hij mij zal bellen, misschien is ie daar te trots voor of schaamt hij zich om hulp te vragen."
"Doe ik. En als ik iets anders voor je kan of moet doen dan laat jij dat weten, oké?"
We omhelzen elkaar even en dan stap ik in m'n autootje. Onderweg zet ik de autoradio aan om afleiding te hebben, want Flykie spookt de hele tijd door m’n hoofd.

CAMELEON
Gelukkig had ik tegen Harry gezegd dat ik na het feest wellicht uit zou willen slapen en dus later kwam. Om een uur of tien kwam ik goedgemutst het erf op, ik groette Harry met een joviale zwaai en begon fluitend aan m'n werk. Met lunchtijd riep Harry me binnen.
"Volgens mij heb jij een leuke avond gehad, ik heb je nog niet zo vrolijk meegemaakt."
"Ja, soms lijken er wonderen te gebeuren, Harry. Ik was bijna de zaal uit toen een meisje, die ook als kat verkleed was, me vroeg te komen dansen. Ik had de moed al bijna opgegeven. Iedereen leek me te herkennen en me te ontwijken. Wat ik wel kan begrijpen overigens. Maar....ik heb het beregoed naar m'n zin gehad."
Na het eten realiseer ik me ineens: "Als we elkaar nu op straat zouden tegen komen, zouden we elkaar niet eens herkennen! Eigenlijk is dat wel zonde. Ik heb niet eens haar naam gevraagd."
"Je zei toch dat ze met een vriendin op het feest was? Ken je die dan misschien?"vraagt Harry.
"Kennen niet, nee, maar ik zou haar wel hèrkennen. Ze keek me dan toch een partij vals naar me! Volgens mij zag ze dat ik het was en heeft ze haar vriendin inmiddels zo gehersenspoeld, dat dat meisje nu het gevoel heeft met een vreselijke crimineel gedanst te hebben.... Hmmm, dan heeft ze nog gelijk ook," besluit ik met een grijns als een boer met kiespijn.
's Middags onder het werk vergeet ik het feest even en concentreer ik me op de machines en het hout. Maar eenmaal thuis zie ik telkens weer dat lieve poezensnuitje voor me, dat moment dat ik haar voor het eerst zag, toen ik me omdraaide. Hoe zou ze er in het echt uitzien? Het enige houvast dat ik heb is haar lengte, ze legde haar hoofd tegen m'n schouder tijdens een romantisch liedje. En de kleur van haar haar. Er kwam een dieprode krullende lok onder haar kattenpruik vandaan.

FLYKIE / DECKER
Ik werd de volgende dag laat in de middag wakker, had heel vast geslapen. Ik keek naar buiten, het had hard geregend zo te zien. Ook mijn paard was wakker. Ik rekte mij eens goed uit en streek wat door mijn haren. Er was geen hond te bekennen op de basis. Ik keek om me heen.
Even later kwam Decker zijn kantoor uit en liep naar me toe. Hij keek me aan.
‘Je ziet er goed uit,’ zei hij.
Ik glimlachte en zei: ‘Ik heb ook goed geslapen.’
Hij kwam naast me zitten en keek me een hele tijd aan.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
Toen hij een arm om me heen sloeg, stond ik meteen op.
‘Rustig, ik doe je niks,’ zei Decker.
Daarna legde hij zijn arm op me schouder. Ik slikte. De woorden van John deden me goed.
‘Kom eens mee,’ zei Decker opeens.
Crane nam mijn tas mee. We liepen Decker zijn kantoor in, waar nog meer computers stonden.
Crane ging meteen achter zijn bureau zitten. Decker liep naar een leeg bureau.
‘Dit is jou bureau Fly,’ zei hij opeens.
Ik keek hem vol verbazing aan.
‘Ik neem je vervroegd aan als een MP-soldaat,’ zei hij met een glimlach.
Ik glimlachte en ging zitten achter mijn bureau. Ik kon het zelf nog amper geloven. Decker gaf mij m'n login gegevens en ik zat in het systeem van de MP. Hij kwam ook al aan met wat papieren.
‘Zoek eens uit, waar deze criminelen op dit moment zitten. Dan kan ik een arrestatieteam erop af sturen. Je mag alles gebruiken.’
Ik deed mijn werk en snuffelde daarna ook wat in het systeem. Toen ik mijn werk had gedaan, had ik de papieren geprint en legde ze op Decker zijn bureau neer.
‘De locaties en familie info,’ zei ik.
‘Mooi dank je, ga maar iets voor jezelf doen,’ zei Decker opeens.
Hij gaf me een knipoog en ik liep het kantoor uit. Ik was nu een echte MP-soldaat.
‘Het wordt tijd voor mijn eerste opdracht,’ zei ik tegen mezelf en pakte mijn telefoon.
Aan de ene kant wou ik John nog wel een keer zien, maar aan de andere kant had ik er wel vrede mee dat hij wegging. Hij woonde nota bene een vijftig tal kilometer verderop. Ik stuurde hem een telegram of hij een keer mee wou naar het graf van mijn ouders. Bellen durfde ik gewoon niet. Als Decker me vertrouwt zat ik eraan te denken om eens onverwacht langs te gaan bij hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.