FanFic.nl

Kamer 427

11.

Uiteindelijk viel het stil. De jongens waren uitgepraat, hadden alles verteld wat er te vertellen viel en zaten alleen nog maar te zitten. Harry in het raamkozijn, terwijl hij naar buiten staarde. Hij vroeg zich af of de bewaking het had gezien, of het opviel dat er meer dan één persoon in de kamer was. Het kon toch niet onopgemerkt voorbij gaan? Hoewel de eerste verdieping nauwelijks in de gaten gehouden werd. Daar gedroeg iedereen zich goed.
Zou er een alarm geslagen zijn? Harry realiseerde zich dat hij eigenlijk vrij weinig wist van het beveiligingssysteem in de gevangenis. Er waren wel regels, en ze waren ook wel bekend, ergens, vaag. Hij had nooit eerder ook maar aanstalten gemaakt de regels te overtreden, dus hij had geen idee hoe ver hij kon gaan. Wat hij wist was dat er strafkamers waren, beneden, maar dat was het ook wel zo’n beetje. Hij wist niet of er een alarmsysteem was. Hij wist niet of er mannetjes waren die betaald werden om videobeelden in de gaten te houden. Hij had geen idee hoe zwaar de straffen waren voor wat hij aan het doen was. Hij wist niet of er elektronische beveiliging was.
Vast niet.
Hij vertelde zichzelf dat de man hooguit zat te wachten tot ze terugkwamen. Hij zou hen een aantal meppen met een honkbalknuppel geven, of met een zweep, of wist hij veel wat, en dan zou het zijn alsof er nooit iets gebeurd was. Konden ze dat doen? Zou het zo gaan?
Waarschijnlijk wel.
Harry wist het niet.
Zijn vingers omsloten de hond die nog steeds in het raamkozijn stond. Hij stelde zich voor dat het beest begon te blaffen, aaide het zachtjes over de rug. Er waren groefjes in gemaakt, heel oppervlakkig en heel smal, waardoor het leek alsof de hond daadwerkelijk haar had. Harry volgde de namaakhaartjes met zijn vingers, probeerde zich de sensatie van echte hondenharen tegen zijn huid te herinneren. Het was lang geleden dat hij voor het laatst zo’n beest gezien had, laat staan aangeraakt. Hij wist dat het niet hetzelfde voelde als mensenhaar, maar hoe het dan wel was,kon hij zich niet meer voor de geest halen. Hij nam genoegen met het gevoel van de kunstmatige variant. Het kalmeerde hem enigszins. De poten, de flanken, de rug. Richting het hoofd.
Om de nek zat een halsband.
Gevangenschap.
Abrupt duwde Harry het beest van zich af. Wat deed hij hier? Als ze hem betrapten, zwaarder zouden gaan bewaken, zou hij nooit meer naar Louis kunnen.
‘Wat is er?’ vroeg Zayn. Hij zat op Liams bed, zijn knieën opgetrokken en zijn armen eromheen geslagen. Liam zat naast hem, zijn rug tegen de muur, zijn benen languit. Zijn voeten staken een stuk over de rand van het bed heen. Vragend keek hij Harry aan, alsof hij Zayns vraag deelde.
‘Niets, ik ben gewoon moe,’ loog Harry. Het was niet eens geheel gelogen: hij was wel degelijk moe, het was alleen niet de reden dat hij de hond weg had geduwd.
‘Hoe laat is het?’ vroeg Zayn.
Liam grabbelde onder zijn kussen en haalde een horloge tevoorschijn. Het was digitaal, zodat het niet tikte. De cijfertjes lichtten zwakjes op, net genoeg om leesbaar te zijn. Half vier in de ochtend. Harry geeuwde bij het zien van die tijdsaanduiding. ‘Zullen we dan maar gaan?’ bood Zayn aan.
Harry knikte, stond wankel op. Zayn volgde zijn voorbeeld en ook Liam stond op. ‘Ik zie jullie morgen weer,’ glimlachte de laatste. ‘Oh en Zayn,’ ging hij verder, ‘je vergeet je hond.’
‘Woef,’ glimlachte Zayn, waarna hij de deur uitglipte. Harry zag Liam vanuit zijn ooghoeken zijn schouders ophalen, voor hij zelf de deur uitschoot.
De gang was donker. Lichter dan hun eigen gang, maar donkerder dan Liams kamer en daarmee kwam de realisatie nog harder aan dan even tevoren bij het raam: dit zou niet ongestraft blijven. Ze zouden niet naar geel verplaatst worden, nee, maar er zou straf volgen en iets zei Harry dat het pijnlijk zou zijn.
Stilletjes liep hij naast Zayn door de gang, over de trappen. Ze zwegen allebei. Misschien wist Zayn waar Harry bang voor was en was hij bang voor hetzelfde. Misschien respecteerde hij het feit dat de jongen zei moe te zijn.
Toen ze op de gang van hun eigen verdieping aankwamen, bleek al snel dat de angst terecht was. Op hun tenen betraden de twee jongens de gang. Het was er aardedonker, maar hun ogen waren genoeg gewend aan het donker in het trappenhuis om te zien dat de beveiliger opstond en op hen af kwam lopen. Zayn probeerde langs hem heen te glippen, kreeg daarvoor een ondankbare klap in zijn maag terug. De jongen klapte dubbel en kreunde, wreef over de zere plek.
‘Waar zijn jullie geweest?’ vroeg de man. Geen van beide jongens antwoordde. Zayn wreef nog steeds over de plek waar hij geraakt, Harry stond bewegingsloos toe te kijken.
‘Nou?’
Harry was blij dat het donker was, want hij voelde de angst weerspiegelen in zijn ogen. Hij wist zeker dat de bewaker hem met twee of drie rake woorden op de grond kon krijgen, en als hij iets haatte, was dat toegeven dat hij bang was.
De man nam geen genoegen met de stilte, haalde uit met zijn been – naar Harry dit keer. Hij raakte de jongen tegen zijn scheenbeen. Hij kon een korte kreet niet onderdrukken, bedankte opnieuw het donker voor het bedekken van de blosjes op zijn wangen.
‘Ik zal het jullie betaald zetten,’ siste de man terwijl hij nogmaals uithaalde, opnieuw naar Zayn. Wat wilde hij? Was hij van plan hen handmatig in elkaar te timmeren? In zijn achterhoofd hoopte Harry dat dat het geval was – handen en voeten deden minder pijn dan zwepen of knuppels, zelfs met schoenen.
Na een minuut leek de bewaker echter alweer van gedachten te veranderen. Hij had beide jongens gevloerd en geen van beiden deden ze moeite om weer overeind te komen, bang voor de reactie die ze daarop zouden krijgen. De man morrelde intussen aan zijn broekriem. Toen hij een knopje indrukte en er geruis klonk, realiseerden de jongens zich dat hij zijn portofoon tevoorschijn had getoverd. ‘Zevenendertig?’ vroeg hij aan het apparaat.
‘Paraat,’ luidde het mechanische antwoord.
‘Drieëntachtig hier,’ ging de bewaker verder. ‘Twee jongens uit bed. Zin in een spelletje?’
Een rilling liep over Harry’s rug. Hij was zelf nog nooit beneden geweest, niet in de strafkamers, maar hij wist dat daar verandering in aan het komen was. Verhalen had hij wel gehoord, talrijke verhalen voorzien van de gruwelijkste details.
‘Nog meer spelletjes, Harry,’ hoorde hij Zayn zachtjes fluisteren. Hij dacht iets van een vage glimlach in de stem te herkennen, maar honderd procent zeker wist hij het niet. Hoe kon Zayn grapjes maken op zo’n moment? Hij had de verhalen toch zeker ook gehoord? Harry was te bang om zijn gevoel voor humor te herkennen.
Hij kon alleen maar hopen dat er beneden geen licht was.

Reacties: